Bloed en Rode Bloedcellen

Witte bloedcellen kunnen zich voortbewegen in weefsels.

Witte bloedcellen kunnen de bloedbaan verlaten door kleine spleten in het epitheel.

Witte bloedcellen bewegen zich naar een hogere concentratie van chemische stoffen.

Witte bloedcellen kunnen deeltjes omsluiten en verteren.

Witte bloedcellen met korrels in hun cytoplasma.

Witte bloedcellen zonder korrels in hun cytoplasma.

Granulocyten die geen kleur opnemen bij kleuring.

Granulocyten die eosine opnemen en een roze-rode kleur krijgen.

Bloed is de vloeistof die in de bloedvaten circuleert en bestaat uit twee belangrijke componenten: plasma en cellen.

Plasma is het vloeibare deel van bloed en bestaat voornamelijk uit water, ionen en eiwitten.

Albumine is het meest voorkomende eiwit in bloedplasma. Het regelt de osmotische druk in de bloedvaten, waardoor water in de bloedvaten blijft.

Globulines zijn een andere groep eiwitten in het plasma. Ze vervoeren stoffen door het lichaam, zoals ijzer, of dienen als antistoffen.

Stollingseiwitten, ook wel stollingsfactoren genoemd, zijn eiwitten in het bloed die de stolling in gang zetten wanneer dat nodig is.

Fibrine is het eindproduct van de stollingscascade. Het vormt onoplosbare eiwitdraden die de klonter in het bloed vormen.

De vloeistof rond een klonter in een reageerbuis is geen plasma meer omdat het geen stollingseiwitten meer bevat.

Rode bloedcellen of erythrocyten zijn de meest voorkomende cellen in het bloed. Strikt genomen zijn het geen cellen, omdat ze geen kern en geen mitochondriën meer bevatten, wat ertoe leidt dat ze geen DNA meer bevatten.

Rode bloedcellen worden gevormd in het beenmerg onder invloed van het hormoon erythropoietine.

Rode bloedcellen hebben een ronde vorm, die er in bovenaanzicht uitziet als een schotel, en in zijaanzicht de vorm van een halter heeft.

Rode bloedcellen bevatten het eiwit hemoglobine, dat centraal een haemgroep bevat met een tweewaardig ijzer-ion. Dit ijzer-ion bindt zuurstof.

Een rode bloedcel kan ongeveer 120 dagen in ons lichaam overleven. Daarna wordt ze afgebroken in de milt.

Tijdens afbraak van rode bloedcellen in de milt wordt hemoglobine afgebroken tot aminozuren.

De haemgroep van hemoglobine wordt gesplitst en afgebroken tot biliverdine (groen) en vervolgens tot bilirubine (geel). Dit bilirubine wordt uitgescheiden door de lever en de nier.

Het ijzer-ion uit de haemgroep gaat terug naar het beenmerg om gebruikt te worden bij de aanmaak van nieuw hemoglobine.

Twee delen van de zware ketens van een antistof (VH + CH1 + CH2 + CH3).

Twee delen van de lichte ketens van een antistof (VL + CL).

Gebieden op de V-delen van antistoffen die bepalen waar de antistof zich bindt. Ze variëren per antistof.

De vorming van de antigeenbindende site in een B-cel gebeurt willekeurig.

Een test die ervoor zorgt dat B-cellen geen reactie veroorzaken tegen lichaamseigen antigenen (eigen cellen).

Het flexibele deel van een antistof, waardoor het V-deel kan draaien.

De functie van het CH2-deel van een antistof. Het activeert het complementsysteem.

De functie van het CH3-deel van een antistof. Het helpt bij het opnemen van pathogenen door fagocyten.

Een klein eiwitdeeltje dat een porie in de celmembraan van een schadelijke cel creëert, waardoor water de cel binnenstroomt en de cel explodeert door osmotische druk.

Een biochemisch merkteken dat aangeeft dat een cel moet worden gefagocyteerd.

De gelijktijdige aanwezigheid van meerdere antilichamen op een cel.

De ontstekingsreactie is een niet-specifieke verdedigingsreactie van het lichaam die wordt geactiveerd door lokale beschadiging.

De ontstekingsreactie kan worden veroorzaakt door verschillende factoren, zoals trauma, hitte, straling, zuren, basen, micro-organismen en zelfs antigeen-antistof reacties.

De vier klassieke symptomen van ontsteking zijn roodheid, zwelling, warmte en pijn.

De vasculaire fase van ontsteking wordt gekenmerkt door een verhoogde doorbloeding van het weefsel.

De cellulaire fase van ontsteking omvat het verplaatsen van witte bloedcellen naar de vaatwand en het verlaten van de bloedbaan om het beschadigde weefsel te bereiken.

De thymus is een lymfoid orgaan dat zich in de borstkas bevindt. Deze klier is verantwoordelijk voor de rijping van T-lymfocyten, een type witte bloedcel dat een belangrijke rol speelt in het immuunsysteem.

De milt is een lymfoid orgaan dat zich in de buikholte bevindt, onder het linker ribbenrooster. De milt is verantwoordelijk voor het filteren van bloed, het opslaan van witte bloedcellen en het afbreken van oude rode bloedcellen.

Beenmerg is een lymfoid orgaan waar bloedcellen worden geproduceerd. Het bevat stamcellen die zich kunnen ontwikkelen tot verschillende soorten bloedcellen, waaronder witte bloedcellen die deel uitmaken van het immuunsysteem.

Niet-specifieke afweer is de eerste verdedigingslinie tegen infecties. Deze afweer reageert op dezelfde manier op alle indringers en maakt geen onderscheid tussen verschillende soorten bedreigingen.

Fysieke bescherming is een deel van de niet-specifieke afweer. Het omvat barrières zoals de huid, slijmvliezen en spijsverteringssappen die indringers tegenhouden.

Fagocyterende cellen zoals macrofagen, neutrofielen en eosinofielen zijn onderdeel van de niet-specifieke afweer. Ze vernietigen indringers door ze te omsluiten en te verteren.

De immunologische surveillance is een belangrijk aspect van de niet-specifieke afweer. NK-cellen patrouilleren in het lichaam en vernietigen cellen die abnormaal gedrag vertonen, zoals kankercellen.

Cytokines zijn eiwitten die door immuuncellen worden geproduceerd om met elkaar te communiceren. Ze coördineren de immuunrespons door andere immuuncellen aan te trekken of te activeren.