Zwilżalność i fotokataliza materiałów

Metoda pomiaru twardości polegająca na wciskaniu wgłębnika kulistogo w materiał pod wpływem stałego obciążenia.

Metoda pomiaru twardości polegająca na wciskaniu w materiał wgłębnika stożkowego lub kulistogo przy dwuetapowym obciążeniu.

Metoda pomiaru twardości polegająca na wciskaniu w materiał diamentowego ostrosłupa o podstawie kwadratu.

Metoda pomiaru twardości polegająca na wciskaniu w materiał diamentowego ostrosłupa o podstawie trójkąta. Przeprowadza się badanie na poziomie nanoskali.

Względna odporność materiału na zarysowanie. Wyraża się jako liczba na skali Mohsa.

Badanie odporności na zarysowania i ścieranie w powłokach cienkowarstwowych.

Uszkodzenie materiału poprzez rozciąganie międzycząsteczkowe.

Uszkodzenie powierzchni materiału przez oderwanie z powierzchni cząsteczek.

Zdolność cieczy do rozprzestrzeniania się na danej powierzchni. Zależy od równowagi między siłami adhezji i kohezji.

Siły przyciągania między powierzchnią ciała stałego a cieczą lub gazem. Wynikają z oddziaływań międzycząsteczkowych (np. siły van der Waalsa).

Siły przyciągania między cząsteczkami tego samego rodzaju, np. w obrębie cieczy. Decydują o napięciu powierzchniowym i innych własnościach.

Kąt, jaki tworzy styczna do powierzchni kropli cieczy, w punkcie styku z powierzchnią ciał stałych. Pozwala ocenić zwilżalność.

Materiał, który charakteryzuje się bardzo dobrym zwilżaniem, czyli kropla cieczy rozprzestrzenia się na nim prawie całkowicie.

Technika mikroskopowa o wysokiej rozdzielczości, która pozwala na bezpośrednie obrazowanie materiałów w skali nano.

Skala Mohsa to dziesięciostopniowa skala, która klasyfikuje minerały według ich twardości, na podstawie odporności na zarysowanie.

Test polegający na pocieraniu próbki wełną stalową o gradacji 0 lub 00 i docisku 1800g ± 200g. Test jest zdany, gdy po zakończeniu nie widać głębszych zarysowań.

Test twardości polegający na użyciu ołówków od 8B do 7H (17 sztuk), od najbardziej miękkiego do najtwardszego. Przeprowadza się go do momentu, aż pojawią się zarysowania.

Szybki test twardości stosowany na płaskich i zakrzywionych powierzchniach. Podkreśla się siłę nacisku w niutonach (N).

Powłoka, której głównym zadaniem jest uzyskanie określonego przebiegu transmisji, odbicia lub emisji światła w określonym zakresie spektralnym (200 -- 2500 um).

Powłoka optyczna składająca się z jednej warstwy.

Powłoka optyczna składająca się z wielu warstw.

Powłoka mająca z góry określoną charakterystykę transmisji lub odbicia światła, niezależną od zewnętrznych czynników.

Powłoka, której parametry optyczne zmieniają się pod wpływem czynników zewnętrznych, takich jak: temperatura, atmosfera gazowa, przepływ prądu lub naprężenia mechaniczne.

Proces, w którym materiał zmienia kolor pod wpływem wodoru (H2), a następnie wraca do pierwotnego koloru po ekspozycji na tlen (O2).

Proces, w którym materiał staje się ciemniejszy pod wpływem wodoru. Obejmuje adsorpcję i dysocjację wodoru na powierzchni katalizatora, transfer jonów wodoru na materiał, tworzenie wakansów tlenowych i uwolnienie wody.

Proces, w którym materiał staje się jaśniejszy pod wpływem tlenu. Obejmuje adsorpcję i dysocjację tlenu na powierzchni katalizatora, transfer atomów tlenu na materiał, dyfuzję tlenu w głąb materiału i reakcję z wakansami tlenowymi.

Zdolność materiału do rozpraszania ładunku elektrostatycznego.

Właściwość materiału, która zapobiega gromadzeniu się na jego powierzchni ładunku elektrycznego.

Nadmiarowy ładunek elektryczny, który może być dodatni lub ujemny.

Spadek napięcia od wartości maksymalnej do 1/e (ok. 37%).

Spadek napięcia od wartości maksymalnej do 10%.

Efekt selektywnego przepuszczania lub odbijania światła. Osiągany poprzez wygaszanie światła o określonej długości fali.

Rodzaj powłoki interferencyjnej, która przepuszcza światło o określonych długościach fal, blokując pozostałe.

Rodzaj powłoki interferencyjnej, która przepuszcza światło o długościach fal większych od określonej wartości, blokując resztę.

Parametr opisujący widmo elektromagnetyczne, reprezentujący odległość między dwoma kolejnymi grzbietami fali.

Parametr opisujący widmo elektromagnetyczne, który jest miarą energii fotonów, reprezentującą ilość energii przenoszonej przez falę.

Właściwość fal elektromagnetycznych, która opisuje kierunek drgań pola elektrycznego. Może być liniowa, kołowa lub eliptyczna.

Właściwość materiału optycznego, która opisuje, jak światło w nim się rozchodzi. Jest to stosunek prędkości światła w próżni do prędkości światła w danym ośrodku.

Typ powłoki optycznej, która zmienia swoje właściwości optyczne pod wpływem zewnętrznego czynnika, np. temperatury, napięcia, przepływu gazu.