Rodzaje świadomości

Najwyższy poziom samoświadomości, obejmujący nie tylko świadomość własnych stanów umysłowych, ale także postrzeganie siebie jako ciągłego bytu z przeszłymi i przyszłymi stanami umysłowymi.

Zdolność do posiadania świadomych stanów umysłowych wyższego rzędu, bez konieczności pojmowania siebie jako ciągłego podmiotu tych stanów.

Stan umysłowy, który jest świadomy i odczuwalny, charakteryzujący się tym, że „jest jak coś” (Nagel, 1974).

Świadomość jako własność istoty, niezależna od obiektu, na który ta istota jest zwrócona. W tym kontekście, bycie "świadomym" oznacza tyle, co bycie "przytomnym".

Świadomość skierowana na jakiś obiekt. Istnieje relacja między świadomą istotą a tym, na co ta istota jest świadoma.

Świadomość własnego istnienia i jaźni. Zdolność do refleksji nad sobą i swoimi doświadczeniami.

Świadomość bezpośredniego doświadczania świata - wrażeń, emocji, percepcji. Chodzi o "jak to jest" być świadomym.

Świadomość wyrażająca się w funkcjach i procesach umysłowych, takich jak pamięć, język, rozumowanie.

Rozróżnienie między stanem trwałym, w jakim przebywamy (np. bycie świadomym świata), a tym co się w nas dzieje w danej chwili (np. konkretne myśli, uczucia).

Stan umysłowy, który jesteśmy w stanie rozpoznać i użyć jako informacji, np. myśl, która staje się dostępna dla świadomości.

Subiektywne doświadczenie stanu umysłowego; czysta jakość odczuwania, np. odczuwanie koloru czerwonego.

Funkcjonalne wyjaśnienie świadomości zakłada, że stan umysłowy jest świadomy, jeśli ma wpływ na procesy podejmowania decyzji w organizmie. Innymi słowy, świadomy stan umysłowy wpływa na nasze zachowanie.

Teoria świadomości, która dąży do wyjaśnienia zjawisk umysłowych w kategoriach naturalnych, np. procesów mózgowych.

Teoria świadomości, która zakłada, że ​​aby stan umysłowy mógł być świadomy, musi być reprezentowany na wyższym poziomie, np. poprzez procesy myślowe wyższego rzędu, językowe opisy wyższego rzędu lub doświadczenia wyższego rzędu.

Stan psychiczny, który jest świadomy dostępowo, ale nie posiada subiektywnego odczuwania.

Stan psychiczny, który jest świadomy fenomenalnie, ale nie jest dostępny dla podmiotu.

Procesy myślowe wyższego rzędu (HOTs) odnoszą się do myśli o innych myślach, np. świadomość swojej myśli.

Opisy językowe wyższego rzędu (HODs) odnoszą się do językowych opisów stanów umysłowych, np. mówienie o własnych uczuciach.

Doświadczenia wyższego rzędu (HOEs) odnoszą się do subiektywnych doświadczeń stanów umysłowych, np. odczuwanie myśli jako odrębnego elementu.

Pojęcie uwagi jest podstawą innych form świadomości, ponieważ skupienie uwagi na obiekcie lub zdarzeniu jest warunkiem powstania świadomej percepcji.

Proces wybierania bodźca, który ma zostać poddany szczegółowemu przetwarzaniu przez system percepcyjny.

Mechanizmy uwagi, których nie jesteśmy świadomi, ale które inicjują przetwarzanie danych, np. reakcja na hałas.

Bodziec przyciągający naszą uwagę w sposób automatyczny, np. dźwięk naszego imienia.

Przetwarzanie danych w oparciu o wcześniejszą wiedzę i oczekiwania, np. szukanie konkretnego słowa w tekście.

Stan umysłowy, który jest trwale obecny i utrzymuje się przez długi czas, np. przekonania, długoterminowe cele, osobiste wspomnienia.

Zdarzenie umysłowe, które jest krótkoterminowe i pojawia się w danej chwili, np. sądy, pragnienia, ból, postrzeżenia.

Teoria, która głosi, że świadomość stanu stałego (np. przekonania) jest możliwa dzięki możliwości uświadomienia sobie jego treści w odpowiednim zdarzeniu zachodzącym.

Zdolność do świadomego poznania własnych stanów umysłowych, bez konieczności ich aktywnej aktywności.

Rodzaj świadomości dostępu, który pozwala na świadome poznanie własnych stanów umysłowych na poziomie wyższym, np. rozumienie siebie jako ciągłego podmiotu.

Teoria, która głosi, że świadomość fenomenalna jest możliwa dzięki posiadaniu świadomości dostępu wyższego rzędu, czyli świadomego poznania siebie jako ciągłego podmiotu.

Proces, w którym uświadamiamy sobie swoje przekonania poprzez aktywację ich treści w postaci sądów.

Rodzaj sądu, który odnosi się do przekonania o prawdziwości jakiejś treści, np. „wierzę, że słońce świeci”.

Zdolność do świadomego osądzenia jakiejś treści, np. „Słońce świeci”.