Ancient World History - Diagrammatics - PDF

Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Από τους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής έως την εποχή του Ιουστινιανού Α΄ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ Διαγραμματική παρο...

Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Από τους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής έως την εποχή του Ιουστινιανού Α΄ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ Διαγραμματική παρουσίαση της διδακτέας και εξεταστέας ύλης Επιμέλεια: Β. Δημοπούλου δ.φ. 1 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2.1. Η χώρα Αίγυπτος → το βορειοανατολικό τμήμα της Αφρικής που διαρρέεται από τον ποταμό Νείλο «το δώρο του Νείλου» την ονόμασε ο Ηρόδοτος δεξιά και αριστερά υπάρχει έρημος σημαντικότερο φαινόμενο: οι ετήσιες πλημμύρες του Νείλου που κάνουν τη γη εύφορη. Δύο τμήματα: α) η Άνω Αίγυπτος (το νότιο και ορεινό τμήμα) β) η Κάτω Αίγυπτος (το βόρειο και πεδινό τμήμα με το Δέλτα) 2.2. Οικονομική, κοινωνική και πολιτική οργάνωση. Η οικονομία → βασιζόταν στη γεωργία με την άμεση επίβλεψη του κράτους / του φαραώ άμεση σύνδεση με τον Νείλο και τις πλημμύρες, αρδευτικά έργα που συντηρούνταν διαρκώς καλλιέργειες: σιτάρι, κριθάρι, λινάρι, οπωροφόρα, κηπευτικά ελεύθερη συλλογή: πάπυροι, λωτοί, κυνήγι, ψάρεμα οικοτεχνία: μπύρα κτηνοτροφία Χαρακτηριστικά εξελιγμένης οικονομίας και κοινωνίας: 1. Περισυλλογή φόρων από βασιλικούς υπαλλήλους 2. Μαζική εργασία του λαού στην οικοδόμηση μεγάλων έργων 3. Ύπαρξη ιδιωτικών και – κυρίως – ανακτορικών εργαστηρίων, στα οποία εργάζονταν εξειδικευμένοι τεχνίτες. 4. Εξαγωγικό και εισαγωγικό εμπόριο. 5. Ανεπτυγμένος τομέας παροχής υπηρεσιών. 6. Πολυπληθής διοίκηση, αποτελούμενη από μορφωμένους υπαλλήλους (ιερείς, γραφείς, επαγγελματίες στρατιωτικοί κ. λπ.) Η διάρθρωση της κοινωνίας: Φαραώ (θεός + κράτος) τάξη των ισχυρών: ιερείς, ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι, γραφείς, επαγγελματίες στρατιωτικοί σκληρά εργαζόμενοι ελεύθεροι πολίτες, γεωργοί ή τεχνίτες δούλοι 2 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. (ιδιωτικοί ή κρατικοί, ως αιχμάλωτοι πολέμου ή ως προϊόντα εμπορίου) Η πολιτική οργάνωση → θεοποίηση του φαραώ καθοριστικός ο ρόλος της θρησκείας οργάνωση του κράτους με θεοκρατικό χαρακτήρα 2.3. Η ιστορία Η προϊστορία → άγνωστη η προέλευση των πρώτων κατοίκων της Αιγύπτου λαοί διαφορετικής καταγωγής οικισμοί νεολιθικού χαρακτήρα στα τέλη της 5ης χιλιετίας π.Χ., καλλιεργητές και τροφοσυλλέκτες την 4η χιλιετία οι οικισμοί πληθαίνουν, συστηματική καλλιέργεια και γνώση της χρήσης των μετάλλων, χωρισμός σε φυλές η καθεμία με τον δικό της ηγεμόνα – προστάτη από τις συνεχείς συγκρούσεις προκύπτουν 2 βασίλεια: Άνω και Κάτω Αίγυπτος στις αρχές της 3ης χιλιετίας τα 2 βασίλεια συνενώνονται με ηγεμόνα τον Μήνη και πρωτεύουσα τη Μέμφιδα: τέλος της προδυναστικής περιόδου Δυναστική περίοδος → από τις αρχές της 3ης χιλιετίας μέχρι την κατάκτηση από τον Μ. Αλέξανδρο (332 π.χ.) 31 δυναστείες βασιλέων 3 μεγάλες ιστορικές περίοδοι Το Αρχαίο βασίλειο (3000‐2000 π.Χ.) / πρωτ. Μέμφιδα 1. Επέκταση των κατακτήσεων με στόχο την απόκτηση μετάλλων: Νουβία (χρυσός), Σινά (χαλκός) 2. Κατασκευή μεγάλων οικοδομημάτων την εποχή της ακμής: ναοί, ανάκτορα, οι πυραμίδες της Γκίζας. 3. Εξασθένιση κεντρικής εξουσίας + αύξηση της δύναμης των τοπικών διοικητών → κρίση. 4. Βελτίωση της ζωής των χωρικών και των ευγενών. Το Μέσο Βασίλειο (2000‐1540 π.Χ.) / πρωτ. Θήβα 1. Πρώτοι αιώνες: αναδιοργάνωση κράτους, εκστρατείες στη Νουβία, τη Λιβύη και τη Συρία, προικισμένοι ηγεμόνες, αρχιτεκτονικά και εγγειοβελτιωτικά έργα. 2. Μεταβατική περίοδος 2 αιώνων: κατάκτηση από τους Υξώς (= ασιατικός, νομαδικός λαός). 3. Διακυβέρνηση των Υξώς: σύμφωνη με τις αιγυπτιακές θρησκευτικές δοξασίες και τις παραδόσεις. 4. Τελευταίοι ηγεμόνες των Υξώς: διακυβέρνηση αιγυπτιακού χαρακτήρα, αιγυπτιακός βασιλικός τίτλος, επιμειξία με τον βασιλικό οίκο των Θηβών, διπλωματικές σχέσεις με ξένους λαούς (Μεσοποταμία + Κρήτη). 5. Επίδραση των Υξώς: χρήση του πολεμικού άρματος. 3 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Το Νέο Βασίλειο (1540‐1075 π.Χ.) / πρωτ. Θήβα. 1. Εκδίωξη των Υξώς, εξωτερικοί πόλεμοι με συνέπεια την αύξηση του πλούτου της Αιγύπτου, σημαντικοί ηγεμόνες. 2. Παραδείγματα ηγεμόνων: α) Τούθμωσις Γ΄ ‐ 15ος αι. π.Χ. (αιγυπτιακή κυριαρχία μέχρι τη Συρία, οι λαοί της Μεσοποταμίας και οι Χετταίοι πλήρωναν φόρο υποτέλειας, επέκταση της αιγυπτιακής κυριαρχίας και προς το νότο + προστασία των χρυσοφόρων περιοχών). β) Ακενατών – 14ος αι. π.Χ. (μάταιη προσπάθεια επιβολής του μονοθεϊσμού και συγκεκριμένα της λατρείας του θεού Ήλιου). γ) Ραμσής Β΄ ο Μέγας – 13ος αι. π. Χ. (οικοδομική άνθηση στο εσωτερικό και ισχυροποίηση της Αιγυπτιακής κυριαρχίας στο εξωτερικό // ορισμένα από τα επιτεύγματά του σήμερα αμφισβητούνται). 3. Εμπορικές σχέσεις της Αιγύπτου με πόλεις της Φοινίκης, με την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου. 4. !2ος αι: οι λαοί της θάλασσας με τις επιδρομές τους εκδιώκουν τους Αιγυπτίους από την Ασία. 5. 11ος αι π.Χ.: παρακμή του Νέου Βασιλείου. Η ξένη κατάκτηση. 1. 11ος αι – 332 π.Χ. : μεταβατική φάση ξένης κατοχής με αναλαμπές ισχυροποίησης του Αιγυπτιακού κράτους. 2. 11ος – 7ος αι. π.Χ. : παρακμή και ξένη κυριαρχία. 3. 7ος αι. π.Χ. : ανεξαρτησία από τους Ασσύριους, φαραώ ο Ψαμμήτιχος, πρωτεύουσα η Σάιδα στο Δέλτα, εμπορικές σχέσεις με τις ελληνικές πόλεις. 4. Άλλοι σημαντικοί ηγεμόνες: Νεκώς και Άμασις (6ος αι. π.Χ.) – στενές σχέσεις με τους Έλληνες, ακμάζει η Ναύκρατις ως εμπορικός σταθμός). 5. Ενσωμάτωση της Αιγύπτου στην περσική αυτοκρατορία το 525 π.Χ. και περσική διακυβέρνηση. 6. Νίκη του Μ. Αλεξάνδρου επί των Περσών και αντιμετώπισή του από του Αιγυπτίους ως ελευθερωτή. Ανακήρυξή του ως φαραώ στη Μέμφιδα το 332 π.Χ. 2.4. Ο πολιτισμός Α. Η θρησκεία. Βασικά χαρακτηριστικά: 1) Ο πολυθεϊσμός. Οι θεοί παρουσιάζονταν με σώμα ανθρώπου και κεφάλι ζώου. Στην αρχή → κάθε πόλη και θεός – προστάτης. Αργότερα → όλη η χώρα λάτρευε τους ίδιους βασικούς θεούς: Άμμων‐Ρα (= θεός Ήλιος) με εκπρόσωπο επί γης τον φαραώ, Ίσις, Όσιρις, Ώρος. Η προσπάθεια του Ακενατών να εξαλείψει την πολυθεΐα απέτυχε. 2) Βαθιά πίστη για μετά θάνατον ζωή, εφόσον δεν καταστραφεί το σώμα του νεκρού → ταρίχευση νεκρών και ταφή μαζί με τα αναγκαία για τη μετά θάνατο ζωή, κατασκευή ταφικών μνημείων, με αμύθητα πλούτη και πολυτελή στολισμό για τον φαραώ και τους ευγενείς → συστηματική τυμβωρυχία. 4 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Β. Η γραφή. 1. Επινόηση και χρησιμοποίηση γραφής ήδη από την 4η χιλιετία π.Χ. → υψηλό πολιτιστικό επίπεδο. 2. Ιερογλυφική γραφή, με χαρακτήρες ‐ σύμβολα, που αποκωδικοποιήθηκε το 1822 από τον J. Champollion, ο οποίος διάβασε το κείμενο της τρίγλωσσης Στήλης της Ροζέτας. 