XX-lecie międzywojenne PDF

**Futuryzm** Futuryzm to jeden z najbardziej radykalnych ruchów artystycznych, który zyskał na znaczeniu na początku XX wieku. Jego twórcą i najważniejszym ideologiem był włoski poeta Filippo Tommaso Marinetti, który w 1909 roku opublikował „Manifest Futuryzmu". Ruch ten wywodził się z potrzeby odr...

**Futuryzm** Futuryzm to jeden z najbardziej radykalnych ruchów artystycznych, który zyskał na znaczeniu na początku XX wieku. Jego twórcą i najważniejszym ideologiem był włoski poeta Filippo Tommaso Marinetti, który w 1909 roku opublikował „Manifest Futuryzmu". Ruch ten wywodził się z potrzeby odrzucenia przeszłości na rzecz nowoczesności i przyszłości, w której dominowały technologia, dynamizm i industrializacja. Marinetti oraz inni futuryści, tacy jak malarze Umberto Boccioni, Gino Severini i Carlo Carrà, fascynowali się prędkością, ruchem i gwałtowną zmianą. Sztuka miała wyrażać współczesne tempo życia, mechanizację oraz destrukcję dotychczasowych tradycji i wartości. **Cechy futuryzmu obejmowały:** Wyzwanie wobec przeszłości i klasycznej tradycji: Futuryści pragnęli zburzyć dawną kulturę, szczególnie tę opartą na wartości klasycznych wzorców. Kult techniki i prędkości: Maszyny, samochody, miasta i nowoczesne wynalazki stawały się tematem literatury i sztuki. Przyszłość miała należeć do techniki i dynamizmu. Nowatorskie formy artystyczne: W poezji futuryści odrzucali tradycyjne reguły dotyczące formy, rymu i składni. Zamiast tego stosowali wolne zestawienia słów, brak interpunkcji i gramatyki, by oddać chaos i tempo nowoczesnego świata. W Polsce futuryzm został przyjęty przez Bruno Jasieńskiego, Aleksandra Wata i Anatola Sterna. Polska odmiana futuryzmu, choć miała krótkotrwały charakter, wywarła istotny wpływ na rozwój poezji awangardowej. **Imażynizm** Imażynizm to nurt literacki, który pojawił się w Rosji na początku XX wieku. Ruch ten, założony przez Siergieja Jesienina, Anatolija Marienhofa i Władimira Szerszeniewicza, koncentrował się na obrazie jako najważniejszym elemencie poezji. Imażyniści uważali, że poezja powinna przede wszystkim budować sugestywne, plastyczne obrazy, a nie opowiadać historie czy moralizować. **Cechy imażynizmu:** Priorytet obrazu: W poezji najważniejsze były obrazy, intensywne wizje zmysłowe, które oddziaływały bezpośrednio na wyobraźnię czytelnika. Metaforyka: Imażyniści byli mistrzami metafor i porównań, które miały pobudzać wyobraźnię i tworzyć sugestywne wizje. Odrzucenie abstrakcji: Imażyniści unikali filozoficznego dyskursu i abstrakcyjnych pojęć, kładąc nacisk na bezpośredniość i sensualność obrazu. Ruch imażynistów wpłynął głównie na rosyjską poezję, a w mniejszym stopniu na literaturę światową, choć jego znaczenie dla rozwoju liryki obrazowej było niemałe. **Dadaizm** Dadaizm to kolejny ruch artystyczny i literacki, który powstał w reakcji na absurd i brutalność I wojny światowej. Dadaizm narodził się w 1916 roku w Zurychu, w kręgu artystów zgromadzonych wokół Tristana Tzary, Hugo Balla, Hansa Arpa i Marcela Duchampa. Dadaiści negowali wszelkie tradycyjne wartości, kwestionowali sens istnienia sztuki i kultury, tworząc dzieła nonsensowne, przypadkowe, często na granicy absurdu. **Cechy dadaizmu:** Anty-sztuka: Dadaiści sprzeciwiali się uznanym formom artystycznym i instytucjom kultury. Uważali, że sztuka nie powinna pełnić funkcji estetycznej ani edukacyjnej. Absurd i przypadkowość: Prace dadaistyczne często były tworzone przypadkowo, bez jakiejkolwiek logiki, a ich celem było wywołanie zaskoczenia, a nawet szoku. Kolaż i ready-made: Dadaiści stosowali technikę kolażu, łącząc różne elementy, które same w sobie nie miały artystycznej wartości. Popularne były także ready-mades, czyli gotowe przedmioty codziennego użytku, którym nadawano status dzieła sztuki. Ruch dadaistyczny był