Biologie Hoofdstuk Huid en Afweer

De beschermende laag van het lichaam die schadelijke stoffen uit de omgeving tegenhoudt.

Stoffen of cellen die niet in je lichaam thuishoren en door het immuunsysteem worden aangevallen.

Stoffen of cellen die door je lichaam worden gemaakt en niet door het immuunsysteem worden aangevallen.

Het vermogen om ziekteverwekkers te bestrijden zonder dat er specifieke herkenning van de indringer nodig is.

Het proces waarbij cellen zoals granulocyten en monocyten ziekteverwekkers opsluiten en verteren.

Een type fagocyt dat snel reageert en ziekteverwekkers fagocyteert, maar daarna meestal te gronde gaat.

Een type fagocyt dat zich in het bloed bevindt en zich kan ontwikkelen tot een macrofaag of dendritische cel.

Een type fagocyt dat ontstaan is uit een monocyt en meerdere ziekteverwekkers kan vernietigen door niet te gronde te gaan.

Een type fagocyt die vooral in de huid en slijmvliezen voorkomt en antigenen presenteert aan T-cellen.

Een verhoogde lichaamstemperatuur die de afweerreacties van het lichaam versnelt en de groei van ziekteverwekkers remt.

Het immuunsysteem van gewervelde dieren dat gericht is tegen specifieke ziekteverwekkers, zoals bacteriën, virussen en lichaamsvreemde cellen.

Lymfocyten die in het beenmerg ontstaan en betrokken zijn bij de humorale immuniteit. Ze produceren antistoffen.

Lymfocyten die in de thymus rijpen en betrokken zijn bij de cellulaire immuniteit. Ze vallen direct geïnfecteerde cellen aan.

Eiwitten die een regulerende functie hebben in het immuunsysteem en communicatie tussen cellen mogelijk maken.

Een deel van het genoom dat codeert voor eiwitten die betrokken zijn bij de herkenning van 'zelf' en 'niet-zelf' cellen en stoffen.

Grote moleculen, meestal eiwitten, die een reactie van het immuunsysteem kunnen opwekken.

Receptoreiwitten op de buitenkant van alle cellen met een celkern, die helpen bij de herkenning van antigenen.

Receptoreiwitten op de buitenkant van macrofagen, dendritische cellen en geactiveerde B-cellen. Ze presenteren antigenen aan T-cellen.

Cellen die antigenen aan T-cellen presenteren (zoals macrofagen en dendritische cellen)

Het proces waarin T-lymfocyten geactiveerd worden door een antigeen, waardoor T-helpercellen, cytotoxische T-cellen en T-geheugencellen ontstaan.

De afweer die gericht is op het vernietigen van ziekteverwekkers door antistoffen die door B-plasmacellen worden geproduceerd.

De afweer die gericht is op het vernietigen van geïnfecteerde cellen door cytotoxische T-cellen.

Een eiwit dat wordt geproduceerd door B-plasmacellen en bindt aan antigenen, waardoor de ziekteverwekker onschadelijk wordt gemaakt.

De tijd die verstrijkt tussen besmetting met een ziekteverwekker en het verschijnen van de eerste ziekteverschijnselen.

Het vermogen om na een eerste besmetting met een specifieke ziekteverwekker immuun te zijn voor dezelfde ziekte.

Het proces van opzettelijk blootstellen aan een antigeen om immuniteit op te bouwen.

De eerste keer dat het lichaam blootgesteld wordt aan een bepaald antigeen. Hierdoor wordt het immuunsysteem geactiveerd.

De tweede of volgende keer dat het lichaam blootgesteld wordt aan een bepaald antigeen. Het immuunsysteem reageert sneller en efficiënter.

Immuniteit die ontstaat wanneer een organisme wordt blootgesteld aan een ziekteverwekker en deze zelf bestrijdt, waardoor het immuunsysteem leert deze aan te vallen.

Immuniteit die wordt verkregen door inenting met een vaccin, dat een verzwakte of gedode vorm van een ziekteverwekker bevat.

Immuniteit die wordt verkregen door het toedienen van antistoffen, bijvoorbeeld via antiserum.

Het proces waarbij het immuunsysteem donorweefsel of -organen afstoot door de vreemde antigenen te herkennen.

De eiwitten op het oppervlak van donorcellen die door het immuunsysteem van de acceptor worden herkend als vreemd.

Het proces waarbij de HLA-typering van donor en acceptor wordt vergeleken om de compatibiliteit van het transplantaat te beoordelen.

Het eiwit op rode bloedcellen dat verantwoordelijk is voor de bloedgroepen.

Een antistof in het bloedplasma die reageert met een specifiek bloedgroepantigeen.

Een eiwit op de rode bloedcellen dat de resusfactor bepaalt. Bij Rh-positieve mensen is het resusantigeen aanwezig, terwijl bij Rh-negatieve mensen dit ontbreekt.