Neurobiologische Ontwikkelingsstoornissen Quiz

Ontwikkelingsstoornissen die in de kindertijd ontstaan en tot in de volwassenheid voortduren.

Een neurobiologische ontwikkelingsstoornis gekarakteriseerd door problemen met sociale interactie, communicatie en repetitief gedrag.

Een neurobiologische ontwikkelingsstoornis die gepaard gaat met aandachtsproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit.

Een neurobiologische ontwikkelingsstoornis met terugkerende, snelle, plotselinge bewegingen of vocalisaties.

Een ernstige vorm van ticstoornissen met zowel motorische als vocale tics.

Het verzamelen van informatie over de ontwikkeling in de kindertijd en adolescentie van een patiënt.

Het verzamelen van informatie over de ontwikkeling van een patiënt van andere bronnen, zoals ouders of familieleden.

Het systematisch onderscheiden van verschillende aandoeningen die gelijke symptomen kunnen vertonen.

Volwassenen met ASS kunnen in overzichtelijke omgevingen (school) goed functioneren, maar lopen vast in hun studie, werk of relaties wanneer meer flexibiliteit en aanpassingsvermogen vereist is.

Autisme bij volwassenen kan verborgen blijven achter comorbide symptomen zoals angst, agressiviteit, dwangmatigheid of depressiviteit.

Gedrag dat persisterende deficiënties in sociale communicatie en interactie in diverse situaties laat zien.

Inclusief de vaardigheden om sociale interacties te initiëren en te beantwoorden, interesses en emoties met anderen te delen, en niet-verbaal communicatief gedrag te gebruiken.

Hyperactiviteit en impulsiviteit nemen in de loop van de tijd af, maar aandachtproblemen blijven vaak bestaan.

De stoornis van Gilles de la Tourette en andere ticstoornissen komen voor bij 1% van de bevolking.

Lichtere vormen van ASS kunnen minder zichtbaar worden in de adolescentie, maar sommige vormen leiden tot meer functionele beperkingen op latere leeftijd.

Tot 70% van de mensen met tics ervaart spontane remissie in de adolescentie.

Genetische factoren spelen een belangrijke rol bij de oorzaak van autisme en ADHD.

Een kerninterventie voor mensen met ontwikkelingsstoornissen en hun naasten om inzicht te krijgen in gedrag en spanningen te verminderen.

Zowel medicatie als gedragstherapie kunnen effectief zijn bij de behandeling van ADHD en ticstoornissen.

Neurobiologische ontwikkelingsstoornissen, zoals ASS, ADHD en tics, zijn aanwezig vanaf de kindertijd en blijven in de volwassenheid bestaan.

Moeite om gedrag aan te passen aan verschillende sociale situaties, zoals een verschil in gedrag in de klas en op het schoolplein, of in interactie met een kind of volwassene.

Het onvermogen om fantasie te gebruiken en te spelen, zoals moeilijkheden met fantasiespel en het maken van vrienden.

Een afwezigheid van interesse in leeftijdsgenoten, zoals geen belangstelling voor interacties met andere kinderen.

Herhaalde bewegingen met het lichaam of voorwerpen, bijvoorbeeld fladderen met de handen, ronddraaien van voorwerpen, of echolalie (het herhalen van woorden of zinnen).

Een onbuigzame vastberadenheid aan routines, rituelen, of gedragspatronen. Dit kan leiden tot extreme boosheid bij kleine veranderingen in de dagelijkse routine.

Een intense en gefixeerde belangstelling voor een specifiek onderwerp, zoals dinosauriërs, treinen, of specifieke nummers, die ongewoon sterk is en moeilijk te veranderen.

Overgevoeligheid of ongevoeligheid voor zintuiglijke prikkels, zoals een hekel aan bepaalde geluiden, texturen, of een ongevoeligheid voor pijn.

De ernst van een Autismespectrumstoornis wordt beoordeeld op basis van de beperkingen in sociaal-communicatief functioneren en rigide gedragspatronen.