krótki, ale wywarł ogromny wpływ na przyszłe nurty artystyczne, zwłaszcza surrealizm. **Nadrealizm (Surrealizm)** Nadrealizm (surrealizm) to ruch, który powstał we Francji w latach 20. XX wieku pod przewodnictwem André Bretona, autora Manifestu nadrealizmu z 1924 roku. Nadrealiści, czerpiąc z psychoanalizy Freuda, dążyli do uwolnienia sztuki od logiki, racjonalizmu i norm społecznych. Marzenia senne, halucynacje i automatyczne zapisy myśli stały się kluczowym źródłem inspiracji. **Cechy nadrealizmu:** Automatyzm twórczy: Nadrealizm opierał się na zasadzie swobodnego, niekontrolowanego zapisu myśli i obrazów, które wypływały z podświadomości. Eksploracja snów i podświadomości: Nadrealizm starał się uchwycić irracjonalne, podświadome procesy umysłowe, które według nadrealistów były źródłem prawdziwej kreatywności. Fantazja i groteska: Surrealiści kreowali dziwne, zaskakujące światy, łącząc rzeczywistość z fantazją i groteską. Nadrealizm wywarł ogromny wpływ na malarstwo, literaturę i film, zainspirował takich twórców jak Salvador Dalí, René Magritte czy Luis Buñuel. **Teoria poezji czystej** Teoria poezji czystej (poésie pure) zakładała, że najważniejszą cechą poezji jest jej forma i muzyka, a nie treść czy przesłanie. Teoria ta została rozwinięta głównie przez francuskiego poetę Paula Valéry'ego, który twierdził, że poezja powinna istnieć jako autonomiczna, zamknięta w sobie struktura, nie zależna od kontekstu rzeczywistości. Poezja czysta stawia na pierwszym miejscu melodię języka, rytm, dźwięk i harmonijną kompozycję. **Formizm i pojęcie Czystej Formy** Formizm był polskim ruchem artystycznym, który rozwijał się na początku XX wieku, a jego czołowymi przedstawicielami byli m.in. Tytus Czyżewski, Zbigniew Pronaszko i Leon Chwistek. Formiści łączyli różne nurty awangardy -- kubizm, futuryzm i ekspresjonizm -- dążąc do uzyskania oryginalnych efektów artystycznych. Z formizmem związana była teoria Czystej Formy, sformułowana przez Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego). Witkacy twierdził, że dzieło sztuki powinno być całkowicie autonomiczne, a jego wartość powinna wynikać wyłącznie z kompozycji, a nie z treści czy przekazu ideologicznego. Czysta Forma miała działać na odbiorcę poprzez zmysł estetyczny, nie zaś poprzez przedstawienie rzeczywistości czy moralizowanie. **Awangarda Krakowska** Awangarda Krakowska była jednym z najważniejszych ugrupowań poetyckich w Polsce międzywojennej. Jej liderem był Tadeusz Peiper, a do czołowych członków należeli m.in. Julian Przyboś i Jan Brzękowski. Program Awangardy Krakowskiej głosił modernistyczne zasady, takie jak kult nowoczesności, związany z rozwojem miast i techniki. Podkreślali rolę racjonalizmu, ekonomii wyrazu i nowatorskich form artystycznych. Awangarda Krakowska dążyła do odejścia od tradycyjnej liryki i zastąpienia jej nowymi środkami wyrazu, bardziej abstrakcyjnymi, skondensowanymi i technicznymi. **Uzupełninie:** **Czysta forma** Czysta forma to koncepcja estetyczna opracowana przez Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego), polskiego artystę, dramaturga, filozofa i malarza. Witkacy rozwijał swoją teorię w latach 20. i 30. XX wieku, będąc pod wpływem ruchów awangardowych i modernistycznych, choć jego podejście do sztuki było wyjątkowo oryginalne. **Istota Czystej Formy** Witkacy w swojej teorii czystej formy odrzucał tradycyjne podejście do sztuki jako naśladowania natury, propagując autonomię dzieła sztuki. Kluczowym elementem jego teorii było rozdzielenie formy i treści, a także przekonanie, że to forma, nie treść, jest głównym nośnikiem emocji w dziele sztuki. Odrzucenie realizmu: Witkacy krytykował realistyczne przedstawienia w sztuce, zarówno w malarstwie, jak i literaturze czy teatrze. Według niego, realizm zabijał kreatywność i ograniczał możliwości wyrażania