Semiotiek en Visuele Waarneming

De 'echte' appel die we in de werkelijkheid kunnen vinden, is in het semiotisch systeem van Ferdinand de Saussure niet van belang. De focus ligt op de betekenaar (het woord 'appel'), de betekenis (onze mentale voorstelling van een appel) en de relatie tussen beide.

Een symbool of een teken dat een relatie heeft met een object in de wereld, en tegelijkertijd een betekenis oproept in de geest van de waarnemer. Deze relatie is niet altijd direct, en de betekenis kan variëren.

De 'representant' - de materiële drager van het teken, zoals een woord of een afbeelding. Het roept een betekenis op bij de waarnemer.

De betekenis die de waarnemer aan het representamen (het teken) toekent. De 'interpretant' is een mentale representatie van het object, niet het object zelf.

De 'referentie' - het daadwerkelijke object of concept in de werkelijkheid waarnaar het representamen verwijst.

Een manier waarop ons brein visuele informatie organiseert, waardoor we de wereld zien als gecodeerde beelden.

We zien de wereld als een reeks voor- en achtergronden, waarbij objecten dicht bij elkaar staan als een eenheid.

Ons brein interpreteert zaken die dicht bij elkaar staan als een geheel.

Ons brein groepeert elementen die lijken op elkaar (vormen, kleuren, etc.) als een geheel.

We zien continue lijnen als een onafgebroken geheel, zelfs als ze door andere elementen worden onderbroken.

Gesloten vormen of contouren worden door ons brein geïnterpreteerd als een enkelvoudig object.

Het kleinste element in een beeld wordt door ons brein vaak als voorgrond geïnterpreteerd.

Symmetrische elementen springen naar de voorgrond en trekken onze aandacht.

Sociale codes zijn aangeleerde regels en conventies die ons helpen om betekenis te vinden in gestructureerde waarneming. Ze beïnvloeden hoe we visuele informatie interpreteren.

Het vermogen om een ​​mensfiguur te herkennen, gebaseerd op sociale codes en ervaringen.

Het vermogen om perspectief te begrijpen in afbeeldingen en te begrijpen hoe objecten in de ruimte zijn gerangschikt.

Een pijl die gebruikt wordt om richting aan te duiden, gebaseerd op sociale codes en conventies.

Het vermogen om schema's, kaarten en schaal te begrijpen, gebaseerd op wetenschappelijke codes en kennis.

De taal van het lichaam, zoals gebaren en uitdrukkingen, die betekenis draagt en wordt geïnterpreteerd door sociale codes.

Waarneming is een complex proces met twee stappen. Eerst ordenen we visuele indrukken met onze natuurlijke code, vervolgens gebruiken we sociale codes om betekenis te vinden in deze georganiseerde waarneming.

De manier waarop we een vrouw zien in kunst en reclame is vaak gebaseerd op de verwachting dat ze er voor ons is om naar te kijken. Haar waarde wordt gereduceerd tot haar uiterlijk.

Een vrouw die alleen als seksueel object wordt gezien, is een vorm van geweld omdat ze gereduceerd wordt tot iets dat er is voor genot. Hier wordt haar eigenwaarde en agency genegeerd.

Visuele communicatie geeft geen objectieve weergave van de realiteit, maar wordt beïnvloed door sociale codes en de waarden van een bepaalde cultuur.

Vrouwen zijn vaak ondervertegenwoordigd in de kunst, zowel in termen van kunstenaars als van thema's.

Het beeld van de vrouw in kunst, reclame en andere media wordt gecreëerd door sociale codes en mythes. De interpretatie van deze beelden is dus niet altijd objectief.

De mythe van het vrouwelijk naakt suggereert dat het beeld van de vrouw alleen bedoeld is om schoonheid te tonen. In werkelijkheid kan het ook gewelddadige betekenissen bevatten.

In de semiotiek analyseert men de betekenis van beelden en tekens. Dit helpt om culturele codes en mythes te ontmaskeren.

Culturele kritiek onderzoekt de manier waarop bepaalde visuele voorstellingen en waarden in onze samenleving zijn ingeburgerd. Dit helpt ons om te begrijpen waarom bepaalde beelden worden gezien als normaal.

De idealisering van de Tsjerkessische vrouw in Oriëntalistische kunst, die haar voorstelt als exotisch en seksueel aantrekkelijk, conform westerse schoonheidsnormen.

Een kunststroming die zich richt op het beeld van het Midden-Oosten, vaak stereotypisch en met accent op het exotische.

De kunstenaar creëert een situatie waarin de kijker stiekem naar de vrouw kijkt, zonder dat ze het merkt.

De kunstenaar benadrukt de rondingen van het vrouwelijk lichaam, haar voeten, vingers, schouders etc., om haar te presenteren als een erotisch object.

Een kunstwerk dat het interieur van een harem voorstelt, met een typisch 19e eeuws Caïrisch ontwerp.

Een kunstwerk dat de kunstenaar een voorwendsel geeft om vrouwen naakt af te beelden. De vrouwen zijn 'aan het baden', maar baden eigenlijk niet.

De kunstenaar creëert een hiërarchie tussen de vrouwen in het kunstwerk, waardoor de toeschouwer een gevoel van afstand en controle ervaart.

De kunstenaar laat de kijker meekijken door een 'sleutelgat' en ervaart zo een voyeuristische ervaring.

In oriëntalistische schilderkunst wordt de Oosterse man vaak afgebeeld als een roofzuchtige figuur. Hij verschijnt meestal lelijk en onaantrekkelijk, in contrast met de mooie en verleidelijke Oosterse vrouw.

De Oosterse vrouw in oriëntalistische kunst wordt vaak afgebeeld als slachtoffer of object van verlangen. Ze wordt gepresenteerd als een passieve figuur die wacht op redding door de Westerse man.

De Westerse kunstenaar projecteert zijn eigen verlangen en fantasie op het Oosterse thema, waardoor een exotisch beeld van het Oosten wordt gecreëerd.

De Oosterse man in oriëntalistische schilderkunst wordt vaak afgebeeld als een barbaarse figuur die de Oosterse vrouw onrechtvaardig behandelt.

De Westerse man in oriëntalistische schilderkunst wordt gepresenteerd als een beschaafde en heroïsche figuur die de Oosterse vrouw redt.

Het gebruik van kleur in oriëntalistische schilderkunst versterkt de hiërarchie tussen Westen en Oosten. De Westerse man wordt vaak afgebeeld met lichte huidskleur, terwijl de Oosterse man en vrouw met donkerdere tinten worden geschilderd.

De Arabier of Oosterse man in oriëntalistische schilderkunst wordt vaak voorgesteld als een winstgevende handelaar in vrouwelijke lichamen.

De Westerse kunstenaar in de 19e eeuw bekeek de Oosterse vrouw vaak als een exotisch object van verlangen en verheerlijkte haar schoonheid.