Oudheidstheater en Griekse Tragedie

Theater ontstond in de 5e eeuw v.C. in Athene, voortkomend uit het dithyrambe, een beurtzang voor de goden. De eerste acteur, Thespis, bracht een nieuwe dimensie aan de rituele zang en legde de basis voor het theater zoals we dat kennen.

De Grieken ontwikkelden het begrip 'theater' (afkomstig van het Griekse woord 'theatros'), wat verwijst naar de plaats waar een groep mensen een voorstelling geeft voor een andere groep.

Griekse tragedies werden opgevoerd ter ere van Dionysus, de god van wijn, roes, theater en passie. De maskers die acteurs droegen werden aan hem geofferd.

Een tragedie cyclus bestond uit drie tragedies die samen een groot verhaal vormden, gevolgd door een saterspel dat de gebeurtenissen vanuit een komisch perspectief samenvatte.

Tragische stukken in de Griekse Oudheid werden gespeeld door mannen, vaak op openbare festivals zoals de Dionysia en de Leneae. Deze festivals waren ter ere van Dionysus en werden gevierd in het voorjaar.

Aeschylus (525-456 v.C.) was een pionier in het theater. Hij introduceerde een tweede speler en gaf het koor een belangrijke rol. Zijn werk focuste op de relatie tussen mens en god.

Sophocles (497-406 v.C.) introduceerde een derde speler en concentreerde zich op conflicten tussen de mens en het lot (fatum). Hij brak taboes en presenteerde scherpe tragische keuzes.

Euripides (480-406 v.C.) stelde kritische vragen over traditionele regels. Zijn werk toonde de psychologische complexiteit van personages en de confrontatie met een veranderende wereld. De goden en het koor spelen een minder belangrijke rol in zijn werk.

Een Grieks feest ter ere van Demeter, waarbij alleen vrouwen deelnamen en waarbij obscene grappen en spot belangrijk waren.

Een genre van Griekse toneel dat gekenmerkt wordt door satire, komische verwikkelingen en een optimistische uitkomst.

Een rijke Athener die de kostuums, het decor en de regie van een komedie betaalde.

Een term die verwijst naar het breken van de theatrale illusie in Griekse komedie.

Een belangrijk element in Griekse komedie, bestaande uit 120 mannen die dansen, zingen en commentaar geven.

Een deel van een Grieks toneelstuk waarin de koorleider direct tot het publiek spreekt over het stuk, de schrijver of het proces.

Een type Grieks toneelstuk waarin obscene, boertige taal en komische situaties centraal staan, gebaseerd op landelijke tradities.

Een Romeinse komedieschrijver die bekend staat om zijn 6 overgebleven stukken en die zich baseerde op de nieuwe Griekse komedie.

Een Romeinse komedieschrijver die bekend staat om zijn 20 bewaard gebleven stukken, met typetjes, boertige taal en een happy end.

Een term die verwijst naar de Romeinse naam voor een personage en een masker.

Een term die verwijst naar de Romeinse theatertraditie waarin de acteurs op toneel zongen.

Een Romeinse term die verwijst naar het hernemen van een toneelstuk bij een fout of succes.

Een term die verwijst naar de periode in het Romeinse rijk waarin theater vooral amusement was en niet meer ritueel.

Een Romeins amfitheater dat gebruikt werd voor spectaculaire evenementen zoals gladiatorengevechten, executies en dierengevechten.