głębszych, metafizycznych treści. Sztuka realistyczna była według Witkacego jedynie „odtwórcza". Autonomia dzieła sztuki: Witkacy dążył do tego, aby sztuka była całkowicie autonomiczna, niezależna od jakichkolwiek zewnętrznych celów, jak edukacja, moralizowanie czy realizowanie politycznych i społecznych zadań. Dzieło sztuki miało istnieć dla samego siebie, bez konieczności odzwierciedlania rzeczywistości czy angażowania się w społeczne problemy. Uczucie metafizyczne: Celem czystej formy była wywołanie u odbiorcy uczucia metafizycznego -- poczucia tajemnicy istnienia, niemożności pełnego poznania rzeczywistości. Sztuka miała pobudzać do refleksji nad ludzkim bytem, nie zaś dostarczać rozrywek czy prostych wrażeń estetycznych. Teatr Czystej Formy: W praktyce teatralnej Witkacego teoria czystej formy znalazła swoje odbicie w dramatopisarstwie, które charakteryzowało się absurdem, groteską, zerwaniem z konwencjami realistycznego teatru. Jego sztuki, takie jak „Szewcy" czy „W małym dworku", to dzieła pełne surrealistycznych sytuacji, nierealistycznych dialogów i fabuły, która nie rozwija się w sposób linearny. Postacie są często nielogiczne i odrealnione, co ma na celu zwrócenie uwagi odbiorcy na formę, a nie treść. Malarstwo: Witkacy swoje idee czystej formy próbował również przenieść do malarstwa. Jego obrazy, choć początkowo realistyczne, z czasem stały się bardziej eksperymentalne, zrywały z tradycyjnymi zasadami kompozycji i perspektywy. Ważniejsze stawały się układy barw, form i linii, które miały wywoływać emocje, niezależnie od przedstawianych obiektów. **Awangarda Krakowska** Awangarda Krakowska była jedną z najważniejszych grup literackich i artystycznych w Polsce okresu międzywojennego. Grupa ta działała głównie w Krakowie, a jej działalność przypadła na lata 20. i 30. XX wieku. **Założenia programowe** Awangarda Krakowska była pod silnym wpływem europejskich ruchów modernistycznych, szczególnie futuryzmu i kubizmu. Jednak jej członkowie stworzyli własną, unikalną koncepcję sztuki, która miała wyrażać ducha nowoczesności. „Miasto. Masa. Maszyna": To słynne hasło, zaproponowane przez lidera grupy, Tadeusza Peipera, było wyrazem fascynacji nowoczesnością, urbanizacją i techniką. Miasto, symbolizujące postęp cywilizacyjny, masa ludzi oraz maszyna, będąca narzędziem postępu technologicznego, stanowiły podstawowe motywy poetyckie i artystyczne tej grupy. Ekonomia słowa: Poezja Awangardy Krakowskiej miała być precyzyjna i skondensowana. Członkowie grupy odrzucali rozbudowane opisy, zawiłe metafory i złożone struktury. Zamiast tego proponowali zwięzłość, oszczędność w wyrażaniu myśli, co miało być zgodne z nowoczesnym, szybkim tempem życia. Nowoczesna poezja: Poezja Awangardy Krakowskiej miała odzwierciedlać nową rzeczywistość, pełną dynamicznych zmian społecznych i technologicznych. Twórczość grupy była przepełniona obrazami maszyn, miast, tłumów, co kontrastowało z bardziej lirycznym podejściem tradycyjnej poezji. Obraz poetycki: Awangarda Krakowska posługiwała się śmiałymi, często zaskakującymi obrazami poetyckimi, które miały tworzyć nową jakość estetyczną. Obraz poetycki miał być ścisły, funkcjonalny, nie miał być przypadkowy ani przesadnie rozbudowany. **Kluczowi twórcy** Tadeusz Peiper -- lider grupy, teoretyk poezji, propagator nowoczesnych form artystycznych. Peiper tworzył manifesty literackie, które miały na celu przeformułowanie sposobu, w jaki postrzegano i pisano poezję. Julian Przyboś -- jeden z czołowych poetów Awangardy, którego poezja była wyrazem nowoczesnego spojrzenia na świat. Przyboś kładł nacisk na precyzję, dążąc do skondensowania znaczeń w jak najmniejszej liczbie słów. Jalu Kurek, Adam Ważyk i Jan Brzękowski -- to inni ważni przedstawiciele grupy, którzy rozwijali nowoczesne formy poetyckie, zrywali z tradycjami literackimi