Typy wzrostu bakterii i morfologia kolonii

Procesy rozkładu złożonych związków organicznych na prostsze, uwalniające energię.

Procesy syntezy złożonych związków organicznych z prostszych, wymagające energii.

Procesy trawienia i rozkładu pokarmu na mniejsze cząsteczki, głównie przez egzoenzymy.

Transport i wchłanianie substancji odżywczych do wnętrza komórki.

Uwalnianie energii z cząsteczek organicznych poprzez usuwanie elektronów i jonów wodoru.

Procesy, które wykorzystują tlen do utleniania glukozy i produkcji energii.

Procesy, które nie wykorzystują tlenu do utleniania glukozy, a zamiast tego wytwarzają inne produkty uboczne.

Organizmy, które pozyskują energię ze źródeł organicznych.

Rodzaj wzrostu, w którym komórki bakterii są rozmieszczone równomiernie w całej objętości płynu.

Rodzaj wzrostu, w którym bakterie po podziale tworzą agregaty i tworzą osad na dnie hodowli.

Wzrost, w którym bakterie tworzą błonkę na powierzchni płynu lub kożuszek.

Zgrupowania bakterii widoczne gołym okiem, które powstają w wyniku podziału bakterii na stałym podłożu.

Rodzaj kolonii o gładkiej powierzchni, często związane z brakiem kompleksów lipidowo-polisaharydowych (LPS) w błonie zewnętrznej.

Rodzaj kolonii o szorstkiej powierzchni, często związane z brakiem kompleksów lipidowo-polisacharydowych (LPS) w błonie zewnętrznej.

Kolonie bakterii, które wydzielają dużą ilość substancji śluzowej.

Kolonie bakterii, które produkują nierozpuszczalne barwniki, nadające im kolor.

Organizmy, które uzyskują energię z utleniania nieorganicznych związków chemicznych, np. siarkowodoru, amoniaku czy wodoru.

Organizmy, które uzyskują energię z utleniania związków organicznych.

Proces syntezy związków organicznych z wykorzystaniem energii pochodzącej z utleniania nieorganicznych związków chemicznych.

Bakterie przeprowadzające chemosyntezę z wykorzystaniem siarkowodoru jako źródła energii.

Bakterie przeprowadzające chemosyntezę z wykorzystaniem amoniaku jako źródła energii.

Bakterie przeprowadzające chemosyntezę z wykorzystaniem wodoru jako źródła energii.

Proces uwalniania energii z utleniania związków organicznych.

Drobnoustroje, które wykorzystują tlen jako akceptor wodoru w procesie oddychania.

Drobnoustroje, które do oddychania wykorzystują inne związki zamiast tlenu.

Główny szlak metaboliczny rozkładu glukozy w komórce.

Kluczowy produkt pośredni glikolizy, wykorzystywany w dalszych przemianach metabolicznych.

Szlak metaboliczny rozkładu glukozy w warunkach beztlenowych, w którym nie powstaje kwas pirogronowy.

Cykl metaboliczny, będący częścią oddychania tlenowego, w którym acetylo-CoA jest utleniany, a energia uwalniana w postaci ATP.

Drobnoustroje tolerujące tlen, ale nie wykorzystujące go w procesach metabolicznych. Przykłady: Lactobacillus spp., Leuconostoc spp.

Szlak metaboliczny, w którym glukozo-6-fosforan jest utleniany do rybulozo-5-fosforanu, a powstaje NADPH.

Zdolność rozkładania glukozy przez bakterie, które nie mają enzymów szlaku glikolizy.

Związki, które mogą być metabolizowane przez bakterie nawet w obecności glukozy.

Metoda identyfikacji mikroorganizmów oparta na obserwacji zmian pH środowiska, które indukuje metabolizm bakterii.

Substancje dodawane do pożywek, które zmieniają kolor w zależności od pH środowiska.

Podłoże zawierające składniki odżywcze, węglowodany i wskaźnik pH, używane do badania zdolności fermentacyjnych mikroorganizmów.

Probówka umieszczona w podłożu płynnym, pozwalająca na obserwację wydzielania gazów podczas fermentacji.

Wskaźnik pH zmienia barwę na żółtą, sygnalizując zakwaszenie podłoża. Może towarzyszyć wydzielanie gazu (CO2) widoczne w bąbelku w rurce Durhama.

Wskaźnik pH pozostaje niebieski, a nie ma wydzielania gazu. Węglowodany nie są rozkładane.

Podłoże Kliglera zawiera glukozę i laktozę, tiosiarczan i jony żelaza, które wykrywają wytwarzanie H2S.

Rozkład glukozy i laktozy powoduje zakwaszenie podłoża, które zmienia kolor z łososiowego na żółty.

Tworzenie się czarnego strątu siarczku żelaza na podłożu Kliglera wskazuje na wytwarzanie H2S przez bakterie.

Ureazy to enzymy rozkładające mocznik do amoniaku (NH3) i dwutlenku węgla (CO2).

Podłoże Christensena zawiera czerwień fenolową, która zmienia kolor z żółtego na amarantowy w wyniku alkalizacji.

Indol powstaje jako produkt rozkładu tryptofanu. Po dodaniu odczynnika Kovacsa obserwuje się czerwoną obrączkę.