De moeilijkste vorm van Autismespectrumstoornis die zeer substantiële ondersteuning vereist.

Een vorm van Autismespectrumstoornis die substantiële ondersteuning vereist.

Een vorm van Autismespectrumstoornis die ondersteuning vereist.

Moeite met het gebruik van taal in sociale situaties, zoals problemen met het begroeten, het uitwisselen van informatie, het aanpassen van de taal aan de situatie en de gesprekspartner.

Het onvermogen om communicatie aan te passen aan de context of de behoefte van de luisteraar, zoals anders praten tegen een kind dan tegen een volwassene.

Moeite met het volgen van de regels van een gesprek, zoals beurtelings praten, het herformuleren bij een misverstand, en weten wanneer verbale en non-verbale signalen gebruikt moeten worden.

Moeilijkheden met het begrijpen van impliciete boodschappen, zoals conclusies trekken uit informatie en het herkennen van non-letterlijke taalgebruik (bijvoorbeeld idiomen, humor, metaforen).

Deze stoornis manifesteert zich vaak al in de vroege ontwikkeling, maar de beperkingen worden pas duidelijk als de eisen van sociale interactie de beperkte capaciteiten overstijgen.

ADHD is oorspronkelijk geclassificeerd als een stoornis die zich voornamelijk bij kinderen manifesteert, met een symptoombegin voor het 12e levensjaar.

Volwassenen met aanhoudende concentratieproblemen, chaotisch gedrag en impulsiviteit dienen op ADHD te worden onderzocht.

Concentratiestoornissen en impulsief gedrag bij volwassenen werden eerder gezien als secundair aan andere psychiatrische problemen (zoals psychose, manie, depressie, angststoornissen of persoonlijkheidsstoornissen).

Onderzoek heeft aangetoond dat ADHD in ongeveer 50% van de gevallen chronisch blijft tot op de volwassen leeftijd.

ADHD bij volwassenen en kinderen heeft meer overeenkomsten dan verschillen, wat aangeeft dat ADHD ook als stoornis bij volwassenen kan en moet worden gediagnosticeerd en behandeld.

Er zijn aanwijzingen dat ADHD zich ook tot op hogere leeftijd kan manifesteren, zelfs bij mensen van 60 jaar en ouder.

Symptomen van ADHD worden ingedeeld in twee domeinen: aandachtsdeficiëntie (ook wel ‘inattentie’ genoemd) en hyperactiviteit-impulsiviteit.

De gecombineerde presentatie met alle drie de hoofdsymptomen (aandachtsdeficiëntie, hyperactiviteit en impulsiviteit) is vooral gebruikelijk bij kinderen.

Aandachtsproblemen blijven meestal bestaan wanneer iemand ouder wordt, terwijl hyperactief en impulsief gedrag vaak afneemt met de leeftijd.

Een presentatiewijze van ADHD waarbij alleen aandachtsproblemen aanwezig zijn. Ook wel aandachtsdeficiëntiestoornis (ADD) genoemd.

ADD komt mogelijk vaker voor bij meisjes en deze personen worden vaak pas later in hun leven gediagnosticeerd.

De ernst van ADHD wordt ingedeeld in licht, matig en ernstig, afhankelijk van de hoeveelheid symptomen en de mate van functionele beperkingen.

Onvrijwillige, snelle, herhaalde bewegingen van spieren of stembanden.

Een diffuse spanning of onaangename sensatie die vaak een tic voorafgaat.

Een ticstoornis waarbij zowel meerdere motorische als vocale tics aanwezig zijn.

Een ticstoornis waarbij enkelvoudige of meerdere motorische tics aanwezig zijn, maar geen vocale tics.

Een ticstoornis waarbij enkelvoudige of meerdere motorische of vocale tics aanwezig zijn, maar minder dan een jaar.

Het onbedwingbaar herhalen van eigen woorden of lettergrepen.

Het onbedwingbaar herhalen van woorden of zinnen van anderen.

Het onbedwingbaar nabootsen van de handelingen van anderen.

Een ticstoornis die vaak gepaard gaat met andere problemen.

