Nieren en haar processen

De nieren filteren bloed via drie basisprocessen: glomerulaire filtratie, tubulaire reabsorptie en tubulaire secretie.

Het proces waarbij bloed door capillairen wordt gefilterd in de glomerulus om primaire urine te vormen. Kleine moleculen en ionen worden gefilterd, terwijl rode bloedcellen en plasma-eiwitten achterblijven.

De glomerulus, die een cluster van aderen is, omringd door het kapsel van Bowman. Bloed komt de glomerulus binnen via de afferente route en verlaat via de efferente route.

De barrière die de filtratie in de glomerulus regelt, bestaande uit een endotheel laag, het basement membraan en podocyten. Alleen kleine moleculen en ionen passeren deze barrière.

De druk van het bloed in de glomerulus die ervoor zorgt dat vloeistof wordt gefilterd. Kleine moleculen en ionen worden meegenomen in het filtraat.

Het proces waarbij nuttige stoffen, zoals elektrolyten en water, uit de primaire urine worden teruggehaald en terugkeren in het bloed. Dit gebeurt in de verschillende delen van de tubuli in de nieren.

Het proces waarbij afvalstoffen uit het bloed worden gescheiden en in de tubuli worden uitgescheiden om met de urine verwijderd te worden. Dit gebeurt specifiek in de proximale en distale tubuli en de lus van Henle.

De proximale tubulus, lus van Henle (descending en ascending limb) en distale tubulus. Elk deel heeft een specifieke rol in het finetunen van de reabsorptie van water, elektrolyten en andere stoffen.

De grootte van een receptorpotentiaal is afhankelijk van de sterkte van de stimulus. Hoe sterker de stimulus, hoe groter en frequenter de receptorpotentiaal.

De snelheid van verandering van de stimulus beïnvloedt de grootte van de receptorpotentiaal. Een snelle verandering resulteert in een grotere receptorpotentiaal.

Als stimuli snel achter elkaar worden aangeboden, kunnen de receptorpotentialen optellen en zorgen voor een sterkere respons. Dit wordt temporele optelling genoemd.

De receptorpotentiaal kan afnemen als de stimulus langdurig wordt aangeboden. Dit heet adaptatie.

Het type stimulus dat wordt waargenomen hangt af van de receptor die wordt geactiveerd. Elk type receptor is gespecialiseerd in het detecteren van een specifiek type stimulus.

De intensiteit van een stimulus wordt gecodeerd door de frequentie van actiepotentialen in de sensorische eenheid. Hoe frequenter de actiepotentialen, hoe sterker de stimulus wordt waargenomen.

Receptieve velden zijn gebieden die door een sensorische zenuwcel worden geregistreerd. Kleinere receptieve velden zorgen voor een nauwkeurigere lokalisatie van de stimulus.

Laterale inhibitie is een proces waarbij zenuwcellen om de geactiveerde cel worden geremd. Dit vergroot de scherpte van de waarneming en verbetert de lokalisatie van de stimulus.

De hersengebieden die de verwerking van sensorische informatie van verschillende zintuigen integreren en samenbrengen, zoals zicht, gehoor, geur, aanraking en smaak.

De manier waarop de hersenen sensorische informatie behandelen, inclusief stimulatie, aandacht, geheugen, taal en emoties, zoals het interpreteren van een gezichtsexpressie of een melodie herkennen.

Informatie over gevoelens van druk, temperatuur, pijn, houding en beweging die door de huid en spieren wordt opgevangen.

Receptoren in de huid die signalen van druk, aanraking en beweging doorgeven, maar snel stoppen met reageren op een constante stimulus.

Receptoren in de huid die signalen van druk doorgeven en blijven reageren op een constante stimulus.

Het vermogen om de positie en beweging van ledematen en romp te voelen.

Receptoren die reageren op weefselschade en immuuncellen en pijn veroorzaken.

Het vermogen om te zien, ruiken, proeven, aanraken, temperatuur te voelen, pijn te ervaren, te horen, evenwicht te houden en de positie van je lichaam te voelen.

