Quiz

Oppositionele- en gedragsstoornissen, angststoornissen, stemmingsstoornissen, motorische coördinatie- en ticstoornissen, leerstoornissen, stoornissen in het gebruik van middelen in de adolescentie

Beperkt en repetitief gedrag, sociale problemen met leeftijdsgenoten, neuropsychologische gebreken, psychopathologie

Familiale/genetische factoren

Tegenwerkend en vijandig gedrag, vaak ruzie maken, anderen de schuld geven

Overmatige angst, zorgen en vrees, vermijding van bepaalde situaties

Veranderingen in stemming, zoals depressie, prikkelbaarheid, manie

Problemen met coördinatie van bewegingen, onwillekeurige spiersamentrekkingen of geluiden maken

Problemen met lezen, schrijven, rekenen, begrijpen of onthouden van informatie

Overmatig gebruik van alcohol, drugs, tabak of andere middelen bij adolescenten

Psychopathologie, neuropsychologische gebreken, sociale problemen met leeftijdsgenoten, beperkt en repetitief gedrag

De criteria voor de diagnose ADHD omvatten symptomen van onoplettendheid en hyperactiviteit-impulsiviteit, zoals moeite hebben om de aandacht erbij te houden, vaak dingen kwijtraken, gemakkelijk afgeleid worden, onrustig gedrag vertonen, impulsief zijn, etc.

De symptomen van ADHD moeten gedurende een periode van minimaal 6 maanden aanwezig zijn.

ADHD kan interfereren met het sociale, schoolse of beroepsmatige functioneren van een persoon, en de kwaliteit daarvan verminderen.

Enkele educatieve interventies gericht op kinderen met ADHD zijn het stellen van realistische doelen, het opzetten van een beloningssysteem, het volgen van prestaties en het bestraffen van disruptief gedrag met respons-kosten procedures of time-outs.

Leraren kunnen kinderen met ADHD helpen om zich te concentreren en belangrijke punten te onthouden door hen te laten weten wat van hen wordt verwacht, visuele hulpmiddelen te gebruiken, aanwijzingen te geven voor te verwachten gedrag en zowel schriftelijke als mondelinge instructies te geven.

Enkele technieken die ouders kunnen gebruiken om het gedrag van kinderen met ADHD te beheren zijn het instellen van routines, het stellen van duidelijke regels en grenzen, het belonen van gewenst gedrag en het verminderen van opwinding door ontspanning, meditatie of beweging.

Gesynchroniseerde routines zijn harmonieuze interacties tussen twee personen, waarin ieder zijn/haar gedrag aanpast als reactie op het gevoel/gedrag van de ander.

Factoren die hechting kunnen beïnvloeden zijn: kwaliteit van de zorg die de baby's ontvangen, het karakter of het emotionele klimaat van hun thuisomgeving, eigen gezondheidstoestand en temperamenten.

Inconsistentie in de zorg kan leiden tot angstige/afwerende hechting, waarbij het kind wanhopig probeert emotionele steun en troost te krijgen en boos wordt als deze pogingen mislukken. Het kan ook het risico op vermijdend gedrag vergroten, waarbij het kind volwassenen vermijdt door hun overmatige stimulatie.

Temperament

Angstige/afwerende hechting

Vermijdende hechting

De caregiver moet sensitief en voorspelbaar reageren; er moet continuïteit zijn in de aanwezigheid van de gehechtheidspersoon; de caregiver moet kunnen mentaliseren en rekening houden met de gevoelens en gedachten van de baby.

Stranger anxiety (angst voor vreemden) en separation anxiety (verlatingsangst).

Het ethologisch oogpunt stelt dat angst- en vermijdingsreacties biologisch geprogrammeerd zijn en dat baby's sterkere reacties vertonen op vreemdelingen en scheidingen in een onbekende situatie. Het cognitieve-ontwikkelingsoogpunt stelt dat verlatingsangst en angst voor vreemden bij de cognitieve ontwikkeling van het kind horen.

Kinderen met vermijdende gehechtheid zoeken weinig contact met de verzorger, tonen weinig angst bij scheiding en negeren de ouder wanneer hij/zij contact zoekt.