3. Γραφή δύσκολη στην εκμάθηση και την απόδοσή της → εξειδικευμένοι τεχνίτες, οι γραφείς που ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και ασκούσαν ένα επάγγελμα με κύρος (Νέο Βασίλειο). 4. Κείμενα γράφονταν πάνω σε παπύρους ή διακοσμούσαν τους τοίχους μνημείων, ναών και τάφων. Γ. Τα γράμματα. 1. Κείμενα που εξυμνούν τη δράση και τα κατορθώματα των φαραώ (η συντριπτική πλειοψηφία). 2. Ποιήματα θρησκευτικού και λυρικού περιεχομένου, λαϊκές διηγήσεις (ελάχιστα). Δ. Οι επιστήμες. 1. Ανάπτυξη εμπειρικών αστρονομικών γνώσεων λόγω της ανάγκης για παρακολούθηση των πλημμυρών του Νείλου. 2. Γέννηση και ανάπτυξη της πρακτικής γεωμετρίας λόγω της ανάγκης μέτρησης των καλλιεργήσιμων εκτάσεων 3. Καλλιέργεια μαθηματικών με αφορμή την οικοδόμηση μνημείων (πυραμίδων). 4. Απόκτηση πολύ σημαντικών γνώσεων ανατομίας και ιατρικής λόγω της ταρίχευσης των νεκρών. Ε. Οι τέχνες. Τέχνες στην υπηρεσία των φαραώ, υμνούσαν τη ζωή και τη δράση τους: αρχιτεκτονική, γλυπτική και ζωγραφική. Μορφές τέχνης: 1. Τα γιγάντια μνημεία που επιβάλλονταν με τον όγκο και τις διαστάσεις τους: πυραμίδες (π.χ. της Γκίζας) και τεράστιοι ναοί (στο Λούξορ και το Καρνάκ) με περιστύλια, υπόστυλε; Αίθουσες κ.λπ.. 2. Έργα ζωγραφικής και ανάγλυφα που κοσμούσαν τις επιφάνειες των ναών και των ταφικών μνημείων. 3. Μικρά αγάλματα από ξύλο ή πέτρα. 4. Έργα μικροτεχνίας από μέταλλα, πολύτιμους ή ημιπολύτιμους λίθους. 5 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ 1.2. Ο μυκηναϊκός πολιτισμός Τα όρια και η χώρα. Ο α΄ μεγάλος ελληνικός πολιτισμός. Τόπος: Η ηπειρωτική Ελλάδα∙ κέντρο: οι Μυκήνες («πολύχρυσος Μυκήνη» κατά τον Όμηρο) Χρόνος: Η ύστερη εποχή του χαλκού (1600‐1100 π.Χ.). Άνθρωποι: Τα ποικίλα ελληνικά φύλα (Αχαιοί, Δαναοί, Ίωνες, Αργείοι κ.ά.) που δέχτηκαν τις επιδράσεις των άλλων αιγαιακών πολιτισμών, κυρίως του μινωικού. Εξάπλωση: αιγαιακός χώρος + νησιά, Κρήτη, ακτές Μικράς Ασίας // (στην περίοδο της ακμής) Κύπρος, ανατολικές ακτές της Μεσογείου. Εγκαταστάσεις / κέντρα μυκηναϊκού πολιτισμού: στην Αργολίδα (Μυκήνες, Άργος, Τίρυνθα), στη Λακωνία (Αμύκλες), στη Βοιωτία (Ορχομενός, Θήβα, Γλας), στην Αττική (Αθήνα, Ελευσίνα, Μαραθώνας), στη Θεσσαλία (Ιωλκός). Είδος εγκατάστασης: Ανάκτορο και ισχυρή οχύρωση σε στρατηγικά επιλεγμένες θέσεις. Οι πηγές. 1. Τα ομηρικά έπη → μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν η μοναδική εικόνα της ζωής στη μυκηναϊκή περίοδο. Οι ερευνητές πίστευαν ότι πρόκειται για αποκυήματα της φαντασίας του Ομήρου. 2. Αρχαιολογικές έρευνες / ανασκαφές → επιστημονικά δεδομένα για την έρευνα της μυκηναϊκής περιόδου. Αρχή: Heinrich Schliemann στις Μυκήνες (1876). 3. Αποκρυπτογράφηση της γραμμικής Β΄ γραφής από τους M. Ventris και J. Chadwick (1952) (πινακίδες σε Πύλο, Κνωσό, Μυκήνες, Θήβα → επικύρωση ελληνικότητας του μυκηναϊκού πολιτισμού: συλλαβική γραφή που αποδίδει πρώιμη μορφή της ελληνικής γλώσσας, ονόματα θεών και ανθρώπων γνωστών από τα έπη // λογιστικό περιεχόμενο, όχι συνεχές κείμενο. Η γραμμή του χρόνου: Ο μυκηναϊκός πολιτισμός αποτελεί την ελληνική πρωτο‐ιστορία. Οικονομική, κοινωνική και πολιτική οργάνωση του μυκηναϊκού κόσμου. 1. Οικονομικές σχέσεις βασισμένες στο εμπόριο (1500 π.Χ. και εξής) → οικονομική ανάπτυξη, έξοδος στο Αιξαίο, μέγαρα, οικοδομήματα κ.λπ.. 2. Επίκεντρο της οικονομικής δραστηριότητας τα μέγαρα. 3. Βασικά επαγγέλματα: γεωργοί, κτηνοτρόφοι, εξειδικευμένοι τεχνίτες, έμποροι και ναυτικοί. 6 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 4. Κοινωνική πυραμίδα: ηγεμόνας (διαχειριστής του πλούτου της περιοχής, πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός δικαστική και θρησκευτική εξουσία) αξιωματούχοι ιερείς και στρατός (επαγγελματίες στρατιώτες) απλοί πολίτες (γεωργοί, κτηνοτρόφοι, τεχνίτες, έμποροι , ναυτικοί) δούλοι (υπηρέτες του ηγεμόνα, των αξιωματούχων, των ιερέων, των απλών πολιτών) 5. Κοινά χαρακτηριστικά, πολιτιστική συνοχή του μυκηναϊκού κόσμου. 6. Πιθανότητα: 4 ή 5 μεγαλύτερα και άλλα τόσα μικρότερα «ομοσπονδιακά» κράτη // τα επιμέρους κράτη υποτελή στις Μυκήνες 7. Εσωτερική οργάνωση του μυκηναϊκού κράτους (πινακίδες της Πύλου): άνακτας (κύριος του ανακτόρου, πηγή κάθε εξουσίας) λααγέτας (τοπικοί άρχοντες, διοικητές περιφερειών) επέτες (ακόλουθοι) τελεστές (σημαντικά πρόσωπα στην περιφερειακή διοίκηση) βασιλείς (οι επικεφαλής οποιασδήποτε ομάδας, ακόμα και αρχιτεχνίτες) Η εξάπλωση. 1. Στροφή προς τη θάλασσα λόγω εμπορίου. 2. Τέλη του 15ου αι. π.Χ. : Κυριαρχία στην Κρήτη, κατάληψη της Κνωσού, μυκηναϊκή θαλασσοκρατία σ’ ολόκληρο το Αιγαίο. 7 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 3. 14ος και 13ος αιώνας: Εξάπλωση πέρα από το Αιγαίο (Κύπρος → εξελληνισμός του νησιού, παροικία στη Φοινίκη (Ουγκαρίτ), εμπορικές δραστηριότητες στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, φιλικές και όχι μόνο σχέσεις με τους Χετταίους (χεττιτικές πινακίδες), εισβολή μαζί με άλλους λαούς της θάλασσας στην Αίγυπτο), επέκταση και στη δυτική Μεσόγειο (ιταλική χερσόνησος, Σικελία, Σαρδηνία, ανατολικές ακτές Ισπανίας). 4. Επέκταση και προς βορρά: Εύξεινος Πόντος (πρώτες ύλες και μέταλλα), τρωϊκή εκστρατεία με πανελλήνιο χαρακτήρα για τον έλεγχο των στενών του Ελλησπόντου κατά τα τέλη του 13ου αι. π.Χ. – αν και η παράδοση την τοποθετεί στα 1184 π.Χ. – χωρίς μόνιμη εγκατάσταση στην περιοχή για λόγους ανασφάλειας. Η παρακμή. 1. Αρχές του 12ου αι π.Χ. → Δυσκολία στις εμπορικές επαφές με την Ανατολή (κατάλυση του Χεττιτικού κράτους, αποδυνάμωση της Κύπρου, των ανατολικών ακτών της Μεσογείου και της Αιγύπτου λόγω επιθέσεων από τους λαούς της θάλασσας). 2. Αποδυνάμωση και τερματισμός των εμπορικών επαφών → κλονισμός της οικονομίας των ανακτόρων, εξασθένιση της δύναμής τους, βαθμιαία και σταθερή διάλυση του μυκηναϊκού κόσμου. 3. Πιθανότητα: Εσωτερικές διενέξεις, δυναστικές έριδες και συγκρούσεις ολοκλήρωσαν την καταστροφή. Ο πολιτισμός. Πολιτιστική συνοχή του μυκηναϊκού κόσμου βάσει χαρακτηριστικών:  κοινή γλώσσα (πρώιμη μορφή της Ελληνικής)  κοινές θρησκευτικές δοξασίες (λατρείες και ονόματα ελληνικών θεοτήτων)  ομοιομορφία σε όλες τις πτυχές του υλικού βίου (έργα τέχνης, πολεμικός εξοπλισμός, ενδυμασία, καλλωπισμός κ.λπ.) Η μυκηναϊκή τέχνη Χαρακτηριστικά: Αυστηρή συγκρότηση – εξάρτηση των τεχνιτών από τα ανάκτορα – κάλυψη αισθητικών και ιδεολογικών αναγκών των ανακτόρων. Μυκηναϊκή αρχιτεκτονική: Οχυρωμένες ακροπόλεις, ανάκτορα (σε επιλεγμένες θέσεις) και ταφικές κατασκευές // Ανάκτορο → μέγαρο (ανοικτή αυλή – πρόδομος – κυρίως μέγαρο με την εστία και τους τέσσερις κίονες – στη δεξιά πλευρά ο θρόνος του άνακτα – αριστερά και δεξιά της αυλής πολλά διαμερίσματα) // ταφικές κατασκευές → θολωτοί τάφοι (κτιστός θάλαμος σε σχήμα κυψέλης, μεγάλη είσοδος με τριγωνική απόληξη, μακρύς διάδρομος που καταλήγει στην είσοδο, το σύνολο καλύπτεται με χώμα ώστε να μοιάζει με λοφίσκο). Μυκηναϊκή ζωγραφική: τοιχογραφίες και αγγειογραφίες υψηλής ποιότητας (μινωική επιρροή με λιγότερη έμφαση στα μοτίβα από τη φύση // τελετουργίες, πολεμικές σκηνές και σκηνές κυνηγιού // σχηματοποίηση φυτικών και ζωικών θεμάτων και μετατροπή τους σε απλά διακοσμητικά σχέδια (12ος αι.). Συμπέρασμα: Ιδιαίτερο, δηλ. μυκηναϊκό καλλιτεχνικό ύφος. 8 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 2. Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ (1100 – 323 π.Χ.) 2.1. Ομηρική εποχή (1100 – 750 π.Χ.) Πότε → μετά την παρακμή των μυκηναϊκών κέντρων Διάρκεια → τρεις αιώνες Προσδιορισμός → Περίοδος αναστατώσεων και συνεχών μετακινήσεων των ελληνικών φύλων∙ μεταβατική εποχή, προς το τέλος της οποίας οι έλληνες διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις της ανασυγκρότησής τους. Πηγές → ομηρικά έπη και αρχαιολογική έρευνα («ομηρική εποχή») Παλαιότερος χαρακτηρισμός → Ελληνικός μεσαίωνας / σκοτεινοί χρόνοι, δηλ. εποχή άγνωστη και παρακμιακή σε σχέση με τον λαμπρό μυκηναϊκό πολιτισμό. Σύγχρονος χαρακτηρισμός → Περίοδος ανασυγκρότησης, οργανωτικής δημιουργίας και θεμελίωσης του ελληνικού πολιτισμού. Κάθοδος των Δωριέων → αρχές 11ου αιώνα, σταδιακά και κατά κύματα. Μάλλον πρόκειται περισσότερο για εξάπλωση από τα βουνά και την ύπαιθρο στις πόλεις και στα γνωστά κέντρα του μυκηναϊκού κόσμου. Επικράτηση Δωριέων → δημογραφικό πρόβλημα που εκτονώθηκε με αλυσιδωτές μετακινήσεις ελληνικών πληθυσμών. Ο πρώτος ελληνικός αποικισμός. Ορισμός → Οι μεταναστευτικές κινήσεις των ελληνικών φύλων από την ηπειρωτική Ελλάδα προς τις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας, μέσω των νησιών του Αιγαίου, από τα μέσα του 11ου ως τον 9ο αι. π.Χ.. Ειδικότερα: 1) Αιολείς (αιολική διάλεκτος): Θεσσαλία → βορειοανατολικό Αιγαίο, Λέσβος, Τένεδος, απέναντι παράλια της Μ. Ασίας («Αιολίς»). 2) Ίωνες (+ πολλά άλλα φύλα: Δρύοπες, Μολοσσοί, Αρκάδες, Φωκείς, Μάγνητες): βορειοανατολική Πελοπόννησος, Αττική, Εύβοια → Κυκλάδες, Σάμος, Χίος, απέναντι ακτές της Μ. Ασίας∙ ίδρυση 12 νέων πόλεων + θρησκευτική ένωση του Πανιωνίου∙ τεράστια εξάπλωση, εις βάρος των άλλων φύλων. Όλη η δυτική ακτή της Μ. Ασίας έμεινε στην ιστορία με το όνομα Ιωνία. 3) Δωριείς: Λακωνία, Επίδαυρος, Τροιζήνα → Μήλος, Θήρα, Κρήτη → Ρόδος, Κως, νοτιοδυτικές ακτές της Μ. Ασίας∙ μετακίνηση όχι αναγκαστική, αλλά στα πλαίσια της εξάπλωσης των Δωριέων∙ πρώτη επαφή τους με τη Θάλασσα. Αργότερα συγκροτείται η θρησκευτική ένωση της δωρικής εξάπολης (Ιαλυσός, Κάμιρος, Λίνδος, Κως, Κνίδος, Αλικαρνασσός). Κατάληξη → Μόνιμη εγκατάσταση στους νέους τόπους, επέκταση στην ενδοχώρα, ενίοτε ανάμειξη μεταξύ των διαφόρων ελληνικών φύλων αλλά και με τους γηγενείς πληθυσμούς. Οικονομική, κοινωνική και πολιτική οργάνωση. α) Η οικονομία – χαρακτηριστικά: 9 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 1. Κλειστή αγροτική οικονομία: η γη ήταν η κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή. 2. Συγκρότηση του οίκου (οικογένεια + οικονομικά εξαρτώμενα άτομα) και επιτέλεση όλων των παραγωγικών εργασιών. 3. Κατανάλωση των παραγόμενων αγαθών στο πλαίσιο του οίκου. 4. Τρόποι αναπλήρωσης πιθανών ελλείψεων αγαθών: ανταλλακτικό εμπόριο μεταξύ οίκων – ανταλλαγή δώρων – πόλεμος – πειρατεία. 5. Μονάδες μέτρησης της αξίας των ανταλλασσομένων προϊόντων: το βόδι / το δέρμα ζώου – τα μέταλλα – οι δούλοι. 6. Το εξωτερικό εμπόριο (μέταλλα + δούλοι) στα χέρια των φοινίκων. β) Η κοινωνία – χαρακτηριστικά: 1. Βασική μονάδα κοινωνικής συγκρότησης → ο οίκος. 2. Οικονομική εξέλιξη του οίκου: τερματισμός των μετακινήσεων των ελληνικών φύλων → μόνιμη εγκατάσταση → κατοχή γης → οικονομική ισχύς. 3. Η κοινωνική και οικονομική μονάδα του οίκου αποτελούνταν από:  τους αρίστους (= ευγενείς), δηλ. τα μέλη του οίκου που συνδέονταν με συγγενικούς δεσμούς και διέθεταν οικονομική ισχύ (Ομηρικά έπη)∙  το πλήθος, δηλ. τους ανθρώπους που δεν είχαν άμεσους συγγενικούς δεσμούς με τους αρίστους, αλλά ζούσαν σε καθεστώς εξάρτησης από τον οίκο∙  τους δημιουργούς, δηλ. τους εξειδικευμένους τεχνίτες κάθε περιοχής (π.χ. ξυλουργοί, αγγειοπλάστες κ.λπ.) που ήταν οικονομικά εξαρτημένοι από τον οίκο / τους οίκους της περιοχής∙  τους δούλους του οίκου (περιουσιακό στοιχείο, προερχόμενο από πόλεμο ή πειρατεία). γ) Η πολιτική οργάνωση – χαρακτηριστικά: 1) Φυλετικό κράτος: πρώτη μορφή ελληνικής πολιτικής οργάνωσης. Εσωτερική διάρθρωση φυλετικού κράτους: α΄ δυνατότητα: φυλή / φυλές → φατρίες → γένη (βάσει συγγένειας) β΄ δυνατότητα: διάσπαση ενός ευρύτερου φύλου γ΄ δυνατότητα: ένωση περισσότερων φυλών του ιδίου φύλου. 2) Εξέλιξη του φυλετικού σε πολιτικά οργανωμένο κράτος: φυλετικοί αρχηγοί → κληρονομικοί βασιλείς. Εσωτερική διάρθρωση πολιτικού κράτους: ΒΑΣΙΛΙΑΣ (αρχηγός στρατού → πόλεμος κυβερνήτης + θρησκευτικός αρχηγός + δικαστής → ειρήνη) ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ («βασιλείς», δηλ. αρχηγοί των ισχυρών (το πλήθος, κυρίως οι πολεμιστές∙ γενών∙ περιόρισαν την εξουσία του βασιλιά) η σύνοδος συγκαλείται σε κρίσιμες περιστάσεις) Συμπέρασμα: Την ομηρική περίοδο διαμορφώθηκαν όλοι εκείνοι οι θεσμοί που οδήγησαν από τα μέσα του 8ου αι. π.Χ. στην πολιτική συγκρότηση των ελληνικών κοινωνιών. 10 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. δ) Ο πολιτισμός – τομείς: 1) Γραφή: Μετά από 3 αιώνες χωρίς γραφή εμφανίζεται ένα σύστημα που αποδίδει φθόγγους (9ος‐8ος αι. π.Χ.)∙ προσαρμογή των συμβόλων του φοινικικού αλφαβήτου στις φωνητικές αξίες της ελληνικής γλώσσας + προσθήκη φωνηέντων → ελληνική αλφαβητική γραφή, η πρώτη αλφαβητική γραφή στην ιστορία. 2) Θρησκεία: δημιουργία των πρώτων ιερών → πανελλήνιος χαρακτήρας + παγίωση θρησκευτικών αντιλήψεων → ολυμπιακό δωδεκάθεο. 3) Λογοτεχνία: Συγκρότηση της πρώτης μεγάλης μορφής ποίησης των Ελλήνων, της προφορικής επικής ποίησης που είχε ως υπόβαθρο τα μυκηναϊκά τραγούδια με ηρωικό περιεχόμενο. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Όμηρος θεωρείται ποιητής των επών (Ιλιάδα και Οδύσσεια). 4) Τέχνη: Γεωμετρική λόγω των γεωμετρικών σχεδίων στη διακόσμηση των αγγείων και στην κατασκευή των έργων μικροτεχνίας. 2.2. Αρχαϊκή εποχή (750‐480 π.Χ.) Χρονικά όρια. Από τα μέσα του 8ου αι. ως την α΄ εικοσαετία του 5ου αι. π.Χ. Χαρακτηρισμός: Περίοδος προετοιμασίας∙ απαρχές της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ελληνικού κόσμου. Χαρακτηριστικά (κατά χρονολογική σειρά): 1. Οργάνωση πόλεων – κρατών και ίδρυση αποικιών (Β΄ ελληνικός αποικισμός) για να αντιμετωπιστεί η οικονομική και κοινωνική κρίση του τέλους της ομηρικής εποχής (μέσα 8ου αι.). 2. Πνευματικές αναζητήσεις και διαμόρφωση του χαρακτήρα του αρχαίου πολιτισμού (7ος και 6ος αι.). 