Methods of Teaching (Arabic PDF)

‫جلسه چهارم‬ ‫‪1‬‬  ‫روش هاي آموزش (روش هاي تدريس)‬ ‫‪2‬‬  ‫تدريس‬ ‫‪ ‬يك رويكرد كامالً پيچيده در محيط آموزشي است‪.‬‬ ‫‪ ‬قسمتي از فعاليت هاي آموزشي است كه با حضور معلم در كالس درس‬...

‫جلسه چهارم‬ ‫‪1‬‬  ‫روش هاي آموزش (روش هاي تدريس)‬ ‫‪2‬‬  ‫تدريس‬ ‫‪ ‬يك رويكرد كامالً پيچيده در محيط آموزشي است‪.‬‬ ‫‪ ‬قسمتي از فعاليت هاي آموزشي است كه با حضور معلم در كالس درس‬ ‫اتفاق مي افتد‬ ‫‪ ‬تدريس بخشي از آموزش است‪.‬‬ ‫‪ ‬هر تدريسي آموزش است‪.‬‬ ‫‪ ‬ولي هر آموزشي ممكن است تدريس نباشد‪.‬‬ ‫‪3‬‬  ‫‪ ‬آشنايی با روش هاي آموزش می تواند در برنامه ريزي آموزش و نيل به‬ ‫اهداف آموزش کمک بسيار مؤثري نمايد ‪.‬‬ ‫‪ ‬قبل از آنکه روش خاصی را براي آموزش انتخاب کنيد به چند سوال در‬ ‫ذهنتان پاسخ دهيد ‪:‬‬ ‫‪.1‬تعداد فراگيران‬ ‫‪.2‬مدت زمان اجراي آموزش‬ ‫‪.3‬سطح آگاهی و دانش فراگيران‬ ‫‪.4‬تجهيزات آموزشی مورد نياز‬ ‫‪.5‬انتظار شما از ميزان مشارکت فراگيران در طول دوره آموزش‬ ‫‪6‬‬  ‫روش هاي نوين‪:‬‬ ‫‪ ‬متكي بر يافته هاي روانشناسي و علوم تربيتي جديد‬ ‫‪ ‬شامل‪:‬‬ ‫توضيحي‪ ،‬سخنراني‪ ،‬پرسش و پاسخ‪ ،‬ايفاي نقش‪ ،‬روش نمايشي‪ ،‬حل مسأله‬ ‫‪ ،‬مشاوره‪ ،‬بحث گروهي‪ ،‬گردش علمي‪ ،‬شبيه سازي و مهارت‬ ‫آزمايشگاهي‪ ،‬بارش افكار‪ ،‬مطالعه موردي‪ ،‬كارگاه‪ ،‬پانل‪ ،‬سمپوزيوم‪،‬‬ ‫فوروم‪ ،‬سمينار‪ ،‬كنفرانس‬ ‫‪10‬‬  ‫روش توضيحي‬ ‫‪ ‬انتقال مستقيم اطالعات به فراگيران با استفاده از مطالب كتاب يا جزوه‬ ‫‪ ‬معلم مطالب درسي را براي فراگيران توضيح داده و اصول و راه حل‬ ‫ها را ارائه مي دهد‪.‬‬ ‫‪ ‬محاسن‪:‬‬ ‫انتقال مطالب‪ ،‬اصول و مفاهيم به شيوه منسجم به فراگيران‬ ‫معايب‪:‬‬ ‫‪‬‬ ‫فراگيران مطالب را آماده دريافت مي كنند‪.‬‬ ‫‪.1‬‬ ‫در كشف حقايق فعال نيستند‪.‬‬ ‫‪.2‬‬ ‫ناچارند مطالب را به زور حفظ كنند‪.‬‬ ‫‪.3‬‬ ‫‪11‬‬  ‫سخنراني‬ ‫‪ ‬يك روش ارتباطي يك طرفه از گوينده به شنونده است‪.‬‬ ‫‪ ‬انتقال اطالعات زياد به شنونده هاي زياد در وقت محدود‬ ‫‪ ‬براي آموزش حقايق‪ ،‬مفاهيم وكليات استفاده مي شود‪(.‬حيطه دانش)‬ ‫‪ ‬براي آموزش مهارت ها و نگرش ها و عملكردها مناسب نيست‪.‬‬ ‫‪ ‬در آموزش گروهي استفاده مي شود‪.