Kinderen met angstige/ambivalente gehechtheid zoeken intensief contact met de verzorger, zijn verward bij scheiding en reageren boos en verzetten zich tegen fysiek contact bij terugkeer van de verzorger.

Kinderen met gedesoriënteerde en gedesorganiseerde gehechtheid tonen onzekere band met de verzorger, zijn verward bij het zien en benaderen van de moeder en vertonen tegenstrijdige reacties bij terugkeer van de ouders.

Het doel van hechting volgens de ethologische theorie is om de overleving van de soort te garanderen.

Imprinting is een instinctieve manier van leren waarin jongen van bepaalde soorten bijna elk bewegend object volgen.

Het doel van de interventie is om depressieve moeders te ondersteunen en hen te leren hoe ze gunstiger reacties van hun baby's kunnen krijgen.

Vroege behandeling is belangrijk omdat jongeren in het leven nog het meest plastisch zijn en hechting steeds meer vast gaat liggen.

Het doel van het gebied van de geestelijke gezondheid van zuigelingen is om de gezonde ontwikkeling van zuigelingen te bevorderen.

Major depressive disorder (MDD), Persistent depressive disorder (P-DD), Disruptive mood dysregulation disorder (DMDD)

Minimaal 2 weken durende depressieve of geïrriteerde stemming, verlies van interesse en/of plezier, andere symptomen zoals slaapproblemen en een significant lijden of beperkingen in dagelijks functioneren.

Langdurige depressieve of prikkelbare stemming, minder vaak en minder ernstig dan MDD, maar wel langer aanhoudende symptomen, en een significante verslechtering van het functioneren.

Frequente en hevige woede-uitbarstingen, chronische prikkelbare of boze stemming tussen de woede-uitbarstingen.

De aanwezigheid van een droeve, lege of prikkelbare stemming, samen met somatische en cognitieve symptomen die het functioneren van het individu verstoren.

Temperament - neuroticisme; Omgeving - negatieve jeugdervaringen; Genetica en fysiologie - eerstegraadsfamilieleden van mensen met een depressieve stoornis; Factoren die het beloop beïnvloeden - ernstige niet-stemmingsstoornissen

Verhoogd neuroticisme vergroot de kans op het ontwikkelen van depressieve episoden in reactie op ingrijpende gebeurtenissen.

De mate van erfelijkheid bedraagt ongeveer 40%, waarvan een aanzienlijk deel voor rekening van neuroticisme komt.

Kinderen met de persisterende depressieve stoornis hebben een hoge kans om andere ziektes te ontwikkelen, zoals MDD, angststoornissen en CD. Daarnaast kan deze ziekte een extreem schadelijk effect hebben op de ontwikkeling van een kind, met academische, cognitieve, familiale en sociale problemen als gevolg.

De twee klinische kenmerken van DMDD zijn: 1. Verbale en fysieke woede-uitbarstingen die plaatsvinden als reactie op frustratie en die niet in verhouding is met de situatie. Deze uitbarstingen komen ongeveer 3-4 keer per week voor, langer dan 1 jaar en in minstens twee of drie verschillende settings (thuis/school/werk). 2. Een chronische, aanhoudende prikkelbare of boze stemming die het grootste deel van de dag aanwezig is, bijna iedere dag en tussen de uitbarstingen door. Deze stemming moet al karakteristiek voor het kind aanwezig zijn, vóór de leeftijd van 10 jaar.

De diagnose van DMDD kan samengaan met major depressive disorder, ADHD, CD en middelmisbruik. Het kan echter niet samengaan met ODD en een bipolaire stoornis. DMDD is een stoornis die voor het 10e levensjaar aanwezig is en wordt beschreven als een karakterkenmerk van het kind.

Vertekening van de informatieverwerking, negatieve automatische gedachten en selectieve aandacht voor negatieve informatie.

Hopelessness theory.

Negatieve gebeurtenissen en individuele risicofactoren.

Kinderen van moeders met een depressie tijdens de zwangerschap hebben een verhoogd risico om ook depressief te worden.

Kinderen van depressieve moeders kunnen cognitieve gebreken, emotionele vertragingen, scheidingsmoeilijkheden, onveilige hechting en minder positief affect vertonen tijdens hun ontwikkeling.

