Rozwój Nauki: Popper, Kuhn, Lakatos

Koncepcje Rozwoju Nauki

• Karl Popper uważał, że nauka rozwija się poprzez falsyfikację hipotez, czyli obalanie błędnych teorii, co prowadzi do postępu.
• Thomas Kuhn twierdził, że rozwój nauki zachodzi poprzez zmiany paradygmatów, gdzie rewolucje naukowe zastępują stare sposoby myślenia.
• Imre Lakatos wprowadził koncepcję programów badawczych składających się z twardego rdzenia i pasa ochronnego, rozwijających się postępowo lub degenerująco.

Paradygmat Naukowy i Rewolucja Naukowa

• Paradygmat to zbiór założeń, metod i teorii akceptowanych przez daną społeczność naukową.
• Rewolucja naukowa to moment, gdy nowy paradygmat zastępuje stary, zmieniając interpretację rzeczywistości.

Kryteria Postępu Naukowego

• Falsyfikowalność oznacza, że teoria naukowa musi być sprawdzalna i potencjalnie obalalna.
• Postęp w nauce osiąga się poprzez eliminację błędnych hipotez.
• Obiektywizm wymaga, aby nauka unikała subiektywnych założeń i opierała się na metodzie naukowej.

Elementy Teorii Społecznych i Politycznych

• Normatywność w teoriach społecznych i politycznych określa wartości i normy społeczne.
• Empiryczność opiera się na danych i faktach.
• Koncepcyjność wykorzystuje modele teoretyczne do wyjaśniania zjawisk.
• Przewidywalność dąży do dostarczania prognoz dotyczących przyszłych wydarzeń.

Nurty Teoretyczne w Naukach Politycznych

• Pozytywistyczny nurt opiera się na metodach empirycznych i analizie danych.
• Realistyczny nurt skupia się na interesach państw i władzy.
• Interpretacjonistyczny nurt koncentruje się na subiektywnych interpretacjach aktorów politycznych.

Nurt Pozytywistyczny

• Nurt pozytywistyczny w naukach politycznych opiera się na metodach ilościowych i obserwacji empirycznej.
• Dąży do tworzenia uniwersalnych praw w naukach politycznych.
• Podkreśla obiektywizm i metodologiczną rygorystyczność.

Nurt Realistyczny

• Nurt realistyczny skupia się na konfliktach interesów, sile i władzy w stosunkach międzynarodowych.
• Państwa działają w anarchicznym systemie, kierując się własnym interesem.
• Teoria realizmu politycznego Hansa Morgenthaua jest przykładem nurtu realistycznego.

Nurt Interpretacjonistyczny

• Nurt interpretacjonistyczny analizuje subiektywne znaczenia, jakie aktorzy przypisują zjawiskom politycznym.
• Wykorzystuje metody jakościowe, np. hermeneutykę i analizę dyskursu.
• Teoria konstruktywizmu w stosunkach międzynarodowych jest przykładem nurtu interpretacjonistycznego.

Pojęcie i Obraz Polityki w Ujęciu Arystotelesa

• Arystoteles uważał człowieka za zoon politikon, czyli istotę społeczną stworzoną do życia we wspólnocie.
• Polityka jest naturalnym elementem życia człowieka, a państwo (polis) to najwyższa forma wspólnoty, zapewniająca obywatelom dobre życie.
• Polityka powinna kierować się zasadami sprawiedliwości i dobra wspólnego.
• Arystoteles krytykował tyranię i demokrację, jeśli prowadziły do rządów mas pozbawionych cnoty.
• Najlepszym ustrojem jest politeia – mieszanka demokracji i arystokracji, w której władza spoczywa w rękach ludzi cnotliwych i kompetentnych.

Cnoty Człowieka i Obywatela w Ujęciu Arystotelesa

• Arete to cnota, rozumiana jako doskonałość moralna i intelektualna.
• Cnoty etyczne (męstwo, umiarkowanie, sprawiedliwość, hojność) wynikają z przyzwyczajenia i wychowania.
• Cnoty dianoetyczne (mądrość, roztropność, inteligencja) rozwijają się poprzez naukę i doświadczenie.
• Obywatel powinien posiadać cnoty umożliwiające mu udział w życiu publicznym, szczególnie sprawiedliwość i roztropność.
• Życie zgodne z cnotą prowadzi do eudajmonii – szczęścia, które jest najwyższym celem ludzkiego istnienia.
• Państwo powinno dążyć do kształtowania obywateli cnotliwych, aby osiągnąć dobro wspólne.

