Οικουμενικές Σύνοδοι

Ο Μονοφυσιτισμός είναι μια αίρεση που διδάσκει ότι ο Χριστός έχει μόνο μία φύση, την θεία, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη.

Ο Μονοενεργητισμός είναι μια αίρεση που διδάσκει ότι ο Χριστός έχει μία μόνο ενέργεια, η θεία.

Ο Μονοθελητισμός είναι μια αίρεση που διδάσκει ότι ο Χριστός έχει μόνο μία θέληση, η θεία.

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος αφορούσε την αντιμετώπιση των αιρέσεων του Μονοθελητισμού και του Μονοενεργητισμού.

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ΄ Πωγωνάτος συγκάλεσε τη ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, με στόχο να λύσει τις θεολογικές αντιθέσεις και να αποκαταστήσει την ενότητα.

Ο Πατριάρχης Μακάριος ήταν ένας από τους συμμετέχοντες στη ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, ο οποίος υπερασπίστηκε τον Μονοθελητισμό.

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Μονοθελητισμό και τον Μονοενεργητισμό, επιβεβαιώνοντας ότι ο Χριστός έχει δύο φύσεις και δύο θελήματα.

Ο Πάπας Μαρτίνος καταδίκασε τον Μονοθελητισμό στη Σύνοδο του Λατερανού.

Ο Χριστός, σύμφωνα με τη ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, έχει δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, και δύο θελήματα, θεία και ανθρώπινα.

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος επιβεβαίωσε την διδασκαλία της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου σχετικά με την φύση του Χριστού.

Η Σύνοδος της Εφέσου (431 μ.Χ.) οδήγησε σε δύο αντίπαλες συνοδους. Η μια με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας και η άλλη με τον Ιωάννη Αντιοχείας.

Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄ προσπάθησε να κρατήσει ουδέτερη στάση όσον αφορά την κρίση του Νεστορίου.

Μετά την ανταλλαγή επιστολών, ο Κύριλλος και ο Ιωάννης Αντιοχείας συμφώνησαν επιθετικά να καταλήξουν σε συμβιβασμό το 433 μ.Χ., με την 'Έκθεσις Πίστεως'.

Η τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος, στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ., ήταν σημαντικά για την καταδίκη του Μονοφυσιτισμού και τη διασαφήνιση των δογματικών θέσεων.

Ο Μονοφυσιτισμός ισχυριζόταν ότι ο Χριστός είχε μόνο θεία φύση.

Ο Μαρκιανός, ο διάδοχος του Θεοδοσίου Β΄, αντιτάχθηκε στις μονοφυσιτικές απόψεις και συμβάδισε με την Σύνοδο Χαλκηδόνος.

Η Σύνοδος της Χαλκηδόνος πραγματοποιήθηκε στον ναό της Αγίας Ευφημίας.

600 Επίσκοποι, εκπρόσωποι του Αυτοκράτορα και ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ανατόλιος συμμετείχαν στη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Ο Τόμος του Λέοντα, που καθόριζε τη διπλή φύση του Χριστού (θεία και ανθρώπινη), εγκρίθηκε επίσημα στη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Η ορθόδοξη διδασκαλία για την διπλή φύση του Χριστού, καθορίστηκε ως 'asyńchuta, atreptos, adiaíretos kai achorístos'.

Η Β' Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τους "Πνευματομάχους", οι οποίοι αμφισβητούσαν τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος. Η Σύνοδος επίσης καταδίκασε τον Άρειο, ο οποίος δίδασκε ότι ο Ιησούς δεν ήταν Θεός. Ένα άλλο σημαντικό αποτέλεσμα ήταν η ανύψωση της Αρχιεπισκοπής της Κωνσταντινούπολης ως δεύτερης αμέσως μετά τη Ρώμη.

Ο Νεστόριος ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης που δίδασκε ότι η Παναγία δεν πρέπει να ονομάζεται Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος, επειδή, κατά τη γνώμη του, η Μαρία γέννησε έναν άνθρωπο στον οποίο κατοίκησε ο Χριστός μετά. Αυτή η άποψη αμφισβητούσε την ενωμένη θεϊκή και ανθρώπινη φύση του Χριστού.