3. Νικηφόροι αγώνες των Ελλήνων ενάντια στους «βαρβάρους» (Περσικοί Πόλεμοι) → ενίσχυση της εθνικής συνείδησης και του θεσμού της πόλης – κράτους (αρχή 5ου αι). Η γένεση της πόλης – κράτους: Η πόλη – κράτος περιλαμβάνει τις έννοιες του χώρου και της διοικητικής οργάνωσης. χώρος → μία πόλη με ή χωρίς την ευρύτερη περιοχή διοικητική οργάνωση → ενιαία εξουσία για όλους όσους υπάγονται στην πόλη ή/και στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων Συστατικά στοιχεία της πόλης – κράτους: 1. Ένας τειχισμένος χώρος, κέντρο άσκησης της εξουσίας, η πόλις / το άστυ + η ευρύτερη περιοχή, δηλ. καλλιεργήσιμες εκτάσεις με μικρούς οικισμούς (κώμες), η ύπαιθρος χώρα. (γεωγραφικό συστατικό) 2. Συμμετοχή των κατοίκων της πόλης – κράτους, δηλ. των πολιτών στη διαχείριση των κοινών και στη λήψη των αποφάσεων → συγκρότηση ανάλογων τρόπων άσκησης της εξουσίας, δηλ. δημιουργία πολιτευμάτων. Εντοπίζονται 3 βασικές επιδιώξεις των πολιτών – προϋποθέσεις ύπαρξης για την πόλη – κράτος: α) η ελευθερία, β) η αυτονομία και γ) η αυτάρκεια. (οργανωτικό συστατικό) 11 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Η σημασία του θεσμού της πόλης – κράτους. Σημαντική καινοτομία, μεγάλες συνέπειες για την εξέλιξη του πολιτισμού. Όλα τα σημαντικά επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού δημοκρατία, ποίηση, θέατρο, φιλοσοφία, ρητορική, επιστήμη) γεννήθηκαν μέσα από τη λειτουργία του θεσμού της πόλης – κράτους. Γιατί; Οι πολίτες των ελληνικών πόλεων – κρατών αγωνίζονταν συνεχώς για την εξασφάλιση της ελευθερίας, της αυτονομίας και της αυτάρκειας της πόλης τους. Άρα:  Δημιουργήθηκε μία μορφή πατριωτισμού με έντονο τοπικιστικό χαρακτήρα, τονίζονταν οι διαφορές μεταξύ των ελλήνων (όχι οι ομοιότητες), προκαλούνταν εμφύλιες συγκρούσεις και δεν διαμορφώνονταν οι προϋποθέσεις για τη συγκρότηση ενιαίου ελληνικού κράτους.  Ωστόσο, η τριπλή βάση (ελευθερία, αυτονομία, αυτάρκεια) μετέτρεψε τον απλό κάτοικο της πόλης σε πολίτη, με πολιτική δραστηριότητα α) για την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων και β) για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του. Αυτό αποτέλεσε τη γενεσιουργό δύναμη των επιτευγμάτων και της πολιτισμικής πορείας των Ελλήνων. Η οικονομική και κοινωνική οργάνωση. Όλες οι πόλεις – κράτη δεν οργανώθηκαν συγχρόνως και με τον ίδιο τρόπο: 1. Οι διαφορετικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες κάθε περιοχής κατά την ομηρική εποχή οδήγησαν στη συγκρότηση διαφορετικών πόλεων – κρατών. 2. Εξελικτική πορεία στη Μικρά Ασία: μετακίνηση ελληνικών φύλων, αυτονόμηση κάποιων πληθυσμών, μόνιμη εγκατάσταση σε περιοχές με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (π.χ. χωροταξικά ή λατρευτικά), πιθανή ανάμειξη με τμήματα άλλων φύλων → πόλη – κράτος. 3. Εξελικτική πορεία στον ελλαδικό χώρο (εναλλακτικά): α) τμήματα διαφορετικών φύλων ανεξαρτητοποιήθηκαν + οργανώθηκαν μεταξύ τους → πόλη – κράτος β) γειτονικές κοινότητες ενώθηκαν σε ενιαίο χώρο → πόλη – κράτος (συνοικισμός) γ) απόσπαση ομάδων ανθρώπων από τις κώμες και συγκρότηση ενιαίας διοίκησης → πόλη – κράτος (συνοικισμός). Η κρίση του ομηρικού κόσμου. Χαρακτηριστικά: 1. Σταδιακή επιδείνωση των οικονομικών όρων / συνθηκών λόγω α) αύξησης του πληθυσμού, β) περιορισμένων καλλιεργήσιμων εκτάσεων, γ) συγκέντρωσης της γης σε λίγους, δ) απουσίας εργασιακής ειδίκευσης και ε) έλλειψης άλλων πόρων. 2. Περιορισμός της βασιλικής εξουσίας και αύξηση της δύναμης των ευγενών που ήταν γνωστοί και με τα ονόματα αγαθοί, άριστοι, ευπατρίδες, εσθλοί, ιππείς. 3. Ύπαρξη της πολυπληθούς τάξης των μικρών ή μεσαίων καλλιεργητών ή και ακτημόνων (πλήθος, όχλος, κακοί). Στο πλαίσιο της πόλης – κράτους πολλοί από αυτούς ασχολήθηκαν με το εμπόριο, τη ναυτιλία ή τη βιοτεχνία και πλούτισαν. 4. Ανάπτυξη του θεσμού της δουλείας. Ιδεολογική στήριξη: ο πολίτης πρέπει να απαλλαγεί από το βάρος της εργασίας για να μπορεί να ασχοληθεί μόνο με τα 12 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. κοινά. Πρακτικές πολλαπλασιασμού των δούλων: υποδούλωση λόγω χρεών (Αθήνα) και κατακτητικοί πόλεμοι (Σπάρτη). Η αντιμετώπιση της κρίσης. Τα οικονομικά προβλήματα δεν μπορούσαν να επιλυθούν με το υπάρχον σύστημα της κλειστής αγροτικής οικονομίας. Οι λύσεις: 1. ανάπτυξη βιοτεχνίας και εμπορίου (Αθήνα)∙ 2. κατακτητικοί πόλεμοι και εδαφική επέκταση (Σπάρτη, Άργος, Ήλιδα)∙ 3. ίδρυση αποικιών (Κόρινθος, Μέγαρα, Χαλκίδα, Μίλητος συνδύασαν και τα 3). Τα απομονωμένα τμήματα του ελληνικού κόσμου (Αρκάδες, Αιτωλοί, Ακαρνάνες, Ηπειρώτες, Μακεδόνες) διατήρησαν τη φυλετική οργάνωση. Ο δεύτερος ελληνικός αποικισμός (8ος – 6ος αι. π.Χ.) Ορισμός → Η αναγκαστική μετακίνηση ομάδας ανθρώπων, η εγκατάστασή τους σε άλλη περιοχή και η δημιουργία νέας πόλης – κράτους. Διαφορές από τον α΄ αποικισμό → α) Η επιχείρηση ήταν οργανωμένη από τη μητρόπολη, β) η νέα πόλη – κράτος ήταν αυτόνομη και αυτάρκης, γ) οι σχέσεις με τη μητρόπολη ήταν χαλαρές ως ανύπαρκτες (σπάνια εχθρικές). Αίτια δεύτερου ελληνικού αποικισμού. 1. Η στενοχωρία (αύξηση πληθυσμού + περιορισμένες καλλιεργήσιμες εκτάσεις). 2. Η έλλειψη μετάλλων και λοιπών πρώτων υλών. 3. Η αναζήτηση νέων αγορών. 4. Οι εσωτερικές πολιτικές κρίσεις, οι οποίες συνεπάγονταν την απομόνωση ομάδος πολιτών. 5. Η συσσώρευση γνώσεων για τις θαλάσσιες οδούς και τις περιοχές εγκατάστασης. 6. Ο ριψοκίνδυνος χαρακτήρας των Ελλήνων. Χαρακτηριστικά δεύτερου ελληνικού αποικισμού. 1. Εξάπλωση των Ελλήνων στα όρια του τότε γνωστού κόσμου (Μεσόγειος + Εύξεινος Πόντος). 2. Περιορισμός της δραστηριότητας άλλων λαών (π.χ. των Φοινίκων). 3. Σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία, την κοινωνία και την πολιτιστική εξέλιξη. Οικονομία → α) Επέκταση της οικονομικής δραστηριότητας εκτός των ορίων των πόλεων – κρατών ∙ β) ανάπτυξη του δευτερογενούς και του τριτογενούς τομέα της οικονομίας (μεταποίηση, εμπόριο και υπηρεσίες) ∙ γ) εμπόριο με κοπή και χρήση νομίσματος, δηλ. συναλλαγές με εμπορευματοχρηματικό χαρακτήρα. Κοινωνία → Κοινωνικές συνέπειες λόγω οικονομικών μεταβολών: α) κρίση της αριστοκρατικής κοινωνίας και εξουσίας λόγω ανάρρησης των πολιτών που πλούτισαν από το εμπόριο ∙ β) αύξηση της δουλείας λόγω ανάγκης για περισσότερα και φτηνότερα εργατικά χέρια (οι αργυρώνητοι δούλοι ως παράγων οικονομικής ανάπτυξης). Πολιτισμός → α) Οι άποικοι μετέφεραν τα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού στις νέες τους πατρίδες, π.χ. η διάδοση της γραφής και ειδικά του χαλκιδικού αλφαβήτου στους ιταλικούς λαούς∙ β) οι άποικοι αντάλλαξαν πολιτιστικά στοιχεία με τους γηγενείς πληθυσμούς (πολιτιστικοί πειραματισμοί). 13 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Τα πολιτεύματα. Χαρακτηριστικά. 1. Η πόλη – κράτος ήταν ο βασικός θεσμός πολιτικής οργάνωσης. 2. Στο εσωτερικό της αναπτύχθηκαν ισχυρές κοινωνικές τάξεις, οι οποίες άσκησαν εξουσία. 3. Σε κάθε πόλη – κράτος ήταν διαφορετική η εξέλιξη του πολιτεύματος. 