‬‬ ‫درصد يادگيري در يک سخنرانی بر حسب پيام هاي کالمی و غير کالمی‬ ‫سخنران عبارتند از ‪:‬‬ ‫‪ ‬زبان وحرکات بدن ( ‪، )% 55‬‬ ‫‪ ‬کلمات ( ‪، )% 7‬‬ ‫‪ ‬لحن صدا ( ‪)%38‬‬ ‫‪12‬‬  ‫سخنراني‬ ‫مراحل سخنراني‪:‬‬ ‫‪.1‬بخش مقدماتي‪ :‬آماده سازي و بيان موضوع سخنراني‪:‬‬ ‫آمادگی از نظر تجهیزات‬ ‫آمادگی عاطفی‬ ‫آمادگی از نظر زمان‬ ‫بخش مياني‪ :‬بيان اطالعات و نكات الزم و ارتباط بين آنها‪.‬‬ ‫‪.1‬‬ ‫بخش پاياني‪ :‬جمع بندي و خالصه مطالب و پاسخ به سؤاالت‬ ‫‪.2‬‬ ‫‪13‬‬  ‫معايب سخنراني در آموزش به بيمار‬ ‫مشارکت و فعاليت کم فراگيران‬ ‫‪.1‬‬ ‫يادگيری فقط از طريق حس شنوايی‬ ‫‪.2‬‬ ‫خمودگی و خواب آلودگی و خستگي فراگيران و دلسردي معلم‬ ‫‪.3‬‬ ‫بيمار ممكن است اطالعات داده شده را درك نكند‪.‬‬ ‫‪.4‬‬ ‫دشواري در يادداشت برداري و توجه و گوش دادن همزمان به‬ ‫‪.5‬‬ ‫سخنران‬ ‫اين روش قادر به تغيير نگرش و نهايتا ً ايجاد رفتار جديد نمی باشد‬ ‫‪.6‬‬ ‫آموزش عملی کمتر وجود دارد‬ ‫‪.7‬‬ ‫دشواري در ارزيابی فراگيران در درك و فهم مطالب‬ ‫‪.8‬‬ ‫‪14‬‬  ‫مزاياي سخنراني در آموزش به بيمار‪:‬‬ ‫ارائه اطالعات زياد در زمان كوتاه‬ ‫‪.1‬‬ ‫قابل اجرا براي افراد و گروههاي مختلف‬ ‫‪.2‬‬ ‫روش بسيار ارزانی است‬ ‫‪.3‬‬ ‫استفاده از وسايل سمعي بصري براي تكميل سخنراني‬ ‫‪.4‬‬ ‫اختصاصي بودن موضوعات‬ ‫‪.5‬‬ ‫براي مواردي مفيد است كه بيمار كمتر در دسترس ارائه كننده است‪.‬‬ ‫‪.6‬‬ ‫‪15‬‬  ‫چند راهنمايي براي بهتر شدن سخنراني‬ ‫مشخص كردن موضوع و هدف قبل از سخنراني‬ ‫‪.1‬‬ ‫تهيه و تنظيم مطالب قبل ازسخنراني‬ ‫‪.2‬‬ ‫آماده كردن فراگيران براي سخنراني‬ ‫‪.3‬‬ ‫محدود کردن زمان سخنرانی ( ‪ 20‬دقيقه )‬ ‫‪.4‬‬ ‫تشويق به مشارکت فراگيران با طرح سوال‬ ‫‪.5‬‬ ‫بکار بردن وسايل کمک آموزشی ( نظير اورهد ‪ ،‬اساليد ‪ ،‬رايانه و‬ ‫‪.6‬‬ ‫‪)...‬‬ ‫استفاده از تن صداي مناسب و صراحت بيان‬ ‫‪.7‬‬ ‫توضيح مطالب به طور واضح و روشن و مستدل‬ ‫‪.8‬‬ ‫استفاده از مثال هاي مناسب‬ ‫‪.9‬‬ ‫استفاده از واژه هاي قابل فهم‬ ‫‪.01‬‬ ‫تنظيم سرعت بيان مطالب با توجه به ميزان دريافت فراگيران‬ ‫‪.11‬‬ ‫‪16‬‬  ‫روش پرسش و پاسخ‬ ‫‪ ‬در اين روش آموزشی ‪ ،‬مربی با پرسيدن سواالتی از فراگيران و گرفتن‬ ‫پاسخ از آنها ‪ ،‬شرايط پويايی و يادگيري فعال را درکالس ايجاد می‬ ‫نمايد‬ ‫‪ ‬و می تواند به بررسی وضعيت علمی و ميزان يادگيري آنها پرداخته و‬ ‫می فهمد که فراگيران چه چيزهايی را می دانند و چه چيزهايی را نمی‬ ‫دانند ‪.