Badanie neurologiczne PDF

Badanie neurologiczne Badanie podmiotowe 1. Główne dolegliwości 2. Początek i przebieg obecnej choroby 3. Dolegliwości ze strony innych narządów 4. Dotychczasowe leczenie 5. Przebyte choroby 6. Używki (alkohol/papierosy) 7. Wywiad rodzinny 8. Wywiad społeczny ( zawód, warunki mieszk...

Badanie neurologiczne Badanie podmiotowe 1. Główne dolegliwości 2. Początek i przebieg obecnej choroby 3. Dolegliwości ze strony innych narządów 4. Dotychczasowe leczenie 5. Przebyte choroby 6. Używki (alkohol/papierosy) 7. Wywiad rodzinny 8. Wywiad społeczny ( zawód, warunki mieszkaniowe) Badanie przedmiotowe Wygląd ogólny i zachowanie się chorego. Budowa. Stan odżywienia. Waga. Wzrost. Ciepłota ciała. Skóra. Błony śluzowe. Węzły chłonne. Głowa i szyja- Czaszka, twarz. Oczy, wzrok. Nos, powonienie. Uszy, słuch. Jama ustna. Gardło. Szyja, tarczyca, naczynia szyjne. Układ oddechowy Klatka piersiowa. Typ oddychania i liczba oddechów. Osłuchiwanie: charakter szmerów, szmery oddechowe dodatkowe, drżenie głosowe Opukiwanie porównawcze. Układ krążenia Ogłądanie i dotykanie okolicy serca: wyczuwalne szmery, uderzenie koniuszkowe, tętnienie w okolicy serca Opukiwanie: granice stłumienia Osłuchiwanie: tony serca, szmery w miejscach osłuchiwania Czynność serca: miarowa, niemiarowa , częstość Tętno: częstość, miarowość, wypełnienie, napięcie, chybkość, różnice w tętnie na kończynach symetrycznych Ciśnienie tętnicze krwi. Naczynia obwodowe. Obmacywanie tętnic obwodowych. Osłuchiwanie tętnic obwodowych. Jama brzuszna Oglądanie: wygląd zewnętrzny brzucha. Powłoki brzuszne – wysklepienie, symetryczność, obecność przepuklin Osłuchiwanie: perystaltyka, dodatkowe szmery Opukiwanie: odgłos bębenkowy, stłumiony. Wzdęcia. Wolny płyn. Palpacyjnie: obrona mięśniowa, objawy otrzewnowe, bolesność, opór patologiczny. Ocena wątroby, śledziony, nerek Zewnętrzne narządy płciowe Układ ruchu- stawy, mięśnie Badanie neurologiczne Ocena poziomu świadomości – skala Glasgow (ocena otwierania oczu, reakcja słowna, ruchowa) Otwieranie oka 1. Samoistnie - 4 pkt 2. na polecenie słowne – 3 pkt 3. na bodziec bólowy – ucisk paznokciem na nerw nadoczodołowy -2pkt 4. Brak reakcji na bodziec bólowy -1 pkt Ocena poziomu świadomości – skala Glasgow Odpowiedź słowna 1. Zorientowany - co do miejsca i czasu -5pkt 2. Splątany – mówi zdaniami, ale jest zdezorientowany w czasie i przestrzeni -4 pkt 3. Słowa – wypowiada pojedyncze słowa- 3 pkt 4. Dźwięki- jęczy lub chrząka, ale nie wypowiada słów – 2 pkt 5. Brak reakcji – 1 pkt Ocena poziomu świadomości – skala Glasgow Odpowiedź ruchowa 1. Posłusznie wykonuje polecenia 6 pkt 2. Lokalizowanie bólu – ucisk na nerw nadoczodołowy –uniesienie ręki w górę 5 pkt 3. Zginanie w odpowiedzi na bodziec bólowy- ucisk na łożysko paznokcia (prawidłowe zgięcie 4 pkt, zgięcie spastyczne-3 pkt) 4. Prostowanie na bodziec bólowy 2 pkt 5. Brak odpowiedzi 1 pkt Nerw węchowy (I) Identyfikacja zapachów Zatyka się jedno nozdrze, a pacjent wciąga powietrze drugim  Nerw wzrokowy (II) Badanie ostrości wzroku - przy pomocy tablicy Snellena Czy pacjent liczy palce? Czy pacjent widzi - ruch - światło Badanie pola widzenia – pacjent skupia wzrok na źrenicy badającego, badający przesuwa palec z krańca obwodu w kierunku punktu fiksacji. Dokładne badanie pola widzenia wykonuje się za pomocą PERYMETRU GOLDMANA  Ruchy gałek ocznych  Mięśnie gałki ocznej są unerwione przez nerw oko- ruchowy (III), bloczkowy (IV) i odwodzący (VI). Nerw III kieruje ruchami oczu w górę, w dół i do środka (w kierunku nosa), a częściowo także, wraz z nerwem IV, ruchami rotacyjnymi. Pobudzenie nerwu VI powoduje zwrot gałki ocznej do boku (ku skroni).  Jądra nerwów III, IV i VI są wzajemnie połączone przez pęczek podłużny przyśrodkowy, a ich działanie jest koordynowane przez ośrodek umiejscowiony w moście, w sąsiedztwie jądra nerwu VI. Dlatego obie gałki oczne zwracają się jednocześnie w tym samym kierunku, choć przy patrzeniu w bok wymaga to skurczu różnych mięśni.  Akomodacja oka: Akomodacja oka polega na dostosowywaniu wypukłości soczewki do odległości oglądanego przedmiotu. Wypukłość soczewki zależy od napięcia więzadeł między soczewką i naczyniówką, które przemieszczając się do przodu i tyłu, silniej lub słabiej rozciągają soczewkę  Ruchy sakadyczne (skokowe) polegają na szybkim „przeskakiwaniu” wzroku na kolejne fragmenty poznawanej scenerii, np. przy oglądaniu dużych obrazów w muzeum, obserwowaniu wskaźników na tablicy rozdzielczej lub czytaniu książki. Ruchy podążania występują przy szybkich nieregularnych lub nieoczekiwanych zmianach prędkości albo kierunku ruchu obserwowanego przedmiotu. Przedmiot poruszający się wolno wywołuje powolne ruchy oczu, zwane ruchami wodzenia.  NADWZROCZNOŚĆ - Hiperopia Oko dalekowzroczne ma trudności z ostrym widzeniem bliskich obiektów spowodowane skupianiem promieni świetlnych za siatkówką. Gałka oka nadwzrocznego jest krótsza. Od nadwzroczności należy odróżnić presbiopię, czyli dalekowzroczność starczą, często pogłębiającą się z wiekiem, spowodowaną naturalnym procesem utraty zdolności akomodacyjnych soczewki  KRÓTKOWZROCZNOŚĆ - Miopia W oku krótkowzrocznym gałka oczna jest wydłużona, a promienie świetlne skupiane są przed siatkówką, zamiast na niej. Oko takie jest niezdolne do ostrego widzenia odległych obiektów.  Rodzaje krótkowzroczności krótkowzroczność osiowa (zbyt długa oś gałki ocznej). Typ najczęściej spotykany – rozwija się zwykle w okresie dojrzewania płciowego i osiąga ostateczny poziom u kobiet między 15 a 17 rokiem życia i u mężczyzn w wieku 18-20 lat krótkowzroczność krzywiznowa (zbyt wypukła krzywizna poszczególnych elementów układu optycznego oka, zwłaszcza rogówki i soczewki). krótkowzroczność refrakcyjna (zbyt duży współczynnik załamania soczewki, najczęściej na skutek rozwijającej się cukrzycy lub zaćmy jądrowej)  Krótkowzroczność można korygować za pomocą soczewek rozpraszających, oznaczonych znakiem minus (-) w postaci szkieł okularowych lub soczewek kontaktowych. U osób dorosłych, u których wada jest ustabilizowana, można wykonywać operacje laserowe modelowania