i wprowadzali do poezji motywy współczesnego życia. **Skamander -- szczegółowa charakterystyka grupy i jej poetów** Skamander to jedna z najważniejszych grup literackich dwudziestolecia międzywojennego w Polsce, założona w Warszawie w 1919 roku przez grupę młodych poetów, którzy w literaturze widzieli możliwość wyrażania energii, radości życia oraz codziennych doświadczeń. Grupa działała aż do lat 30. XX wieku, a jej działalność była wyrazem buntu przeciwko tradycjom literackim i artystycznym Młodej Polski, które uważali za zbyt pesymistyczne i odrealnione. Skamander został założony przez pięciu poetów, którzy tworzyli rdzeń grupy: Julian Tuwim Kazimierz Wierzyński Jan Lechoń Jarosław Iwaszkiewicz Antoni Słonimski Oprócz nich z grupą związani byli także inni twórcy, jak np. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Stanisław Baliński czy Jerzy Liebert. Twórczość Skamandrytów charakteryzowała się otwartością na nowoczesność, bliskością do codziennego życia i języka potocznego, a także radością istnienia i entuzjazmem wobec współczesnej, szybko zmieniającej się rzeczywistości. Założenia poezji Skamandrytów Odwrócenie się od tradycji Młodej Polski: Skamandryci przeciwstawiali się dekadencji, pesymizmowi i symbolizmowi charakterystycznym dla poezji Młodej Polski. Poezja Skamandra miała być świeża, żywa, nowoczesna i dostępna dla każdego. Język potoczny i prostota: Poeci Skamandra odrzucali hermetyczny, ezoteryczny język i złożoną symbolikę na rzecz prostoty, bliskości języka poetyckiego do mowy potocznej. W ich twórczości odnajdujemy opisy codzienności, zwykłych ludzi, życia miejskiego oraz ich osobistych przeżyć. Optymizm i witalizm: W przeciwieństwie do poezji młodopolskiej, pełnej smutku i dekadencji, Skamandryci akcentowali radość życia, entuzjazm, witalność. Ich wiersze często oddawały ducha nowej Polski, odzyskującej niepodległość w 1918 roku. Zaangażowanie społeczne: Choć początkowo Skamandryci unikali polityki, z czasem ich poezja zaczęła odnosić się do bieżących wydarzeń społecznych i politycznych, stając się zaangażowaną i patriotyczną, zwłaszcza w kontekście współczesnych problemów młodej Polski. Julian Tuwim (1894--1953) Julian Tuwim był jednym z najważniejszych poetów Skamandra, a jego twórczość jest szeroka, różnorodna i wybitnie nowatorska. Jego poezja była silnie związana z codziennym życiem, językiem ulicy i współczesną rzeczywistością miejską. Cechy poezji Tuwima: Mowa potoczna i język ulicy: Tuwim często wprowadzał do swoich wierszy mowę potoczną, czerpał z języka miejskiego gwaru i dialogów codziennych ludzi. Jego wiersze były przystępne, pozbawione wyszukanych, skomplikowanych metafor. Miasto jako temat: W poezji Tuwima ważne miejsce zajmuje miasto -- przede wszystkim Warszawa. W wierszach takich jak „Mieszkańcy" i „Do krytyków" miasto jest przedstawiane jako żywy, pulsujący organizm, pełen ludzi, hałasu, ruchu i energii. Humor i groteska: Tuwim wykorzystywał humor, ironię i groteskę do komentowania codziennego życia oraz absurdu świata. W wierszach takich jak „Bal w operze" wyśmiewał ludzkie słabości, konwenanse i hipokryzję społeczną. Elementy liryki osobistej: Tuwim potrafił także być bardzo liryczny, co widać w wierszach takich jak „Wspomnienie" czy „Ranyjulek!", gdzie pojawiają się delikatne, nostalgiczne refleksje nad przemijaniem, miłością i tęsknotą. Antytradycjonalizm i anarchizm: Wiele z jego utworów było buntem przeciwko sztywnej, tradycyjnej poezji. Tuwim nie bał się łamać zasad i dekonstruować ustalonych norm estetycznych. Kazimierz Wierzyński (1894--1969) Kazimierz Wierzyński zasłynął przede wszystkim jako poeta pełen entuzjazmu i radości życia, sławiący młodość, witalność i piękno świata. W swojej twórczości łączył refleksję nad współczesnością z poetyckim uniesieniem. Cechy poezji Wierzyńskiego: