Czynności Okazania w Kryminalistyce

Czynność procesowa, która polega na rozpoznaniu i identyfikacji osoby, zwłok lub rzeczy. Ma charakter jednorazowy i niepowtarzalny, a jej przeprowadzenie jest fakultatywne.

Działań, które mają na celu odnalezienie i zabezpieczenie dowodów związanych z przestępstwem. Mogą być stosowane w połączeniu z czynnością okazania.

Czynność procesowa przeprowadzana w celu odtworzenia zdarzenia lub jego elementów, weryfikacji hipotez i ustalenia przebiegu wydarzeń. Służy do empirycznego potwierdzenia określonych wersji wydarzeń.

Identyfikacja zwłok w przypadku braku danych o tożsamości ofiary. Ma kluczowe znaczenie w procesie dochodzeniowym.

Rozpoznanie osoby przez świadka w celu identyfikacji i usystematyzowania materiału dowodowego. Wskazuje na obecność lub brak związku z przestępstwem.

Okazanie rzeczy związanych z popełnionym przestępstwem, np. narzędzia, które mogło być użyte do dokonania czynu.

Czynności mające na celu zabezpieczenie i analizę śladów na miejscu zdarzenia lub na przedmiotach dowodowych.

Czynność okazania jest reguluje Kodeks Karny, jej przeprowadzenie jest konieczne, gdy istnieje uzasadniona potrzeba identyfikacji.

Tablice z wizerunkami minimum 4 osób, wykorzystywane podczas czynności okazania. Zwiększają obiektywność rozpoznania.

Przeprowadzenie czynności okazania, w której osoba rozpoznająca musi być świadomą, że osoba okazująca może nie znajdować się w grupie. Zapobiega presji na dokonanie rozpoznania.

Grupa osób, w której pokazywane jest minimum 4 osoby, wliczając w to przybrane osoby, które nie biorą udziału w sprawie.

Wszyscy w grupie okazywanych muszą być ubrani w sposób neutralny, aby ubiór nie sugerował przynależności do konkretnej grupy.

Osoby przybrane nie mogą być znane publicznie lub zawodowo związane z funkcjonariuszami.

Okazanie musi być przeprowadzone bez żadnych elementów sugestii, aby zapewnić, że rozpoznanie jest autonomiczną decyzją świadka.

Osoba okazywana może samodzielnie wybrać swoje miejsce w grupie, aby uniknąć narzucania jej pozycji.

Okazanie może, ale nie musi, odbywać się przez lustro weneckie, które zapewnia dyskrecję i anonimowość osobie rozpoznającej.

Czynność polegająca na rozpoznaniu i identyfikacji osoby, zwłok lub przedmiotu w celu zebrania dowodów.

Okazanie osób, zwłok lub rzeczy w sposób, w którym osoba, zwłoki lub rzecz są widoczne i dostępne do bezpośredniego oglądu.

Okazanie osoby, zwłok lub rzeczy za pomocą fotografii, rysunku, lub modelu.

Dodatkowe osoby obecne podczas okazania, które nie są powiązane ze sprawą i służą do zwiększenia wiarygodności rozpoznania.

Funkcjonariusz, który odprowadza świadka do okazania, nie powinien znać tożsamości podejrzanego, aby zapobiec nieświadomemu wpływaniu na świadka.

Dopuszcza się rozpoznanie osoby na podstawie innych cech niż wizerunek, np. barwa głosu, jeśli świadek rozpoznaje sprawcę po głosie.

Czynność okazania jest ważnym dowodem w postępowaniu karnym, zwłaszcza gdy okazuje się jednocześnie grupę osób, zwłok lub przedmiotów.

Sąd Najwyższy uznaje, że identyfikacja może być oparta na cechach innych niż wizerunek, np. rozpoznanie osoby po kolorze głosu.

Funkcja procesowa, która ma na celu sprawdzenie, czy przedstawiony przebieg zdarzeń jest możliwy do zrealizowania w praktyce. Sprawdza się, czy opis miejsca zbrodni, czas, narzędzia zbrodni etc. są zgodne ze stanem rzeczywistym.

Funkcja procesowa, która ma na celu weryfikację zebranego materiału dowodowego. Sprawdza się wiarygodność zeznań, relacji świadków, dowodów rzeczowych etc.

Rodzaj czynności procesowej, która polega na bezpośrednim zapoznaniu się z miejscem zdarzenia i jego otoczeniem. Umożliwia to lepsze zrozumienie okoliczności i przebiegu zdarzenia.

Potrzebna do dokładnego opisania każdego etapu okazania, zawiera informacje o czynnościach i świadkach.

Wykorzystywane, gdy osobiste okazanie nie jest możliwe, ale zdjęcie może nie przedstawiać rzeczywistego sprawcy.

Procedura identyfikacyjna, gdzie literatura kryminalistyczna podkreśla jej charakter procesowy i dowodowy.

Funkcjonariusze nie są obecni podczas rozpoznania, aby nie wywierać presji na świadka. Liczba fotografii odpowiada liczbie okazywanych osób, aby zmniejszyć ryzyko sugestii.

Polega na tym, że organ zapoznaje się z topografią miejsca zdarzenia, wiążąc ją z pewnymi zjawiskami.