rogówki, dzięki którym uzyskuje się zmniejszenie jej mocy łamiącej.Jedną z metod leczenia małej i średniej krótkowzroczności u dzieci i młodzieży są soczewki kontaktowe o odpowiednio dobranym kształcie zakładane na noc. Jest to tzw. ortokorekcja, która polega na zmianie kształtu (spłaszczeniu) przedniej powierzchni rogówki po zastosowaniu specjalnych twardych gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych. Spłaszczenie powierzchni rogówki utrzymuje się przez cały dzień po zdjęciu tych leczniczych soczewek. Metodę ortokorekcji można stosować w krótkowzroczności od 1D do 5D.  Starczowzroczność (presbiopia)(mylona często z nadwzrocznością starczą) – pogorszenie widzenia na bliskie odległości, wynikające ze zmniejszenia lub utraty zdolności akomodacji oka. Jest to proces fizjologiczny wynikający ze starzenia się organizmu, powodujący zmniejszenie elastyczności gałek ocznych i dotyczy osób zarówno z nadwzrocznością, krótkowzrocznością, jak i bez żadnej z tych wad wzroku. Nerw wzrokowy (II) Dno oka (oftalmoskopia) – badający prawym okiem bada prawe oko pacjenta i lewym okiem lewe oko pacjenta – jeżeli wąska źrenica to należy ją rozszerzyć lekiem np. atropina Nerw wzrokowy (II) Źrenice Rozmiar : wąskie czy szerokie, Kształt, Równość Reakcja na światło: obie źrenice zwężają się, gdy świeci się światłem w jedno oko Reakcja na akomodację i zbieżność: zwężenie źrenic pojawia się, gdy przenosi się spojrzenie na blisko umieszczony punk Uszkodzenie nerwu wzrokowego może znieść odpowiedź źrenicy na światło zarówno po tej samej stronie, jak również w oku przeciwległym Nerw okoruchowy (III), bloczkowy (IV), odwodzący (VI) Bada się łącznie, od nich zależą ruchy gałek ocznych Opadnięcie powieki: górna powieka opada, zakrywając źrenicę (porażenie n.III) Źrenica: w oku zmienionym chorobowo nie ma reakcji na światło (reakcja zniesiona lub osłabiona), natomiast przeciwległa źrenica zwęża się prawidłowo (tu n.III jest nieuszkodzony) Kiedy oświetlamy oko nieuszkodzone, zwęża się jedynie źrenica po tej stronie. Nerw okoruchowy (III), bloczkowy (IV), odwodzący (VI) Ruchy gałek ocznych - po ustabilizowaniu głowy pacjenta trzeba poprosić, by podążał wzrokiem za przedmiotem umieszczonym w odległości wyciągniętego ramienia. Należy sprawdzić pełny zasięg poziomych i pionowych ruchów gałek ocznych Podwójne widzenie (diplopia) – zapytać pacjenta – ponieważ występuje już na wczesnym etapie osłabienia ruchów gałek ocznych. Nerw okoruchowy (III), bloczkowy (IV), odwodzący (VI) Badanie odruchu na nastawność (akomodację) – wykonujemy polecając badanemu patrzeć w dal, po czym spojrzeć na palec badającego, który znajduje się przed oczami badanego – w warunkach fizjologicznych następuje wówczas zwężenie źrenicy. Konwergencja – zbieżność gałek ocznych Oczopląs – są to rytmiczne, mimowolne, prawie zawsze obustronne ruchy gałek ocznych. Kierunek oczopląsu jest zawsze widoczny podczas fazy szybkiej i może być poziomy lub pionowy. Nerw trójdzielny (V) Badanie części czuciowej – należy zbadać na całej twarzy wrażliwość na: Ból (kłucie szpilką) Temperaturę (zimne przedmioty lub gorące) Lekki dotyk Odruch rogówkowy – badanie czucia rogówki przez dotykanie strzępkiem mokrej waty lub papierkiem –reakcja w postaci mrugania powiek. (droga aferentna - nerw oczny V1 droga eferentna – nerw twarzowy VII) Test ten jest najczulszym wskaźnikiem uszkodzenia nerwu trójdzielnego. Nerw trójdzielny (V) Badanie części ruchowej: Mięśnie skroniowe i mięśnie żwacza badamy obmacując je przy zaciśniętych zębach – trzeba obserwować zanik lub zmniejszenie Przy otwartych ustach badamy odchylenie żuchwy- żuchwa będzie zbaczać w stronę porażenia. Odruch żuchwowy – wywołujemy uderzeniem młotka w środek podbródka przy lekko odchylonych ustach badanego ( położyć palec na podbródku i stuknąć młotkiem) – prawidłowo niewielki odruch Nerw twarzowy (VII) Badanie nerwu twarzowego rozpoczyna się od oglądania twarzy chorego. Zwraca się uwagę na: Szerokość szpar powiekowych Symetrię fałdów nosowo-wargowych Kąciki ust Za uszkodzeniem nerwu twarzowego przemawia: - Szersza szpara powiekowa - Wygładzony fałd nosowo-wargowy - Opadnięcie kącika ust po stronie porażonej Nerw twarzowy (VII) Badanego należy poprosić o: - Zmarszczenie czoła przy patrzeniu w górę - Zacisnąć silnie oczy – badający zaś próbuje je otworzyć - Zacisnąć wargi- badający naciska policzki - Pokazać/wyszczerzyć zęby Gałązki czuciowe nerwu VII badamy polecając choremu zidentyfikować smak cukru,soli, kwasu winowego które kładziemy mu na języku po każdej stronie/połowie języka Nerw słuchowy (VIII) część ślimakowa i część przedsionkowa Zbadać słuch, szepcząc liczby do jednego ucha, jednocześnie uniemożliwiając słyszenie w drugim uchu przez zatkanie i pocieranie przewodu słuchowego zewnętrznego. Do zróżnicowania głuchoty przewodzeniowej (ucho środkowe) z głuchotą odbiorczą (nerw) służy: próba Webera i Rinnego. Próba Webera Należy trzymać podstawę kamertonu na wierzchołku głowy. Zapytać badanego, w którym uchu słyszy głośniejszy dźwięk→ jeżeli w uchu zmienionym chorobowo to głuchota przewodzeniowa, jeżeli głośniej w uchu zdrowym to głuchota nerwowa. Głuchota nerwowa – Prawidłowy słuch Głuchota przewodzeniowa- dźwięk jest słyszy głośniej dźwięk słyszany głośniej w w uchu zdrowym uchu zmienionym chorobowo Próba Rinnego: Należy trzymać podstawę kamertonu na wyrostku sutkowatym. Zapytać badanego czy słyszy dźwięk. Kiedy dźwięk przestaje być słyszalny- należy przyłożyć kamerton w pobliże przewodu słuchowego zewnętrznego. Pacjent powinien słyszeć dźwięk znowu, gdyż przewodnictwo powietrzne przez kosteczki słuchowe jest lepsze niż przewodnictwo kostne. W głuchocie przewodzeniowej, lepiej badany słyszy przez przewodnictwo kostne. W głuchocie nerwowej, oba rodzaje przewodnictwa są osłabione. Nerw językowo-gardłowy (IX) i nerw błędny (X) Uszkodzenie nerwów wywołuje porażenie podniebienia miękkiego, gardła i krtani. Stwierdzamy to polecając choremu otworzyć usta i podczas przyciskania szpatułką wymówić „a”. Łuk podniebienny nie unosi się podczas artykulacji po stronie porażonej Porażone podniebienie powoduje