Stan odmiany urzędowej języka polskiego

Zbiór elementów językowych oraz zasad ich łączenia, wymawiania i zapisywania uznawanych przez społeczeństwo za wzorcowe, poprawne lub dopuszczalne.

Forma używania języka w oficjalnych kontaktach (np. w urzędach). Cechuje ją używanie w sposób świadomy, ze zrozumieniem i znajomością stylu.

Forma używania języka w swobodnych kontaktach (np. z przyjaciółmi). Cechuje ją używanie słów dla łatwości i sprawności komunikacji.

Zmiany językowe zaakceptowane przez normę, które są potrzebne i funkcjonalne.

Zmiany językowe niezgodne z normą, błędy nieusprawniające komunikacji i nie wyrażające nowych treści.

Błędy typowe dla języka pisanego, obejmujące pisownię i interpunkcję.

Błędy dotyczące budowy języka, np. gramatyki, słownictwa, składni.

Słowa i wyrażenia często używane w pismach urzędowych, rzadko występujące w innych formach języka.

Język używany w pismach urzędowych w średniowieczu, od XII wieku do 1543 roku. Był językiem międzynarodowym nauki i kultury, używanym przez wykształconych Polaków.

Język używany w mowach urzędowych w średniowieczu, chociaż nie w pismach. Był językiem codziennym, używanym przez władze państwowe.

Wprowadzenie polskiego jako dodatkowego języka w drugiej połowie XIV wieku. Początkowo miał ograniczoną funkcję, głównie dla tłumaczeń dokumentów z łaciny.

Rok 1543 - uznanie języka polskiego za oficjalny język państwowy. Uchwalono statut sejmowy po polsku, a król Zygmunt August pozwolił używać języka polskiego w księgach sądowych.

Okres XVI wieku charakteryzuje się wzrostem znaczenia języka polskiego w pismach urzędowych. Rozwija się terminologia prawna, zostają przetłumaczone liczne ustawy sejmowe dotychczas pisane po łacinie.

W XVI wieku nastąpiła intensywna latynizacja terminologii prawnej w Polsce. Wprowadzono liczne pojęcia łacińskie do języka polskiego, np. "akcja", "konstytucja", "kredyt", które stały się popularne w języku prawniczym.

W końcu XVI wieku w praktyce urzędowej, sądowej i w codziennej mowie zaczęto łączyć elementy dwóch kodów językowych - polskiego i łacińskiego.

Dekadę XIX wieku charakteryzuje degradacja języka polskiego, zdominowanego przez niemieckie i rosyjskie wpływy. Język polski staje się jedynie językiem pomocniczym.

Okres od 1945 do 1989 roku, podczas którego język urzędowy Polski był silnie wpływany przez ZSRR, co doprowadziło do ujednolicenia i schematyzacji języka (tzw. nowomowa).

Okres po 1989 roku, charakteryzujący się procesem dostosowywania języka urzędowego do standardów Unii Europejskiej.

Cecha stylu urzędowego, polegająca na wyrażaniu poleceń, próśb, nakazów.

Cecha stylu urzędowego, która oznacza, że nadawca to zwykle instytucja, a odbiorca to osoba lub grupa określona kategorialnie, a nie indywidualnie.

Słowa lub wyrażenia typowe dla języka urzędowego, które mają na celu zwiększenie precyzji i jednoznaczności.

Rodzaj kancelaryzmu, który używa kilku wyrazów o podobnym znaczeniu dla zwiększenia precyzji.

Rodzaj kancelaryzmu, który polega na powtarzaniu tego samego znaczenia innymi słowami, np. 'w miesiącu maj'.

Rodzaj kancelaryzmu, który używa typowych konstrukcji, np. 'w nawiązaniu do', 'w odpowiedzi na'.