‬‬ ‫‪ ‬هدف از اين روش کمک و تشويق فراگيران به تفکر است و نبايد روشی‬ ‫در پيش بگيريم که فراگيران دچارشرمساري شوند ‪.‬‬ ‫‪ ‬درجريان سوال و جواب اگر مربی جواب سوالی را نمی داند ‪ ،‬قبول کند‬ ‫و بگويد نمی داند ولی بعدا ً وقتی جواب سئوال را پيدا کرد به آنها پاسخ‬ ‫‪17‬‬ ‫دهد ‪.‬‬  ‫نکاتی جهت توانمندسازي پرسش و پاسخ‪:‬‬ ‫‪ ‬پیروي از یک الگوي مناسب براي سوال کردن از فراگیران ( از همه‬ ‫سوال شود)‬ ‫‪ ‬صبر و حوصله در زمان جوابگوئی فراگیر‬ ‫‪ ‬تحسین فراگیر در زمان پاسخ درست و راهنمایی و تشویق در زمان‬ ‫تالش به پاسخگویی‬ ‫‪ ‬سواالت را طوري طراحی کنید که به سمت چیزهایی که نمی دانند‬ ‫حرکت کنند‬ ‫‪ ‬مربی نباید وانمود کند همه چیز را می داند و صداقت داشته باشد‬ ‫‪ ‬پس از پاسخ فراگیران حتما ً جواب صحیح ونهایی را به طور مختصر و‬ ‫مفید و قاطع ارائه کنید ‪.‬‬ ‫‪20‬‬  ‫ايفاي نقش ‪ROLE PLAYING‬‬ ‫دراين روش فراگيران نقش را ايفاء می کنند درحاليکه در روش نمايش و‬ ‫اجراي تمرين عملی مربی نقش را ايفاء می کند ‪.‬‬ ‫فرد يا افرادي موضوعي را به صورت نمايش كوتاه اجرا مي كنند‪.‬‬ ‫‪ ‬استفاده از همه حواس سبب افزايش يادگيري می شود‪.‬‬ ‫‪ ‬براي آموزش عقايد و نگرش ها و احساسات مفيد است‪.‬‬ ‫‪ ‬ممكن است يادگيرنده نقش خود را همانگونه كه خودش زندگي ميكند ايفا‬ ‫نمايد‪.‬‬ ‫‪ ‬از هيچ نوشته يا راهنمايي استفاده نمي شود‪.‬‬ ‫‪21‬‬  ‫نكات مهم در ايفاء نقش‪:‬‬ ‫هدف و فرآيند نقش توضيح داده شود‪.‬‬ ‫‪.1‬‬ ‫وقايع و نقش ها مشخص شوند‪.‬‬ ‫‪.2‬‬ ‫معلم بايد صحنه را آماده كند‬ ‫‪.3‬‬ ‫ايفاء نقش بايد در زمان محدودي انجام شود‬ ‫‪.4‬‬ ‫فقط نكات اصلي بيان شود‪.‬‬ ‫‪.5‬‬ ‫در پايان ايفاء نقش بايد بحث انجام شود‬ ‫‪.6‬‬ ‫‪22‬‬  ‫افزایش توانایی این روش‪:‬‬ ‫ايفاء نقش توسط فراگيران بطور داوطلبانه باشد‬ ‫‪.1‬‬ ‫هدف از ايفاء نقش بيان شود‪.