Inconsistente zorg kan leiden tot problemen in emotieregulatie, moeite met het tonen van steun, empathie of hulp, en een verminderde sociale acceptatie bij kinderen met een depressie.

Stressvolle gebeurtenissen, zoals verhuizen of ruzie, kunnen bijdragen aan het ontstaan van een depressieve stoornis.

Mogelijke behandelingen voor jongeren met een depressie zijn psychosociale interventies, zoals gedragstherapie en cognitieve therapie, en medicatie, zoals SSRI's.

Geheugenbereik verwijst naar het aantal snel gepresenteerde en niet-gerelateerde items die een persoon in exacte volgorde kan oproepen. Het werd traditioneel beoordeeld door middel van tests van het geheugenbereik.

Een gedetailleerde kennisbasis voor een bepaald domein vergemakkelijkt geheugenprestaties voor informatie uit dat domein.

Kinderen die experts zijn in een domein kunnen snel informatie in dat domein verwerken en hebben zo een voordeel als het gaat om geheugen. Hun snelheid van itemidentificatie is een indicatie van hun domein-specifieke verwerkingsefficiëntie.

De rijpingsprocessen van de ontwikkeling die verantwoordelijk zijn voor leeftijdsgerelateerde veranderingen in de snelheid van de informatieverwerking zijn de toename van myelinering en de eliminatie van overmatige neurale synapsen.

Mogelijke veranderingen die bijdragen aan leeftijdsverschillen in de snelheid van de informatieverwerking zijn de toename van myelinering en de eliminatie van overmatige neurale synapsen.

Het is het onvermogen om te profiteren van effectieve strategieën die men spontaan heeft ontwikkeld en komt vermoedelijk voor in de vroege fasen van strategie-acquisitie, wanneer het uitvoeren van de strategie veel mentale spanning vereist.

Het model van Siegler beschrijft dat binnen het cognitieve repertoire van een kind op elk moment meerdere strategieën bestaan die met elkaar concurreren voor gebruik bij relevante problemen. Naarmate kinderen ouder worden, meer ervaring opdoen en verbeterde informatieverwerkende capaciteiten krijgen, zijn geavanceerdere strategieën geneigd om te winnen. Echter, oudere fallback-strategieën blijven vaak de winnaar bij nieuwe of minder vertrouwde problemen.

Metacognitie is de kennis van gedachteprocessen. Het is belangrijk voor verschillende aspecten van hoogwaardig denken en probleemoplossend denken omdat de meeste leer- en herinneringstaken het beste gaan wanneer we ons bewust zijn van onze gedachten en mentale processen.

Sommige critici argumenteren dat de klassieke “geest-computer” analogie de overvloed van de menselijke cognitieve activiteit zwaar onderschat. Mensen kunnen dromen, speculaties maken en reflecteren op hun eigen cognitieve activiteiten en mentale toestanden (terwijl computers dat niet kunnen). Bovendien wordt de klassieke veronderstelling dat alle cognitieve activiteiten plaats vinden in een enkele, beperkte capaciteit van het werkgeheugen betwist.

Er is te weinig gekeken naar emoties bij kinderen. Wetenschappers hebben de ontwikkeling wel in stukken opgebroken maar zij hebben hier nooit een lopend verhaal van gemaakt.

Ze vergelijken mensen met een computer; mensen kunnen ook speculeren en dromen.

ID, Ego, Superego.

Het ID heeft als belangrijkste functie om aan de biologische instincten van het kind te voldoen.

Het doel van het Ego is om op een sociaal wenselijke manier aan de behoeften te voldoen.

De drie componenten van de persoonlijkheid volgens Freud zijn het ID, het ego en het superego. Het ID geeft de basisbehoeften aan, het ego houdt deze behoeften in bedwang tot er een realistische methode is gevonden om aan deze behoeften te voldoen, en het superego bepaalt of deze methodes moreel geaccepteerd zijn. De drie componenten botsen met elkaar omdat ze verschillende belangen en doelen hebben.

Fixatie is gedrag dat in een eerdere fase is blijven steken als gevolg van een onopgelost conflict. Tijdens de psychoseksuele ontwikkeling kunnen kinderen fixatie ervaren wanneer ze niet in staat zijn zichzelf in een bepaalde fase voldoende te bevredigen of als ze te veel worden bevredigd.

