Psychologia społeczna - naśladownictwo i przemoc

Używanie prostych i zrozumiałych słów podczas komunikowania się z rodzicami dziecka z niepełnosprawnością. Unikanie specjalistycznego słownictwa medycznego, które może wywoływać lęk i stres.

Pamiętaj, że diagnoza to nie wyrok. Ważne jest, aby skupić się na tym, czego dziecko potrzebuje, żeby dobrze funkcjonować. Wspieraj rodziców i pomóż im odnaleźć dostępne formy wsparcia.

Poinformowanie rodziców o diagnozie powinno odbywać się w spokojnej atmosferze, gdzie mogą oni zadać pytania i otrzymać wsparcie. Należy unikać przekazywania informacji w trudnych okolicznościach, np. kiedy rodzice są w separacji.

Diagnoza powinna być przekazana rodzicom tak szybko, jak to możliwe. Wczesne rozpoznanie pozwala na świeżo rozpoczęte wsparcie i interwencję. Rodzice dziecka niepełnosprawnego potrzebują dostępu do wsparcia instytucjonalnego, które pomoże im w opiece nad dzieckiem.

Zadanie rodzica dziecka z niepełnosprawnością to przede wszystkim zapewnienie dziecku bezpieczeństwa i zaspokojenie jego potrzeb. Rodzice muszą się zmierzyć z wyzwaniami, ale również odnaleźć siłę i radość w byciu rodzicami.

Wpływ zaburzeń emocjonalnych rodzica na dziecko może być znaczący. Dziecko może czuć się niespokojnie, niepewne lub brakuje mu wsparcia. Rodzice z zaburzeniami emocjonalnymi mogą mieć problem z stworzeniem bezpiecznego i stabilnego otoczenia dla dziecka.

Rodzice dziecka z niepełnosprawnością mogą zmagać się z różnymi emocjami, np. lękiem, smutkiem lub gniewem. Ważne jest, aby mieli wsparcie i pomoc w radzeniu sobie z tymi trudnymi uczuciami.

Dla dziecka zmagającego się z niepełnosprawnością ważne jest, aby mieć okoliczności spokojne i stabilne. Posiadać wsparcie od rodziców, bliskiej rodziny oraz odpowiednie zasoby pomocne w procesie wychowania i rozwoju dziecka.

Odczuwanie szkoły jako miejsca, które należy przetrwać, a nie miejsca przyjemnego i wspierającego.

Strategie radzenia sobie z przemocą w szkole, polegające na bezpośredniej konfrontacji ze sprawcą, np. poprzez werbalny sprzeciw lub fizyczną obronę.

Strategie radzenia sobie z przemocą w szkole, polegające na poszukiwaniu wsparcia u innych osób, np. wśród rówieśników lub poprzez anonimowe rozmowy online.

Strategie radzenia sobie z przemocą w szkole, polegające na wycofaniu się z życia społecznego, unikania sprawców i rezygnacji z wyrażania siebie.

Zachowania zdrowotne to wszystkie działania człowieka, które wpływają na jego zdrowie, niezależnie od tego, czy są korzystne, czy szkodliwe.

Podejście do definiowania zachowań zdrowotnych, skupiające się na ich wpływie na zdrowie, niezależnie od intencji osoby.

Przemoc w przestrzeni wirtualnej, np. poprzez obelgi, znęcanie się, oczernianie, ujawnianie tajemnic, happy slapping.

Charakterystyka cyberprzemocy: dostępność 24/7, anonimowość sprawcy, szeroka widownia, brak empatii i poczucia winy u sprawcy, szybkie rozprzestrzenianie informacji.

Proces, w którym dziecko powtarza czynności obserwowane u innych, aby osiągnąć pełną zgodność ze wzorcem.

Wrodzona tendencja do naśladowania, np. uśmiech dziecka w odpowiedzi na uśmiech matki.

Naśladowanie, które rozwija się z czasem poprzez uczenie się, może być mimowolne lub świadome. Dziecko uczy się nowych umiejętności i wiedzy.

Naśladowanie, które pojawia się w wyobraźni, nawet gdy wzorzec nie jest obecny. Dziecko rozwija zdolność do tworzenia wyobrażeń i uczy się symboli.

Proces uczenia się poprzez obserwację i naśladowanie zachowań innych osób.

Pierwsza faza modelowania, w której dziecko analizuje i zapamiętuje obserwowane zachowanie.

Druga faza modelowania, w której dziecko wykorzystuje nauczone zachowanie w praktyce.

Tendencja do identyfikowania się z ważną osobą, np. rodzicem, i przejmowania jej wartości i zachowań.

Identyfikacja z płcią, uwewnętrznienie norm regulujących bliskie relacje i akceptacja oczekiwań rodziny. To kluczowy element dla prawidłowego funkcjonowania w rodzinie.

Najsilniejsze relacje w rodzinie oparte na więzach krwi, wzmacniane przez uczucia wdzięczności, winy i obowiązku.

Zintegrowane przekonania podzielane przez wszystkich członków rodziny na temat siebie i rodziny jako całości, przekazywane z pokolenia na pokolenie. To swoisty 'kod' rodziny, który kształtuje jej funkcjonowanie.

Rodzaj mitu rodzinnego, w którym rodzina podkreśla harmonię i brak konfliktów, pomimo ewentualnych problemów.

Rodzaj mitu rodzinnego dotyczącego przebaczenia i pokuty wobec osób odpowiedzialnych za trudne wydarzenia rodzinne.

