Samenvatting Godsdienst - Deel 1: Bijbel

Een religieuze beweging die in de 16e eeuw ontstond, waarbij Luther zich afscheidde van de katholieke kerk door kritiek op aflaten en de Bijbel vertaalde naar het Duits.

De eerste vijf boeken van de Hebreeuwse Bijbel, die volgens de Joodse traditie onder andere door Mozes werden ontvangen op de Sinaï.

Boeken van de Hebreeuwse Bijbel; de Profeten, verdeeld in vroege en late profeten.

De Geschriften zijn van de Hebreeuwse Bijbel; waaronder Psalmen en Job.

Een afkorting voor de Hebreeuwse Bijbel (Thora, profeten en geschriften).

Een schriftsysteem waarbij elk teken staat voor een lettergreep, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een pictogram. Het is ontstaan door de Feniciërs.

Een vroeg schrifttype, waarbij beelden tekeningen voorstellen van concrete zaken.

Een Griekse vertaling van de Hebreeuwse Bijbel, uit de 4e eeuw voor Christus-

De periode waarin de Joden door de Babyloniërs werden gedeporteerd en de eerste Tempel werd verwoest.

De periode na de Babyloniërs waarin de Joden onder Perzische controle kwamen en de Tempel herbouwen mochten.

De inwijding van de tweede Joodse Tempel in 515 v.C.

Een regeringsvorm waarbij de priesters de macht uitoefenen.

Een mengcultuur van Griekse en Oosterse cultuur.

De verspreiding van de Joden over de wereld.

Een grote Joodse gemeenschap in Alexandrië, Egypte.

Een theorie die stelt dat het Evangelie van Matteüs en Lucas, naast het Evangelie van Marcus, een tweede bron gebruikt hebben, genaamd 'Q' (van 'Quelle' in het Duits, wat 'bron' betekent). Q bevatte voornamelijk uitspraken van Jezus.

Een hypothetische bron die men denkt dat de evangelisten Matteüs en Lucas naast het Evangelie van Marcus hebben gebruikt. Q bevat voornamelijk uitspraken van Jezus.

De term voor de uitspraken van Jezus die in de hypothetische bron Q zouden zijn opgenomen.

Een alternatieve theorie die stelt dat Marcus het Evangelie van Matteüs en Lucas heeft overgeschreven en dat Marcus een samenvatting van de gemeenschappelijke delen van de twee evangeliën is.

Geschriften die geen deel uitmaken van de officiële Bijbel. De apocriefen bieden alternatieve interpretaties van de Bijbelse verhalen.

Een bijeenkomst van Joodse leiders in 90 n.C. om beslissingen te nemen over hun toekomst na de verwoesting van de tempel, waaronder de breuk met het christendom.

De Hebreeuwse Bijbel, bestaande uit drie delen: de Thora (wet), Nebiim (profeten) en Ketubim (geschriften).

Een 19e bede toegevoegd aan het Achttiengebed, waarin Joden alle christenen vervloeken.

Het deel van de christelijke Bijbel dat na de dood van Jezus geschreven is, met verhalen over zijn leven, leer en opstanding.

De Septuagint is een Griekse vertaling van de Hebreeuwse Bijbel, gemaakt in de 3e eeuw v.Chr. in Alexandrië, Egypte.

De Septuagint was de basis voor de vertaling van de Bijbel naar andere talen, waaronder de Latijnse Vulgaat. Het beïnvloedde dus de verspreiding en vertaling van de Bijbel.

De Septuagint bevat de deuterocanonieke boeken, zoals Judit, Tobit en Wijsheid van Sirach. Deze boeken zijn niet in de TeNaK (de Hebreeuwse Bijbel) opgenomen.

TeNaK is een afkorting voor Thora, Nebi'im en Ketuvim en is de Hebreeuwse benaming voor de Hebreeuwse Bijbel.

De 'Nebi'im' zijn de profeten in de Hebreeuwse Bijbel en worden in de TeNaK opgedeeld in 'Nebi'im Reshonim' (vroege profeten) en 'Nebi'im Aharonim' (late profeten).

De 'Ketuvim' zijn de geschriften in de TeNaK en bevatten poëzie, wijsheidsliteratuur, historische geschriften en psalmen.

De deuterocanonieke boeken zijn boeken die in de Septuagint (Griekse vertaling van de Hebreeuwse Bijbel) zijn opgenomen, maar niet in de TeNaK (de Hebreeuwse Bijbel).

Geschriften die geen deel uitmaken van de officiële Bijbel (TeNaK), maar in de periode tussen Oude en Nieuwe Testament werden geschreven en werden geacht van belang te zijn.

Een verzameling oude manuscripten gevonden nabij de Dode Zee, die belangrijke inzichten bieden in het Jodendom van de periode tussen 250 v.C. en 68 n.C.

Een Joodse sekte die leefde in de tijd van Jezus en zich terugtrok in gemeenschappen zoals Qumran. Ze leefden volgens strikte regels en geloofden in de spoedige komst van een nieuwe wereld.

Een opstand van de Joden tegen Rome in 66 n.C., die resulteerde in de verwoesting van Jeruzalem en de Tempel in 70 n.C.

Religieuze leiders van de Joodse gemeenschap die na de verwoesting van de Tempel in 70 n.C. een prominente rol vervulden in de Joodse religie.