De 8 psychosociale conflicten van Erikson zijn vertrouwen versus wantrouwen, autonomie versus schaamte en twijfel, initiatief versus schuld, vlijt versus minderwaardigheid, identiteit versus verwarring, intimiteit versus isolatie, generativiteit versus stagnatie, en integriteit versus wanhoop. Het succesvol oplossen van deze conflicten draagt bij aan de ontwikkeling van een gezonde psychologische aanpassing en het winnen van basisdeugden.

De belangrijkste verschillen tussen Erikson en Freud in hun benadering van de ontwikkeling van kinderen zijn dat Erikson stelde dat kinderen actieve, nieuwsgierige onderzoekers zijn die zich proberen aan te passen aan hun omgeving, terwijl Freud stelde dat kinderen passief reageren op biologische drang die door ouders wordt beïnvloed. Een tweede verschil is dat Erikson veel meer aandacht richt op sociale en culturele invloed dan Freud, die veel meer nadruk legde op seksuele drang.

Het verschil tussen de theorie van Erikson en de theorie van Freud met betrekking tot de invloed van sociale en culturele factoren is dat Erikson veel meer aandacht besteedt aan sociale en culturele invloeden, terwijl Freud voornamelijk gericht was op seksuele drang.

De vier identiteitsstatussen volgens Erikson zijn: Identity diffusion, Identity foreclosure, Identity moratorium en Identity achievement. Identity diffusion is kenmerkend voor individuen die zich niet afvragen wie ze zijn en nog niet verbonden zijn aan een identiteit. Identity foreclosure is kenmerkend voor personen die zich voortijdig hebben vastgelegd op beroepen of ideologieën zonder echt na te denken over deze toezeggingen. Identity moratorium is kenmerkend voor personen die momenteel een crisis doormaken en actief posities verkennen om zichzelf te investeren. Identity achievement is kenmerkend voor personen die de crisis zorgvuldig hebben overwogen en persoonlijke verbintenissen hebben gemaakt.

Veel mensen geven de voorkeur aan de theorie van Erikson boven die van Freud omdat zij geloven dat mensen gedomineerd worden door seksuele instincten. De theorie van Erikson is veel gemakkelijker te accepteren omdat het de nadruk legt op onze rationele adaptieve natuur. Daarnaast legt de theorie ook nadruk op sociale conflicten en persoonlijke dilemma's die mensen zich herinneren of op dit moment meemaken en gemakkelijk kunnen verwachten of observeren in andere mensen die ze kennen.

Overt-covert en Destructive-nondestructive.

Cognitieve en verbale tekorten, school- en leerproblemen, familieproblemen, problemen met leeftijdsgenoten, tekort aan zelfvertrouwen en gezondheidsgerelateerde problemen.

ADHD.

Antisociaal gedrag varieert in ernst, neemt af of toe met de leeftijd en komt vaker voor bij jongens tijdens de kinderjaren.

De verschillende perspectieven zijn het legale perspectief, het psychologische perspectief, het psychiatrische perspectief en het publieke gezondheidsperspectief.

Het doel is om jeugdgeweld aan te pakken en het aantal verwondingen, sterfgevallen, persoonlijk leed en economische kosten in verband met jeugdgeweld te verminderen.

Genetische invloeden, zwangerschapsfactoren en complicaties bij de geboorte, neurobiologische factoren, sociaal-cognitieve factoren en familiefactoren.

Genetische invloeden zorgen voor ongeveer 50% van de variatie in antisociaal gedrag. Genetische factoren kunnen een moeilijk temperament, blootstelling aan omgevingsrisicofactoren en de gevoeligheid voor omgevingsfactoren bepalen.

Interventies die gericht zijn op het veranderen van ineffectief oudergedrag zijn een van de meest effectieve methodes om gedragsproblemen bij kinderen te verminderen.

Gedragsproblemen zijn leeftijdsongepaste of ongeaccepteerde gedragingen of attitudes die gezinsverwachtingen, maatschappelijke normen en persoonlijke of eigendomsrechten van anderen schenden. Enkele mogelijke oorzaken zijn ongelukkige familie- en buurtomstandigheden, fysiek misbruik, verwaarlozing, armoede en blootstelling aan criminele activiteiten.