Een stoornis die vaak samen met ticstoornissen voorkomt, gekenmerkt door concentratieproblemen en hyperactiviteit.

Onvrijwillige, onbedwingbare drang om handelingen te herhalen of bepaalde gedachten te hebben.

Gedrag zoals onrustig bewegen, praten, en ongeduld.

De leeftijd waarop de eerste verschijnselen van de stoornis van Gilles de la Tourette zich meestal voordoen.

Het vermogen om de intensiteit van een tic tijdelijk te onderdrukken.

De frequentie en intensiteit van tics kunnen verschillen over de dag en in de loop van de tijd.

Het vermogen om te begrijpen hoe anderen denken en voelen.

Een verhoogde gevoeligheid voor details en een verminderd vermogen om het grotere plaatje te zien.

Een hypothese die stelt dat autisme voortkomt uit een probleem met het voorspellen van wat er gaat gebeuren en het bepalen van de zekerheid van die voorspellingen.

De hersengebieden die betrokken zijn bij planning, besluitvorming en het beheersen van impulsen.

Hersengebieden die betrokken zijn bij beweging, leren en beloning.

Een set van hersengebieden die samenwerken om executieve functies mogelijk te maken.

Het vermogen om impulsen te controleren en te stoppen.

De omvang van hoeveel genetica de variatie van een eigenschap verklaart.

Genetische variaties die zorgen voor een verhoogd risico op ADHD.

De neurotransmitter die betrokken is bij beloning, motivatie en aandacht.

Een verandering in het aantal exemplaren van een gen.

Omgevingsfactoren die tijdens de zwangerschap en bevalling kunnen bijdragen aan ADHD.

Een chaotische gezinsomgeving met weinig regelmaat.

Het vermogen om je eigen gedrag te reguleren en te organiseren.

De hersengebieden die betrokken zijn bij planning, geheugen en ruimtelijk inzicht.

Hersengebieden die betrokken zijn bij beweging, coördinatie en balans.

De ADHD-symptomen komen soms voor bij mensen met de stoornis van Gilles de la Tourette, maar kunnen ook onafhankelijk van deze stoornis bestaan.

De autismespectrumstoornis (ASS) wordt tegenwoordig gezien als een verzameling van verschillende ziekten, waarvan de precieze oorzaak nog niet volledig gekend is.

ADHD bij volwassenen kan gepaard gaan met leermoeilijkheden, wat het moeilijk maakt om te leren, studeren of werken.

Ongeveer 15% van de gevallen van ASS heeft een duidelijke oorzaak, zoals een chromosomale afwijking of een prenatale infectie.

Depressie wordt vaak gezien als een gevolg van de continue en belastende ervaringen die gepaard gaan met een chronische ziekte.

Hoewel lang werd gedacht dat ASS voor 90% genetisch bepaald is, blijkt uit recent onderzoek dat de erfelijkheidsschatting lager ligt, rond de 60%.

Naast genetica spelen ook omgevingsfactoren, zoals luchtverontreiniging, voeding en infecties in de eerste levensjaren, een belangrijke rol bij het ontstaan van ASS.

De stoornis van Gilles de la Tourette kan ook gepaard gaan met agressief en impulsief gedrag zoals liegen, stelen, vandalisme en zelfs zelfbeschadiging.

De genetische architectuur van ASS is complex. Zowel vaak voorkomende genetische varianten met kleine effecten als zeldzame mutaties spelen een rol.

Baby's met een verhoogd risico op ASS vertonen al afwijkingen in hun kijkgedrag, zoals minder aandacht voor gezichtsuitdrukkingen.

Autismespectrumstoornissen (ASS) blijven vaak aanwezig in de volwassenheid en kunnen leiden tot beperkingen.

Bij autisme zijn er ook individuen die in de adolescentie minder symptomen ervaren.

Hoogrisicobaby's hebben ook meer basale afwijkingen in hun aandacht voor niet-sociale prikkels, wat suggereert dat ASS kan voortkomen uit problemen met aandachtscontrole.

