Teoria przywiązania w rozwoju dziecka

Okres rozwoju człowieka, który rozpoczyna się od momentu poczęcia do narodzin.

Okres od urodzenia do około 2 lat życia, charakteryzujący się intensywnym rozwojem fizycznym i psychicznym.

Komunikacja, która polega na wymianie sygnałów neurochemicznych i hormonalnych między matką a dzieckiem w okresie prenatalnym.

Okres obejmujący ostatnie tygodnie ciąży, poród i pierwsze dni po narodzinach dziecka.

Okres rozwoju człowieka, w którym zachodzą znaczące i szybkie zmiany fizyczne i psychiczne związane z dojrzewaniem płciowym.

Okres od około 18/20 lat do 40 lat, w którym człowiek kształtuje swoją tożsamość, podejmuje decyzje o karierze i życiu osobistym, często zakłada rodzinę.

Okres od 40 do 60 lat życia, w którym człowiek często doświadcza stabilizacji w życiu zawodowym i rodzinnym, skupia się na rozwoju osobistym i często staje się mentorem dla młodszych pokoleń.

Okres dorastania to czas przekształcania tożsamości i idealizmu młodzieńczego, czyli budowania własnego poczucia, kim się jest.

Późna dorosłość to czas konfrontacji z trudnymi wydarzeniami, jak choroba czy emerytura, a także pielęgnowania więzi społecznych.

Antropogeneza to biologiczny proces ewolucji, który doprowadził do powstania Homo sapiens, czyli człowieka rozumnego.

Rozwój psychiczny jest długotrwałym procesem, który trwa przez całe życie, a każdy etap jest ważny.

Rozwój jest wielokierunkowy, co oznacza, że w różnych etapach życia zachodzą różne zmiany z różnymi priorytetami.

Plastyczność rozwoju oznacza zdolność do uczenia się nowych umiejętności przez całe życie, bez względu na wiek.

Kontekstualizm w psychologii rozwoju oznacza, że ​​rozwój należy rozumieć w kontekście interakcji między czynnikami związanymi z wiekiem, historycznym i indywidualnym.

Dziecko w brzuchu matki zaczyna smakować płyn owodniowy od 4. miesiąca ciąży.

Dziecko w łonie matki preferuje słodki smak, ponieważ pobudza on wydzielanie endorfin, które zmniejszają ból i uspokajają.

Zapach działa uspokajająco na noworodka, szczególnie rozpoznawalne zapachy znane z okresu prenatalnego.

Pamięć węchowa jest trwała i wpływa na budowanie więzi między dzieckiem a matką.

Dziecko rozwija się w pomarańczowo-brunatnym mroku, rzadko stymulowane światłem.

W 32. tygodniu ciąży rozwija się zdolność fiksacji wzroku i śledzenia poruszających się przedmiotów.

Światło może wywołać u dziecka w łonie matki reakcje, takie jak odwracanie główki, zmiana pozycji ciała czy przyspieszony rytm serca.

Środowisko w łonie matki jest głośne, z poziomem hałasu 60-70 dB, ze względu na dźwięki narządów wewnętrznych, głos matki, pracę serca i przepony.

Niskie dźwięki hamują aktywność ruchową dziecka, a wysokie ją przyspieszają.

Dziecko preferuje spokojne dźwięki o stałym rytmie.

Pierwsze dwa lata życia dziecka, szczególnie 7-8 do 24-30 miesiąca życia, podczas których kształtuje się więź między dzieckiem a opiekunem.

Zaburzenia w rozwoju przywiązania w okresie krytycznym mogą prowadzić do problemów z relacjami z innymi. Około 30% rodzin doświadcza takich problemów.

Teoria przywiązania podkreśla, że ​​nasze geny i mózg wpływają na nasze relacje z innymi. Jakość tych relacji wpływa na nasze funkcjonowanie społeczne przez całe życie.

Zachowania przywiązaniowe są naturalne, ale ich konkretny kształt zależy od wczesnych doświadczeń.

Wczesne doświadczenia z opiekunem wpływają na kształtowanie się struktur mózgu, odpowiedzialnych za emocje i relacje.

Zaburzenia rozwojowe, które powstają w wyniku działania czynnika szkodliwego na rozwijający się zarodek.

Uszkodzenia rozwojowe spowodowane działaniem czynnika szkodliwego na płód w okresie płodowym.

Płodowy zespół alkoholowy, objawiający się deformacjami twarzy, uszkodzeniami fizycznymi i umysłowymi, spowodowany spożywaniem alkoholu w ciąży.

Zwiększone ryzyko zespołu Downa u dziecka, gdy matka jest w starszym wieku.

Zwiększone ryzyko mutacji genetycznych u dziecka, gdy ojciec jest w starszym wieku.

Tendencja do nawiązywania silnej emocjonalnej więzi z opiekunem, która zwiększa szanse na przetrwanie.

Genetycznie zaprogramowane wzorce zachowań, które umożliwiają przetrwanie, np. orientacja dziecka na opiekuna.

Wewnętrzny obraz siebie i relacji z innymi, ukształtowany na podstawie doświadczeń z dzieciństwa.

Bliskie i trwałe relacje między partnerami, które sprzyjają przetrwaniu potomstwa, np. monogamiczny związek.

Badania Harlow & Zimmerman wykazały, że bliskość z opiekunem nie wynika tylko z potrzeby karmienia, ale również z potrzeby bezpieczeństwa i komfortu.