Wykład-1-i-2 PDF

Gospodarka energetyczna i odnawialne źródła energii. 3E: Energia Ekologia Ekonomia Środowisko – wszystko co znajduje się w otoczeniu jakiegoś obiektu i je we wzajemnych oddziaływaniach z tym obiektem: podmiot – istoty żywe (indywidualnie lub w grupie), nieożywi...

Gospodarka energetyczna i odnawialne źródła energii. 3E: Energia Ekologia Ekonomia Środowisko – wszystko co znajduje się w otoczeniu jakiegoś obiektu i je we wzajemnych oddziaływaniach z tym obiektem: podmiot – istoty żywe (indywidualnie lub w grupie), nieożywione, procesy przedmiot – zbiór czynników, np. obiekty, energia, działających na podmiot i między sobą proces – oddziaływanie czynników. Środowisko społeczne/ społeczno – kulturowe – wszystko co wyznacza warunki życia człowieka i wpływa na jego zachowanie w wyniku współżycia z innymi ludźmi, zależy od tego stosunek ludzi do przyrody. Środowisko geograficzne – całokształt przyrodniczych i sztucznych elementów materialnych w otoczeniu, z którymi w procesie wzajemnego oddziaływania przebiega życie i działalność ludzi: Środowisko przyrodnicze – ogół przyrody ożywionej i nieożywionej. Środowisko antropogeniczne – przekształcone przez człowieka, nadal obowiązują prawa przyrody. Środowisko sztuczne – wytworzone przez człowieka z elementami przyrody. Środowisko naturalne – nie przekształcone przez człowieka. Ochrona środowiska – zespół idei i środków oraz działań zmierzających do utrzymania środowiska, aby zapewnić optymalne warunki bytowania człowieka i gwarantującym ciągłość najważniejszych procesów w biosferze jako podstawy produkcyjnej i konsumpcyjnej działalności człowieka. Zasada zrównoważonego rozwoju – kapitał natury powinien być utrzymany na poziomie bieżącym lub wyższym: emisja zanieczyszczeń – musi mieścić się wewnątrz zdolności asymilacyjnej środowiska nie powodując nieakceptowalnej degradacji przyszłej zdolności absorpcyjnej lub innych usług środowiska wielkość zasobów odnawialnych musi mieścić się w granicach zdolności systemu do ich reprodukcji zużycie zasobów nieodnawialnych musi być równe tempu kreowania ich odnawialnych substytutów i część dochodów z użytkowania zasobów nieodnawialnych powinna być lokowana na poszukiwanie odnawialnych substytutów. Przeciwdziałanie zanieczyszczeniom: przywracanie elementów przyrodniczych do stanu właściwego chcemy poprawić efekt energetyczny. Ochrona środowiska poprzez wprowadzenie energooszczędnych technologii, a w energetyce w miejsce konwencjonalnych źródeł energii – energii odnawialnych. Technologie proekologiczne: mnożnik 4 – pokazuje możliwość wdrożenia takich kierunków postępu technologicznego, które pozwolą na 2 – krotny wzrost