Początki cesarstwa rzymskiego

Okres historyczny w Rzymie, w którym Oktawian August (pierwszy cesarz) wprowadził nowy system zarządzania, pozornie zachowując republikę, ale w rzeczywistości koncentrując w swoich rękach pełnię władzy.

Okres w historii Imperium Rzymskiego charakteryzujący się stosunkowo długim okresem pokoju i stabilności, panującym na obszarze kontrolowanym przez Rzym. Koniec rozszerzania terytorium, skupienie na wewnętrznej stabilizacji i rozwoju.

System obronnych wałów, fortyfikacji i innych obiektów obronnych wzdłuż granic Imperium Rzymskiego, które miały na celu kontrolowanie przepływu ludzi i towarów, a także ochronę przed inwazją.

Zjawisko rozprzestrzeniania się kultury rzymskiej, języka i zwyczajów na podbite terytoria Imperium Rzymskiego.

System religijny starożytnego Rzymu, oparty na wierze w wielu bogów i boginie.

Chrześcijaństwo narodziło się z religii monoteistycznej, wywodzącej się z judaizmu, i zostało nauczane przez Jezusa z Nazaretu w latach 20. lub 30. n.e. w Palestynie.

Początkowo nauczanie Jezusa było skierowane do Żydów. Jednak później jego uczniowie, apostołowie, rozpowszechnili je poza społecznością żydowską, tworząc liczne wspólnoty chrześcijańskie w całym Imperium Rzymskim.

W późnym II wieku i na początku III wieku nastąpiła unifikacja i rozwój Kościoła katolickiego.

Wczesnych chrześcijan nie angażowano w religijne rytuały Rzymian związane z pogańskimi bogami. To spowodowało konflikty z władzami rzymskimi, prowadzące do prześladowań.

Edykt Mediolanu z 313 roku n.e. ogłoszony przez Konstantyna I przyznał chrześcijanom tolerancję religijną. Theodosius I ogłosił chrześcijaństwo oficjalną religią Cesarstwa w 392 roku n.e.