Polityk i Polityka w Ujęciu Platona

• Polityka powinna być oparta na sprawiedliwości i wiedzy.
• Idealnym ustrojem jest arystokracja filozoficzna, w której władzę sprawują mędrcy.
• Polityk to filozof-król, posiadający wiedzę o dobru i sprawiedliwości.
• Tylko ludzie z prawdziwą mądrością mogą właściwie rządzić państwem, kierując się dobrem wspólnym.
• Krytyka demokracji za prowadzenie do chaosu i rządów ludzi niekompetentnych.
• Polityka nie powinna być walką o władzę, lecz służbą społeczną opartą na znajomości idei dobra.

Alegoria Jaskini w Ujęciu Platona

• Alegoria jaskini symbolizuje sytuację ludzi żyjących w świecie pozorów.
• Więźniowie w jaskini widzą jedynie cienie rzeczywistości, nie znając prawdy.
• Wyjście z jaskini oznacza poznanie świata idei i osiągnięcie prawdziwej wiedzy.
• Polityka to rządy ludzi, którzy nie dostrzegają rzeczywistości i kierują się fałszywymi przekonaniami.
• Polityk-filozof poznał prawdę i wraca, by przewodzić innym, co jest jego moralnym obowiązkiem.
• Społeczeństwo powinno wybierać polityków na podstawie wiedzy i cnoty, a nie popularności.

Polityk i Polityka w Ujęciu Sofistów

• Nie istnieje jedna uniwersalna prawda, a rzeczywistość polityczna zależy od ludzkich opinii i perswazji.
• Polityk to osoba, która potrafi skutecznie przekonywać innych i zdobywać władzę.
• Retoryka jest kluczową umiejętnością polityka, pozwalającą wpływać na społeczeństwo.
• Odrzucenie koncepcji rządów filozofów - władza należy do tych, którzy potrafią przekonać ludzi do swoich racji.
• Podejście sofistów krytykowane było za relatywizm moralny i brak odniesienia do obiektywnego dobra.

Polityka w Starożytnej Grecji jako Przestrzeń Wolności i Równości

• W Atenach politykę rozumiano jako przestrzeń wolności i równości (isonomia).
• Obywatele mieli prawo do uczestnictwa w życiu publicznym, debatach i podejmowaniu decyzji na zgromadzeniach ludowych.
• Demokracja ateńska opierała się na:
• Wolności słowa (isegoria) – każdy obywatel mógł zabierać głos w sprawach państwowych.
• Równości wobec prawa (isonomia) – wszyscy obywatele mieli równe prawa polityczne.
• Losowania urzędów – aby unikać korupcji i dominacji elit.
• Wolność i równość dotyczyła wyłącznie obywateli – kobiety, niewolnicy i cudzoziemcy byli wykluczeni z polityki.
• Polityka była uważana za najwyższy wymiar życia obywatelskiego i obowiązek każdego wolnego człowieka.

Kierunki Rozwoju Pojęcia Władzy

• Klasyczna teoria władzy utożsamia ją z możliwością wydawania rozkazów i ich egzekwowania
• Teorie socjologiczne rozumieją władzę jako relację społeczną
• Teorie konfliktowe skupiają się na władzy jako narzędziu dominacji i opresji
• Teorie psychologiczne badają władzę w kontekście wpływu i motywacji jednostek
• Nowoczesne podejścia podkreślają rolę ideologii, dyskursu i hegemonii w kształtowaniu władzy

Typy Panowania Według M. Webera

• Panowanie legalne (biurokratyczne) oparte jest na przepisach prawnych, np. nowoczesne państwa demokratyczne.
• Panowanie tradycyjne oparte jest na zwyczajach i dziedziczności, np. monarchie.
• Panowanie charyzmatyczne wynika z osobistych cech przywódcy, np. rewolucyjni liderzy jak Napoleon czy Gandhi.