4. Θεωρητικά η εξέλιξη του πολιτεύματος ακολουθεί την εξής πορεία: α) βασιλεία → β) αριστοκρατία → γ) ολιγαρχία → δ) τυραννίδα → ε) δημοκρατία. α) βασιλεία → Παρακμή και πτώση της με την ίδρυση πόλεων ‐ κρατών∙ παρέμεινε μόνο εκεί που διατηρήθηκε ο φυλετικός τρόπος οργάνωσης (π.χ. Ήπειρος, Μακεδονία). β) αριστοκρατία → Η εξουσία στα χέρια των αρίστων (ευγενική καταγωγή + κατοχή γης)∙ η εγκαθίδρυση αριστοκρατικών πολιτευμάτων συνδέεται με τη συγκρότηση των πόλεων – κρατών. γ) ολιγαρχία → 1) Κρίση των αριστοκρατικών πολιτευμάτων επειδή α) ήρθαν στην επιφάνεια νέες κοινωνικές τάξεις λόγω ανάπτυξης του εμπορίου και της βιοτεχνίας, β) αυτές οι κοινωνικές τάξεις διεκδίκησαν μερίδιο στην εξουσία και γ) εμφανίστηκε το καινούργιο στρατιωτικό σώμα της οπλιτικής φάλαγγας, διά του οποίου καλλιεργήθηκε η έννοια της ισότητας σε όλα τα επίπεδα. 2) Όξυνση των κοινωνικών διαφορών και των συγκρούσεων μεταξύ ευγενών και πλουσίων και πλήθους (τέλη του 7ου και αρχές του 6ου αι. π.Χ.). 3) Αντιμετώπιση της κατάστασης με την κωδικοποίηση του άγραφου, εθιμικού δικαίου, η οποία ανατέθηκε σε πρόσωπα κοινής αποδοχής από την τάξη των ευγενών (νομοθέτες / αισυμνήτες: Λυκούργος, Δράκων, Σόλων, Πιττακός, Ζάλευκος, Χαρώνδας κ.λπ.) 4) Συνέπεια: Συμμετοχή στη διακυβέρνηση της πολιτείας ανάλογα με την οικονομική κατάσταση των πολιτών, δηλ. με βάση το εισόδημα, άρα διεύρυνση της πολιτικής βάσης → μεταβολή του πολιτεύματος από αριστοκρατικό σε ολιγαρχικό / τιμοκρατικό. δ) τυραννίδα → 1) Η ολιγαρχία δεν έδωσε λύση στα προβλήματα του πλήθους. 2) Οι αντιθέσεις υποδαυλίστηκαν από συγκεκριμένα πρόσωπα (ευγενείς) που ήθελαν να επιβάλουν τη δική τους εξουσία. 3) Τα πρόσωπα αυτά αναδείχτηκαν σε ηγέτες των κατώτερων κοινωνικών ομάδων, στην υποστήριξη των οποίων βασίστηκαν για να καταλάβουν την εξουσία → εγκαθίδρυση τυραννίδος / τυραννικού καθεστώτος με «προσωπικό» χαρακτήρα (Πολυκράτης / Σάμος, Περίανδρος / Κόρινθος, Θεαγένης / Μέγαρα, Πεισίστρατος / Αθήνα). 4) Ορισμένοι τύραννοι φρόντισαν για την ανάπτυξη της πόλης τους και για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των πολιτών. 5) Οι περισσότεροι είχαν βίαιο τέλος (δολοφονήθηκαν). ε) δημοκρατία → 1) Εμφανίζεται μετά τα τέλη του 6ου αι. π.Χ. και στις λιγότερες (όχι στις περισσότερες) περιοχές, π.χ. στην Αθήνα, με τη μεταρρύθμιση του Κλεισθένη. 2) Βασικό πολιτειακό όργανο γίνεται η συνέλευση όλων των ενηλίκων κατοίκων που είχαν πολιτικά δικαιώματα, δηλ. η εκκλησία του δήμου. 14 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 3) Καθιερώνονται τα δικαιώματα της ισηγορίας (= κάθε πολίτης να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του για τη διαχείριση των κοινών) και της ισονομίας (= κάθε πολίτης να συμμετέχει στη διαμόρφωση και την ψήφιση των νόμων). Γενικά: Κάθε πόλη – κράτος παγίωσε ένα συγκεκριμένο σύστημα διακυβέρνησης, π.χ. Σπάρτη (7ος – 2ος αι. π.Χ.) → ολιγαρχικό πολίτευμα Αθήνα (7ος – 6ος αι. π.Χ.) → όλο το φάσμα των πολιτευμάτων μέχρι τη θεμελίωση της δημοκρατίας. Ο πολιτισμός. Οι πρώτες πνευματικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις εντοπίζονται στην Ιωνία, αλλά γρήγορα διαδίδονται και στον υπόλοιπο ελληνικό χώρο. Ποίηση: Προσωπικό ύφος, εκφράζει βιώματα και συναισθήματα. Πεζογραφία: Γεννιέται η φιλοσοφία (φυσικοί φιλόσοφοι) και η ιστορία (λογογράφοι, Ηρόδοτος). Τέχνη: Μετά την πρώτη «ανατολίζουσα» φάση, διαμόρφωσε χαρακτηριστικά τυπικά των ελληνικών αισθητικών αντιλήψεων. Καλλιεργήθηκε η αρχιτεκτονική (δωρικός και ιωνικός ρυθμός), η γλυπτική (κούροι και κόρες) και η κεραμική τέχνη (μελανόμορφος και ερυθρόμορφος ρυθμός). Θρησκεία: Έχουν αποκρυσταλλωθεί οι θρησκευτικές δοξασίες και ο τρόπος λατρείας κάθε θεού ∙ τα χαρακτηριστικά της μορφής κάθε θεού γίνονται κοινά για όλους τους Έλληνες ∙ ορισμένα ιερά αποκτούν πανελλήνια σημασία (π.χ. οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δήλος). Οι περσικοί πόλεμοι. Κατά την α΄ εικοσαετία του 5ου αι. π.Χ. οι Έλληνες αντιμετωπίζουν επιτυχώς τον περσικό επεκτατισμό. Αφορμή → Η ατυχής ιωνική επανάσταση (499‐494 π.Χ.). Α΄ απόπειρα περσικής επέκτασης στον ελλαδικό χώρο → Ολοκληρωτική καταστροφή του περσικού στόλου στον Άθω ∙ υποταγή της Θράκης και της Μακεδονίας. Α΄ οργανωμένη περσική εκστρατεία → Ναυτική επιχείρηση, με στόχο την τιμωρία των Αθηναίων και των Ερετριέων για τη βοήθεια προς τους Ίωνες ∙ στον Μαραθώνα δόθηκε το τέλος (490 π.Χ., Μιλτιάδης). Β΄ οργανωμένη περσική εκστρατεία → Τεράστιες χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις με στόχο την κατάκτηση ολόκληρου του ελλαδικού χώρου ∙ μετά από τη σειρά των γνωστών συγκρούσεων – Θερμοπύλες (Λεωνίδας), Αρτεμίσιο, Σαλαμίνα (Θεμιστοκλής), Πλαταιές (Παυσανίας), Μυκάλη – οι Πέρσες εγκαταλείπουν με τα υπολείμματα του στρατού τους τον ελλαδικό χώρο (480‐479 π.Χ.). Ταυτόχρονα → Οι Έλληνες αναχαιτίζουν τους Καρχηδόνιους στη Σικελία (μάχη της Ιμέρας, 480 π.Χ.). Σημασία των περσικών πολέμων. 1. Σύγκρουση όχι μόνο δύο αντιπάλων, αλλά δύο διαφορετικών τρόπων ζωής, δύο συστημάτων αξιών, δύο πολιτισμών. 2. Προβολή του δυναμισμού της πόλης – κράτους ως προς τον οργανωτικό τομέα. 3. (Το σημαντικότερο): Δημιουργία κοινής εθνικής συνείδησης και κοινής ιστορικής μνήμης όλων των Ελλήνων ∙ οι περσικοί πόλεμοι ήταν οι πρώτοι εθνικοί πόλεμοι των Ελλήνων στην ιστορία. 15 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 2.3. Κλασική εποχή (480‐323 π.Χ.) Ορισμός και χρονικά όρια. Κλασική ονομάζεται η εποχή που μεσολαβεί από το τέλος των περσικών πολέμων (480 π.Χ.) μέχρι το θάνατο του μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.). Αξιολόγηση. Ο χαρακτηρισμός κλασική αποδίδεται στην εποχή αυτή, διότι: α) οι συντελεστές της και τα επιτεύγματά τους θεωρούνται ανώτερα από κάθε προηγούμενο, β) τα δημιουργήματά της όχι μόνο επεβίωσαν αλλά και άσκησαν δημιουργική επίδραση σε μεταγενέστερες εποχές και γ) τότε διαμορφώθηκαν οι αξίες που θεμελίωσαν το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Χαρακτηριστικά (κατά χρονολογική σειρά):  Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της νίκης των Ελλήνων στους περσικούς πολέμους (αυτοπεποίθηση, ψυχική ευφορία, αίσθηση αυτάρκειας και υπεροχής έναντι των «βαρβάρων») που λειτούργησαν ως κίνητρο για τα μεγάλα επιτεύγματα.  Η ηγεμονία της Αθήνας και η αντιπαράθεσή της με τη Σπάρτη → διαίρεση του ελληνικού κόσμου σε δύο μεγάλους συνασπισμούς, εμφύλια σύρραξη (Πελοποννησιακός πόλεμος).  Παρέμβαση των Περσών στα ελληνικά πράγματα με παροχή χρημάτων ή στρατιωτικής βοήθειας (α΄ μισό του 4ου αι. π.Χ.).  Ιδέα της πανελλήνιας ένωσης → Ελληνισμός της Μακεδονίας, προεργασία από τον Φίλιππο τον Β΄ και ολοκλήρωση από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Η συμμαχία της Δήλου – Αθηναϊκή ηγεμονία. Η ίδρυση της συμμαχίας της Δήλου και η μετατροπή της σε αθηναϊκή ηγεμονία συνδέεται άρρηκτα με τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Αθήνας και με τον αγώνα εναντίον των Περσών που ακόμη συνεχιζόταν. Συγκεκριμένα: 1. Μετά τους περσικούς πολέμους η Αθήνα εξελίχτηκε σε μεγάλη ναυτική δύναμη. 