‬‬ ‫‪.2‬‬ ‫زمان کافی براي ايفاء نقش داده شود‬ ‫‪.3‬‬ ‫روي نکات آموزشی توجه نموده و آنها را پررنگ تر نمايش دهند‬ ‫‪.4‬‬ ‫تجربيات ايفاء کنندگان نقش پس از اجرا مورد بررسی وبحث قرار‬ ‫‪.5‬‬ ‫گيرد‬ ‫از تجربيات ايفاکنندگان نقش باز خورد (فيدبک ) تهيه شود و مورد‬ ‫‪.6‬‬ ‫بحث قرار گيرد ‪.‬‬ ‫‪25‬‬  ‫روش نمايشي و اجراي تمرين هاي عملی ‪DEMONSTRATION‬‬ ‫بر اساس مشاهده و ديدن استوار است‪.‬‬ ‫‪‬‬ ‫افراد مهارت خاص را از طريق مشاهده ياد مي گيرند‪.‬‬ ‫‪‬‬ ‫معلم يك پرويسجر خاص را انجام مي دهد و فراگيران دقيقا ً همان را تكرار مي‬ ‫‪‬‬ ‫كنند‪.‬‬ ‫مثل‪ :‬پانسمان يا بخيه‬ ‫‪‬‬ ‫گاهي مكمل سخنراني و بحث گروهي است‪.‬‬ ‫‪‬‬ ‫مراحل‪:‬‬ ‫‪.1‬آمادگي‪ :‬اماده كردن وسايل‬ ‫‪.2‬توضيح‪ :‬تشريح هدف و توضيح آنچه كه دقيقا ً بايد انجام دهند‪.‬‬ ‫‪.3‬نمايش دادن‪ :‬نمايش دادن روش صحيح كاري كه بايد ياد بگيرند‪.‬‬ ‫‪.4‬آزمايش و سنجش‪ :‬انجام موارد تدريس شده توسط فراگيران و پاسخ به‬ ‫‪26‬‬ ‫سواالت‬  ‫مزايای روش نمايش‬ ‫يادگيري آسان و عينی و مصور‬ ‫‪.1‬‬ ‫لمس واقعيت توسط فراگير و درك حقيقی‬ ‫‪.2‬‬ ‫امکان ارزشيابی و بررسی مهارت هاي عملی فراگيران‬ ‫‪.3‬‬ ‫ارائه اطالعات و مهارت ها در طول نمايش‬ ‫‪.4‬‬ ‫امکان تکرار و تمرين توسط فراگيران‬ ‫‪.5‬‬ ‫ايجاد فرصت براي فراگيران به منظور شرکت در يادگيري‬ ‫‪.6‬‬ ‫بيمار مي تواند عضو فعالي باشد‪.‬‬ ‫‪.7‬‬ ‫‪27‬‬  ‫محدوديت هاي روش نمايش‬ ‫وقت گير است‬ ‫‪.1‬‬ ‫احتمال يادگيري اشتباه در صورت اجراي غير اصولی و صحيح‬ ‫‪.2‬‬ ‫توسط مربی‬ ‫اگر تعداد فراگيران زياد باشند احتمال رويت دقيق نمايش براي همه‬ ‫‪.3‬‬ ‫مهيا نمی شوند‬ ‫فراگير ارتباط بين نمايش و اهداف يادگيري را درك نکند‬ ‫‪.4‬‬ ‫در صورتي كه از وسايل زيادي استفاده شود‪ ،‬پر هزينه بودن‬ ‫‪.5‬‬ ‫امكان عدم درك ارتباط نمايش با زندگي خود بيمار‬ ‫‪.6‬‬ ‫اگر نياز به وسيله اي باشد كه در دسترس بيمار نيست بيمار نمي تواند‬ ‫‪.7‬‬ ‫آن را عملي كند‪.‬‬ ‫‪28‬‬  ‫نكاتي جهت بهتر شدن نمايش براي بيمار‬ ‫آمادگی کامل قبلی در مربی‬ ‫‪.1‬‬ ‫وجود فضاي کافی براي تمرين عملی و به حداقل رساندن شلوغی و‬ ‫‪.2‬‬ ‫سر و صدا‬ ‫ارايه توضيح علمی همزمان با نمايش عملی توسط مربی‬ ‫‪.3‬‬ ‫تقسيم مهارت ها به مراحل جزئي تر و توضيح آنها‬ ‫‪.4‬‬ ‫ارايه کامل نمايش يکبار با توضيح و يکبار بدون وقفه و بدون توضيح‬ ‫‪.5‬‬ ‫اجازه اجراي نمايش توسط هر يک از فراگيران براي مربی و‬ ‫‪.6‬‬ ‫راهنمايی توسط مربی‬ ‫وقت کافی براي تمرين بدهيد ‪.