Ontwikkelingspsychologie en Pedagogiek Quiz

Harlow's experiment to investigate what is more important for bonding: food or warmth and security.

A study exploring the importance of warmth and security for bonding.

A theory by Bowlby, describing the stages of attachment development. It highlights the importance of a secure base.

The first stage (0-5 months) of Bowlby's attachment theory, characterized by the child's lack of differentiation between familiar and unfamiliar individuals.

A study by Ainsworth to assess attachment types: Observing a child's reactions in a strange situation with a parent and a stranger.

An attachment style characterized by independence and a lack of seeking closeness to the parent.

A secure attachment style characterized by a balance between exploration and seeking proximity to the parent.

An attachment style where the child clings to the parent, explores little, and experiences significant distress when separated.

Pedagogie is de wetenschap die zich richt op het opvoeden en begeleiden van kinderen en jongeren. Het onderzoekt hoe opvoeders kinderen kunnen ondersteunen in hun ontwikkeling om hen te helpen opgroeien tot zelfstandige en verantwoordelijke volwassenen.

Opvoeden is het proces waarbij een opvoeder, zoals een ouder of verzorger, een kind begeleidt en ondersteunt in zijn groei en ontwikkeling. Het gaat om het geven van liefde, veiligheid, regels en waarden om het kind te helpen vaardigheden te ontwikkelen voor een goed functioneren in de samenleving.

Psychosociaal functioneren beschrijft hoe iemand zich mentaal en sociaal gedraagt. Het omvat de mentale processen zoals gedachten, emoties en persoonlijkheid, en hoe iemand omgaat met anderen in sociale relaties.

Continue ontwikkeling beschrijft ontwikkeling als een geleidelijk proces met kleine, cumulatieve veranderingen. Het is als een rechte lijn met constante vooruitgang.

Discontinue ontwikkeling beschrijft ontwikkeling als een proces met duidelijke stadia of sprongen. Het is als een trap met verschillende niveaus en nieuwe vaardigheden.

Tijdens de ontwikkeling van een individu kunnen verschillende gebieden elkaar beïnvloeden en elkaar overlappen.

De manier waarop een individu zich gedraagt en voelt in mentale en sociale situaties.

Continue ontwikkeling is een geleidelijk proces met constante vooruitgang, terwijl discontinue ontwikkeling sprongen en stadia omvat.

De mate waarin een opvoeder de signalen van een kind opmerkt en begrijpt.

De mate waarin een opvoeder effectief reageert op de behoeften van een kind.

Het vermogen om het gedrag en de emoties van zowel jezelf als anderen te begrijpen en verklaren.

Een soort innerlijke blauwdruk over hoe relaties werken, gevormd door eerdere hechtingservaringen.

Een hechtingsstijl waarbij je je veilig en geborgen voelt in relaties.

Een hechtingsstijl waarbij je angst of onzekerheid ervaart in relaties.

Een hechtingsstijl waarbij je afstand neemt en emotionele betrokkenheid vermijdt in relaties.

De eerste fase in Erikson's theorie van psychosociale ontwikkeling, waarbij baby's basisvertrouwen ontwikkelen door sensitieve verzorging.

Een opvoedstijl waarbij ouders veel regels en eisen stellen, zonder ruimte voor discussie. Ouders zijn streng, tonen weinig warmte en bieden weinig emotionele steun. Gehoorzaamheid en discipline staan centraal.

Een opvoedstijl waarbij ouders toegeeflijk zijn, weinig regels stellen en weinig grenzen stellen. Ouders tonen veel warmte, maar weinig controle of structuur. Kinderen mogen veel zelf bepalen.

Een opvoedstijl waarbij ouders weinig interesse tonen in hun kind en weinig betrokken zijn. Ouders bieden weinig controle én weinig warmte. Kinderen worden vaak aan hun lot overgelaten.

Een opvoedstijl waarbij ouders warmte en aandacht bieden, maar ook duidelijke regels stellen. Ouders zorgen voor structuur en vrijheid in balans, leggen dingen uit en luisteren naar het kind.

De mate waarin de opvoedstijl overeenkomt met het temperament van het kind. Bijvoorbeeld: een druk kind heeft duidelijke grenzen nodig, een verlegen kind meer aanmoediging.

Het aangeboren gedragspatroon van een kind, dat beïnvloed wordt door biologische factoren.

Een gezin waarin er veel betrokkenheid en bemoeienis is tussen gezinsleden. Er is weinig ruimte voor eigen keuzes en zelfstandigheid, en het gezin sluit zich vaak af van de buitenwereld.

Een gezin waarin er weinig betrokkenheid is tussen gezinsleden. Ieder leeft zijn eigen leven en er is weinig binding. Kinderen missen vaak steun en veiligheid.

De DSM is een handboek dat mentale stoornissen beschrijft en categoriseert.

De DSM is voortdurend in ontwikkeling, met de eerste versie in 1952 (DSM-I) en de huidige versie DSM-5 uit 2013.

De DSM wordt gebruikt om diagnoses te stellen, stoornissen te categoriseren en mentale problemen te begrijpen.

De DSM-5 bevat 20 hoofdcategorieën met meer dan 300 stoornissen, gecategoriseerd op basis van leeftijd of kenmerken zoals angst of eetstoornissen.

Kritische punten van de DSM zijn de mogelijke belangenverstrengeling met medicijnbedrijven, schijnzekerheid door subjectieve diagnoses en het risico op te veel diagnoses.

De ICD-10 is een alternatief voor de DSM, ontwikkeld door de WHO en gebruikt in landen als Duitsland en Frankrijk.

Normaal gedrag past bij de sociale normen en veroorzaakt geen problemen. Abnormaal gedrag wijkt hiervan af, maar betekent niet altijd een stoornis. Gedrag wordt pas een stoornis wanneer het problemen veroorzaakt voor de persoon of zijn omgeving.

Stress is een lichamelijke en psychische reactie op een uitdaging of bedreigende situatie (de stressor). De manier waarop je de situatie beoordeelt, bepaalt je stressreactie.

Rond 7-12 maanden ontwikkelt een kind een sterke voorkeur voor een primaire verzorger, vaak de moeder. Dit wordt gekenmerkt door troost zoeken bij de verzorger en onrust als die afwezig is.

Het interne werkmodel is een mentale representatie van de eigen hechtingservaringen. Deze ervaringen bepalen hoe een individu relaties opbouwt en ervaart.

Kinderen met een angstig-vermijdende hechting lijken onafhankelijk en niet van streek, maar dit is een masker. Ze hebben geleerd hun emoties te onderdrukken en niet op anderen te vertrouwen.

Een veilige hechtingsstijl wordt gekenmerkt door vertrouwen in de verzorger voor steun en troost. Het kind voelt zich veilig om te exploreren en te spelen.

Kinderen met een gedesorganiseerde hechting vertonen tegenstrijdig gedrag, zoals toenadering zoeken en tegelijkertijd verstarren. Dit komt vaak voor bij kinderen met een trauma.

Deze hechtingsstijl wordt gekenmerkt door een sterke behoefte aan nabijheid, maar ook door angst voor afwijzing. Het kind kan moeilijk gesust worden, waardoor het angstig en gefrustreerd raakt.

Een kind in deze fase vertoont een voorkeur voor een primaire verzorger, vaak de moeder. Het kind voelt zich veilig en getroost in de nabijheid van de verzorger.

De hechtingsstijlen die kinderen ontwikkelen beïnvloeden hun sociaal-emotionele ontwikkeling en hun latere relaties.