Voeding en Darmflora Quiz

Overgewicht hangt niet alleen samen met voeding, maar ook met de samenstelling van de darmbacteriën.

De darmflora van muizen kan de eetlust beïnvloeden, waardoor ze sneller aankomen.

Te veel koolhydraten leiden tot vetproductie en gewichtstoename, behalve voor onverteerbare koolhydraten zoals cellulose.

Ons DNA bepaalt welke voedingsstoffen we kunnen verteren en welke niet.

Mensen kunnen lactose niet afbreken na de kindertijd, wat tot ongemak kan leiden bij melkconsumptie.

De combinatie van micro-organismen in ons lichaam, inclusief de darmbacteriën, wordt het microbioom genoemd.

Darmbacteriën in de dikke darm kunnen plantenvezels afbreken tot kleine vetzuren die energie leveren.

De samenstelling van de darmflora is uniek voor elke persoon en kan variëren, waardoor de opname van energie uit voeding verschilt.

De samenstelling van het microbioom wordt beïnvloed door factoren als voeding, medicijngebruik, beweging, leeftijd, stress en ziekten.

In de droge tijd, wanneer de Hadza veel vlees en eiwitten eten, lijkt hun darmflora op die van westerse mensen. In de regentijd, wanneer ze veel bessen en honing eten, hebben ze meer darmbacteriën die bij ons totaal ontbreken.

De samenstelling van de darmflora verandert tijdens het leven als gevolg van verschillende factoren.

De opname van voedingsstoffen vindt vooral plaats in de dunne darm, waar het oppervlak groot is door plooien, villi en microvilli.

De opname van voedingsstoffen, resorptie, vindt plaats via transporteiwitten. Deze eiwitten bevinden zich in het membraan van de darmepitheelcellen en zorgen ervoor dat kleine moleculen, zoals glucose en aminozuren, het lichaam kunnen binnengaan.

Om te voorkomen dat ongewenste stoffen en bacteriën tussen de darmepitheelcellen door het lichaam binnengaan, zijn de cellen dicht met elkaar verbonden door tight-junctions.

De stoffen die darmbacteriën maken, worden opgenomen in het lichaam en hebben invloed op ons. Dit is een belangrijk aspect voor onze gezondheid.

De darmflora van kinderen verschilt van die van ouderen, en er is een verschil tussen obese en slanke mensen. Bacteriën spelen waarschijnlijk een rol in het ontstaan van diabetes type 2.

De opname van wateroplosbare voedingsstoffen, zoals glucose, aminozuuren en nucleotiden, verloopt via een twee-stappenproces: eerst vanuit het darmlumen via microvilli de cel in, en vervolgens via een transporteiwit door het celmembraan naar de weefselvloeistof en het bloed.

De Na+-K+-pomp in het celmembraan van de darmepitheelcel transporteert actief Na+-ionen uit de cel naar het bloed, en K+-ionen van het bloed naar de cel. Dit kost energie in de vorm van ATP.

De opname van wateroplosbare voedingsstoffen door de cel verloopt via een speciaal transporteiwit dat Na+-ionen en glucose (of een aminozuur of nucleotide) tegelijk bindt. Dit type transport heet symport en kost zelf geen energie, maar de voorbereiding wel.

De opname van wateroplosbare voedingsstoffen door de cel verloopt via een speciaal transporteiwit dat Na+-ionen en glucose (of een aminozuur of nucleotide) tegelijk bindt. Dit type transport heet symport en kost zelf geen energie, maar de voorbereiding wel.

De opname van wateroplosbare voedingsstoffen door de cel via een transporteiwit dat alleen glucose doorlaat. Dit type transport heet gefaciliteerd, passief transport en vereist geen energie.

De opname van vetoplosbare voedingsstoffen, zoals vetzuren, verloopt anders dan die van wateroplosbare stoffen.

Vetzuren met twaalf of minder C-atomen zijn hydrofiel, wat betekent dat ze graag in contact komen met watermoleculen. Deze vetzuren kunnen de darmepitheelcel passeren zonder hulp van speciale transporteiwitten.