‬هميشه مدت زمان بيشتري براي روش‬ ‫‪.7‬‬ ‫نمايش عملی و تمرين در نظربگيريد ‪.‬‬ ‫وقتی همه فراگيران تمرين کردند ‪ ،‬خالصه اي از مراحل را مجددا ً‬ ‫‪.8‬‬ ‫بيان و مرور کنيد‪.‬‬ ‫ارزشيابي فرد در هر مرحله و نيز از كل مهارت‬ ‫‪.9‬‬ ‫‪29‬‬ ‫‪PROBLEM SOLVING‬‬ ‫روش حل مسأله يا مشكل گشايي‪:‬‬ ‫ابتدا تجزيه و تحليل مشكل سپس ارائه استراتژي هايي براي حل آن‬ ‫‪‬‬ ‫مراحل‪:‬‬ ‫‪.1‬تعيين مشكالت بهداشتي يا مشكالت مربوط به درمان يا عوارض‬ ‫‪.2‬جمع آوري اطالعات مربوط به مشكل‬ ‫‪.3‬بيان مجدد مشكل در صورت ضرورت‬ ‫‪.4‬تعيين راههاي مختلف براي حل مشكل‬ ‫‪.5‬تجزيه و تحليل مزايا و محدوديت هاي هر يك از راه حل ها‬ ‫‪.6‬انتخاب يك راه حل‬ ‫‪.7‬اجراي راه حل انتخابي‬ ‫‪.8‬ارزشيابي عمليات انجام شده‬ ‫مثال‪ :‬تهيه غذاي كم نمك‬ ‫‪‬‬ ‫‪30‬‬ 31  ‫مزاياي روش مشكل گشايي‬ ‫قابل استفاده براي افراد يا گروهها‬ ‫‪.1‬‬ ‫ارزان بودن‬ ‫‪.2‬‬ ‫روش تكميلي براي روش هاي ديگر مثل روش نمايش‬ ‫‪.3‬‬ ‫نياز به زمان كم‬ ‫‪.4‬‬ ‫ابراز احساسات توسط بيمار در يك محيط بدون تهديد‬ ‫‪.5‬‬ ‫بهبود روابط بين بيمار و مربي‬ ‫‪.6‬‬ ‫امكان ارزشيابي مداوم توسط مربي‬ ‫‪.7‬‬ ‫‪32‬‬  ‫محدوديت هاي روش مشكل گشايي‬ ‫تالش آگاهانه مربي جهت پرهيز از قضاوت ها و عقايد‬ ‫‪.1‬‬ ‫نياز به مهارت باالي گوش دادن و بازخورد توسط مربي‬ ‫‪.2‬‬ ‫خودداري از پاسخ هاي خودسرانه‬ ‫‪.3‬‬ ‫‪33‬‬  ‫بحث گروهي يا مباحثه‬ ‫‪ ‬يك روش آموزشي ارزشمند‬ ‫‪ ‬شركت كنندگان ضمن تبادل نظرآزادانه عقايد خود را بيان مي كنند‪.‬‬ ‫‪ ‬همه اعضاء به طور مساوي مشاركت دارند‬ ‫‪ ‬يك فرآيند تفكر جمعي براي حل مسأله است‬ ‫‪ ‬قابل اجرا براي ‪ 6‬تا ‪ 20‬نفر‬ ‫‪ ‬غالبا در اين روش آموزشی براي فراگيران فرصتی فراهم ميشود تا‬ ‫ديدگاهها و نقطه نظرات شخصی خود را وسعت داده وبا مربی و ساير‬ ‫فراگيران ارتباط موثر برقرار کند‪.