ο Κύριλλος Αλεξανδρείας υπερασπιζόταν την έννοια της Θεοτόκου, δηλαδή την ιδέα ότι η Παναγία Μαρία γέννησε τον Θεό-Ανθρωπο Ιησού Χριστό. Η άποψή του αντιτάχθηκε στον Νεστόριο, ο οποίος πίστευε ότι η Μαρία γέννησε απλά έναν άνθρωπο στον οποίο κατοικούσε ο Χριστός.

Η Γ' Οικουμενική Σύνοδος έλαβε χώρα στην Έφεσο το 431 μ.Χ. Η κύρια αιτία συγκλήσεώς της ήταν η αίρεση του Νεστορίου, η οποία αμφισβητούσε την θεοτόκο ιδιότητα της Παναγίας Μαρίας. Η Σύνοδος καταδίκασε τον Νεστόριο και τις διδασκαλίες του.

Η Γ' Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Νεστόριο και άφησε σαφές ότι η Μαρία είναι η “Θεοτόκος”, δηλαδή η μητέρα του Θεού-Ανθρώπου Ιησού Χριστού.

Η Γ' Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β'. Ο Νεστόριος υποστηριζόταν από τον αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη, ενώ ο Κύριλλος είχε τη στήριξη της Εκκλησίας Αιγύπτου και του Πάπα.

Η ηγετική μορφή της Γ' Οικουμενικής Συνόδου ήταν ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, υπερασπιστής της Θεοτόκου. Ξεκίνησε τις συνεδριάσεις πριν την άφιξη των Επισκόπων της Αντιόχειας και της Δύσης.

Οι Επίσκοποι που υποστήριζαν τον Νεστόριο δεν αναγνώρισαν τις συνεδριάσεις της Γ' Οικουμενικής Συνόδου, ενώ ο Νεστόριος αρνήθηκε να παρευρεθεί. Η Σύνοδος τελικά καταδίκασε τον Νεστόριο και τις διδασκαλίες του.

Η Γ' Οικουμενική Σύνοδος έκδωσε επιστολές προς τους πιστούς και τον αυτοκράτορα για να τους ενημερώσει για τις αποφάσεις της, οι οποίες περιλάμβαναν την καταδίκη του Νεστορίου και την αναγνώριση της Παναγίας ως Θεοτόκου.

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος, που πραγματοποιήθηκε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας, αποτελούσε μια συνάντηση των Ορθοδόξων Επισκόπων για την επίλυση του προβλήματος του Αρειανισμού, ενός αιρετικού δόγματος που αμφισβητούσε τη θεότητα του Ιησού Χριστού.

Ο Άρειος, ιερέας από την Αλεξάνδρεια, δίδασκε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα, αλλά ένα κτίσμα ή Δημιουργία του Θεού.

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο με σκοπό να επαναφέρει την ειρήνη στην Εκκλησία, η οποία διαταράσσονταν από τις αιρετικές ιδέες του Άρειου.

Η Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια συμμετείχαν 318 επίσκοποι από όλη την αυτοκρατορία, κυρίως από την Ανατολή, με σκοπό να καταδικάσουν τις ιδέες του Άρειου και να διασφαλίσουν την ενότητα της Εκκλησίας.

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο και τους οπαδούς του, δημιουργώντας το πρώτο μέρος του Συμβόλου της Πίστεως (Πιστεύω), και θέσπιζε κανόνες για την οργάνωση της Εκκλησίας.

Η Β' Οικουμενική Σύνοδος, που πραγματοποιήθηκε το 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, σημείωσε την αναγνώριση του Πιστεύω ως μιας από τις σημαντικές ομολογίες της πίστης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Β' Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α' τον Μέγα, στην Κωνσταντινούπολη το 381, και συμμετείχαν 150 ορθόδοξοι επίσκοποι και 36 Μακεδονιανοί.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διετέλεσε πρόεδρος της Β' Οικουμενικής Συνόδου, μιας σημαντικής συνάθροισης των Ορθοδόξων Επισκόπων της Οικουμενικής Εκκλησίας.

Η Β' Οικουμενική Σύνοδος επιβεβαίωσε το θέμα του Αγίου Πνεύματος (Πιστεύω), το οποίο ήταν σημαντικό θέμα στην αρχαϊκή Εκκλησία.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος πραγματοποιήθηκε το 787 στην Νίκαια της Βιθυνίας και στόχευε να λύσει την διαμάχη γύρω από την προσκύνηση των ιερών εικόνων.