Typy Definicji Władzy (Wiatr)

• Definicje prakseologiczne koncentrują się na skuteczności działań władczych.
• Definicje strukturalne opisują hierarchię i zależności w systemach społecznych.
• Definicje behawioralne badają władzę jako relację wpływu jednych jednostek na drugie.
• Definicje funkcjonalne podkreślają rolę władzy w stabilizowaniu i regulowaniu systemów społecznych

Władza, Władza Polityczna i Władza Państwowa (Wiatr)

• Władza to szerokie pojęcie oznaczające możliwość wpływania na innych.
• Władza polityczna to forma władzy związana z rządzeniem społeczeństwem i podejmowaniem decyzji politycznych.
• Władza państwowa to formalna, instytucjonalna władza, posiadająca monopol na przymus i egzekwowanie prawa.

Trójwymiarowa Koncepcja Władzy w Ujęciu S. Lukesa

• S. Lukes wyróżnił trzy wymiary władzy.
• Władza decyzyjna to zdolność do podejmowania decyzji i ich egzekwowania.
• Władza nad agendą to zdolność do określania tematów debaty publicznej i eliminowania niewygodnych kwestii.
• Władza ideologiczna to zdolność do kształtowania świadomości i manipulowania przekonaniami społeczeństwa.

Legitymizacja Władzy na Podstawie Koncepcji Rozwoju Moralnego L. Kohlberga

• L. Kohlberg opisał 6 stadiów rozwoju moralnego, które mogą odnosić się do akceptacji władzy:
• Poziom przedkonwencjonalny - akceptacja władzy oparta na strachu przed karą.
• Poziom konwencjonalny - uznanie władzy jako elementu porządku społecznego.
• Poziom postkonwencjonalny - legitymizacja władzy w oparciu o uniwersalne zasady moralne i prawa jednostki.
• Wg. Kohlberga, władza powinna dążyć do wyższego poziomu legitymizacji opartego na etyce i wartościach, a nie na przymusie.

Koncepcja Wpływu i Form Wpływu Według R. Dahla i B. Stinebricknera

• R. Dahl i B. Stinebrickner opisali różne formy wpływu, które kształtują relacje władzy:
• Przymus - stosowanie siły i sankcji.
• Nagradzanie - oferowanie korzyści w zamian za posłuszeństwo.
• Wpływ normatywny - kształtowanie wartości i norm społecznych.
• Wpływ informacyjny - manipulowanie dostępem do informacji.
• Ich teoria podkreśla, że władza nie opiera się wyłącznie na przymusie, ale także na zdolności do wpływania na przekonania i zachowania ludzi.

Dominacja i Agresja w Koncepcjach Biologicznych i Socjobiologicznych

• Zachowania dominacji i agresji wynikają z ewolucyjnych mechanizmów przystosowawczych.
• Dominacja i agresja są efektem doboru naturalnego zapewniającego dostęp do zasobów i reprodukcji.
• U zwierząt hierarchia i agresja regulują życie społeczne i stabilizują grupę.
• Testosteron i hormony wpływają na zachowania agresywne i dominacyjne.
• Socjobiologia podkreśla, że dominacja i agresja pełnią funkcję adaptacyjną w społeczeństwie.
• Agresja może być modyfikowana przez kulturę i normy społeczne.
• Władza i polityka są wyrazem ewolucyjnej tendencji do rywalizacji o status.

Mechanizmy Uspołecznienia w Koncepcjach Socjobiologicznych

• Proces uspołecznienia jest wynikiem ewolucyjnych mechanizmów, które pozwoliły ludziom tworzyć trwałe wspólnoty.
• Ludzie, podobnie jak zwierzęta społeczne, rozwijali mechanizmy kooperacji w wyniku doboru naturalnego.
• Altruizm i hierarchia społeczna są adaptacjami, które zwiększają szanse przetrwania grupy.
• Moralność i normy społeczne wyewoluowały jako narzędzia regulujące współpracę i minimalizujące konflikt.
• Kultura i biologia współdziałają w kształtowaniu społeczeństw.
• Religia, mitologia i ideologie polityczne służą integracji wspólnoty.
• Uspołecznienie pozwoliło ludziom na tworzenie bardziej złożonych struktur politycznych.
• Hierarchia i organizacja państwowa odzwierciedlają mechanizmy dominacji i współpracy.
• Normy moralne i prawo regulują naturalne tendencje do agresji i rywalizacji.