‬‬ ‫‪34‬‬  ‫وظايف فراگيران در بحث گروهي‪:‬‬ ‫‪ ‬مطالعه موضوع قبل از شروع بحث‬ ‫‪ ‬بيان عقايد و تجربيات خود حين بحث‬ ‫‪ ‬پرهيز از بحث خصوصي در حين بحث‬ ‫‪ ‬انتظار نداشتن اينكه نظرات آنها حتما پذيرفته شود‬ ‫‪ ‬بيان صريح نظرات و پيشنهادات خود‬ ‫‪35‬‬  ‫محاسن و محدوديت هاي بحث گروهي‬ ‫محاسن‪:‬‬ ‫‪.1‬هم عقيده شدن افراد‬ ‫‪.2‬افزايش همكاري و احساس دوستي بين‬ ‫محدوديت ها‪:‬‬ ‫اعضاء‬ ‫‪.1‬قابل اجرا نبودن براي كالس هاي‬ ‫‪.3‬امكان خودارزيابي‬ ‫پرجمعيت‬ ‫‪.4‬تقويت اعتماد به نفس‬ ‫‪.2‬روش اجراي بسيارمشكل‬ ‫‪.5‬افزايش روحيه انتقادپذيري‬ ‫‪.6‬كاهش هراس افراد كم رو و خجالتي ‪.3‬نياز به مهارت باال‬ ‫‪.7‬بهبود قدرت مديريت و رهبري فراگيران‪.4‬مناسب نبودن براي افرا د كم سن‬ ‫وسال‬ ‫‪.8‬تقويت نيروي استدالل و انديشه منظم‬ ‫‪36‬‬  ‫گردش علمي‬ ‫‪ ‬يك سفر علمي است كه از پيش با دقت طراحي شده است‪.‬‬ ‫‪ ‬گروهي افراد به مشاهده مستقيم مكان يا دستگاه يا شيء مي پردازند‪.‬‬ ‫‪ ‬با مشاهده مستقيم اطالعات كسب مي كنند‪.‬‬ ‫نكات قابل توجه در گردش علمي‪:‬‬ ‫‪.1‬ابتدا محل مورد نظر انتخاب و مجوزهاي كتبي گرفته شود‬ ‫‪.2‬درس مورد نظر قبالً تدريس شده باشد‪.‬‬ ‫‪.3‬هدف اصلي گردش علمي مشخص شود‬ ‫‪.4‬بين تعداد بازديد كنندگان و گنجايش محل تناسب برقرار شود‬ ‫‪.5‬فراگيران بايد جهت يادداشت مشاهدات خود دفترچه همراه داشته‬ ‫باشند‪.‬‬ ‫‪37‬‬ ‫‪.6‬بايد در پايان هر مرحله بازديد گزارش تهيه كنند‪.‬‬ ‫معيار موفقيت در گردش علمي يا بازديد ‪:‬‬ ‫مفيد بودن‬ ‫‪.1‬‬ ‫فعال بودن فراگيران‬ ‫‪.2‬‬ ‫هيجان انگير بودن‬ ‫‪.3‬‬ ‫اقتصادي بودن‬ ‫‪.4‬‬ ‫‪38‬‬  ‫مزاياي گردش علمی ‪:‬‬ ‫‪ ‬رويارويی فراگيران با مردم و واقعيت جامعه‬ ‫‪ ‬افزايش مهارت هاي عملی و ايجاد نگرش عميق و بروز رفتارهاي‬ ‫مطلوب‬ ‫‪ ‬تماس نزديک و ملموس با واقعيت‬ ‫‪ ‬فراگيران با فعاليت و کار کردن انس می گيرند و تجربيات خود را‬ ‫وسعت می بخشند‬ ‫‪ ‬ايجاد تشويق و عالقه در فراگيران نسبت به درس و تحريک و عالقه‬ ‫مندي در پذيرش بيشتر دانش و اطالعات‬ ‫‪ ‬افزايش درك و فهم بهتر مشکالت و مسايل جامعه‬ ‫‪39‬‬  ‫معايب گردش علمی‪:‬‬ ‫گاها ً امکان بازديد از صحنه هاي واقعی وجود ندارد‬ ‫‪.1‬‬ ‫ترتيب دادن بازديد از صحنه ها وقت گير و هزينه بر است و مشکالت‬ ‫‪.2‬‬ ‫زيادي من جمله هماهنگی‪ ،‬همکاري ومراقبت به همراه دارد ‪.‬‬ ‫به علت آزادي اين روش ممکن است فراگيران آن را جدي نگيرند ‪.