Rodzaj mitu rodzinnego, w którym członkowie rodziny szukają pomocy u osób zewnętrznych, np. u terapeuty, aby rozwiązać problemy.

W miarę trwały związek społeczno-emocjonalny z drugą osobą. Kształtuje się wczesnym dzieciństwie i ma wpływ na nasze relacje na całe życie.

Styl przywiązania określa poziom zaufania i bezpieczeństwa w relacjach z innymi. Kształtuje się w relacjach z osobami znaczącymi we wczesnym dzieciństwie.

Dziecko, które doświadcza konsekwentnego i dostępnego reagowania ze strony opiekunów, rozwija bezpieczne przywiązanie. Wie, że może liczyć na wsparcie w razie potrzeby.

Dziecko unika bliskości i zaangażowania. Często tłumi swoje emocje i nie wyraża potrzeby przytulenia, ponieważ nie doświadczyło konsekwentnego wsparcia ze strony rodziców.

Dziecko nieustannie poszukuje bliskości, ale jest niespokojne i wymaga ciągłego potwierdzenia miłości. Często wykazuje silne reakcje emocjonalne, zarówno pozytywne, jak i negatywne.

Sposoby i metody oddziaływania na dziecko ze strony rodziców i innych członków rodziny. Określa ogólne podejście do wychowania i tworzy kontekst rozwoju dziecka. Określany jest także stylem rodzicielskim.

Pozytywne i wspierające podejście do wychowania, charakteryzujące się otwartą komunikacją, zapewnieniem bezpieczeństwa i tworzeniem pozytywnego środowiska dla rozwoju dziecka.

Podejście do wychowania charakteryzujące się surową dyscypliną, naganą i odmawianiem dziecku prawa głosu. Może prowadzić do niskiej samooceny i lęku.

Podejście do wychowania, które cechuje się brak konsekwencji, niedostępnością emocjonalną i tolerancją na nieodpowiedzialne zachowania. Tworzy niestabilne środowisko, uderzające w poczucie bezpieczeństwa dziecka.

Procesy komunikacyjne w rodzinie są fundamentalne dla jej funkcjonowania i zdrowia psychicznego poszczególnych członków. Odpowiednia komunikacja oznacza jasność, otwartość i swobodny przepływ informacji. Niektórzy terapeuci uważają, że doskonalenie komunikacji jest kluczem do efektywnego leczenia rodzinnych problemów.

Rodzina może być postrzegana jako system, w którym poszczególne osoby pełnią różne role, a ich interakcje wpływają na funkcjonowanie całości. Te role są dynamiczne i ewoluują w czasie, kształtowane przez doświadczenia, tradycje i oczekiwania.

Zachowania członków rodziny są w dużej mierze kształtowane przez ich role i pozycję w rodzinie. Jednak należy pamiętać, że relacje w rodzinie mogą być złożone i nie zawsze odzwierciedlają formalne struktury.

Rodzina, jako system, może być analizowana pod względem swojej struktury i wzorców komunikacyjnych. Modele rodziny odnoszą się do różnych typów rodzin, ich organizacyjnego ułożenia i sposobów interakcji.

Model Olsona koncentruje się na trzech kluczowych wymiarach rodziny: spójności, elastyczności i komunikacji. Rodziny o zróżnicowanych poziomach tych wymiarów mają różne style funkcjonowania.

Postawa rodzicielska odgrywa ważną rolę w rozwoju i zdrowiu psychicznym dziecka. Akceptacja, autonomia, odpowiednie wymagania i konsekwencja to kluczowe elementy zdrowej postawy rodzicielskiej.

Każda postawa rodzicielska składa się z trzech elementów: poznawczego, emocjonalnego i behawioralnego. To oznacza, że ​​spostrzeganie dziecka, emocje rodziców i ich zachowania kształtują ich postawę.

Rodziny konsensualne charakteryzują się silną orientacją konformistyczną i dużą otwartością na dialog. Oznacza to, że członkowie rodziny cenią zgodność i są skłonni do dyskusji.

Rodziny protekcyjne stawiają silny nacisk na konformizm, ale ograniczają dialog i swobodne wyrażanie opinii. Priorytetem jest zapewnienie bezpieczeństwa i stabilności.

Komunikacja to złożony i ciągły proces, który wpływa na relacje w rodzinie. Nie sposób nie komunikować, nawet jeśli nasze działania lub brak słów wysyłają silne komunikaty.

Rodziny pluralistyczne - są otwarte na dialog, ale słabo ukształtowana orientacja konformistyczna sprawia, że członkowie rodziny mogą mieć różne poglądy i wartości.

Rodziny tego typu charakteryzują się niską orientacją konformistyczną i dialogową, co oznacza, że członkowie rodziny działają niezależnie i rzadko się konsultują.

Rodziny, które charakteryzują sich zbyt wysokim poziomem konformizmu mogą być zbyt sztywne i ograniczać swobodę wyrażania się członków rodziny.

Rodziny, które charakteryzują się zbyt niskim poziomem konformizmu mogą być zbyt rozluźnione i nie mieć jasno określonych norm i wartości.

Rodziny, które charakteryzują się zbyt niskim poziomem dialogu mogą być głuchne na potrzeby swoich członków.

Parentyfikacja to odwrócenie roli w rodzinie, gdy dziecko odgrywa rolę rodzica, zapewniając opiekę lub wsparcie rodzicom.