Radość życia i witalizm: W pierwszych tomach, takich jak „Wiosna i wino" (1919), Wierzyński wyrażał pełnię radości życia, młodzieńczy entuzjazm, miłość do świata i piękno natury. Jego poezja była pełna afirmacji, energii i pozytywnych emocji. Sport i dynamika: W tomie „Laur Olimpijski" (1927) Wierzyński poruszył tematykę sportu, poświęcając swoje wiersze tematyce ruchu, sportowej rywalizacji i fizycznej doskonałości. Był to pierwszy taki zbiór w literaturze polskiej, który w tak znaczący sposób uwzględnił temat sportu. Patriotyzm: W późniejszym okresie Wierzyński stał się poetą bardziej zaangażowanym, pisząc wiersze patriotyczne, w których wyrażał miłość do ojczyzny, zwłaszcza w kontekście II wojny światowej. Jego poezja była odpowiedzią na losy narodu polskiego, co szczególnie widoczne jest w tomie „Czarny polonez" (1937). Refleksja nad przemijaniem: W późniejszych wierszach Wierzyńskiego pojawia się refleksja nad przemijaniem, utratą młodzieńczej witalności oraz wspomnienia związane z utraconym czasem. Jan Lechoń (1899--1956) Jan Lechoń (właśc. Leszek Józef Serafinowicz) był poetą głęboko związanym z tradycją narodową, ale w jego twórczości widoczny był także nowoczesny, ironiczny dystans do tematyki patriotycznej. Cechy poezji Lechonia: Patriotyzm i historia: Lechoń często nawiązywał do historii Polski, zwłaszcza w kontekście romantycznych tradycji. Jego słynny wiersz „Herostrates" wyrażał zarówno podziw dla heroizmu narodowego, jak i krytykę ślepego kultu przeszłości. Konflikt między tradycją a nowoczesnością: W jego twórczości widać pewien dualizm -- z jednej strony głęboko zakorzeniony w polskiej tradycji romantycznej, z drugiej strony świadomy nowoczesności i konieczności wyrażania nowych tematów. Osobiste liryzmy: W wielu jego wierszach pojawia się wątek osobisty, refleksja nad własnym życiem, tożsamością, rozczarowaniami i lękami. Lechoń zmagał się z depresją, co znalazło odzwierciedlenie w jego poezji -- w wierszach pełnych melancholii, zadumy i samotności. Ironia i dystans: Lechoń, choć pełen podziwu dla wielkich idei narodowych, często podchodził do nich z ironią i dystansem. Potrafił łączyć **Jarosław Iwaszkiewicz (1894--1980) -- Cechy poezji** Jarosław Iwaszkiewicz, członek grupy Skamander, był nie tylko wybitnym poetą, ale także prozaikiem, eseistą i dramaturgiem. Jego twórczość cechuje niezwykła różnorodność tematów i nastrojów, a sama poezja ewoluowała na przestrzeni lat -- od młodzieńczych prób w duchu Skamandra, przez silne inspiracje modernizmem, aż po melancholijną refleksję nad czasem i przemijaniem. **Cechy poezji Iwaszkiewicza:** Bliskość z naturą i liryzm pejzażowy: W poezji Iwaszkiewicza szczególne miejsce zajmują opisy natury. W jego wierszach znajdziemy liryczne pejzaże, które nie tylko są obrazem przyrody, ale także stanowią metaforę ludzkich uczuć i refleksji nad życiem. Natura w jego twórczości ma często charakter symboliczny -- jest tłem dla egzystencjalnych rozważań. Przykładem są takie wiersze jak „Lato 1932", gdzie opisy przyrody stają się punktem wyjścia do medytacji nad przemijaniem i wiecznością. Poezja refleksyjna i filozoficzna: Iwaszkiewicz, zwłaszcza w swoich późniejszych wierszach, rozwijał głęboką refleksję nad ludzkim losem, czasem i przemijaniem. Jego poezja stawała się bardziej kontemplacyjna, pełna filozoficznych odniesień, skupiona na relacji człowieka z czasem i światem. Jego wiersze są często pełne melancholii, rozważań o śmierci i samotności. Motywy te pojawiają się w wielu utworach, takich jak „Ogrody" czy „Dionizos". Motyw przemijania i pamięci: W poezji Iwaszkiewicza, zwłaszcza w późniejszym okresie, pojawia się coraz więcej tematów związanych z przemijaniem, starością i nieuchronnością śmierci. Często odnosił się także do wspomnień, które były dla niego sposobem na walkę z czasem. W jego wierszach