‬‬ ‫‪.3‬‬ ‫تعداد فراگيران کمی را می توان به همراه برد ‪.‬‬ ‫‪.4‬‬ ‫دشواري در نقل و انتقال‬ ‫‪.5‬‬ ‫دشواري ايجاد ارتباط ميان اهداف آموزش و تجربيات حاصله در‬ ‫‪.6‬‬ ‫صحنه‬ ‫عدم سازماندهی و برنامه ريزي مناسب می تواند موجب اتالف وقت‪،‬‬ ‫‪.7‬‬ ‫سرخوردگی فراگيران و خستگی و دلزدگی از آموزش شود ‪.‬‬ ‫‪40‬‬  ‫بارش افكار‬ ‫‪ ‬طوفان فكري يا مغزي‬ ‫‪ ‬شبيه بحث گروهي است ولي هر عقيده اي پذيرفته مي شود‬ ‫‪ ‬وسيله اي براي تصميم گيري يا ارزشيابي يك مسأله نيست‬ ‫‪ ‬براي خلق عقايد و يافتن راه حل هاي جديد به كار مي رود‪.‬‬ ‫‪ ‬روشي است براي واداشتن افراد به اظهار نظر در مدت زماني كوتاه‬ ‫‪ ‬سبب ايجاد خالقيت مي شود‪.‬‬ ‫‪41‬‬  ‫كارگاه‬ ‫تعداد افراد با رشته هاي تحصيلي نزديك به هم جهت حل مسأله اي دور هم جمع‬ ‫‪‬‬ ‫مي شوند‪.‬‬ ‫زمان معموالً طي يك دوره چند روزه است‪ 3.‬روز تا ‪ 3‬هفته‬ ‫‪‬‬ ‫تشكيل جلسه افراد براي كار در گروههاي كوچك جهت‪:‬‬ ‫‪ ‬بحث در مورد يك مسأله‬ ‫‪ ‬و پيدا كردن راه حل مناسب‬ ‫اعضاء كارگاه‪:‬‬ ‫‪.1‬رئيس كارگاه‬ ‫‪.2‬منشي‬ ‫‪.3‬كميته برنامه ريزي‪ :‬برنامه ريزي فعاليت هاي كارگاه و آماده كردن تسهيالت‬ ‫‪42‬‬  ‫پانل‬ ‫گروه كوچكي از افراد در حضور حاضرين دور ميزي جمع مي شوند و در‬ ‫‪‬‬ ‫مورد موضوعي مربوط به حضار بحث مي كنند‪.‬‬ ‫هدف از ايجاد پانل‪ :‬ايجاد تفاهم بيشتر براي درك مسأله مورد نظر‬ ‫‪‬‬ ‫اعضاء پانل داراي معلومات تخصصي هستند‪.‬‬ ‫‪‬‬ ‫تعداد افراد ‪4‬تا ‪ 8‬نفر‬ ‫‪‬‬ ‫يكي از اعضاء جلسه رئيس جلسه ‪:‬‬ ‫‪‬‬ ‫هدايت جلسه‬ ‫‪.1‬‬ ‫جمع بندي مطالب در پايان جلسه‬ ‫‪.2‬‬ ‫‪43‬‬ ‫پس از اتمام جلسه حضار سؤاالت خود را مطرح مي كنند‪.‬‬ ‫‪‬‬  ‫سمپوزيوم‬ ‫‪ ‬يك روش جديد آموزشي‬ ‫‪ ‬شبيه سخنراني ولي موضوع سخنراني به شاخه هاي فرعي تقسيم شده‬ ‫‪ 2 ‬تا ‪ 5‬نفر عضو دارد هر كدام يكي از موضوعات فرعي را به مدت‬ ‫‪ 25‬تا ‪ 30‬دقيقه سخنراني مي كنند‪.‬‬ ‫‪ ‬حضار كه بيشتر از ‪ 100‬نفر هستند در پايان سؤاالت خود را مي‬ ‫پرسند‪.‬‬ ‫‪44‬‬  ‫‪ ‬هدف از تشكيل سمپوزيوم‪:‬‬ ‫‪.1‬دادن اطالعات جديد در مورد مسائل‬ ‫‪.2‬پيدا كردن راه حل هاي مناسب براي حل مشكالت‬ ‫محدوديت ها‪:‬‬ ‫‪‬‬ ‫سخنرانان بايد نطق خود را از قبل آماده كنند‪.