Ο Πατριάρχης Ταράσιος προεδρεύον της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, άσκησε σημαντικό ρόλο στην άρση της Εικονομαχίας.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε την Εικονομαχία, απορρίπτοντας τις αποφάσεις της Συνόδου της Ιέρειας και αποκαθιστώντας την τιμή και προσκύνηση των εικόνων.

Σύμφωνα με την 7η Οικουμενική Σύνοδο, οι εικόνες λειτουργούν ως σύμβολα και πηγή αναφοράς στον πρωτότυπο, χωρίς ωστόσο να λατρεύονται.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος αποδέχτηκε την προσκύνηση των εικόνων, τονίζοντας ότι η λατρεία ανήκει μόνο στον Θεό.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος αποκατάσταση των εικονόφιλων επισκόπων, οι οποίοι υπερασπίζονταν την ιερότητα των εικόνων.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος, αποκατέστησε την εσωτερική ενότητα της αυτοκρατορίας, φέρνοντας ειρήνη στην Εκκλησία.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος, καθιέρωσε την τιμητική προσκύνηση των εικόνων, διατηρώντας την ορθόδοξη διδασκαλία.

Η 7η Οικουμενική Σύνοδος, οδήγησε στον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ο οποίος γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής.

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος (680-681), η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αποτελεί ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας. Η Σύνοδος συγκλήθηκε για να αντιμετωπίσει τα αιρετικά δόγματα του Μονοθελητισμού και του Μονοενεργητισμού, τα οποία αμφισβητούσαν τη διδασκαλία για τις δύο θελήσεις και τις δύο ενέργειες του Χριστού.

Ο Μονοθελητισμός και ο Μονοενεργητισμός, δόγματα που αμφισβητούσαν την πλήρη θεότητα και ανθρωπότητα του Χριστού, καταδικάστηκαν από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Ο Πατριάρχης Μακάριος της Αντιοχείας, ο οποίος υποστήριζε τον Μονοθελητισμό, καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε.

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος, με τις αποφάσεις της, ενίσχυσε την ενότητα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, καθώς αποδέχθηκαν τη ορθόδοξη χριστολογική διδασκαλία για τις δύο θελήσεις και τις δύο ενέργειες του Χριστού.

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος όχι μόνο επιβεβαίωσε την ορθόδοξη χριστολογική διδασκαλία, αλλά και διαμόρφωσε την ενότητα της Εκκλησίας, εδραιώνοντας τά δύο θελήματα και τις δύο ενέργειες του Χριστού σε ένιαία αλληλένδετη σχέση.

Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ΄ επέδειξε ιδιαίτερη διπλωματική ικανότητα στη Σύνοδο, προωθώντας την ορθόδοξη θεολογία και ενισχύοντας την ενότητα μεταξύ των Χριστιανών χωρίς να χρησιμοποιήσει σκληρή γραμμή ή καταπιεστική πολιτική.

H ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος ενώ συνεισέφερε σημαντικά στην ενότητα της Εκκλησίας, η αίρεση του Μονοφυσιτισμού και οι παραλλαγές της συνέχισαν να υπάρχουν σε ορισμένες περιοχές. Αυτό υπογραμμίζει την συνεχή μάχη για να διαφυλάξει η Εκκλησία την ορθόδοξη πίστη .

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος (787, Νίκαια Βιθυνίας) συγκλήθηκε με στόχο να τερματίσει την Εικονομαχία (726–787), η οποία επέφερε σοβαρές συνέπειες στην Εκκλησία, ειδικά στην προσκύνηση των εικόνων.

Η Εικονομαχία, κίνημα που εμφανίστηκε τον 8ο αιώνα, έθεσε κυρίως θέμα την προσκύνηση των εικόνων, με στηριχτήρια πολιτικά, θρησκευτικά και οικονομικά .

Ο Αυτοκράτορας Λέων Γ΄, θέλοντας να ενοποιήσει την αυτοκρατορία, να καταπολεμήσει τις λαϊκές υπερβολές στη λατρεία των εικόνων και να εξασφαλίσει οικονομικά οφέλη, κατέστρεψε τις εικόνες και εξόρισε εκείνους που τις υπερασπίστηκαν.