zaburzenia połykania (dysphagia)- chory krztusi się podczas jedzenia. Mowa ma dźwięk nosowy. Nerw językowo-gardłowy (IX) i nerw błędny (X) Odruch wymiotny wywołujemy drażniąc szpatułką tylną ścianę gardła. Porównać wrażliwości po każdej ze stron (droga aferentna –n IX) i obserwować symetrię kurczliwości mięśni podniebienia (droga eferentna –n. X) Badany może połykać i mówić czysto, dzięki symetrycznemu ruchowi strun głosowych i podniebienia miękkiego. Jednostronne uszkodzenie nerwu błędnego prowadzi do porażenia struny głosowej – do chrypki. Obustronne porażenie strun głosowych wywołuje bezgłos (aphonia) Nerw dodatkowy (XI) Mięsień moskowo-obojczykowo-sutkowy - poprosić pacjenta, by skręcił głowę wbrew oporowi. lewy mięsień mostkowo-sutkowo-obojczykowego dokonuje skrętu głowy w prawo i vice versa Mięsień czworoboczny Poprosić pacjenta, by wzruszył ramionami i trzymał je w tej pozycji wbrew oporowi. Nerw podjęzykowy (XII) Po wysunięciu języka przez badanego oglądamy, czy nie ma zaniku, drżenia i czy język nie zbacza. W jednostronnym porażeniu obwodowym język zbacza w stronę uszkodzenia, widoczny jest zanik mięśnia po stronie uszkodzenia Badanie układu ruchu: kończyny Badanie kończyn obejmuje: Ocenę wyglądu zewnętrznego ( zaniki mm, drżenia, przerost mieśni) Ruchy bierne i czynne Napięcie mięśni Siłę mięśni Czucie Odruchy  Ruchy bierne W ocenie ruchów biernych zwracamy uwagę na zakres ruchów, który może być ograniczony, nie tylko z powodu uszkodzenia układu nerwowego, ale również z powodu zmian w narządzie ruchu ( stawy, mięśnie) Ograniczona ruchomość w chorobach układu nerwowego może być spowodowana: - Przykurczem - Wzmożonym napięciem - Porażeniem Napięcie mięśniowe Obniżenie napięcia mięśniowego Zwiększenie napięcia mięśniowego Objaw scyzorykowy: początkowy opór podczas ruchu jest nagle przezwyciężany Objaw rury ołowianej: stały opór podczas ruchu Objaw koła zębatego: zwiększenie oporu typu koła zębatego Siła mięśniowa Siłę mięśniową badamy zarówno przy zginaniu, jak i wyprostowaniu kończyn, porównując różne grupy mięśni. Nieduże niedowłady kończyn górnych ujawniają się podczas trzymania przez minutę wyciągniętych ramion z odwróconymi rękami. Oczy są zamknięte. Ramię osłabione stopniowo nawraca i opada w dół Ew. podnoszenie obu kończyn górnych wyprostowanych do góry, kończyna po stronie niedowładu opóźnia się. Badanie siły kończyny górnej Badanie siły kończyny górnej Badanie siły kończyny górnej Prostowanie kciuka – paliczek końcowy Mięsień prostownik kciuka długi i krótki: korzenie C7,C8 Nerw międzykostny tylny Pacjent prostuje kciuk, pokonując opór  Badanie siły kończyny górnej Zginanie palców ręki – paliczki końcowe mięsień zginacz głęboki palców I i II: korzenie C7,C8 nerw pośrodkowy Mięsień zginacz głęboki palców III i IV:korzenie C7,C8 nerw łokciowy Badający próbuje wyprostować zgięte paliczki końcowe Czucie – w trakcie badania czucia pacjent ma zamknięte oczy Czucie powierzchowne Ból – nakłuwanie skóry sterylna igłą Łagodny dotyk Temperatura Czucie głębokie/ułożenia – wykonujemy