Prawo Prywatne Międzynarodowe - Ćwiczenia nr 2

Zestaw reguł prawnych, których jedynym celem jest określenie, które prawo państwowe ma zastosowanie w danej sytuacji, jeśli ta sytuacja wiąże się z więcej niż jednym państwem. W tym wąskim znaczeniu obejmuje jedynie normy kolizyjne, które rozstrzygają konflikty na tle powiązań stanów faktycznych z systemami prawnymi różnych państw.

Określa, które prawo ma zastosowanie do sytuacji, gdy istnieją powiązania z różnymi państwami, obejmując prawo cywilne, rodzinne i opiekuńcze oraz prawo pracy.

Prawo prywatne międzynarodowe w szerszym znaczeniu obejmuje zarówno normy kolizyjne (rozstrzygające, które prawo ma zastosowanie) jak i normy merytoryczne (bezpośrednio regulujące daną sytuację) o międzynarodowym zasięgu.

Proces tworzenia wspólnych przepisów prawnych dla różnych państw, który prowadzi do ujednolicenia prawa na wybranych obszarach.

Normy prawne, które bezpośrednio regulują daną sytuację, wskazując, jak osoby powinny się zachować. W tym kontekście najczęściej dotyczą one prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy.

Normy prawne, które są odpowiedzialne za rozstrzyganie konfliktów, gdy sytuacja wiąże się z różnymi systemami prawnymi. Określają, które prawo państwa ma zastosowanie w danej sytuacji, bez wchodzenia w szczegóły konkretnego zagadnienia.

Zbiór przepisów prawnych dotyczących cudzoziemców, z uwzględnieniem prawa prywatnego, np. prawa cywilnego, rodzinnego, opiekuńczego oraz prawa pracy.

Przepisy prawne, które mają zastosowanie do stosunków prawnych powiązanych z obcym systemem prawnym, nawet jeśli te stosunki mają ścisły związek z innym systemem prawnym.

Określa, jakie prawo ma zastosowanie do danych stosunków prawnych.

Wprowadza przepisy regulujące stosunki prawne z udziałem cudzoziemców, np. kwestie obywatelstwa, wyboru prawa właściwego, czy odwołania do obcego prawa.

Pojęcie stosowane w PPM, określające, które prawo należy zastosować do konkretnej sytuacji.

Sąd orzekający stosuje przepisy obowiązujące w miejscu jego siedziby.

Sąd orzekający stosuje przepisy prawa właściwego dla danego stosunku prawnego.

Sytuacja, gdy osoba nie posiada obywatelstwa żadnego państwa.

Sytuacja, gdy osoba posiada obywatelstwo dwóch lub więcej państw.

Wstępne ustalenie, które prawo jest właściwe do zastosowania w danej sytuacji, zanim zaczniemy analizować treść pojęcia prawnego.

Metoda kwalifikacji pojęć prawnych w prawie międzynarodowym prywatnym, polegająca na analizowaniu sensu pojęcia w kontekście prawa międzynarodowego prywatnego, a nie jedynie prawa krajowego.

Mechanizm w prawie międzynarodowym prywatnym, który wskazuje prawo właściwe dla danego stosunku prawnego. Odesłanie odnosi się do sytuacji, gdy prawo kolizyjne jednego kraju wskazuje na zastosowanie prawa innego kraju.

Sytuacja, gdy prawo kolizyjne jednego kraju wskazuje na zastosowanie prawa drugiego kraju, a prawo tego drugiego kraju wskazuje z kolei na zastosowanie prawa pierwszego kraju.

Sytuacja, gdy prawo kolizyjne jednego kraju wskazuje na zastosowanie prawa drugiego kraju, a prawo tego drugiego kraju wskazuje z kolei na zastosowanie prawa trzeciego kraju, i tak dalej (może być jednostopniowe lub wielostopniowe).