Een proces waarbij ionen, zoals chloride-ionen (Cl-), via kanalen in het membraan van de tubulaire cellen worden opgenomen in de peritubulaire vloeistof en vervolgens terug worden opgenomen in het bloed. Dit proces speelt een rol in de reabsorptie van water.

Dit is het proces waarbij water via osmose, een vorm van passief transport, van de tubulaire vloeistof naar de peritubulaire vloeistof (met een hogere concentratie aan stoffen) beweegt. De watermoleculen passeren door speciale Eiwitkanalen, Aqua poriën, in het membraan van de tubulaire cellen.

De distale gekronkelde tubulus en de verzamelbuis worden door hormonen gereguleerd, waardoor de permeabiliteit van de poriën in het membraan wordt gecontroleerd. Dit mechanisme zorgt ervoor dat de nieren op de behoeften van het lichaam kunnen reageren.

Het Renin-Angiotensine-Aldosteron-Systeem, of RAAS, reguleert de bloeddruk, het bloedvolume en de natriumconcentratie in het lichaam. De juxtaglomerulaire cellen zijn belangrijk in dit systeem, omdat zij het enzym renine produceren.

Baroreceptoren in de aorta en carotic sinus detecteren een daling in de bloeddruk. Deze receptoren activeren vervolgens het sympathische zenuwstelsel, wat resulteert in een verhoogde hartslag en vaatvernauwing.

De juxtaglomerulaire cellen functioneren als baroreceptoren om een verhoging in de bloeddruk te detecteren. Dit stimuleert de productie van renine.

Een lage bloeddruk leidt tot een verminderde natriumconcentratie (Na+) in de distale gekronkelde tubulus. De macula densa cellen detecteren deze verandering en stimuleren de juxtaglomerulaire cellen om renine te produceren.

Angiotensine II, de actieve vorm van angiotensine, heeft verschillende effecten op het lichaam. Het stimuleert vaatvernauwing (vasoconstrictie), reabsorptie van natrium en water, en de dorst- en zoutgevoel.

De beweging van de ogen die ontstaat als reactie op de draaiing van het hoofd. De richting van de nystagmus is tegengesteld aan de draairichting van het hoofd.

Het vloeistof in het binnenoor die verantwoordelijk is voor zintuiglijke informatie over de beweging van het hoofd.

De zintuiglijke cellen die de beweging van de endolymfe in het binnenoor detecteren.

De twee chemische zintuigen die samenwerken om de smaakbeleving te creëren.

De receptoren in de neus die geuren omzetten in elektrische signalen.

De laag in de neus waar geurmoleculen blijven hangen en worden waargenomen door de olfactorische receptorcellen.

De capaciteit van een organisme om verschillende geuren te onderscheiden.

Het verlies van reukvermogen.

Een eiwit dat betrokken is bij de lichttransductie in staafjes van het oog. Het is inactief wanneer gebonden aan GDP, maar wordt geactiveerd door rhodopsine, wat resulteert in de activatie van fosfodiesterase.

Een enzym dat cGMP hydrolyseert tot GMP, waardoor de concentratie cGMP daalt. Deze daaling leidt tot het sluiten van ionkanalen in staafjes, waardoor de cel hyperpolariseert.

Een cyclisch nucleotide dat ionkanalen openhoudt in staafjes. Een lage concentratie cGMP leidt tot het sluiten van ionkanalen en hyperpolarisatie van de staafjes.

De verandering in membraanpotentiaal van een staafje als reactie op licht. De cel wordt minder negatief (depolariseert) in het donker en meer negatief (hyperpolariseert) in het licht.

Een mechanisme waarmee het vestibulaire systeem draaibewegingen van het hoofd detecteert. De endolymfe in de halvecirkelvormige kanalen beweegt tijdens rotatie, wat de haarcellen in de kanalen stimuleert.

Een structuur in het oor die geluidsgolven omzet in mechanische trillingen. Het bestaat uit het trommelvlies, de gehoorbeentjes en het ovale venster.