ruchy bierne np. palca w górę lub dół, a badany określa połóżenie. Czucie wibracji – przykłada się wibrujący kamerton w miejscach gdzie kość jest blisko pod skórą. Odruch z mięśnia dwugłowego – korzenie C5,C6, nerw skórno-mięśniowy Odruch z mięśnia dwugłowego – ramiona pacjenta są rozluźnione i lekko zgięte. Uderzamy młotkiem w ścięgno mięśnia dwugłowego ramienia, powoduje skurcz mięśnia dwugłowego i zgięcie kończyny w stawie łokciowym. Odruch z mięśnia nawrotnego – korzenie C6,C7, nerw promieniowy Odruch promieniowy – uderzamy młotkiem w dystalne zakończenie nerwu promieniowego i oczekujemy zgięcia łokcia i zgięcia palców Odruch z mięśnia trójgłowego ramienia – korzenie C6,C7,C8, nerw promieniowy Odruch z mięśnia trójgłowego – stuknąć młotkiem w łokieć pacjenta kilka centymetrów powyżej wyrostka łokciowego, powinno nastąpić wyprostowanie w stawie łokciowym i skurcz mięśnia trójgłowego  KOORDYNACJA (brak koordynacji ruchów –ataksja, jest dominującą cechą choroby móżdżka Próba palec-nos – badany trafia końcem palca do nosa przy otwartych oczach, następnie powtarza to samo przy zamkniętych oczach. Ew. badany dotyka swój nos, a potem palec badającego Ew. szybie ruchy pronacji i supinacji przedramion Patologia: w uszkodzeniach móżdżku -dysdiadochokineza tj. niezdolność do wykonywania szybkich ruchów naprzemiennych Drżenie zamiarowe Dysmetria  Zjawisko z odbicia Odbijanie ramion Silny nacisk od góry na Należy poprosić pacjenta by zgiął wyciągnięte ramiona pacjenta, a kończynę w stawie łokciowym następnie jego zaprzestanie pokonując opór. Nagłe zwolnienie powodują nadmierne oporu może spowodować uderzenie balotowanie kończyn ręką w twarz, wywołane opóżnieniem skurczu mięśnia trójgłowego ramienia Badanie tułowia Badanie kończyn dolnych Badanie kończyn obejmuje: Ocenę wyglądu zewnętrznego ( zaniki mm, drżenia, przerost mieśni, asymetrię, miokimię) Ruchy bierne i czynne Napięcie mięśni Siłę mięśni Czucie Odruchy Napięcie Zgiąć i wyprostować kończynę w stawie kolanowym – zwrócić uwagę na napięcie. Gwałtownie unieść udo i zwrócić uwagę na reakcję podudzia. Wykonać nagłe zgięcie w stawie skokowym, podtrzymując kończynę. Klonus- ciąg mimowolnych skurczów włókien mięśniowych Badanie siły kończyny dolnej Badanie siły kończyny dolnej Badanie siły kończyny dolnej Badanie siły kończyny dolnej Odruch kolanowy Odruch kolanowy (czyli rzepkowy) korzenie L2,L3,L4 – uderzamy młotkiem w ścięgno rzepkowe i obserwujemy skurcz mięśnia czworogłowego uda.  Odruch skokowy- korzenie S1, S2 uderzenie w ścięgno piętowe (Achillesa) powinno wywołać skurcz mięśni łydki i zgięcie podeszwowe stopy.  