2. Για να προωθήσει τα συμφέροντά της ίδρυσε την Α΄ Αθηναϊκή συμμαχία (478/7 π. Χ.) και τέθηκε επικεφαλής μεγάλου μέρους των ελληνικών πόλεων. Χαρακτηριστικά της συμμαχίας: α) έδρα στη Δήλο (Δηλιακή συμμαχία), β) συμμαχικό ταμείο και ετήσια συγκέντρωση των αντιπροσώπων στη Δήλο, γ) φόρος σε πλοία ή χρήματα και δ) (στην αρχή) όλα τα μέλη τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. 3. Η Αθήνα χρησιμοποίησε τη συμμαχία ως μέσο επικράτησης (εναντίον των Περσών) και επιβολής κυριαρχίας (στους ίδιους τους συμμάχους). 4. Όσοι Έλληνες δεν είχαν προσχωρήσει στη συμμαχία δεν εκδήλωναν φανερά την αντίθεσή τους – ακόμη και οι Σπαρτιάτες ήταν επιφυλακτικοί. 5. Ιδιαίτερο ρόλο διαδραμάτισε ο Κίμων: εκπρόσωπος της αριστοκρατικής παράταξης και υπέρ της συνεργασίας με τη Σπάρτη. Η φιλολακωνική του πολιτική ηττήθηκε, παρά το προσωπικό του κύρος λόγω της επιτυχούς αντιμετώπισης των Περσών (εκβολές του Ευρυμέδοντα, 467 π.Χ.), και οι φιλικές σχέσεις Αθήνας – Σπάρτης διακόπηκαν (Γ΄Μεσσηνιακός πόλεμος, 464‐455 π.Χ.). 6. Ο Κίμων εξοστρακίστηκε (461 π.Χ. ), οι δημοκρατικοί – με αρχηγό τον Εφιάλτη – επικράτησαν και η φιλολακωνική πολιτική εγκαταλείφθηκε οριστικά. Στη συνέχεια αρχηγός των δημοκρατικών αναδείχτηκε ο Περικλής. 16 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 7. Η Αθήνα κατόρθωσε να επεκτείνει τη συμμαχία ανάμεσα στους Έλληνες και τελικά τη μετέτρεψε σε ηγεμονία: α) μεταφορά του συμμαχικού ταμείου στην Ακρόπολη (454 π.Χ.) και β) ένοπλες επεμβάσεις των Αθηναίων στις συμμαχικές πόλεις με την παραμικρή υπόνοια αντίδρασης. 8. Επιστροφή του Κίμωνα το 451 π.Χ. και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού: α) υπογραφή πενταετούς ανακωχής με τη Σπάρτη και β) εστίαση στον αγώνα εναντίον των Περσών → πολιορκία του Κιτίου και θάνατος του Κίμωνα (450 π.Χ.), νίκη του Αθηναϊκού στόλου επί του Περσικού στη Σαλαμίνα της Κύπρου (449 π.Χ.) και υπογραφή συνθήκης ειρήνης με τους Πέρσες που τους υποχρέωνε να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία των Ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας (Καλλίειος ή Κιμώνειος ειρήνη). 9. Κυριαρχία στην πολιτική σκηνή του Περικλή μετά το θάνατο του Κίμωνα. Υπογραφή τριαντάχρονης συνθήκης ειρήνης με τη Σπάρτη (τριακοντούτεις σπονδαί, 445 π.Χ). Η εποχή του Περικλή. Το χρονικό πλαίσιο → Μόνο 15 χρόνια ειρήνης (τριακοντούτεις σπονδαί, 445 π.Χ) κυριαρχία του Περικλή στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας. Χαρακτηρισμός → Ο Περικλής σφράγισε με τη δράση του την ανάπτυξη της Αθήνας α) στο εσωτερικό και β) στο εξωτερικό (απόλυτη κυριαρχία επί των συμμάχων). 5ος αι. π.Χ. → χρυσούς αιών του Περικλέους Οι συνθήκες: 1) Καθιερώθηκε μετά τη δολοφονία του Εφιάλτη και το θάνατο του Κίμωνα. 2) Εκλεγόταν με δημοκρατικές διαδικασίες στο αξίωμα του στρατηγού. Ηγετικά προσόντα: 1) Επιβαλλόταν στο πλήθος χωρίς να περιορίζει τις ελευθερίες του. 2) Διέθετε πολιτική οξυδέρκεια («εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή»). Η πολιτική του: 1) Ενίσχυσε το δημοκρατικό πολίτευμα (χρηματική αποζημίωση για τους κληρωτούς άρχοντες, τους βουλευτές και τους δικαστές, δαπάνες για την πολιτιστική ανάπτυξη, θεωρικά). 2) Επέκτεινε την εμπορική επιρροή των Αθηναίων και προς τη Δύση (συμμαχία με την Εγέστα, τους Λεοντίνους και το Ρήγιο, συμμετοχή στην αποικία των Θουρίων, ανάδειξη του Πειραιά στο κυριότερο εμπορικό λιμάνι όλης της Μεσογείου). 3) Διασφάλισε τα έσοδα του κράτους από α) τα μεταλλεία, β) τη φορολογία, γ) το φόρο των συμμάχων και δ) τις έκτακτες εισφορές. α) Μεταλλεία (του Λαυρίου) → Εκμίσθωση σε ιδιώτες, εργασία από δούλους. β) Φορολογία → Άμεση φορολογία σε στιγμές μεγάλης κρίσης, μετοίκιο, έμμεση φορολογία για τα εισαγόμενα και εξαγόμενα προϊόντα από τα αθηναϊκά λιμάνια. γ) Φόρος των συμμάχων → Το συμμαχικό ταμείο μεταφέρθηκε στην Αθήνα (454 π.Χ. , 8.000 τάλαντα), τακτικοί και έκτακτοι φόροι προς τους συμμάχους υπό μορφή πολεμικών αποζημιώσεων. δ) Έκτακτες εισφορές → Θεσμός της λειτουργίας που αφορούσε τους πλουσιότερους πολίτες και είχε υποχρεωτικό και τιμητικό ταυτόχρονα χαρακτήρα (οι βασικές λειτουργίες: χορηγία, τριηραρχία, αρχιθεωρία, εστίαση, γυμνασιαρχία). 17 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431‐404 π.Χ.): Η σκληρότερη εμφύλια σύγκρουση του αρχαίου ελληνικού κόσμου.  Α) Τα προφανή αίτια: 1) Τα προβλήματα που εκδηλώνονταν μέχρι το 445 π.Χ. (τριακοντούτεις σπονδαί) με τις τοπικές συγκρούσεις μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών – Θηβαίων – Κορινθίων ποτέ δεν λύθηκαν. 2) Η Αθηναϊκή και η Πελοποννησιακή συμμαχία (Αθήνα – Σπάρτη) βρίσκονταν σε συνεχή ανταγωνισμό.  Β) Τα βαθύτερα αίτια: 1) Η φυλετική διαφορά (Ίωνες – Δωριείς) 2) Η πολιτειακή συγκρότηση των δύο αντιπάλων (δημοκρατία – ολιγαρχία) 3) Οι ηγεμονικές τάσεις της Αθήνας. 4) Όλος ο ελληνικός κόσμος είχε χωριστεί σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα.  Διάρκεια: Περίπου 30 χρόνια.  Έρευνα και περιγραφή: Οι ιστορικοί Θουκυδίδης και Ξενοφών.  Φάσεις: α) Αρχιδάμειος / Δεκαετής πόλεμος (431‐421 π.Χ.), β) Σικελική εκστρατεία (415‐413 π.Χ.) και γ) Δεκελειακός / Ιωνικός πόλεμος (413‐404 π.Χ.).  Χαρακτηρισμός: Εξοντωτικός ο πόλεμος για τις ελληνικές πόλεις, ιδίως για όσες ήρθαν σε άμεση αντιπαράθεση με μία από τις δύο μεγάλες δυνάμεις (π.χ. Μυτιλήνη, Μήλος).  Επιπτώσεις: α) υλικές καταστροφές, β) εξαχρείωση των ανθρώπων και γ) προϋποθέσεις ανάμειξης των Περσών στα ελληνικά πράγματα.  Συνέπειες: α) άμεσες: Ήττα των Αθηναίων και αναγνώριση της Σπαρτιατικής ηγεμονίας (404 π.Χ.), β) έμμεσες: Παρακμή των πόλεων‐κρατών κατά τον επόμενο αιώνα. Η κρίση της πόλης‐κράτους, 4ος αι. π.Χ.  Κρίση στο εσωτερικό → οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.  Κρίση στο εξωτερικό → όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των πόλεων‐κρατών, πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων, περσική επέμβαση.  Περσική πολιτική → παροχή χρημάτων προς διαφορετικές κατευθύνσεις με στόχο τη διάσπαση του ελληνικού κόσμου.  Τα γεγονότα → 1) Μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο δημιουργήθηκε αντισπαρτιατικός συνασπισμός (Θήβα, Κόρινθος, Άργος, Αθήνα) με περσική υποκίνηση και ξέσπασε ο Βοιωτικός / Κορινθιακός πόλεμος (395‐386 π.Χ.). 2) Ο πόλεμος τελείωσε με τη μειωτική για τον ελληνισμό Βασίλειο / Ανταλκίδειο ειρήνη. Όροι: α) υποταγή των πόλεων της Μ. Ασίας και της Κύπρου στον Πέρση ηγεμόνα, β) αυτονομία των ελληνικών πόλεων, πλην της Ίμβρου, της Λήμνου και της Σκύρου που έμειναν στους αθηναίους και γ) η Σπάρτη σε ρόλο τοποτηρητή των περσικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Με την ειρήνη αυτή οι Σπαρτιάτες μεταβάλλονται ουσιαστικά σε όργανα της περσικής πολιτικής στην Ελλάδα. 