Hersenonderzoek toont aan dat gebieden in de hersenen die gespecialiseerd zijn in sociale interactie, zoals het herkennen van emoties, onderontwikkeld blijven bij ASS.

De kans op zelfstandig wonen en werken is significant gestegen voor mensen met ASS, in vergelijking met decennia geleden.

Goede intellectuele en taalvaardigheden in de kindertijd zijn belangrijke factoren voor een positievere prognose bij ASS.

De prevalentie van ASS is in de afgelopen 20 jaar toegenomen en wordt geschat op ongeveer 2%, wat betekent dat het geen zeldzame stoornis is.

ADHD-symptomen verminderen vaak in de adolescentie, maar concentratieproblemen kunnen blijven bestaan.

ASS komt ongeveer 3 tot 4 keer vaker voor bij jongens dan bij meisjes.

De prevalentie van ADHD die vastgesteld wordt tijdens een psychiatrisch interview ligt rond de 5% bij kinderen, 4% bij adolescenten en 3% bij volwassenen.

In sommige gevallen kan ADHD leiden tot persoonlijkheidsstoornissen, zoals borderline of antisociale persoonlijkheidsstoornissen, op volwassen leeftijd.

Bij kinderen en adolescenten hebben jongens 4 keer vaker ADHD dan meisjes, maar bij volwassenen is de geslachtsverhouding gelijk.

Er is nog geen duidelijk beeld van hoe ADHD zich ontwikkelt en verandert op lange termijn.

Het percentage voorbijgaande tics bij schoolkinderen schommelt rond de 12 tot 15%, met een gelijke verdeling over jongens en meisjes.

De stoornis van Gilles de la Tourette verbetert vaak na de adolescentie, waardoor het meer een stoornis van de kindertijd lijkt te zijn.

De stoornis van Gilles de la Tourette komt voor bij ongeveer 1% van de jongeren.

Diagnostiek van autismespectrumstoornissen (ASS) bij volwassenen omvat uitgebreide anamnese, klinische observatie en gebruik van gespecialiseerde vragenlijsten.

Neuropsychologisch onderzoek kan waardevol zijn bij ASS-diagnose, omdat het de sterke en zwakke punten van een individu in kaart brengt.

Een belangrijke component van behandelingen voor ADHD, die de patiënt en zijn omgeving informeert over de stoornis, de impact ervan en behandelmogelijkheden.

De eerste keuze voor medicatie bij ADHD bij volwassenen. Deze middelen stimuleren de hersenen en verbeteren aandacht en concentratie.

Een niet-stimulerend medicijn voor ADHD, dat de beschikbaarheid van noradrenaline in de hersenen verhoogt, wat helpt bij concentratieproblemen.

Individuele of groepstherapie gericht op praktische vaardigheden voor het managen van ADHD-symptomen, zoals tijdmanagement, geldbeheer en opleidingsplanning.

Het proces van het aanleren van een reactie die onverenigbaar is met een tic, om de tic te voorkomen.

Een gedragstherapie die de patiënt leert om tics te weerstaan, waardoor ze geleidelijk minder hinderlijk worden.

Medicijnen die dopamine-receptoren in de hersenen blokkeren, die soms worden gebruikt voor ernstige tics, zoals bij het syndroom van Gilles de la Tourette.

De acceptatie van de chronische aard van de ticstoornis en het leren omgaan met de symptomen, inclusief het verwerken van de emotionele impact.

Een interventie gericht op bewustwording van de tic-precursors (sensaties die de tic aankondigen) en het aanleren van copingstrategieën om de tic te voorkomen.

Medicijnen die noradrenaline in de hersenen beïnvloeden, die soms worden gebruikt voor ticstoornissen en ADHD.

Een belangrijke component van de behandeling bij ticstoornissen, die de patiënt en zijn omgeving helpt om te begrijpen en om te gaan met de stoornis.

Het aanleren van vaardigheden en strategieën om de emotionele impact van tics te verminderen, zoals angst, schaamte en schuldgevoel.