Anatomie van het urinaire stelsel

Lage diurese van lager dan 0,5l/24u. Oorzaken: dehydratatie, weinig vochtinname, groot vochtverlies en slechte nierfunctie.

Levensbedreigend met extreem lage diurese van minder dan 50ml/24u. Oorzaken: prerenaal, renaal of postrenaal - shock, dehydratatie, nierfalen, obstructie in urineweg.

Bloed in de urine, microscopisch/macroscopisch/massief. Occult of niet occult.

Suikers in de urine, vaak door diabetes.

Ketonen in de urine, na vetverbranding. Vaak door diabetes.

Eiwitten in de urine, vaak door nierproblemen of hoge koorts.

Afvloei van urine is onmogelijk, afsluiting, verstopping op elk niveau. Dit leidt tot stase (urine blijft 'staan') en stuwing (verhoogde druk). Gevolgen: infectie, nierbeschadiging, hydro-urether, hydro-nefrose.

Vernauwing in de urinewegen, waardoor de urine moeilijker kan stromen. Kan leiden tot vertraagde afvloei, hydro-urether, hydronefrose. Vaak geleidelijk.

De afferente arteriole is de slagader die bloed naar het nierlichaampje brengt. De diameter van deze arteriole kan veranderen, wat invloed heeft op de druk in het nierlichaampje. Als de diameter kleiner is, is de druk hoger. Dit is nuttig bij bloeddrukstijging.

De efferente arteriole is de slagader die bloed van het nierlichaampje wegvoert. De diameter van deze arteriole kan veranderen, wat invloed heeft op de druk in het nierlichaampje. Als de diameter groter is, is de druk lager.

De glomerulaire capillairen zijn een netwerk van kleine bloedvaten in het nierlichaampje. De diameter van deze capillairen kan veranderen, wat invloed heeft op de druk in het nierlichaampje. Als de diameter kleiner is, is de druk hoger.

Renine is een enzym dat wordt geproduceerd door de nieren. Het speelt een belangrijke rol in de regulering van de bloeddruk. Renine activeert het angiotensine-systeem, dat ervoor zorgt dat de bloedvaten vernauwen.

Angiotensine II is een hormoon dat geproduceerd wordt door het angiotensine-systeem. Het heeft verschillende effecten op het lichaam, waaronder vasoconstrictie (vernauwing van de bloedvaten) en de stimulatie van de afgifte van aldosteron.

Het angiotensine-systeem is een complex systeem van hormonen en enzymen die de bloeddruk regelen. Het systeem wordt geactiveerd wanneer de bloeddruk daalt.

ADH (antidiuretisch hormoon) is een hormoon dat wordt geproduceerd door de hypofyse. Het zorgt voor de resorptie van water in de nieren, waardoor de urine geconcentreerder wordt.

Aldosteron is een hormoon dat wordt geproduceerd door de bijnieren. Het stimuleert de resorptie van natrium en de uitscheiding van kalium in de nieren.

Het hoefijzervormig deel van het spijsverteringsstelsel dat begint aan het einde van de dunne darm (ileum) en eindigt aan de anus.

De functie van de dikke darm is om water uit de voedselbrij te absorberen, waardoor deze dikker wordt en tot ontlasting wordt. Ook worden sommige vitaminen die door bacteriën worden geproduceerd in de dikke darm opgenomen.

Het eerste deel van de dikke darm, waar de voedselbrij vanuit de ileum aankomt via de klep van Bauhin. Het wormvormig aanhangsel (appendix) bevindt zich aan het caecum.

De ontsteking van het wormvormig aanhangsel (appendix).

De dikke darm bestaat uit verschillende delen: het opstijgende deel, het dwarsdeel, het afdalende deel en de sigmoïd.

De eindsectie van het spijsverteringsstelsel, waar de ontlasting wordt opgeslagen tot deze uitgescheiden wordt.

De interne anale sfincter is een onwillekeurige spier die de anus sluit. De externe anale sfincter is een willekeurige spier die we bewust kunnen aan- en ontspannen.

Een toestand waarbij de productie van urine meer dan 2 liter per 24 uur bedraagt.

Een blijvende stoma is een opening in de buikwand die permanent is aangelegd. Dit is nodig wanneer een deel van de darm definitief buiten werking wordt gesteld.

Blijvende stoma's worden aangelegd bij verschillende aandoeningen, zoals darmkanker, ernstige colitis ulcerosa, poliposis coli en rectumcarcinoom met rectumamputatie.

De locatie van de stoma wordt bepaald door de consistentie van de stoelgang, de mate van vertering en de resorptiecapaciteit van de darm.

Een enkelloopstoma heeft één opening in de buikwand, waar de afvoerende darm is aangesloten. De aanvoerende darm is afgesloten en weggenomen.