Ewolucja Moralności i Poziomy Moralności (de Waal)

• Frans de Waal badał ewolucję moralności, wskazując, że podstawowe zasady etyczne występują również u naczelnych.
• Poziomy moralności:
• Moralność pierwotna - instynktowna empatia i współczucie (obserwowane u zwierząt).
• Moralność społeczna - rozwój norm społecznych, opartych na wzajemności i hierarchii.
• Moralność normatywna - abstrakcyjne zasady etyczne, które umożliwiają tworzenie prawa i instytucji politycznych.
• Współczucie i empatia stanowią fundament stabilnych społeczeństw.
• Instytucje polityczne odzwierciedlają mechanizmy moralności – prawo i systemy sprawiedliwości służą utrzymaniu spójności grupy.
• Władza oparta na legitymizacji moralnej jest trwalsza niż oparta wyłącznie na sile.
• Ewolucja moralności miała kluczowe znaczenie dla rozwoju systemów politycznych.

Pojęcie Biopolityki w Naukach Społecznych

• Biopolityka analizuje, jak władza reguluje życie biologiczne jednostek i populacji.
• Instytucje kontrolują ciało i życie społeczne poprzez strategie i techniki.
• Państwa wpływają na zdrowie, reprodukcję, medycynę i politykę populacyjną.

Michel Foucault – Pojęcie Biopolityki

• Władza nie ogranicza się jedynie do prawa i przemocy, ale organizuje życie biologiczne ludzi.
• Władza biopolityczna zarządza narodzinami, śmiercią, zdrowiem i demografią, tworząc mechanizmy kontroli społeczeństwa.
• Aspekty biopolityki wyróżnione przez Foucault:
• Anatomopolityka - kontrola indywidualnych ciał (np. dyscyplina w szkole, wojsku, szpitalach).
• Biopolityka populacji - regulacja całych społeczeństw (np. polityka zdrowotna, higiena, statystyki demograficzne).
• Biopolityka jest podstawą nowoczesnego państwa, które ingeruje w życie obywateli poprzez regulacje sanitarne, programy szczepień czy edukację zdrowotną.

Michel Foucault – Koncepcja Wiedzy i Władzy

• Wiedza i władza są ze sobą ściśle powiązane – ten, kto kontroluje wiedzę, sprawuje władzę.
• Nie ma „neutralnej” wiedzy, ponieważ każda forma wiedzy wynika z relacji władzy.
• Przykłady:
• Medycyna i psychiatria jako narzędzia kontroli społecznej.
• Statystyki i demografia pozwalają państwu zarządzać społeczeństwem.
• Edukacja kształtuje pożądane postawy obywatelskie.
• Władza działa poprzez normy i dyskursy, które określają, co jest prawdziwe i jakie zachowania są akceptowalne.

Michel Foucault – Polityczna Technologia Ciała

• Władza dyscyplinuje ciała jednostek.
• Polityczna technologia ciała to zestaw praktyk i instytucji, które mają na celu kontrolowanie, normalizowanie i optymalizowanie ciała obywateli.
• Przykłady:
• Szkoły i wojsko kształtują „posłuszne ciała” poprzez systemy ćwiczeń.
• Szpitale regulują zdrowie, uznając pewne stany za „normalne” lub „patologiczne”.
• Więzienia nie tylko karzą, ale też „resocjalizują” jednostki poprzez narzucone rytuały i obserwację.
• Ciało jest miejscem działania władzy – nie tylko poprzez przymus, ale przez codzienne praktyki i instytucje społeczne.

Michel Foucault – Władza Dyscyplinowania i Techniki Dyscyplinowania

• Władza dyscyplinarna opiera się na subtelnych technikach nadzoru i regulacji, a nie na brutalnym przymusie.
• Techniki dyscyplinowania:
• Hierarchiczny nadzór – instytucje monitorują jednostki (szkoły, szpitale, więzienia).
• Normalizacja – określenie norm i wartości, do których ludzie powinni się dostosować.
• Egzaminacja – testy, rankingi i oceny służą ocenie i klasyfikacji jednostek.
• Władza nie jest tylko represyjna, ale także produktywna – kształtuje ludzi tak, aby stawali się „pożądanymi” obywatelami.

Giorgio Agamben – Koncepcja Homo Sacer

• Nowoczesne państwa traktują obywateli jako „nagie życie” – pozbawione praw i poddane arbitralnej władzy.
• Homo sacer to jednostka, której można odebrać prawa, nie popełniając przestępstwa.
• Państwa mogą wprowadzać mechanizmy wykluczenia, uznając niektóre grupy za „niegodne” ochrony prawnej.
• Obozy są przykładami „stref wyjątkowych”, gdzie prawo przestaje obowiązywać.
• Biopolityka może prowadzić do sytuacji, w której to państwo decyduje, kto zasługuje na życie i prawa.