globalnego dobrobytu przy 2 – krotnym zmniejszeniu presji na środowisku mnożnik 10 – zakłada konieczność użytkowania o 50% mniej zasobów naturalnych (zwiększenie 10 – krotne produkcji dóbr zasobów naturalnych). Technologie energooszczędne – ograniczenie zużycia energii na wytworzenie jednego produktu ograniczając zużycie surowców: poprawa warunków przemiany energii – ograniczenie strat energii, np. stosowanie izolacji poprawa stopnia wykorzystania przemiany energii, np. wtórnie pary z kotła grzejnego  zmiana źródła energii na bardziej efektowny wykorzystanie równych zasad działania, np. piece typu fluidalnego tworzenie obiegów zamkniętych zmiana techniki procesowej, np. zastosowanie klejenia zamiast spawania oszczędność energii uprzedmiotowionej, np. obróbka plastyczna zamiast skrawania, zamiana materiałów lub ich recykling. Technologia materiałooszczędne – ograniczenie materiałów na daną jednostkę produkcyjną: recykling materiałów modyfikacja produktów. Technologie bezodpadowe – powinny umożliwić likwidację odpadów u źródła. Nieodnawialne źródła energii: 1. Energia: mechaniczna elektryczna cieplna. 2. Nośniki energii: gazowe stałe płynne. 3. Chemiczne źródła prądu: gazowe (gaz ziemny, gaz wodny, gaz koksowniczy, gaz miejski, wodór) stałe (węgle, paliwa rozszczepialne, metale i ich tlenki, wodorki metali) płynne (ropa, olej napędowy, benzyna, wodór) odwracalne ogniwa galwaniczne ogniwa paliwowe superkondensatory elektrochemiczne. Główne zanieczyszczenia powietrza i ich wpływ na organizm ludzki: Zanieczyszczenie: Główne oddziaływanie na organizm: podrażnienie płuc, płytki oddech, wzrost dwutlenek siarki podatności na infekcje dwutlenek azotu podrażnienia oraz uszkodzenia płuc podrażnienia oczu i nosa, długoterminowa pyły ekspozycja – wzrost zachorowań na choroby wieńcowe i nowotwory płuc przeszkadza w transporcie tlenu przez krew, co skutkuje obniżeniem ilości tlenu tlenek węgla dostarczonego do serca, uszkodzeniem serca i mózgu, pogorszeniem percepcji bolesny i głęboki oddech, podrażnienia i ozon i inne utleniacze fotochemiczne zapalenia płuc, obciążenia i wady serca benzen wywołuje nowotwory 1, 3 - butadien wywołuje nowotwory choroby nerek oraz neurologiczne, ołów szczególnie u dzieci Skutki produkcji w oparciu o surowce kopalne: luka w warstwie ozonowej wzrost efektu cieplarnianego tworzenie smogu zakwaszenie środowiska braki tlenu w środowisku morskim zanieczyszczenia wód podziemnych metalami ciężkimi. Konwencjonalne metody produkcji energii oparte na procesie produkcji spalania surowców energetycznych: kotłownie – węgiel silnik – ropa naftowa. Spalanie paliwa mineralnego: 𝐶𝑂2 , 𝐻2 𝑂 (𝑝𝑎𝑟𝑎), 𝑆𝑂2 , 𝑆𝑂3 𝑁2 (𝑁𝑂, 