Klimaatverandering en economische groei

De wetenschappelijke methode is een systematische benadering om nieuwe kennis te verkrijgen en bestaande kennis te controleren.

Een hypothese is een voorlopig idee of veronderstelling die een waarneming probeert te verklaren.

Een theorie is een goed onderbouwde verklaring voor een natuurverschijnsel, die is gebaseerd op een brede hoeveelheid bewijs en herhaalbare experimenten.

Een wetenschappelijke observatie is een opmerkelijke gebeurtenis die niet verklaard kan worden door de huidige wetenschappelijke kennis.

Een experiment is een gecontroleerde procedure ontworpen om een hypothese te testen.

Wetenschappers zijn sceptisch en zoeken altijd naar bewijs om hun ideeën te bevestigen of te ontkrachten.

De wetenschappelijke methode is continu in ontwikkeling; nieuwe ontdekkingen verfijnen en verbeteren onze kennis.

Wetenschap is een zoektocht naar objectieve waarheid en probeert de natuur te begrijpen zonder subjectieve invloeden.

In de wetenschap, scepticisme betekent kritisch nadenken en bewijs eisen voordat men een conclusie trekt.

Een significant risico op klimaatverandering wordt door de meeste klimaatwetenschappers erkend. Er zijn echter enkele mensen die deze risico's ontkennen.

Wetenschappelijk onderzoek is gebaseerd op strikte standaarden voor het repliceren van resultaten en het identificeren van patronen in data. Dit maakt wetenschap een behoudend proces.

Wetenschappers kwantificeren onzekerheid in hun bevindingen en erkenning van deze onzekerheid is belangrijk voor betrouwbare resultaten.

Het inschatten van risico's is een wetenschappelijk proces waarbij de waarschijnlijkheid van een gebeurtenis wordt gecombineerd met de kosten ervan.

De studie van klimaat en zijn veranderingen. De wetenschap omvat de studie van de atmosfeer, oceanen en andere factoren die ons klimaat beïnvloeden.

De studie van klimaatverandering heeft een lange geschiedenis, teruggaand tot de 19e eeuw toen de invloed van broeikasgassen op de temperatuur werd begrepen.

Sinds de 19e eeuw is de wetenschap in staat om de rol van broeikasgassen in de regulering van de temperatuur van de aarde te bepalen.

De kans op een negatieve uitkomst, zoals de gevolgen van klimaatverandering.

De mate waarin onze economische groei afhankelijk is van fossiele brandstoffen.

Een scenario voor toekomstige concentraties van broeikasgassen.

Een model dat de interacties tussen de atmosfeer, oceanen, land en ijs simuleert om de effecten van klimaatverandering te voorspellen.

Een groep van meerdere klimaatmodellen, waarvan de resultaten worden gemiddeld om een sterker signaal te krijgen.

De projecties van meerdere modellen, die een bereik van mogelijke uitkomsten laten zien.

De gemiddelde temperatuurstijging wereldwijd, ten opzichte van een referentieperiode.

Het beheren van risico's om de negatieve gevolgen te minimaliseren.

De aarde warmt niet overal gelijkmatig op. Sommige gebieden, zoals Siberië en Noord-Canada, warmen zelfs sneller op dan andere. Dit toont aan dat opwarming van de aarde op een complexere manier plaatsvindt, en niet enkel door de toename van stedelijke gebieden.

Het stedelijke hitte-eilandeffect is een fenomeen waarbij stedelijke gebieden warmer zijn dan hun omgeving. Dit effect draagt bij aan de opwarming van de aarde, maar is niet de primaire oorzaak van de wereldwijde temperatuurverandering.

Oceaanstromingen, smeltend zee-ijs en andere processen kunnen de temperatuur op specifieke locaties beïnvloeden. Deze factoren kunnen ook leiden tot lokale afkoeling, zelfs terwijl de aarde in het algemeen warmer wordt.

Wetenschappers gebruiken proxies zoals boomringen, ijskappen en sedimenten om de temperatuur en ijsbedekking van de aarde in het verleden te reconstrueren. Dit laat hen toe om de opwarming van de aarde in de context van het langetermijnklimaat te plaatsen.

De samenstelling van sneeuw in oude ijskappen kan informatie geven over de temperatuur in het verleden. Door de sneeuw te analyseren, kunnen onderzoekers de temperatuur en andere klimaatverandering in de tijd reconstrueren.

De schelpen van mariene micro-organismen bevatten informatie over de zoutheid van de oceaan. Door deze schelpen te bestuderen, kunnen onderzoekers het volume van het ijs op de planeet in het verleden bepalen.

De temperatuur van water in diepe boorgaten kan een lange temperatuurgeschiedenis weerspiegelen, aangezien het water lange tijd geïsoleerd is van het oppervlak. Deze data kunnen helpen bij het begrijpen van de veranderingen in temperatuur over duizenden jaren.

Verschillende proxies hebben verschillende voordelen en nadelen. Het is belangrijk om te erkennen dat elke proxy zijn beperkingen heeft en dat de resultaten zorgvuldig geinterpreteerd moeten worden.

De onzekerheid in klimaatmodellering ontstaat door onze beperkte kennis van complexe componenten in het klimaatsysteem. Dit zorgt voor uitdagingen bij het voorspellen van toekomstige klimaatverandering.

Waterdamp is een belangrijk broeikasgas dat in de atmosfeer toeneemt naarmate de temperatuur stijgt. Dit leidt tot verdere opwarming, een positieve terugkoppeling die de opwarming versterkt.

Wolken hebben zowel een koelend (reflecteren zonlicht) als een verwarmend (absorberen infraroodstraling) effect op het klimaat. De balans tussen deze effecten is onbekend en vormt een belangrijke bron van onzekerheid.

Het smelten van zee-ijs laat donkerder water zichtbaar, dat meer zonlicht absorbeert. Dit versterkt de opwarming van de oceanen. Dit is een voorbeeld van positieve terugkoppeling.

Veranderingen in vegetatie (bijv. jungles naar woestijnen) kunnen het reflecterende vermogen van het aardoppervlak beïnvloeden. Deze veranderingen kunnen leiden tot een afkoeling (negatieve terugkoppeling) of opwarming (positieve terugkoppeling).

De snelheid waarmee oceanen CO2 opnemen, kan veranderen afhankelijk van de oceaantemperatuur en de concentratie van opgeloste CO2. Dit maakt het voorspellen van toekomstige CO2-concentraties onzeker.

De complexiteit van het klimaatsysteem creëert onzekerheden in klimaatvoorspellingen. Veel factoren beïnvloeden elkaar en de interacties tussen deze factoren zijn niet altijd volledig begrepen.

Het proces van het inschatten van de kans dat iets gebeurt en het beoordelen van de kosten en baten van die gebeurtenis, zowel in termen van menselijke als financiële impact.

De kans dat iets gebeurt, uitgedrukt als een percentage of een getal tussen 0 en 1.

De nadelen die kunnen ontstaan als een risico zich voordoet, gemeten in menselijke en financiële termen.

Een beslissingsproces waarbij we de kosten van de uitkomst vermenigvuldigen met de waarschijnlijkheid van die uitkomst.

Risico's die een lage waarschijnlijkheid hebben, maar potentieel catastrofale gevolgen kunnen hebben.

Een van de twee elementen van risicobeoordeling; het bepalen van de waarschijnlijkheid dat een risico zich voordoet.

Een van de twee elementen van risicobeoordeling; het bepalen van de kosten of gevolgen van een risico.

De kosten van een risico zijn gelijk aan de kosten van de uitkomst, vermenigvuldigd met de waarschijnlijkheid van die uitkomst.