Een dubbelloopstoma heeft twee openingen in de buikwand: één voor de aanvoerende darm en één voor de afvoerende darm.

Incontinente stoma's geven geen controle over de ontlasting. Dit komt vooral voor bij stoma's hoog in de darmen.

Continente stoma's bieden meer controle over de ontlasting. Dit kan met name worden bereikt bij lage colostomieën, waarbij de ontlasting vaster is.

Voorbereiding op een stoma-operatie omvat fysieke en psychologische aspecten. De patiënt wordt geïnformeerd over de procedure, krijgt instructies over de verzorging en leert over de verschillende soorten stoma's.

De lichaamsfunctie die zorgt voor de verwerking en opname van voedingsstoffen en vloeistoffen. Dit proces omvat meerdere stappen: 1. Voedsel verplaatsen van buitenaf naar de cellen, 2. Complex voedsel omzetten in bruikbare stoffen voor de cellen, 3. Opname van voedingsstoffen in de dunne darm en transport naar het bloed, 4. Waterregulatie door de dikke darm en controle van ontlasting.

Een buikpijn die zo hevig is dat de buikspieren hard en gespannen zijn, als een plank.

Een medische term die staat voor het overgeven van maaginhoud, inclusief bloed.

Een medische term die duidt op een donkere, teerachtige kleur van de ontlasting, veroorzaakt door de aanwezigheid van bloed. Dit wijst op een bloeding in het bovenste deel van het maag-darm stelsel.

Een medische techniek waarbij röntgenstralen worden gebruikt om afbeeldingen van de botten, organen en andere weefsels te maken. Contrastvloeistof kan worden gebruikt om bepaalde structuren beter zichtbaar te maken.

Een medische techniek die gebruik maakt van geluidsgolven om afbeeldingen te maken van organen en weefsels. Deze techniek is niet-invasief, wat betekent dat er geen naalden of andere instrumenten in het lichaam worden gebracht.

Een medische techniek waarmee organen en weefsels in detail kunnen worden bekeken. Een buigzame slang met een camera en lichtbron wordt ingebracht in het lichaam.

Een medische techniek waarbij radioactieve stoffen worden gebruikt om afbeeldingen te maken van organen en weefsels. Deze techniek is handig om de functie van organen te beoordelen.

Het kraakbeen in de secundaire bronchiën is groot, maar wordt steeds kleiner naarmate de diameter van de bronchiën afneemt. Dit proces duurt tot de diameter van de bronchiën ongeveer 1mm is.

Vanaf de bronchioli wordt het kraakbeen vervangen door circulair glad spierweefsel. Dit spierweefsel regelt de weerstand van de luchtstroom en de verdeling van lucht naar verschillende delen van de longen. Door de diameter van de bronchiolen te wijzigen, kan de luchtstroom worden gereguleerd. Ontspanning van de bronchiolen leidt tot verwijding, terwijl vernauwing van de bronchiolen bronchoconstrictie wordt genoemd.

Terminale bronchiolen zijn de kleinste transportbuizen in de luchtwegen en voeren lucht naar de longlobjes. Elk longlobje is omgeven door bindweefseltussenschotten en krijgt lucht van één enkele terminale bronchiole. In de buurt van het longlobje liggen vertakkingen van de longslagader en longader.

De ductus alveolares zijn smalle buizen die van de terminale bronchioli aftakken en uitmonden in de alveoli. De ductus alveolares en alveoli vormen samen een compartiment dat verantwoordelijk is voor de gaswisseling in de longen. De alveoli zijn kleine longblaasjes met een dun eenlagig plaveiselepitheel, waardoor gassen gemakkelijk kunnen worden uitgewisseld.

Pneumocyten zijn cellen in de alveoli die surfactant produceren. Surfactant is een stof die de oppervlaktespanning van de alveoli verlaagt, waardoor ze niet aan elkaar plakken en kunnen blijven uitzetten.

Het respiratoire membraan is de plek waar de gaswisseling in de longen plaatsvindt. Het bestaat uit het plaveiselepitheel van de alveoli, het endotheel van de wand van een aangrenzend capillair en het basaalmembraan dat deze twee lagen verbindt.

De rechterlong heeft 3 kwabben en de linkerlong heeft 2 kwabben. De longen zijn licht en sponsachtig, met een groot deel van hun volume gevuld met lucht en alveoli. Ze bevatten veel elastische vezels, waardoor ze kunnen uitzetten en inkrimpen tijdens de ademhaling.

De thorax is kegelvormig en bevat twee pleuraholten, één voor elke long. De pleura is een sereus membraan dat de longen bedekt. Het pariëtale pleura is tegen de thoraxwand geplakt, terwijl het viscerale pleura de longen bedekt.