Oudheidstheater: Grieken en Romeinen

Het Griekse woord "theatros" betekent letterlijk "plaats om te kijken". Het beschrijft de basis van theater: een groep mensen die voorstelt en een andere groep die kijkt.

De dithyrambe was een beurtzang van 50 mannen voor de goden, die als basis diende voor de ontwikkeling van Griekse drama. De koorleider kon het publiek aanspreken en zelfs een andere rol aannemen.

Theater in de Griekse oudheid werd gespeeld ter ere van Dionysus, de god van wijn, roes, theater en passie. Maskers werden aan hem geofferd om hem te eren.

De Dionysia en Leneae waren belangrijke festivals in Athene waar theater werd opgevoerd. Deze festivals waren openbare evenementen die ter ere van Dionysus werden gevierd en voor propaganda werden gebruikt.

Een Griekse tragedie bestond uit drie tragedies die een groot verhaal vormden, en een saterspel dat een komisch en kritisch commentaar op de tragedies gaf.

Tragische stukken waren gebaseerd op mythes en hadden een agonistisch karakter. De rustverstorende factor lag vaak buiten Athene en kon soms verwijzen naar politieke spanningen. Het koor symboliseerde het volk dat de interacties tussen goden en vorsten observeerde.

Aeschylus, Sophocles en Euripides zijn de drie grote tragedieschrijvers van de Griekse oudheid. Ze introduceerden belangrijke elementen in het theater en maakten het complexer.

De Griekse komedie ontstond in de 5e eeuw v.C. en satireerde de maatschappij en handelde over humoristische situaties en personages.

Een oud-Grieks feest ter ere van Demeter, met een carnavalsachtige sfeer, enkel voor vrouwen, waar ze elkaar en mannen beledigden, obsceniteiten gebruikten en bespotting toonden. Ook werden er komedies geschreven.

Een genre in het Griekse theater gekenmerkt door losse plots, minder coherentie dan tragedies, veel onderbrekingen, het doorbreken van de theatrale illusie, ludieke elementen, parodieën, gemakkelijke kostuums en een duidelijk happy end met een maatschappijkritische boodschap.

De belangrijkste kenmerken van de Griekse komedie: losse plots, minder coherentie dan tragedie, veel onderbrekingen, theatrale illusie wordt doorbroken, ludiek, parodieën, gemakkelijke kostuums, contact met publiek, happy end, duidelijk boodschap, maatschappijkritisch.

De belangrijkste schrijver van Griekse komedies, bekend om zijn maatschappijkritiek en scherpe satire in zijn werken.

Een rijke Athener die verantwoordelijk was voor de regie en productie van toneelstukken, inclusief het betalen van decor en kostuums.

De eerste vorm van komedie, gekenmerkt door een slecht einde, en afkomstig van Griekse kolonies.

Een belangrijk onderdeel van de Griekse komedie, een groep van 120 mannen die dansen en zingen, en die een belangrijke rol vervullen in het toneelstuk.

Een deel van de structuur van een Griekse komedie, waar de koorleider uit het verhaal stapt en iets vertelt over het stuk, het proces of de schrijver. Dit is een meta-theatraal element.

De Romeinse equivalent van de Griekse tragedie, met een focus op realistische verhalen en een hoge mate van inleving en emotionele betrokkenheid van het publiek.

Een Romeinse komedie die zich afspeelt in een Griekse setting, met Griekse kleding en gewoontes.

Een Romeinse komedie die zich afspeelt in Rome, met Romeinse kleding en gewoontes.

Romeinse komedieschrijver, bekend om zijn 6 bewaard gebleven komedies, die gebaseerd waren op de Nieuwe Griekse Komedie.

Een Romeinse komedieschrijver, bekend om 20 bewaard gebleven komedies, die vaak typische karakters en boerse taal gebruikten.

Een term die gebruikt wordt voor zowel personages in het theater, als het masker dat ze dragen, vanaf de 2e eeuw voor Christus.