3) Μετά τη Σπαρτιατική ακολουθεί η βραχύβια Θηβαϊκή ηγεμονία, με τις μάχες στα Λεύκτρα (371 π.Χ.) και στη Μαντίνεια (362 π.Χ.) να κρίνουν αντίστοιχα την άνοδο και την πτώση της. 18 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα.  Όλα τα παραπάνω → Συμπτώματα παρακμής των ελληνικών πόλεων‐κρατών. Η πανελλήνια ιδέα. Μέσα από την παρακμή και την κακοδαιμονία γεννιέται το όραμα ενός πανελλήνιου συνασπισμού. Η πανελλήνια ένωση άρχισε ως ιδέα και σταδιακά μεταβλήθηκε σε πολιτική: 1) Γοργίας, σοφιστής, τέλη του 5ου αι. → διατύπωσε για πρώτη φορά την ιδέα (ρητορικός λόγος στην Ολυμπία). 2) Ισοκράτης, Αθηναίος ρητοροδιδάσκαλος → εξέφρασε την αντίστοιχη πολιτική, καθώς ήταν από τους πρώτους που κατόρθωσαν να αποδεσμευτούν από το τοπικιστικό πνεύμα της εποχής. Απόψεις του, κατά χρονολογική σειρά:  Η Αθήνα μπορεί να ανασυστήσει την ηγεμονία της και να αναλάβει τον κοινό ελληνικό αγώνα εναντίον των Περσών (Πανηγυρικός, 380 π.Χ.).  Ένας ισχυρός μονάρχης μπορεί να ενώσει τους Έλληνες και να τους οδηγήσει εναντίον των Περσών (υποψήφιες προσωπικότητες: Ευαγόρας, Ιάσονας, Διονύσιος ο Α΄).  Ο Φίλιππος ο Β΄ της Μακεδονίας κρίνεται ως ο καταλληλότερος για να αναλάβει αυτό το ρόλο. 3) Δημοσθένης, Αθηναίος ρήτορας → αντίθετος προς όλα τα προηγούμενα, εκφράζει την παραδοσιακή θέση περί πρωταγωνιστικού ρόλου της Αθήνας, σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις‐κράτη. Ο Φίλιππος ο Β΄ και η ένωση των Ελλήνων. Ισχυρός ηγεμόνας, πρώτα σταθεροποίησε τη θέση του στο θρόνο της Μακεδονίας και έπειτα α) ισχυροποίησε το μακεδονικό κράτος και β) επέκτεινε την εξουσία του στην υπόλοιπη Ελλάδα, υλοποιώντας με αυτό τον τρόπο την ιδέα της πανελλήνιας ένωσης. Α) Ισχυροποίηση μακεδονικού κράτους: 1. αντιμετώπιση των επιδρομών Ιλλυριών και Παιόνων στα βόρεια∙ 2. οργάνωση ισχυρού στρατού (μακεδονική φάλαγγα, αποτελούμενη από 16 σειρές πεζεταίρους με σάρισες – ιππικό (εταίροι) ‐ σώμα ακοντιστών, τοξοτών και πελταστών) ∙ 3. δημιουργία ισχυρής οικονομίας (κατάληψη μεταλλείων χρυσού στο Παγγαίο, κοπή νομίσματος (χρυσός στατήρ)) ∙ 4. επεκτατική εξωτερική πολιτική (στην αρχή με στόχο την εξασφάλιση καλλιεργήσιμων εκτάσεων για τους άνδρες του στρατού και αργότερα με σκοπό την υπαγωγή της κεντρικής και νότιας Ελλάδας στη μακεδονική εξουσία και την ένωση των Ελλήνων υπό την αρχηγία του). Β) Επέκταση της εξουσίας του στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ο Φίλιππος ο Β΄ επέκτεινε την εξουσία του κατά στάδια: 1. Α΄ στάδιο: Κατάληψη Χαλκιδικής, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, μέχρι τις δυτικές ακτές του Εύξεινου Πόντου. 2. Β΄ Στάδιο: Επέμβαση στη Θεσσαλία και τη νότιο Ελλάδα (αφορμή το μαντείο των Δελφών), νικηφόρα μάχη στη Χαιρώνεια (338 π.Χ.) ενάντια σε Θηβαίους και Αθηναίους, επιβολή του ως αδιαφιλονίκητου πανελλήνιου ηγέτη που μπορεί να οδηγήσει τους Έλληνες εναντίον των περσών. 3. Γ΄ Στάδιο: Συνέδριο στην Κόρινθο (337 π.Χ.) με συμμετοχή όλων των ελληνικών πόλεων (πλην Σπάρτης) → υλοποιείται η πανελλήνια ιδέα. Αποφάσεις: 19 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα.  απαγόρευση συγκρούσεων μεταξύ ελληνικών πόλεων και βίαιης μεταβολής των καθεστώτων τους ∙  προστασία της ναυσιπλοΐας και καταδίκη της πειρατείας ∙  ίδρυση πανελλήνιας συμμαχίας με αμυντικό και επιθετικό χαρακτήρα (εναντίον των Περσών) και ισόβιο αρχηγό τον Φίλιππο Β΄. Τέλος, 336 π.Χ. → Επανάληψη του συνεδρίου μετά τη δολοφονία του Φιλίππου του Β΄ και έκφραση της εμπιστοσύνης των συνέδρων στο πρόσωπο του γιου του, Αλέξανδρου. Το οικουμενικό κράτος του Μ. Αλεξάνδρου. Το οικουμενικό κράτος του Μ. Αλεξάνδρου ήταν αποτέλεσμα της εκστρατείας στην Ανατολή που πραγματοποίησε σε διάστημα ένδεκα χρόνων (334‐325 π.Χ.). Χαρακτηριστικά της εκστρατείας: Αρχικός στόχος: η αντιμετώπιση του περσικού κινδύνου. Επίτευγμα: η κατάλυση της Περσικής αυτοκρατορίας. Αφετηρία η Πέλλα (334 π.Χ.) και τέρμα ο Ινδός ποταμός (325 π.Χ.). Καλύφθηκε μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Φάσεις: 1) Α΄ Φάση (334‐331 π.Χ.) → κυριαρχία στη Μ. Ασία, απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων (κατόπιν συγκρούσεων στον Γρανικό ποταμό (334 π.Χ.) και στην Ισσό (333 π.Χ.)), κατάληψη της Φοινίκης και της Παλαιστίνης (333‐2 π.Χ.), κατάκτηση της Αιγύπτου, υποδοχή του Αλεξάνδρου ως απελευθερωτή και ανακήρυξή του σε φαραώ, ίδρυση της Αλεξάνδρειας (331 π.Χ.). 2) Β΄ Φάση (331‐327 π.Χ.) → πορεία στη Μεσοποταμία, σύγκρουση στα Γαυγάμηλα και νίκη επί του Δαρείου του Γ΄, κατάληψη των μεγάλων πόλεων της περσικής αυτοκρατορίας (331‐330 π.Χ.), κατάληψη των ανατολικών σατραπειών (Παρθία, Υρκανία, Αρεία, Αραχωσία, 330 π.Χ.), κατάκτηση της Βακτριανής και της Σογδιανής, σύλληψη του Βήσσου, δολοφόνου του Δαρείου, και ίδρυση της Αλεξάνδρειας της Εσχάτης στις άκρες της πρώην περσικής αυτοκρατορίας. 3) Γ΄ Φάση (327‐325 π.Χ.) → εκστρατεία στην ινδική χερσόνησο, με στόχο την προσέγγιση του τέλους της Οικουμένης που τότε πίστευαν ότι βρισκόταν στην Ινδία, νικηφόρα σύγκρουση με τον Πώρο στον Υδάσπη ποταμό, πορεία ανατολικότερα μέχρι τον Ύφαση ποταμό και τέρμα λόγω της αντίδρασης του μακεδονικού στρατού (326 π.Χ.), προσέγγιση των εκβολών του Ινδού και επιστροφή στη Βαβυλώνα μέσω της ερήμου της Γεδρωσίας, παράλληλος περίπλους των ασιατικών ακτών από τον ναύαρχο Νέαρχο. Το τέλος: Ο Αλέξανδρος πέθανε την άνοιξη του 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, ενώ σχεδίαζε τον περίπλου της Αραβίας. Το έργο του Μ. Αλεξάνδρου. Γενικός χαρακτηρισμός: 1) Ο Μ. Αλέξανδρος δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την οικουμενική ανάπτυξη του Ελληνισμού. 2) Πραγματοποίησε τεράστιο έργο σε πολλούς τομείς, παρά τη σύντομη ζωή του (πέθανε 33 ετών) και την περιορισμένη χρονικά βασιλεία του (336‐323 π.Χ.). 3) Το έργο του επηρέασε τους επόμενους αιώνες και μετέβαλε την ιστορική πορεία των λαών της Ανατολής και της Μεσογείου. 20 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. 4) Η μορφή και η δράση του έμειναν ζωντανές στη μνήμη των λαών, συνυφάνθηκαν με τη λαϊκή φαντασία και δημιουργήθηκαν θρύλοι. Ειδικότερα: 1) Στρατιωτικός τομέας: διορατικός στρατηγός με μεγαλοφυή σκέψη ως προς α) την κατάκτηση τεράστιων περιοχών β) τον σχεδιασμό αντιμετώπισης του αντιπάλου στις κατά μέτωπο συγκρούσεις και στις πολιορκίες. 2) Πολιτική δράση: στόχος η ανάμειξη ελληνικού και ασιατικού κόσμου και η ένωσή τους υπό ισχυρή διοίκηση (α) αποδοχή των τοπικών παραδόσεων και του διαφορετικού τρόπου άσκησης της εξουσίας κάθε λαού, β) διατήρηση του θεσμού των σατραπειών, με Έλληνες ή Πέρσες διοικητές, γ) δημιουργία σχετικής διοικητικής παράδοσης). 