Reakcja podeszwowa – uderzenie w boczną stronę podeszwy i w poprzek kłębu palucha, powoduje zgięcie palucha ku dołowi. ODRUCH BABIŃSKIEGO – jest odruchem patologicznym – wywołuje się go drażniąc zewnętrzną powierzchnię stopy od pięty do nasady V palca → grzbietowe zgięcie palucha Koordynacja -ataksja Poprosić pacjenta, by wielokrotnie przesuwał piętę jednej kończyny wzdłuż drugiej kończyny dolnej od stawu kolanowego w kierunku palucha. Następnie polecić pacjentowi, aby wielokrotnie uderzał stopą w podłogę. Dysdiadochokineza – czyli trudności przy powtarzanym wykonywaniu ruchów naprzemiennych PRÓBA ROMBERGA Poprosić pacjenta by stanął ze złączonymi piętami, początkowo z otwartymi oczami, następnie z zamkniętymi. Patologia: utrata równowagi obecna przy otwartych lub zamkniętych oczach → niezborność móżdżkowa OBJAWY OPONOWE Sztywność karku – bada się zginając biernie głowę ku przodowi. Sztywnością karku nazywamy niemożność zgięcia głowy chorego, tak że podbródek nie dochodzi do mostka. Zajęcia praktyczne Badanie neurologiczne Badanie pacjenta nieprzytomnego - Ruchy gałek ocznych (samoistne)- skręt lub zgięcie głowy pacjenta w śpiączce powoduje przemijające ruchy gałek ocznych w kierunku przeciwnym do ruchów głowy ( odruch oczno-przedsionkowy -reakcja oczu lalki Pole widzenia - drażnienie jednej strony nie powoduje mrużenia oczu Osłabienie mieśni twarzy- zniesienie zmarszczek mimicznych po jednej stronie w reakcji na odustronny ból przy ucisku na nerw nadoczodołowy wskazuje na osłabienie mięśni twarzy Osłabienie kończyn – wykrywa się przez porównanie odpowiedzi na bodziec bólowy w kończynach. Wyższe czynności mózgowe –zdolności poznawcze Słuchanie mowy → Afazja –polega na niemożności rozumienia mowy albo na niemożności wyrażenia słowami myśli mimo zupełnie prawidłowych narządów artykulacyjnych Afazja ruchowa, która polega na upośledzeniu lub zniesieniu zdolności mówienia. Rozumienie mowy jest zachowane. Afazji ruchowej często towarzyszy niemożność pisania (agrafia) lub czytania (alexia), przy czym chory zdaje sobie sprawę z popełnianych błędów. Afazja czuciowa- rozumienie mowy jest upośledzone. Chorzy mówią zwykle dużo, ale z błędami gramatycznymi, mają ograniczony zasób słów; nie zdają sobie przy tym sprawy z popełnionych błędów.  Dyskalkulia – zaburzenia zdolności wykonywania działań artmetycznych. Agnozja –zaburzona zdolność rozpoznawania przedmiotów, elementów otoczenia. Agnozja geograficzna – zaburzona zdolność do znalezienia drogi do swojej dzielnicy lub domu Apraksja ubierania się Apraksja konstrukcyjna – zaburzona zdolność do kopiowania figur geometrycznych. Testy oceniające pamięć Pamięć bezpośrednia – liczba zapamiętanych cyfr Pamięć świeża Pamięć odległa – wydarzenie z przeszłości Pamięć słowna – poprosić pacjenta, by zapamiętał zdanie lub krótkie opowiadanie i sprawdzić po 15 min ile zapamiętał Pamięć wzrokowa- poprosić pacjenta, aby zapamiętał przedmioty znajdujące się na tacy i po 15 min sprawdzić co zapamiętał Niepamięć wsteczna- utrata pamięci wydarzeń, które poprzedzały uraz mózgu lub udar Niepamięć pourazowa (następcza) – trwała utrata pamięci wydarzeń z okresu po urazie mózgu Myślenie abstrakcyjne i rozwiązywanie problemów Testy z obliczaniem , testy z liczeniem, rozumienie przysłów, właściwe ułożenie kart. Stan emocjonalny Należy zwrócić uwagę na stan psychiczny badanego: Lęk lub nadpobudliwość Obniżone samopoczucie lub apatia Zachowanie pozbawionezahamowań Spowolnienie ruchu lub reakcji Typ osobowości