𝑁𝑂2 − 𝑧𝑤𝑖ą𝑧𝑘𝑖 𝑡𝑜𝑘𝑠𝑦𝑐𝑧𝑛𝑒) popiół (Cd, Pb, As). SO2: zakwasza wody jeziorne i rzeczne niszczy rośliny, uprawy, budynki toksyczny dla ludzi. NOx: działa drażniąco na układ oddechowy niszczą materiały i urządzenia przyczyniają się do smogu fotochemicznego (dwutlenek azotu pod wpływem światła, np. słonecznego przekształcany jest w rodniki tlenowe) pogorszenie widoczności ograniczenie nasłonecznia powierzchni niszczą osłonę ozonową szkodliwe dla organizmów żywych współczynnik toksyczności względem SO2 wynosi 2,9. Na liście 100 największych emitorów zanieczyszczeń powietrza w Europie znajduje się 5 polskich elektrowni i tylko 1 zakład przemysłowy. W skali całego kontynentu wśród 100 największych emitorów aż 93 to elektrownie i elektrociepłownie. Gospodarka wodna w energetyce: przemysł zużywa 80% wody (w elektrociepłowniach przetwarzana jest w parę jako czynnik roboczy) czynnik chłodzący – do skraplania, np. turbin, łożysk nośnik energii cieplnej – kotłownie służy do odkurzania i odpylania w obiegach zamkniętych mniejsze straty niż w układzie otwartym (ponad 8000m3/h w przemyśle) woda z obiegu zamkniętego może być ponownie wykorzystana. Obieg wody w energetyce: obieg wodno – parowy – woda jako czynnik roboczy zasila kotły, obieg zamknięty wymaga odświeżania obieg chłodzący – odprowadzanie ciepła obiegowego, zawraca do środka kondensat ze stratą ciepła wynoszącą w elektrowni 35 – 40%, natomiast w elektrociepłowniach ok. 15%. Elektrociepłownie: otwarte (woda jest zrzucana do rzeki lub innego zbiornika wodnego) zamknięte (woda wykorzystywana jest dodatkowo na chłodzenie w chłodniach kominowych wentylatorowych) obieg wody ruchomej – 3 – 5% obiegu chłodzącego podgrzewa wodę od 4 do 7%; jest silnie skażony przez to, że chłodzi łożyska, transformatory; skażenia to oleje, związki chemiczne; układ musi być hermetycznie zamknięty obieg hydrotransportu żużlu i popiołu – transport popiołu odbywa się za pomocą wody, żarzący się popiół opada na gratowisko zraszane wodą i ulegają granulacji, powoduje to rozdzielenie na frakcje; obieg zamknięty; średnie zużycie wody 0,5m3 na tonę żużlu obiegi ciepłownicze – ciepło zużywane jest do powietrza lub wody, może być też zyskiem, np. dla elektrociepłowni. Wpływ otwartych obiegów na środowisko: zrzucenie ciepła do powietrza może naruszyć ekosystem poprzez zmianę temperatury obieg chłodzący zwiększa temperaturę o 1 - 4 stp. C w rzekach, a w jeziorach o 5 – 7 stp. C, powoduje to zmniejszenie ilości tlenu, są spowolnione procesy utleniania osadów dennych co prowadzi do fermentacji metanowej nietypowy rozwój bakterii i pasożytów co może skutkować epidemią w okresie zimowym powoduje wzrost temperatury