Giorgio Agamben – Koncepcja Stanu Wyjątkowego

• Państwa wykorzystują stan wyjątkowy, aby zawiesić prawa obywatelskie w imię bezpieczeństwa.
• Stan wyjątkowy to sytuacja, w której rządy mogą działać poza konstytucją (np. wojna, pandemia, terroryzm).
• Władza może ograniczać wolności, np. poprzez inwigilację, zawieszanie praw obywatelskich, aresztowania bez procesu.
• Stan wyjątkowy staje się normą, a państwa coraz częściej używają go do utrzymania kontroli nad społeczeństwem.

Charakterystyka Fal Feminizmu

• Feminizm rozwijał się w kilku etapach zwanych falami, które koncentrowały się na różnych aspektach.
• Pierwsza fala (XIX w. – pocz. XX w.): walka o prawa polityczne kobiet (prawo do głosu, edukacji, pracy).
• Główne postaci: Mary Wollstonecraft, John Stuart Mill, sufrażystki.
• Efekt: uzyskanie praw wyborczych przez kobiety w wielu krajach.
• Druga fala (lata 60.–80. XX w.): krytyka patriarchatu, walka o prawa reprodukcyjne, równość w pracy i rodzinie.
• Feminizm radykalny, marksistowski, liberalny.
• Główne postaci: Simone de Beauvoir, Betty Friedan, Kate Millett.
• Efekt: legalizacja aborcji ( w wielu krajach), rozwój studiów gender.
• Trzecia fala (lata 90.–XXI w.): kwestionowanie uniwersalizmu poprzednich fal (uwzględnienie różnic rasowych, kulturowych, klasowych).
• Rozwój teorii queer, intersekcjonalności (Kimberlé Crenshaw).
• Główne postaci: Judith Butler, bell hooks.
• Efekt: większa reprezentacja kobiet w polityce, prawna ochrona osób LGBT+.
• Czwarta fala (XXI w.): wykorzystanie internetu do walki o prawa kobiet (np. #MeToo).
• Krytyka przemocy seksualnej, molestowania, nierówności płac.
• Rozwój ekofeminizmu i feminizmu cyfrowego

Teoria Queer (J. Butler)

• Judith Butler - kluczowa postać teorii queer podważającej tradycyjne kategorie płci i seksualności.
• Dekonstrukcja płci (gender performativity):
• Płeć nie dana a wynik powtarzanych aktów społecznych (performans).
• Nie istnieje „naturalna” kobiecość lub męskość, ale to konstrukt społeczny.
• Krytyka binarności płci:
  • Podział na kobiety i mężczyzn to narzędzie władzy, utrzymujące dominację heteronormatywną.
  • Osoby niebinarne, transpłciowe podważają ten system.

Polityka Ciała (K. Millett i J. Butler)

• Kate Millett („Sexual Politics”, 1970):
  • Patriarchat kontroluje kobiece ciało poprzez normy seksualne, reprodukcyjne i społeczne.
• Seksualność to narzędzie władzy, gdzie mężczyźni dominują w sferze seksualnej, ekonomicznej i politycznej.
  • Krytyka literatury, kultury i nauki jako narzędzi opresji kobiet.
• Judith Butler („Gender Trouble”, 1990):
• Płeć biologiczna i kulturowa to płynne kategorie, a ciało nie ma narzuconej tożsamości.
  • Krytyka „naturalnych” ról płciowych jako efektu społecznych performansów.
  • Władza kontroluje ciała poprzez dyskurs (np. naukę, religię, prawo).

Polityka i Władza w Ujęciach Feministycznych

• Krytyka patriarchatu: władza polityczna wykluczała kobiety historycznie (np. brak praw wyborczych, edukacji i kariery).
• Feminizm liberalny (Betty Friedan, Martha Nussbaum): równość można osiągnąć poprzez reformy prawne i edukację.
• Feminizm radykalny (Kate Millett, Shulamith Firestone): władza mężczyzn nad kobietami to źródło nierówności, potrzebna rewolucja społeczna.
• Feminizm intersekcjonalny (Kimberlé Crenshaw, bell hooks): nierówności wynikają z płci, rasy, klasy, orientacji seksualnej.
  • Walka o prawa kobiet musi uwzględniać różnice społeczne i kulturowe.
• Władza a seksualność (Judith Butler, Michel Foucault):
  • Władza działa poprzez kontrolowanie tożsamości i norm seksualnych,
  • Heteronormatywność to mechanizm podporządkowania.