pamięć o przeszłości, zarówno osobista, jak i narodowa, jest ważnym elementem -- jednocześnie próbą zachowania tożsamości w zmieniającym się świecie. Elegancja formy i stylu: Iwaszkiewicz zawsze przywiązywał ogromną wagę do estetyki swoich wierszy. Jego poezja cechuje się elegancją, staranną kompozycją i precyzyjnym językiem. Często korzystał z klasycznych form poetyckich, takich jak sonet, ale jednocześnie potrafił wprowadzać do nich nowoczesne, osobiste tematy. Jego styl jest zarówno pełen zmysłowości, jak i intelektualnej głębi, co czyni go jednym z bardziej wyrafinowanych poetów XX wieku. Tematyka miłosna i erotyczna: Iwaszkiewicz nie unikał w swojej twórczości tematyki miłosnej. Jego wiersze często poruszają kwestie związane z miłością, zarówno w wymiarze fizycznym, jak i duchowym. Motywy miłości w jego poezji są nierzadko splecione z melancholią i poczuciem straty, co nadaje im dodatkowego wymiaru egzystencjalnego. Jego poezja miłosna jest subtelna, często pełna delikatnych, intymnych obrazów, które podkreślają złożoność ludzkich uczuć. Antoni Słonimski (1895--1976) -- Cechy poezji Antoni Słonimski był nie tylko poetą, ale także satyrykiem, felietonistą i krytykiem literackim. Jego twórczość poetycka, choć różnorodna, jest często zaangażowana społecznie i politycznie, pełna ironii, humoru, ale także głębokiej troski o losy człowieka i świata. W poezji Słonimskiego odbija się jego intelektualizm oraz skłonność do refleksji nad rolą poety i literatury w życiu publicznym. **Cechy poezji Słonimskiego:** Ironia i satyra: Słonimski słynął z umiejętności stosowania ironii i satyry, które często wykorzystywał do komentowania bieżących wydarzeń politycznych i społecznych. Jego poezja, pełna ciętego dowcipu, często była krytyczna wobec absurdu rzeczywistości politycznej, zwłaszcza w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W jego wierszach satyrycznych znajdziemy bezlitosną krytykę hipokryzji, fałszu, oraz komicznych, ale gorzkich obrazów życia politycznego, jak w cyklu „Satyry". Zaangażowanie społeczne i polityczne: Słonimski był zaangażowany w bieżące sprawy społeczne, co odbijało się w jego twórczości. Był poetą o wyrazistych poglądach, krytykował dyktatury i totalitaryzm, a jego poezja była głosem w obronie wolności i sprawiedliwości społecznej. Przykładem tego zaangażowania są jego wiersze o charakterze pacyfistycznym, np. „Alarm" napisany w czasie II wojny światowej, w którym nawołuje do walki o wolność i broni godności człowieka. Liryka osobista i humanizm: Choć Słonimski jest często kojarzony z poezją satyryczną, pisał także wiersze o głęboko osobistym, lirycznym charakterze. W tych utworach pojawia się refleksja nad człowiekiem, jego miejscem w świecie oraz nad sensem życia. Humanizm był jednym z kluczowych elementów jego poezji -- przekonanie, że człowiek i jego godność są najważniejsze. Słonimski był poetą intelektualnym, co wyrażało się w refleksji nad losem człowieka w obliczu wielkich wydarzeń historycznych, ale także nad indywidualnymi przeżyciami, jak miłość, śmierć czy przemijanie. Klasyczna forma i nowoczesne treści: W odróżnieniu od bardziej eksperymentalnych poetów swojej epoki, Słonimski często korzystał z klasycznych form poetyckich, takich jak sonet czy oda. Jego wiersze są zwięzłe, dobrze skonstruowane, często oparte na rymach i regularnej budowie. Pomimo klasycznej formy, treści jego poezji były nowoczesne i aktualne, odnosiły się do bieżących problemów społecznych i politycznych. Motywy egzystencjalne i refleksja nad czasem: W jego późniejszej twórczości coraz częściej pojawiają się motywy egzystencjalne -- refleksje nad przemijaniem, śmiercią, nieuchronnością ludzkiego losu. Słonimski, podobnie jak inni Skamandryci, z wiekiem coraz bardziej skłaniał się ku poezji melancholijnej, pełnej zadumy nad ludzkim losem.