wody i nie zamarza powierzchnia wody. Wpływ obiegów zamkniętych: para i wilgotne powietrze podnoszą temperaturę o 10 – 12 stp. C, powoduje to zaburzenia cyrkulacji atmosfery. Działania w celu obniżenia zagrożenia ze strony energetyki konwencjonalnej: wzbogacanie fali stosowanie odpylaczy o dużej skuteczności wysokie kominy w celu koncentracji spalin instalacje do odpylania spalin sieci kontrolno – alarmowe odpowiednia utylizacja odpadów paleniskowych ograniczenie powstawania tlenków azotu i ich emisji oraz siarki, np. poprzez spalanie paliwa interacyjnego wprowadzenie nowych technologii energetycznych wykorzystanie niekonwencjonalnych odnawialnych źródeł energii odsiarczanie węgla (zawartość siarki 0,2 – 11% jako piryt) i ropy (zawartość siarki 0,1 – 3%). Ograniczenie emisji siarki – metody: na początku ,,rury’’ zmiany w prowadzeniu procesów spalania na końcu ,,rury’’. Usuwanie siarki z węgla – etapy: zmielenie oddzielenie pirytu poprzez frakcjonowanie przez cyklony separacja elektromagnetyczna/flotacja pionowa (zawartość pirytu 45%) odsiarczanie chemiczne – polega na utlenieniu powietrzem/tlenem/chlorem połączone z fortyfikacją z użyciem roztworów lub stopionego KOH (obniża zawartość siarki o 90%). Usuwanie siarki z ropy – uwodornienie do siarkowodoru i absorpcja, która odbywa się w roztworach aminowych, adsorpcja na wodorotlenku amoniaku, miedzi lub cynku. Przeróbka węgla na gazowe nośniki energii: koksowanie – proces wysokotemperaturowy, ogrzewanie węgla bez dostępu do tlenu 900 – 1100 stp. C 45 – 60% wodoru, a 20 - 28% metanu oczyszczony gaz koksowniczy można stosować do pieców hutniczych jako surowiec do syntez, baterie koksownicze. Zgazowanie – przemiana w gaz przy użyciu pary wodnej o temperaturze 800 - 2000 stp. C, ciśnienie 1 atm, wyżej ciepło uzyskuje się ze spalania 30% układów węglowych: 𝐶 + 𝑂2 → 𝐶𝑂2 + 𝑄 Gazyfikacja węgla parą wodną: 𝐶 + 𝐻2 𝑂 → 𝐶𝑂 + 𝐻2 ↑ −𝑄 (gaz wodny/synteza) Prowadzi konwersję parową: 𝐶𝑂 + 𝐻2 𝑂 → 𝐻2 ↑ +𝐶𝑂2 ↑ (absorpcja) 𝐶𝑂 + 3𝐻2 → 𝐶𝐻4 + 𝐻2 𝑂 𝐶𝑂 + 2𝐻2 → 𝐶𝐻3 𝑂𝐻 Czynniki zagazowujące: powietrze powietrze z parą wodną tlen i para wodna wodór i para wodna. Wykorzystanie: surowiec w licznych syntezach energetycznych jako gaz o właściwościach redukcyjnych w przemyśle hutniczym lub maszynowym surowy gaz do procesu metanizacji np. synteza amoniaku, metanolu. Konwersja metanolu do benzyny: 𝑛𝐶𝐻3 𝑂𝐻 → (𝐶𝐻2 )𝑛 + 𝑛𝐻2 𝑂 Benzyna – mieszanina węglowodorów aromatycznych, naftowych i parafinowych i pochodne, składa się z frakcji wrzących w 30 – 215 stp. C, otrzymuje się ją z destylacji oczyszczonej. Metoda koniec ,,rury’’: 𝑂2 + 𝑆 → 𝑆𝑂2 + 𝟐𝟗𝟕𝒌𝑱/𝒎𝒐𝒍 1 𝑆𝑂2 + 𝑂2 → 𝑆𝑂3 + 𝟗𝟔𝒌𝑱/𝒎𝒐𝒍 2 𝑇 𝐶𝑎𝐶𝑂3 𝐶𝑎𝑂 + 𝐶𝑂2 ↑ → 𝐶𝑎𝑂 + 𝑆𝑂2 → 𝐶𝑎𝑆𝑂3 1 𝐶𝑎𝑆𝑂3 + 𝑂2 → 𝐶𝑎𝑆𝑂4 2 1 𝐶𝑎𝑂 + 𝑆𝑂2 + 𝑂2 → 𝐶𝑎𝑆𝑂4 2 Sprawność odsiarczania 20 – 40%, a gdy stosujemy skrubery to 90%, a gdy dolomit 50 – 60%. W czasie spalania powstaje mieszanina eutektyczna blokująca kotły. Oczyszczanie gazów odlotowych: suche mokre: ❖ skrubery ze związkami wapnia, w trakcie wytrąca się gips łapiący zanieczyszczenia, wadą tej metody w gazach ciepłowniczych jest wyziębianie gazów do temperatury około 50 stp. C i następuje kondensacja kwasu siarkowego, co jest bardzo groźne ❖ metoda podwójna alkaliczna – stosujemy roztwór węglanu lub wodorotlenku sodu, regenerację prowadzimy przy użyciu mleka wapiennego, wtedy wytrącają się siarczany wapnia. Metoda Wellman – Lord’a: 90 - 98% 𝑆𝑂2 + 𝑁𝑎2 𝑆𝑂3 + 𝐻2 𝑂 → 2𝑁𝑎𝐻𝑆𝑂3 regeneracja termiczna na wyparce: ❖ 2𝑁𝑎𝐻𝑆𝑂3 → 𝑁𝑎2 𝑆𝑂3 + 𝐻2 𝑂 + 𝑆𝑂2 ↑ (80% 𝑑𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑑𝑢𝑘𝑐𝑗𝑖) ❖ 𝑆𝑂2 → 𝑆𝑂3 (𝑘𝑎𝑡𝑎𝑙𝑖𝑧𝑎𝑡𝑜𝑟𝑒𝑚 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑉2 𝑂5 ) ❖ ciekły SO2 ❖ wytwarzanie siarki: 3𝑆𝑂2 + 2𝐶𝐻4 → 2𝐶𝑂2 ↑ +2𝐻2 𝑂 + 𝑆 + 2𝐻2 𝑆 ↑ 2𝐻2 𝑆 + 𝑆𝑂2 → 3𝑆 + 2𝐻2 𝑂 Roztwór NaHSO3 można traktować jako reduktor do Cr(VI): 2𝐻2 𝐶𝑟2 𝑂7 + 6𝑁𝑎𝐻𝑆𝑂3 + 3𝐻2 𝑆𝑂4 → 2𝐶𝑟2 (𝑆𝑂4 )3 + 3𝑁𝑎2 𝑆𝑂4 + 8𝐻2 𝑂 Reakcja uboczna: 2𝑁𝑎2 𝑆𝑂3 + 𝑂2 → 2𝑁𝑎2 𝑆𝑂4 Metoda magnezowa (magnetyzowa): 𝑀𝑔𝑂 + 𝑆𝑂2 → 𝑀𝑔𝑆𝑂3 ∗ 6𝐻2 𝑂 𝑙𝑢𝑏 𝑀𝑔𝑆𝑂3 ∗ 3𝐻2 𝑂 Po prażeniu odzyskuje się 10 - 15% SO2. Reakcje uboczne: 1 𝑀𝑔𝑆𝑂3 + 𝑂2 + 7𝐻2 𝑂 → 𝑀𝑔𝑆𝑂4 ∗ 7𝐻2 𝑂 2 1 1 𝑀𝑔𝑆𝑂4 + 𝐶 → 𝑀𝑔𝑂 ↓ +𝑆𝑂2 ↑ + 𝐶𝑂2 ↑ (𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑎𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑖) 2 2 zalety: nie blokuje się aparatura osadami, możliwość prowadzenia reakcji zbiorczej dla wielu zakładów wady: duża energochłonność (60% całej eksploatacji). Metoda amoniakalna: (NH4)2SO3 / (NH4)2SO4 – regeneracja z produkcji nawozów (𝑁𝐻4 )2 𝑆𝑂4 + 𝐶𝑎(𝑂𝐻)2 → 𝐶𝑎𝑆𝑂4 + 2𝑁𝐻4 𝑂𝐻 Metoda cytrynianowa (roztwór siarczanu IV lub VI, bo buforujemy związki cytrynowe do pH 4 – 4,5) – powstaje NaHSO3 oraz Na2SO4 (oddziela się przez krystalizację): 𝑁𝑎𝐻𝑆𝑂3 + 2𝐻2 𝑆 → 3𝑆 + 2𝐻2 𝑂 + 𝑁𝑎𝑂𝐻 𝐶𝐻4 + 4𝑆 + 2𝐻2 𝑂 → 4𝐻2 𝑆 + 𝐶𝑂2 Sprawność powyżej 95%, droga metoda. Metody suche: adsorpcja SO2 na tlenkach metali (Mn, Fe, Cu, Zn, MnOx – na nośniku) 2𝑀𝑛2 𝑂3 + 4𝑆𝑂2 + 𝑂2 → 4𝑀𝑛𝑆𝑂4 CuO – dobry absorbent węgiel aktywny stosowany do absorpcji tlenku siarki 2𝐻2 𝑆𝑂4 + 𝐶 → 2𝑆𝑂2 ↑ +2𝐻2 𝑂 + 𝐶𝑂2 ↑ (𝑟𝑒𝑔𝑒𝑛𝑒𝑟𝑎𝑐𝑗𝑎) Porównanie metod suchych i mokrych - w metodach suchych mamy drogie sorbenty (oszczędność wody), gdy w spalinach mamy mniej siarki to reakcja jest mniej energochłonna, produkty łatwiej zagospodarowywać, mniejsze narażenie aparatury na korozję (ok. 30 – 40%), tańsze metody. Usuwanie tlenków azotu: uszlachetnianie