Untitled Quiz

De ascending limb van de lus van Henle is niet permeabel voor water, maar wel voor ionen zoals Cl-. Deze ionen worden via kanalen opgenomen in de peritubulaire vloeistof en gereabsorbeerd in het bloed.

De werking van de poriën in de distal convoluted tubule en de collecting duct worden geregeld door hormonen, afhankelijk van de behoeften van het lichaam.

Het Renin-Angiotensine-Aldosteron systeem (RAAS) reguleert de bloeddruk, het bloedvolume en de natriumconcentratie.

De juxtaglomerulaire cellen in de nier produceren renine, een enzym dat belangrijk is voor het RAAS.

Lage bloeddruk activeert de baroreceptoren in de aorta en de carotic sinus. Dit triggert het sympathische zenuwstelsel en stimuleert de productie van renine.

Angiotensine II is een vasoconstrictor, wat betekent dat het de bloedvaten vernauwt.

Angiotensine II stimuleert de reabsorptie van natrium en water door de sodium-hydrogen exchanger te stimuleren.

Aldosteron is een hormoon dat de reabsorptie van natrium en de excretie van kalium in de nieren stimuleert.

Aldosteron is een hormoon dat de reabsorptie van natrium (Na+) in de distale tubuli van de nieren stimuleert. Dit betekent dat meer natrium in het bloed wordt gehouden en terug in het lichaam wordt opgenomen.

De glomerulaire filtratiesnelheid (GFR) is een maat voor de hoeveelheid bloedplasma die de nieren per minuut filteren. Het geeft dus aan hoe goed de nieren werken.

Inuline is een stof die vrij door de glomerulus wordt gefilterd en niet wordt geresorbeerd of uitgescheiden door de nieren. Hierdoor kan de klaring van inuline worden gebruikt om de GFR te bepalen.

Creatinine is een afbraakproduct van spierweefsel dat door de nieren wordt gefilterd. De klaring van creatinine kan gebruikt worden om de GFR te bepalen, omdat het een redelijk nauwkeurige schatting geeft van de glomerulaire filtratiesnelheid.

Skeletspieren zijn aan botten vastgemaakt met behulp van pezen. Ze zorgen voor beweging van het skelet en ondersteunen het tegelijkertijd.

Een skeletspiercel (spiervezel) is opgebouwd uit sarcomeren. Een sarcomeer is de kleinste functionele eenheid van een spiervezel, die verantwoordelijk is voor de contractie.

Actine en myosine zijn eiwitten die zich in de spiervezels bevinden. Ze zijn verantwoordelijk voor de contractie van de spier.

De myosinekop is een onderdeel van het myosine-eiwit dat zich aan actine kan binden. De binding is essentieel voor de spiercontractie proces.

De spier levert kracht zonder dat de spierlengte verandert. De spier verkort niet.

De spierlengte verandert tijdens de contractie.

De spier verkort tijdens de contractie.

De spier verlengt tijdens de contractie.

De spiervezels kunnen sneller samentrekken en relaxeren, ze hebben een hogere maximale kracht en zijn gespecialiseerd in snelheid en explosieve kracht.

De spiervezels hebben een langzame contractiesnelheid, maar zijn zeer efficiënt in het gebruik van zuurstof en kunnen lange tijd contraheren.

De spiervezels hebben een gemiddelde contractiesnelheid en gebruiken zowel glycolyse als oxidatieve fosforylering.

De kracht die een spier kan leveren is afhankelijk van de overlap van actine en myosine filamenten. Te korte of te lange sarcomeren kunnen de kracht verminderen.

Snelle spiervezels, ook wel snel-glycolytische vezels genoemd, zijn spiervezels met een hoge snelheid van contractie.

Langzame spiervezels, ook wel langzaam-oxidatieve vezels genoemd, zijn spiervezels met een langzame snelheid van contractie.

Een motoreenheid is een motorische neuron samen met alle spiervezels die het innerveert.

Rekrutering is het proces waarbij het aantal actieve motoreenheden in een spier toeneemt om de spierspanning te verhogen.

De volgorde waarin motoreenheden worden gerekruteerd is: eerst langzaam-oxidatieve vezels, dan snel-oxidatieve glycolytische vezels en ten slotte snel-glycolytische vezels.

Antagonistische spieren zijn spieren die tegengestelde bewegingen uitvoeren rond een gewricht.

Sensorische receptoren zijn gespecialiseerde cellen of organen die informatie uit de omgeving omzetten in elektrische signalen.

Transductie is het proces waarbij een sensorische stimulus wordt omgezet in een elektrisch signaal.

De grootte van een receptorpotentiaal is afhankelijk van de sterkte van de stimulus, de snelheid van de verandering van de stimulus, de opeenvolging van stimuli en adaptatie.

Het type stimulus dat wordt waargenomen wordt bepaald door de geactiveerde receptor. Alle receptoren van een bepaalde sensorische eenheid reageren op dezelfde stimulusmodaliteit.

Stimulusintensiteit wordt bepaald door de frequentie van prikkels van individuele sensorische eenheden, en het aantal geactiveerde sensorische eenheden.

Het receptieve veld is het gebied dat door een zenuwcel gedetecteerd kan worden. Een groot gebied zorgt voor een minder nauwkeurige lokalisatie, terwijl een klein gebied een preciezere lokalisatie mogelijk maakt.

Laterale inhibitie versterkt de waarneming door zenuwcellen rond de geactiveerde zenuwcel te inhiberen, waardoor de respons van de geactiveerde zenuwcel relatief sterker is.

Een sensorische eenheid bevat een enkel afferent neuron met alle receptoruiteinden.

Neuronen in een sensorische route geven informatie door over slechts één type stimulus aan specifieke primaire gebieden in de hersenschors.

Niet-specifieke routes geven informatie door van meerdere sensoren naar de hersenstam en thalamus.

Nystagmus is een onwillekeurige beweging van de ogen, vaak heen en weer. Deze beweging wordt veroorzaakt door de beweging van het hoofd en het endolymfe in het binnenoor.

De richting van de nystagmus is tegengesteld aan de draairichting van het hoofd. Als het hoofd linksom draait, beweegt het endolymfe (vloeistof in het binnenoor) rechtsom, waardoor de ogen langzaam naar rechts en snel naar links bewegen - een nystagmus naar links.

Smaak en reuk worden gerekend tot de chemische zintuigen, omdat ze stimuli waarnemen via chemische stoffen. Reuk bepaalt voor een groot deel de smaakbeleving.

Geurmoleculen komen vrij tijdens het kauwen en worden in de neus geregistreerd. Deze moleculen lossen op in de mucus (slijm in de neus) en binden aan olfactorische receptorcellen.

Olfactorische receptorcellen zijn gespecialiseerde cellen in de neus die geurmoleculen omzetten in elektrische signalen die naar de hersenen worden gestuurd.

De grootte van het olfactorische epithelium (gebied in de neus met receptorcellen) bepaalt de reukgevoeligheid. Mensen hebben ongeveer 40 miljoen verschillende olfactorische receptorneuronen die verschillende combinaties van geuren kunnen onderscheiden.

Olfactorische neuronen worden elke 4 tot 8 weken vervangen, wat uniek is voor neuronen. Dit vermogen om te regenereren draagt bij aan onze aanpassingsvermogen aan veranderende geuren.

De meeste smaakpapillen bevinden zich op de tong, maar sommigen zitten in de mond en keelholte. Er zijn 5 basis smaken: zoet, zout, zuur, bitter en umami.