Semiotyka i Język od Strony 2 do 34

Kategoria zdefiniowana przez osobę tworzącą dokument.

Kategoria obejmująca wszystkie przypadki i zakresy.

Podmiot, który działa w danej kategorii.

Warunki lub ograniczenia, które dotyczą podmiotu w danej kategorii.

Wnioski lub skutki wynikające z działania podmiotu w danej kategorii.

Proces, który polega na przenoszeniu informacji z jednego miejsca do drugiego. Może być formalny lub materialny. Formalny dotyczy sposobu przenoszenia informacji, a materialny dotyczy samego nośnika informacji.

Rodzaj supolYcJi, który odnosi się do sposobu przenoszenia informacji. Jest to przykładowo mówienie, pisanie, czy też rysowanie.

Rodzaj supolYcJi, który odnosi się do konkretnego nośnika informacji. Jest to np. książka, obraz, czy też komputer.

Rodzaj desygnatu (nazwy), który nie odnosi się do żadnego obiektu we świecie. Nie jest realny i nie ma żadnego referenta.

Rodzaj desygnatu (nazwy), który odnosi się do konkretnego obiektu we świecie. Posiada referenta i ma zakres znaczenia.

Nazwy lub słowa, które służą do identyfikacji konkretnych obiektów w świecie.

Podział nazw na pusty i nie-pusty opiera się na istnieniu referenta, czyli odniesieniu do konkretnego obiektu w świecie.

Rodzaj nazw, które występują w danym języku lub kulturze. Są to nazwy, które są często używane i mają jasny znaczenie.

Opisuje pojedyncze, konkretne rzeczy, osoby lub miejsca.

Określają całe kategorie lub grupy, np. "drzewa", "ludzie", "miasta".

Wskazują na rzeczy konkretne, możliwe do uchwycenia zmysłami, np. stół, samochód, kot.

Odwołują się do pojęć abstrakcyjnych, które nie mają fizycznego istnienia, np. miłość, czas, sprawiedliwość.

Określają kolekcje lub zbiory składające się z wielu elementów.

Odnoszą się do poszczególnych elementów zbioru, a nie do zbioru jako całości.

Wskazują na pewien rodzaj lub klasę przedmiotów.

Są indywidualnymi i określonymi opisami.

Są to opisy, które są niepewne lub niejasne.

Określają konkretne cechy lub właściwości.

Komunikacja powinna być zrozumiała dla odbiorcy, aby zapewnić efektywne przekazanie informacji.

Komunikacja powinna respektować odbiorcę, unikając obraźliwych stwierdzeń.

Komunikacja powinna być jasna, aby uniknąć nieporozumień.

W komunikacji należy unikać nadmiernych emocji, aby zachować obiektywność.

Komunikacja powinna być skupiona na treści, a nie na formowaniu własnego wizerunku.

Komunikacja powinna być prawdziwa i zgodna z rzeczywistością.

Komunikat powinien zawierać precyzyjne informacje, aby uniknąć błędnej interpretacji.

Niewłaściwe użycie słów, które mają wiele znaczeń, prowadzące do nieporozumień.

Niejednoznaczne sformułowanie, które może prowadzić do różnych interpretacji.

Pominięcie części informacji, która jest niezbędna do pełnego zrozumienia komunikatu.

Nadmierne użycie słów, które powtarzają to samo znaczenie.

Używanie słów lub zwrotów, które mają na celu zamaskowanie rzeczywistości lub złagodzenie negatywnych informacji.

Używanie wyszukanych lub modnych słów i zwrotów, które nie zawsze są zrozumiałe dla odbiorcy.

Używanie języka, który jest zbyt złożony lub niejasny, co utrudnia zrozumienie komunikatu.

Bogactwo treści, które wzbogaca komunikat i sprawia, że jest on bardziej interesujący.

Dziedzina zajmująca się analizą znaków, symboli i systemów komunikacyjnych, w tym językiem.

Badanie związku między znakami a ich znaczeniem.

Analiza funkcji języka w kontekście społecznym i komunikacyjnym.

Badanie struktury języka, np. związków między słowami w zdaniu.

Nazwy, które odnoszą się do konkretnych przedmiotów lub pojęć.

Słowa lub wyrażenia, które łączą inne słowa w zdaniu i nadają mu sens.

Słowa lub wyrażenia, które modyfikują znaczenie innych słów w zdaniu.

Wyrażenie, na które składają się słowa połączone zgodnie z regułami gramatycznymi, mające określony sens.

Kategoria syntaktyczna, która określa funkcję słowa w zdaniu.

Wyrażenia, które mają identyczne brzmienie, ale różne znaczenie.

Wyrażenia, które mają podobne lub identyczne znaczenie.

Wyrażenia, które mają swoje znaczenie zależne od kontekstu.

Wyrażenia, które używają analogii, porównania do nadania szczególnego znaczenia.

Wyrażenia stałe, których znaczenie nie wynika z sumy znaczeń poszczególnych słów.

Analiza znaczenia zdania z punktu widzenia logiki; ustalanie jego prawdziwości lub fałszywości.

Zakres nazwy obejmuje wszystkie przedmioty, które są przez nią nazywane. Np. zakres nazwy "człowiek" obejmuje wszystkich ludzi na świecie.

Desygnat nazwy to konkretny przedmiot, który jest przez nią nazywany. Np. desygnatem nazwy "Jan Kowalski" jest konkretny człowiek o tym imieniu i nazwisku.

Relacja między zakresami nazw opisuje, jak dwa pojęcia są ze sobą powiązane. Rodzaje relacji:

Zakresy nazw S i P są równe, gdy obejmują dokładnie te same przedmioty.

Zakres nazwy S jest podrzędny wobec zakresu nazwy P, gdy wszystkie desygnaty S są również desygnatami P.

Zakres nazwy S jest nadrzędny wobec zakresu nazwy P, gdy wszystkie desygnaty P są również desygnatami S.

Zakresy nazw S i P częściowo się pokrywają, gdy istnieją przedmioty należące do obu zakresów, ale są też przedmioty, które należą tylko do S i tylko do P.

Zakres nazwy S jest wykluczony z zakresu nazwy P, gdy żaden desygnat S nie jest desygnatem P.

Zakres nazwy S jest rozłączony z zakresu nazwy P, gdy żaden desygnat S nie jest desygnatem P, a jednocześnie żaden desygnat P nie jest desygnatem S.

Dopetnianie zakresu nazwy oznacza dodanie przedmiotów, które nie należą do pierwotnego zakresu. Dopetnienie tworzy nowy zakres, obejmujący wszystkie przedmioty.

Konkretyzacja treści polega na dodawaniu nowych cech lub szczegółów do pojęcia.

Abstrakcja treści polega na pomijaniu niektórych cech lub szczegółów pojęcia, co skutkuje uogólnieniem.

Idealizacja treści polega na podkreślaniu pozytywnych cech pojęcia i pomijaniu negatywnych.

Konstrukcja treści to tworzenie nowych pojęć poprzez połączenie istniejących.

Argumenty funktora to wyrażenia, które są połączone przez funktor. Np. w wyrażeniu "Jan i Maria" funktor "i" łączy argumenty "Jan" i "Maria".

Funktory prawdziwościowe to funktory, które nadają wyrażeniu wartości logiczne (prawda lub fałsz).

Funktory nieprawdziwościowe to funktory, których wartość logiczna nie zależy tylko od wartości logicznych argumentów, ale również od ich treści.