paliwa ograniczenie emisji przez dobór parametrów spalania: ❖ dobre mieszanie paliwa z powietrzem (metoda pierwotna) ❖ nieduży nadmiar powietrza (metoda pierwotna) ❖ dobre chłodzenie strefy spalania (w wysokiej temperaturze tlen cząsteczkowy jest trwały) ❖ nowe technologie (kotły fluidalne) ❖ wprowadzenie dopalaczy spalania w samochodach ❖ fizyczne i chemiczne usuwanie tlenków azotu ze spalin (metody wtórne)  adsorpcja – lepsze wyniki przy 100 stp. C, np. żele kwasowo – krzemowe, sita molekularne absorpcja redukcja katalityczna. Anonidy – cząsteczki wielkocząsteczkowe nie rozpuszczalne w roztworach wodnych posiadających grupy funkcyjne zdolne do wymiany, np. anionity, kationity. Absorpcja – rozpuszczalność tlenku w zasadach: 3𝑁𝑂2 + 𝐻2 𝑂 → 2𝐻𝑁𝑂3 + 𝑁𝑂 prowadzimy po utlenieniu do NO lub redukcji do N: Kwaśna (kwas siarkowy 80 – 92%): 6𝑁𝑂 + 4𝑁𝐻3 → 𝑁2 + 6𝐻2 𝑂 (𝑟𝑒𝑔𝑒𝑛𝑒𝑟𝑎𝑐𝑗𝑎) 6𝑁𝑂 + 8𝑁𝐻3 → 7𝑁2 + 12𝐻2 𝑂 (𝑟𝑒𝑔𝑒𝑛𝑒𝑟𝑎𝑐𝑗𝑎) 2𝑁𝑂𝐻𝑆𝑂4 + 2𝐻2 𝑂 → 2𝐻2 𝑆𝑂4 + 𝑁2 𝑂5 − 𝑄 (𝑘𝑤𝑎𝑠 𝑠𝑖𝑎𝑟𝑘𝑜𝑤𝑦 95%) Desorpcja przez rozcieńczenie do 70% i można go użyć do produkcji superfosfatu, można użyć do kwaśnej metody dla tlenku ozonu. Alkaliczna: 𝑁𝑂 + 𝑁𝑂2 + 2𝑁𝑎𝑂𝐻 → 2𝑁𝑎𝑁𝑂2 + 𝐻2 𝑂 (2% 𝑁𝑎𝑂𝐻) 2𝑁𝑂2 + 2𝑁𝑎𝑂𝐻 → 𝑁𝑎𝑁𝑂2 + 𝑁𝑎𝑁𝑂3 + 𝐻2 𝑂 (15% 𝑁𝑎𝑂𝐻) 2𝑁𝑎𝑁𝑂2 + 𝐻2 𝑆𝑂4 → 𝑁2 𝑂3 (𝑑𝑜 𝑤𝑖𝑒ż𝑦 𝑝𝑟𝑜𝑑𝑢𝑘𝑐𝑦𝑗𝑛𝑒𝑗) Sprawność bardzo wysoka: roztwór NaOH z utleniaczem alkaliczne roztwory z reduktorami (sprawność 95 – 99%). Obojętna – wodny roztwór mocznika: 𝑁𝑂 + 𝑁𝑂2 + 2𝐻2 𝑂2 → 2𝐻𝑁𝑂3 + 𝐻2 𝑂 Metody nieselektywne (redukcja katalityczna) – rozkład do azotu (cel): temperatura 200 – 500 stp. C katalizatory: platyna, pallad, tlen (niepożądany) droga metoda 2𝑁𝑂 + 2𝐻2 → 𝑁2 + 2𝐻2 𝑂 2𝑁𝑂2 + 4𝐻2 → 𝑁2 + 4𝐻2 𝑂 4𝑁𝑂 + 𝐶𝐻4 → 2𝑁2 + 𝐶𝑂2 + 2𝐻2 𝑂 2𝑁𝑂2 + 𝐶𝐻4 → 𝑁2 + 𝐶𝑂2 + 2𝐻2 𝑂 2𝑁𝑂 + 2𝐶𝑂 → 𝑁2 + 2𝐶𝑂2 2𝑁𝑂2 + 4𝐶𝑂 → 𝑁2 + 4𝐶𝑂2 Metody selektywne (redukcja katalityczna): temperatura 150 – 400 stp. C sprawność 80 – 95% katalizator wytrzymuje do 3 lat 1 2𝑁𝑂 + 2𝑁𝐻3 + 𝑂2 → 2𝑁2 + 3𝐻2 𝑂 2 1 3 𝑁𝑂2 + 2𝑁𝐻3 + 𝑂2 → 𝑁2 + 3𝐻2 𝑂 2 2 6𝑁𝑂 + 4𝑁𝐻3 → 5𝑁2 + 6𝐻2 𝑂 6𝑁𝑂2 + 8𝑁𝐻3 → 7𝑁2 + 12𝐻2 𝑂 Jednoczesne usuwanie tlenków siarki i azotu: sucha – selektywna (redukcja katalityczna tlenków azotu, adsorpcja NOx do tlenków siarki przy jednoczesnym suszeniu sorpcyjnym), niski koszt i wysoka sprawność, wadą jest konieczność występowania odpylania gazów (wysoka temperatura gazów) mokra: ❖ adsorpcja NOx ❖ redukcja w fazie ciekłej tlenków azotu za pomocą siarczynu ❖ utlenianie tlenków azotu do dwutlenków azotu, metoda gazowa, a potem absorpcja w cieczy do trójtlenków, zaletą jest wysoki stopień odsiarczenia (90%) ❖ wadą jest wysoki koszt, potrzebna jest rozbudowana infrastruktura, mogą powstawać ścieki azotanów, konieczność podgrzewania podczas oczyszczania.