Wskazanie prawa właściwego poprzez połączenie odesłania zwrotnego i dalszego, np. prawo kraju A odsyła do prawa kraju B, prawo kraju B odsyła do prawa kraju C, a prawo kraju C odsyła do prawa kraju A.

Zakaz stosowania odesłania zwrotnego w prawie międzynarodowym prywatnym, dopuszcza jedynie wyjątki.

Przepis w prawie międzynarodowym prywatnym, który dopuszcza odesłanie dalsze, czyli sytuację, gdy prawo kolizyjne jednego kraju wskazuje na zastosowanie prawa drugiego kraju, a prawo tego drugiego kraju wskazuje z kolei na zastosowanie prawa trzeciegu kraju.

Za stosowanie prawa danego państwa w ramach rozporządzenia o prawie właściwym dla zobowiązań umownych (Rzym I) uważa się normy prawne obowiązujące w tym państwie, z wyłączeniem norm prawa prywatnego międzynarodowego.

Za stosowanie prawa danego państwa w ramach rozporządzenia o prawie właściwym dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) uważa się normy prawne obowiązujące w tym państwie, z wyłączeniem norm prawa prywatnego międzynarodowego.

Za stosowanie prawa danego państwa w ramach Konwencji rzymskiej o prawie właściwym dla zobowiązań umownych uważa się normy prawne obowiązujące w tym państwie z wyłączeniem norm prawa prywatnego międzynarodowego.

Zdolność danej osoby do zaciągania zobowiązań wekslowych ocenia się według prawa jej ojczystego. Jeśli prawo to wskazuje na stosowanie prawa innego kraju, należy zastosować to prawo.

Zdolność danej osoby do zaciągania zobowiązań czekowych ocenia się według prawa jej ojczystego. Jeśli prawo to wskazuje na stosowanie prawa innego kraju, należy zastosować to prawo.

Stosowanie prawa jakiegokolwiek państwa trzeciego wskazanego przez rozporządzenie spadkowe oznacza stosowanie przepisów prawa obowiązującego w tym państwie, łącznie z jego przepisami prawa prywatnego międzynarodowego, w zakresie, w jakim te przepisy odsyłają do prawa danego państwa członkowskiego lub prawa innego państwa trzeciego.

Rozporządzenie spadkowe nie stosuje zasady odesłania do prawa, które określa dziedziczenie dotyczące: art. 21 ust. 2, art. 22, art. 27, art. 28 lit. b) i art. 30.

Przy rozstrzyganiu spraw o alimenty i kwestii z nimi związanych, stosuje się prawo państwa, do którego należy zobowiązany, włącznie z przepisami międzynarodowego prawa prywatnego tego państwa.

Zasada ta chroni podstawowe zasady porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej przed wpływem przepisów obcego prawa, które mogłyby im przeczeć.

Wskazanie prawa obcego nie wyklucza zastosowania przepisów prawa polskiego, które regulują dany stosunek prawny niezależnie od miejsca jego powiązania.

Wskazanie prawa obcego nie wyklucza zastosowania przepisów prawa polskiego, których treść lub cel wskazuje na ich zastosowanie bez względu na prawo właściwe.

Wskazanie prawa obcego nie wyklucza stosowania przepisów bezwzględnie wiążących innego państwa, z którymi oceniany stosunek prawny jest ściśle związany.

Wskazanie prawa obcego nie wyklucza stosowania przepisów bezwzględnie wiążących innego państwa, z którymi oceniany stosunek prawny jest ściśle związany, jeżeli przepisy te, według prawa tego państwa, stosuje się bez względu na to, jakiemu prawu ten stosunek podlega.

Jeżeli w państwie, którego prawo jest właściwe, obowiązują różne systemy prawne, prawo tego państwa wskazuje, który z tych systemów należy stosować.

Jeżeli nie można ustalić okoliczności, od których zależy właściwość prawa, stosuje się prawo najściślej związane z danym stosunkiem prawnym.

Jeżeli nie można stwierdzić w rozsądnym terminie treści właściwego prawa obcego, stosuje się prawo polskie.