Badania neurologiczne i ocena świadomości

Badanie neurologiczne to proces oceny funkcji układu nerwowego, obejmujący zarówno badania podmiotowe, jak i przedmiotowe.

Badanie podmiotowe w neurologii to rozmowa z pacjentem, skupiająca się na zebraniu informacji o jego dolegliwościach, historii choroby, stylu życia i innych ważnych szczegółach.

Badanie przedmiotowe neurologiczne to część badania obejmująca oglądanie, dotykanie, osłuchiwanie pacjenta, a także wykonywanie testów neurologicznych, aby ocenić funkcje układu nerwowego.

Skala Glasgow jest skalą oceny poziomu świadomości, stosowaną u osób z podejrzeniem uszkodzenia mózgu.

Skala Glasgow ocenia trzy kategorie: otwieranie oczu, odpowiedź słowną i odpowiedź ruchową, przyznając punkty za każdą kategorię w zależności od stopnia reakcji.

Otwarcie oczu w Skali Glasgow ocenia się w czterech kategoriach: samoistne, na polecenie, na bodziec bólowy i brak reakcji, przyznając punkty w zależności od stopnia reakcji.

Odpowiedź słowna w Skali Glasgow ocenia się w pięciu kategoriach: zorientowany, splątany (mówi zdaniami, ale jest zdezorientowany), słowa, dźwięki i brak reakcji, przyznając punkty w zależności od stopnia reakcji.

Odpowiedź ruchowa w Skali Glasgow ocenia się w sześciu kategoriach: posłusznie wykonuje polecenia, lokalizuje ból, odchyla się od bólu, odgina się od bólu, wygina się w stronę bólu i brak reakcji, przyznając punkty w zależności od stopnia reakcji.

Zginanie kończyny w odpowiedzi na ból - ucisk na łożysko paznokcia. Ocena: 4 pkt za prawidłowe zgięcie, 3 pkt za zgięcie spastyczne.

Prostowanie kończyny w odpowiedzi na ból - ucisk na łożysko paznokcia. Ocena: 2 pkt.

Brak reakcji na ból - ucisk na łożysko paznokcia. Ocena: 1 pkt.

Zmysł węchu. Badanie: Zatykanie jednego nozdrza, wciąganie powietrza drugim, rozpoznanie zapachu.

Zmysł wzroku. Badanie: Tablica Snellena, liczenie palców, rozpoznanie ruchu i światła.

Badanie pola widzenia. Pacjent skupia wzrok na źrenicy badającego, badający przesuwa palec z krańca obwodu w kierunku punktu fiksacji. Dokładne badanie za pomocą perymetru Goldmana.

Ruchy gałek ocznych. Nerwy: III (okoruchowy), IV (bloczkowy), VI (odwodzący). III - ruchy górą, dołem, do środka, rotacyjne. VI - ruchy na bok. Jądra połączone pęczkiem podłużnym przyśrodkowym, koordynacja przez ośrodek w moście.

Dostosowanie soczewki do odległości oglądanego przedmiotu. Wypukłość soczewki zależy od napięcia więzadeł między soczewką a naczyniówką.

Odruch oczno-przedsionkowy, który sprawdza się poprzez skręcenie głowy pacjenta w śpiączce i obserwację przemijających ruchów gałek ocznych w przeciwnym kierunku.

Zaburzenie zdolności mówienia, przy zachowanym rozumieniu mowy.

Zaburzenie rozumienia mowy, mimo płynnej wypowiedzi.

Zaburzenie zdolności rozpoznawania przedmiotów i elementów otoczenia.

Niezdolność do zapamiętania wydarzeń z przeszłości.

Niezdolność do zapamiętania wydarzeń po urazie mózgu.

Zaburzenie zdolności do kopiowania figur geometrycznych.

Testy oceniające zdolność do rozwiązywania problemów, np. testy z obliczaniem, liczeniem, rozumieniem przysłów.