Strukturalizm Pierre’a Bourdieu

• Społeczne struktury kształtują jednostki i ich działania, ograniczając ich swobodę.
• Habitus:
• System trwałych schematów myślenia, percepcji i działania, przyswojony poprzez wychowanie i doświadczenie.
• Kształtuje postrzeganie świata, preferencje estetyczne, sposób mówienia, zachowania i ambicje.
• Wynik społecznej internalizacji norm i struktur.
• Pola społeczne:
  • Autonomiczne sfery działalności społecznej, w których jednostki walczą o dominację (np. pole polityczne, naukowe, ekonomiczne, kulturowe, sportowe).
  • Każde pole ma swoje zasady gry.
  • Habitus określa, jak jednostka odnajduje się w danym polu.
  • Jednostki posiadają różne zasoby, które pozwalają im rywalizować.
• Pola władzy:
  • Meta-pole kontrolujące inne pola (np. politycy, elity ekonomiczne).
• Ci, którzy posiadają dominujące kapitały, kontrolują pole.
• Kapitały:
• Ekonomiczny: majątek, dochody, dostęp do zasobów finansowych.
• Kulturowy: wiedza, wykształcenie, kompetencje językowe, gusta estetyczne.
• Społeczny: sieć znajomości i kontaktów ułatwiających zdobycie pozycji w społeczeństwie.
• Symboliczny: prestiż, uznanie społeczne, autorytet.
  • Kapitały mogą się wzajemnie przekształcać.
• Przemoc symboliczna:
  • Niewidzialna forma dominacji, w której jednostki akceptują swoją podległość jako coś naturalnego.
• Działa poprzez język, kulturę, normy społeczne, narzucając pewne sposoby myślenia jako „oczywiste”.

Relacje Władzy i Władza Symboliczna w Koncepcji Bourdieu

• Władza nie polega tylko na przymusie fizycznym, ale na narzucaniu znaczeń i hierarchii wartości.
• Elity definiują, co jest „dobrym gustem”, „inteligencją”, „kompetencją”, co pozwala im utrzymać dominację.
• Władza symboliczna jest skuteczna, ponieważ działa poza świadomością.

Polityka i Władza w Interakcjonizmie Symbolicznym

• Interakcjonizm symboliczny koncentruje się na znaczeniu interakcji, symboli i roli jednostek w konstruowaniu rzeczywistości społecznej.
• W kontekście polityki bada, jak politycy kreują swój wizerunek i jak obywatele interpretują ich działania.

Interakcjonizm i Podejście Dramaturgiczne w Analizie Polityki

• Interakcjonizm symboliczny zakłada, że społeczeństwo to dynamiczny proces interakcji między jednostkami.
• Ludzie nadają znaczenia sytuacjom i reagują na podstawie symboli i interpretacji.
• Władza i polityka są konstruowane przez interakcje, gesty, rytuały i narracje.
• Erving Goffman wprowadził podejście dramaturgiczne, analizując życie społeczne jako teatr, w którym ludzie odgrywają role.

Rodzaje Ról, Występów i Stosunek do Nich Aktora

• Rodzaje ról:
  • Rola oficjalna (frontstage) - publiczne zachowania polityków (przemówienia, debaty, kampanie).
• Rola prywatna (backstage) - zachowania polityków poza kamerami (negocjacje, rozmowy z doradcami).
• Im lepiej polityk ukrywa „backstage”, tym skuteczniej utrzymuje autorytet.
• Politycy stosują techniki kreowania wizerunku (charyzma, styl ubioru, kontrolowanie emocji).

Metafora Teatru Politycznego w Ujęciu Interakcjonizmu

• Polityka to teatr, w którym:
  • Politycy są aktorami.
  • Instytucje państwowe tworzą scenę.
  • Obywatele są publicznością.
  • Kampanie wyborcze i debaty to spektakle.
  • Elementy teatru politycznego: scenografia, kostiumy, scenariusz, improwizacja.