‬‬ ‫‪.1‬‬ ‫سخنرانان بايد از قبل با هم مشورت كنند تا موضوعاتشان تكراري‬ ‫‪.2‬‬ ‫نباشد‬ ‫‪45‬‬  ‫فوروم(مناظره)‬ ‫‪ ‬از ‪ 2‬سخنران تشكيل شده‬ ‫‪ ‬در مورد يك موضوع يك نفر جنبه هاي مثبت و ديگري جنبه هاي منفي‬ ‫را مورد بحث قرار ميدهد‪.‬‬ ‫‪ ‬يك مكانيسم مناسب براي بازخورد است‬ ‫‪ ‬مخاطبين‪ :‬سؤال‪ ،‬اظهار ترديد‪ ،‬مخالفت و اعتراض مي كنند‪.‬‬ ‫كاربرد‪:‬‬ ‫‪ ‬وقتي درمورد يك موضوع نگرشهاي موافق و مخالف وجود داشته باشد‬ ‫و رفتارهاي ناشي از آن نگرش ها در جامعه به شكلهاي مختلفي بروز‬ ‫كرده باشد‪.‬‬ ‫‪46‬‬ ‫روش های انفرادی‬ ‫‪47‬‬  ‫مشاوره‬ ‫يكي ازكارآمدترين روش هاي آموزش بهداشت‬ ‫‪‬‬ ‫به صورت چهره به چهره و مستقيم و حضوري‬ ‫‪‬‬ ‫مزايا‪:‬‬ ‫‪.1‬تأمين نيازهاي اساسي بيمار‬ ‫‪.2‬ارتقاء روابط بين افراد‬ ‫‪.3‬پيشرفت جدي در آموزش بهداشت از طريق تغيير رفتار و عادات مردم‬ ‫محدوديت ها‪:‬‬ ‫‪.1‬نياز به زمان و تعداد آموزش دهنده زياد‬ ‫‪.2‬نياز به افراد ماهر و با تجربه و با حوصله و كاردان‬ ‫‪.3‬بسياري از آموزش ها به صورت فردي قابل حل شدن نيست‬ ‫‪48‬‬  ‫يادگيری تا حد تسلط‪:‬‬ ‫در اين نوع روش‪ ،‬يادگيری و پيشرفت تحصيلی فراگيران به طور وسيعی‬ ‫با زمان يادگيری بستگی دارد‪.‬‬ ‫در يادگيری تا حد تسلط اگر روش تدريس مطلوب و عالی باشد‪ ،‬وقت‬ ‫کمتری نياز خواهد بود و استعداد هر فرد در اين روش نقش بسزايی‬ ‫دارد‪.‬‬ ‫بلوم معتقد است مهارت يادگيری در حد تسلط روی مفهوم خود‪،‬‬ ‫شاگردان اثر می گذارد‪.‬‬ ‫شاگردان به ارزش و کفايت خود پی می برند و اين روش ‪ ،‬يکی از‬ ‫قويترين منابع سالمت روحی است‪.‬‬ ‫در اين روش معلم سعی می کند روشهای آموزش خود را براساس تفاوت‬ ‫های فردی تنظيم کند‪.‬‬ ‫‪49‬‬  ‫خصوصی‪:‬‬ ‫تدريس‬ ‫اساس کار در اين نوع آموزش ‪ ،‬توجه به زمينه ها‪ ،‬عاليق و توانايی های‬ ‫شخصی شاگردان است ‪.‬‬ ‫در اين روش ‪ ،‬معلم بايد به يک مجموعه عوامل تقويت کننده مثبت مجهز‬ ‫باشد‪.‬‬ ‫هر شاگرد بايد با خودش مقايسه شود‪.‬‬ ‫جلسات آموزش‪ ،‬بايد به اندازه کافی کوتاه مدت باشد تا شاگرد از آموزش‪،‬‬ ‫خسته و بيزار يا متنفر نشود‪.‬‬ ‫محيط آموزشی بايد راحت‪ ،‬همراه با تفريح و مناسب با وضعيت تحصيلی‬ ‫فرد سازماندهی شود‪.‬‬ ‫‪50‬‬ 52