Wada wzroku, w której gałka oczna jest wydłużona, a promienie świetlne skupiane są przed siatkówką, zamiast na niej. Osoba z krótkowzrocznością ma problemy z widzeniem obiektów w dal.

Rodzaj krótkowzroczności, w którym gałka oczna jest zbyt długa. To najczęstszy typ krótkowzroczności.

Rodzaj krótkowzroczności, w którym krzywizna rogówki lub soczewki jest zbyt wypukła.

Rodzaj krótkowzroczności, w którym współczynnik załamania światła soczewki oka jest zbyt duży. Może być spowodowana chorobami, takimi jak cukrzyca.

Soczewki rozpraszające, oznaczone znakiem "-" (minus), używane do korygowania krótkowzroczności.

Zabieg laserowy modelowania rogówki, stosowany do poprawy widzenia u osób z ustabilizowaną krótkowzrocznością.

Metoda korygowania krótkowzroczności u dzieci i młodzieży, polegająca na noszeniu specjalnych soczewek kontaktowych na noc.

Pogorszenie widzenia na bliskie odległości, pojawiające się wraz z wiekiem.

Podczas badania tego nerwu obserwuje się zanik, zmniejszenie mięśni skroniowych i żwaczy.

Przy otwartych ustach żuchwa odchyla się w stronę porażenia.

Wywołujemy uderzeniem młotka w środek podbródka, przy lekko odchylonych ustach. Prawidłowo wywołuje niewielki odruch.

Rozpoczyna się od oglądania twarzy pacjenta. Zwróć uwagę na szerokość szpar powiekowych, symetrię fałdów nosowo-wargowych i kąciki ust.

Zmarszczenie czoła przy patrzeniu w górę, mocne zamknięcie oczu, zaciśnięcie warg i pokazanie zębów.

Smak soli, cukru i kwasu winowego identyfikowany na języku po każdej stronie.

Zbadaj słuch pacjenta szepcząc liczby do jednego ucha, zatkanie drugiego.

Próba Webera i Rinnego służą do różnicowania głuchoty przewodzeniowej (ucho środkowe) od głuchoty odbiorczej (nerw).

Badanie polegające na uderzeniu młotkiem w ścięgno mięśnia dwugłowego ramienia, co powinno wywołać skurcz mięśnia i zgięcie przedramienia w stawie łokciowym. Odruch ten jest uwarunkowany przez korzenie rdzeniowe C5 i C6 oraz nerw skórno-mięśniowy.

Badanie polegające na uderzeniu młotkiem w ścięgno mięśnia trójgłowego ramienia, co powinno wywołać wyprostowanie przedramienia w stawie łokciowym i skurcz mięśnia trójgłowego. Odruch ten jest uwarunkowany przez korzenie rdzeniowe C6, C7 i C8 oraz nerw promieniowy.

Badanie polegające na uderzeniu młotkiem w dystalne zakończenie nerwu promieniowego, co powinno wywołać zgięcie łokcia i zgięcie palców. Odruch ten jest uwarunkowany przez korzenie rdzeniowe C6 i C7 oraz nerw promieniowy.

Niezdolność do wykonywania szybkich ruchów naprzemiennych.

Ruchy wykonywane podczas celowania w punkt, np. dotknięcie nosa, charakteryzują się tendencją do przekraczania celu.

Drżenie pojawiające się podczas wykonywania ruchu celowego.

Badanie polegające na tym, że badany zgiętą kończynę w stawie łokciowym musi pokonać opór badającego, przykładając nacisk na wyprostowaną kończynę. Po zaprzestaniu nacisku kończyna powinna powrócić do pozycji wyprostowanej.

Element badania neurologicznego oceniający koordynację ruchową. Badany ma dotknąć nosa najpierw przy otwartych, a potem przy zamkniętych oczach. Dodatkowo może dotknąć nosu i następnie palec badającego. Możliwe jest również badanie szybkości pronacji i supinacji przedramion.