3) Οικονομικός τομέας: δημιουργία του συστήματος της νομισματικής οικονομίας, με ενιαίο χαρακτήρα στην απέραντη αυτοκρατορία, και εγκατάλειψη της ιδέας του αυτοκρατορικού θησαυροφυλακίου. (Επιμέρους μέτρα: α) κατάργηση της σατραπείας ως φορολογικής μονάδας, β) δημιουργία φορολογικής περιφέρειας με περισσότερες της μιας σατραπείες, γ) μετατροπή των θησαυρών που συγκεντρώνονταν σε χρυσό νόμισμα). 4) Πολιτιστικός τομέας: τεράστια η πολιτισμική σημασία της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου που πήρε τη διάσταση της ένοπλης εξερεύνησης. Επιμέρους στοιχεία που δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό: α) διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού, β) υιοθέτηση πολιτιστικών στοιχείων των λαών της Ανατολής, γ) ίδρυση νέων πόλεων, δ) εξερεύνηση περιοχών, ε) επιθυμία για έρευνα. Ο πολιτισμός της κλασσικής περιόδου. Γενικά: Η πολιτιστική ανάπτυξη της κλασσικής περιόδου γίνεται αντιληπτή: α) από τα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα και β) από την καθημερινή ζωή στις ελληνικές πόλεις (μητροπολιτική Ελλάδα και αποικίες). α) Επιτεύγματα:  5ος και 4ος αι. π.Χ. → έργα απαράμιλλα σε πνευματική και καλλιτεχνική λαμπρότητα. πρότυπα για τους μεταγενέστερους δημιουργούς.  Αθήνα → τα πρωτεία στην πολιτιστική ανάπτυξη: ευημερία και ποιότητα ζωής, πόλος έλξης για καλλιτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους, δράση Περικλή, οικοδόμηση σπουδαίων έργων στην Ακρόπολη, τέλεση λαμπρών πανηγύρεων και πνευματικών εκδηλώσεων (Παναθήναια, Ελευσίνια μυστήρια, θεατρικές παραστάσεις κ.ά.). β) Καθημερινή ζωή:  περιφρονητική αντιμετώπιση της χειρωνακτικής εργασίας ∙  ενασχόληση των ελεύθερων πολιτών με τα κοινά ∙  διασκέδαση σε ιδιωτικά συμπόσια και σε δημόσιες γιορτές και πανηγύρια (π.χ. θεατρικές παραστάσεις) ∙  κοινωνικός ο χαρακτήρας των ειδικών τελετών που πλαισίωναν τη γέννηση, το γάμο και τον θάνατο. 21 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. Ειδικότερα:  Φιλοσοφία → επίκεντρο ο άνθρωπος και τα προβλήματά του ∙ ερμηνεία των φαινομένων με βάση τη λογική (ορθολογισμός). Εκπρόσωποι: σοφιστές και Σωκράτης (5ος αι.), Πλάτων και Αριστοτέλης (4ος αι) – όλοι επιδίωξαν με τις προτάσεις τους να βελτιώσουν τον άνθρωπο και τη ζωή του.  Ιστοριογραφία → Ηρόδοτος και Θουκυδίδης (5ος αι.), Ξενοφών (4ος αι.). Ο Θουκυδίδης με το έργο του έθεσε τα θεμέλια της επιστήμης της ιστορίας.  Ποιητική τέχνη → Τεράστια η προσφορά της Αθήνας της κλασικής περιόδου στη σύγχρονη πολιτισμένη ανθρωπότητα με την τραγωδία (Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης) και με την κωμωδία (Αριστοφάνης).  Ρητορικός λόγος → Καλλιεργήθηκε κυρίως τον 4ο αι. (Λυσίας, Ισοκράτης, Δημοσθένης), στο πλαίσιο της άνθησης του δημοκρατικού πολιτεύματος και της οργάνωσης της δικαιοσύνης προς το συμφέρον του πολίτη.  Επιστήμες → Κατά την κλασσική περίοδο συστηματοποιήθηκαν οι γνώσεις για τη φύση και τον άνθρωπο ∙ οι περισσότεροι φιλόσοφοι ήταν και ειδικοί ερευνητές σε κάποιο τομέα της επιστήμης, π.χ. Μέτων ο Αθηναίος (μαθηματικά και αστρονομία), Ιππόδαμος ο Μιλήσιος (πολεοδομία), Ιπποκράτης ο Κώος (ιατρική ∙ ο Ιπποκράτης εισήγαγε τη θεμελιώδη αντίληψη ότι όλες οι ασθένειες έχουν φυσικά αίτια).  Τέχνες → Μεγάλη η ανάπτυξη των εικαστικών τεχνών κατά την κλασσική περίοδο. ειδική μνεία αξίζει να γίνει στην αρχιτεκτονική (Ικτίνος, Καλλικράτης, Μνησικλής), στην πλαστική (Φειδίας και οι μαθητές του Αλκαμένης και Αγοράκριτος, Μύρων, Πολύκλειτος (5ος αι.), Πραξιτέλης, Σκόπας και Λύσιππος (4ος αι.) και στη ζωγραφική (Πολύγνωτος, Μίκων, Ζεύξις 5ος αι. και Πάμφυλος, Απελλής και Πρωτογένης (4ος αι) και την αγγειογραφία. 22 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα. III. ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ 1. Ο ελληνιστικός κόσμος 1.1 Η διάσπαση του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου Γενικά χαρακτηριστικά.  Πρόβλημα διαδοχής, δεν υπήρχε νόμιμος και ικανός διάδοχος.  Προσωρινή λύση: Φίλιππος Αρριδαίος (Φίλιππος Γ΄), ετεροθαλής αδελφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και γιος από τη Ρωξάνη (Αλέξανδρος Δ΄) → και οι δύο ανίκανοι να ασκήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία.  Συνέπεια: διασπαστικές τάσεις στην αυτοκρατορία (εξεγέρσεις, απελευθερωτικοί πόλεμοι, συγκρούσεις). Εξεγέρσεις και απελευθερωτικοί αγώνες. Α) Αθηναίοι και Αιτωλοί: Εξέγερση εναντίον των Μακεδόνων με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου, αντιμακεδονικό μέτωπο υποκινούμενο από τον Υπερείδη και τον Δημοσθένη, ήττα και διάλυση μετά από συγκρούσεις σε Λαμία (Λαμιακός πόλεμος 322 π.Χ.) και Θεσσαλία. Συνέπειες: - Αθήνα: αντικατάσταση δημοκρατικού πολιτεύματος από ολιγαρχικό, χρηματική αποζημίωση, μακεδονική φρουρά στη Μουνιχία ∙ - δολοφονία Υπερείδη και αυτοκτονία Δημοσθένη ∙ - μακεδονικές φρουρές σε πόλεις της Πελοποννήσου ∙ - οι Αιτωλοί δεν τιμωρήθηκαν, διότι οι Μακεδόνες στρατηγοί έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις διαμάχες των διαδόχων στην Ασία. Β) Ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας: Εξεγέρσεις γηγενών πληθυσμών και Ελλήνων της Βακτριανής, χωρίς αποτέλεσμα: ο Πείθων, διοικητής της Μηδίας, τις κατέστειλε και αυτοανακηρύχθηκε διοικητής των Άνω σατραπειών της αυτοκρατορίας. Οι συγκρούσεις των διαδόχων. Ανοιχτό το ζήτημα της διαδοχής του Μ. Αλεξάνδρου: α) οι φιλοδοξίες των στρατηγών και β) η απουσία ισχυρής κεντρικής εξουσίας προκάλεσαν πολυετείς συγκρούσεις. Α΄ φάση → 20 χρόνια (321‐301 π.Χ.) συγκρούσεων μέχρι τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας σε επιμέρους βασίλεια. Τα γεγονότα:  δολοφονίες των νομίμων διαδόχων και των επικρατέστερων στρατηγών ∙  πρώτη κατανομή της εξουσίας στο Τριπαράδεισο της Συρίας (321 π.Χ.): αναγόρευση του Αντίπατρου (ως γηραιότερου) σε επιμελητή αυτοκράτορα ∙ κατανομή της διοίκησης των υπόλοιπων περιοχών της αυτοκρατορίας στους στρατηγούς ∙  ανάδειξη του Αντίγονου ως ισχυρότερου από τους στρατηγούς, αυτοανακήρυξή του ως αυτοκράτορα και παραχώρηση του τίτλου και στον γιο του, Δημήτριο τον Πολιορκητή ∙ 23 Β. Δημοπούλου, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου. Διαγράμματα.  συνασπισμός των υπόλοιπων στρατηγών εναντίον του Αντιγόνου, μάχη στην Ιψό της Φρυγίας (301 π.Χ.) , ήττα και θάνατος του Αντιγόνου, φυγή και σωτηρία του γιου του Δημητρίου του Πολιορκητή ∙  διαμελισμός της αυτοκρατορίας μεταξύ των νικητών στρατηγών του Αντιγόνου ∙ συγκρότηση 4 βασιλείων: της Αιγύπτου (Πτολεμαίος), της Συρίας (Σέλευκος), της Μακεδονίας (Κάσσανδρος) και της Θράκης (Λυσίμαχος) – οι νικητές στρατηγοί αναγορεύτηκαν βασιλείς. Β΄ φάση → Συγκρούσεις μεταξύ των ηγεμόνων των βασιλείων μέχρι τη σταθεροποίηση της εξουσίας τους. Τα γεγονότα:  κύριοι αντίπαλοι ο Λυσίμαχος της Θράκης (και της Μ. Ασίας) και ο Σέλευκος της Συρίας ∙  μάχη στο Κουροπέδιο της Λυδίας (281 π.Χ.), θάνατος του Λυσίμαχου, διαμελισμός των εδαφών του μεταξύ της Μακεδονί?