De opname van vetoplosbare voedingsstoffen verloopt via de vorming van micellen, kleine bolletjes met een vetkern en een hydrofiele buitenkant. Deze micellen kunnen de darmepitheelcel passeren.

Galzure zouten zijn bestanddelen van gal die zowel een polair als een apolair deel hebben. Daardoor kunnen ze zich binden aan zowel water als aan vetten. De apolaire kant bindt aan de vetten, waardoor de vetdruppels worden geëmulgeerd (kleiner gemaakt).

Lipase is een enzym dat vetten afbreekt in kleinere vetzuren en glycerol. Gal maakt het makkelijker voor lipase om te werken door de vetdruppels kleiner te maken.

De lever produceert voortdurend gal. Gal wordt opgeslagen in de galblaas. Bij het eten van vetrijk voedsel wordt de galblaas geprikkeld, waardoor gal wordt afgegeven in de twaalfvingerige darm.

Een emulsie is een mengsel van twee vloeistoffen die normaal gesproken niet mengen, zoals water en olie. Gal zorgt voor emulsie van vetten in water, waardoor het oppervlakte van de vetten groter wordt en lipase effectiever kan werken.

Micellen zijn kleine bolletjes van vetmoleculen die in water worden gesuspendeerd. Ze ontstaan doordat vetten worden geëmulgeerd door galzure zouten.

Bilirubine is een oranje-geel pigment dat wordt geproduceerd tijdens de afbraak van hemoglobine in de lever. Het wordt uitgescheiden via de gal. Bacteriën in de dikke darm breken bilirubine af waardoor de ontlasting zijn bruine kleur krijgt.

Darmbacteriën in de dikke darm kunnen bepaalde suikers, zetmeel en vezels afbreken die muizen zelf niet kunnen verteren. De bacteriën gebruiken deze suikerstof en geven energie aan de muizen.

Enzymen zijn eiwitten die chemische reacties versnellen zonder daarbij zelf te veranderen. Ze zijn essentieel voor alle processen die in ons lichaam plaatsvinden. Ze breken grote moleculen af tot kleinere moleculen die het lichaam kan opnemen.

De afbraak van grote moleculen in voedsel tot kleinere moleculen door enzymen.

Een proces waarbij grote moleculen zoals zetmeel en vetten worden afgebroken door enzymen zoals amylase en lipase.

De reis van voedsel door je lichaam, van mond tot anus, is ongeveer 8,5 meter lang.

De mondholte, slokdarm, maag, dunne darm, dikke darm en anus, zijn alle organen die samenwerken om voedsel te verteren en voedingsstoffen op te nemen.

De speekselklieren produceren speeksel dat amylase bevat, een enzym dat zetmeel afbreekt.

Een belangrijk onderdeel van speeksel dat zorgt voor een makkelijke doorstroming van voedsel door de slokdarm.

De blindedarm en appendix dienen als reservoir voor goede bacteriën die de dikke darm kunnen herbevolken na een darminfectie.

Het bevolkingsonderzoek Lifelines in Groningen, Friesland en Drenthe bestudeert de link tussen de activiteit van darmbacteriën en gezondheid op lange termijn.

De slikreflex beweegt voedsel van de mond naar de slokdarm met behulp van de tong, het strotklepje en de huig.

Spierbewegingen in de slokdarm duwen voedsel naar beneden via samentrekkingen, genaamd peristaltische bewegingen.

De maag is het derde deel van het spijsverteringsstelsel waar voedsel gekneed en gemengd wordt met maagsap.

Maagsap bevat zoutzuur, pepsinogeen en slijm.

Zoutzuur in maagsap activeert pepsinogeen tot peptase (pepsine), een eiwitsplitsend enzym, en doodt bacteriën.

Slijm beschermt de maagwand tegen zoutzuur en peptase.

Kringspieren aan de boven- en onderkant van de maag voorkomen terugvloei van voedsel.

Darmbacteriën, genen en voeding beïnvloeden lichaamsomvang.