Enkele voorbeelden van storend en regelovertredend gedrag zijn jammeren, vloeken, driftbuien, vandalisme, diefstal en mishandeling.

Het antisociale gedrag treedt op en neemt vervolgens af tijdens de normale ontwikkeling. De meeste jongeren leren om dit gedrag te beheersen tegen de tijd dat ze naar school gaan.

antisociaal gedrag, academische problemen, angst en depressie, associatie met afwijkende leeftijdgenoten en criminaliteit

negatief gedrag van het kind

aanzettende factor voor agressie en gewelddadig gedrag

status van een minderheidsgroep of etniciteit

achtergrond voor het ontstaan van gedragsproblemen

• Een gedeelde aanleg voor kwetsbaarheid zoals impulsiviteit, slechte zelfregulatie of temperament; - ADHD kan een katalysator zijn voor CD, door bij te dragen aan het aanhouden en uitbreiding naar zwaardere vormen; en - ADHD kan leiden tot CD dat begint in de kinderjaren, dit is een sterke voorspeller voor blijvende problemen.

• Cognitieve en verbale tekorten, - School- en leerproblemen, - Familieproblemen, - Problemen met leeftijdsgenoten, - Tekort in zelfvertrouwen

• Ongeveer 50% van de kinderen met gedragsproblemen zijn ook gediagnosticeerd met depressie of een tegelijk voorkomende angststoornis. - Jongens met gedragsproblemen die ‘internalizing’ problemen hebben, hebben een slechtere uitkomst in de vroege volwassenheid, zoals hogere risico’s voor latere psychiatrische stoornissen en criminele daden. - De meeste meisjes met CD ontwikkelen depressie of een angststoornis bij de vroege volwassenheid. - Voor beide is de toenemende zwaarte van antisociaal gedrag geassocieerd met een toenemende zwaarte van depressie en angst.

Meisjes kunnen meer indirecte vormen van relationele agressie gebruiken, zoals verbale beledigingen, buitensluiten en roddelen.

Symptomen bij jongens kunnen diefstal en agressie zijn.

Bij chronische gedragsproblemen van de vroege jeugd tot volwassenheid staan jongens 10:1 tegenover meisjes. Bij kortere vormen van antisociaal gedrag staan jongens 2:1 tegenover meisjes.

Enkele mogelijke risicofactoren zijn temperamentfactoren die samenhangen met problemen in de emotieregulatie, een hardvochtige, inconsequente opvoedstijl of verwaarlozing in het gezin, en genetische en fysiologische factoren.

Gedragsproblemen zijn een van de meest voorkomende mentale stoornissen bij adolescente meisjes, en kunnen leiden tot problemen in hun leven zoals vroeg zwanger worden en andere problemen.

Gedragsstoornis in de kindertijd en gedragsstoornis in de adolescentie

Repetitief en persisterend gedragspatroon waarbij de grondrechten van anderen worden geschonden, klinisch significante beperkingen in het functioneren en geen criteria voor antisociale-persoonlijkheidsstoornis indien ouder dan 18 jaar

Licht, matig, ernstig

Kinderen met een gedragsstoornis vertonen een zich herhalend en aanhoudend patroon van zeer agressieve en antisociale handelingen waarbij anderen pijn worden gedaan of de rechten van anderen worden verstoord door fysieke en verbale agressie, diefstal of vandalisme.

De symptomen van CD kunnen worden gegroepeerd in 4 dimensies: agressie tegen mensen en dieren, vernieling van eigendommen, bedrog of diefstal, en ernstige overtredingen van regels.

Belangrijke kenmerken van CD zijn: kinderen met CD vertonen ernstig antisociaal gedrag, hebben vaak gelijktijdige problemen zoals ADHD en academische tekortkomingen, en hun gezinnen gebruiken vaak opvoedingspraktijken die bijdragen aan het probleem.

Afwijzing en verwaarlozing door ouders, een inconsequente opvoedstijl, hardvochtige disciplineringsmethoden, lichamelijke mishandeling of seksueel misbruik, gebrek aan toezicht, op jonge leeftijd in veel instellingen wonen, veelvuldige wisselingen van verzorgers, grotere gezinsomvang, criminaliteit van ouders en bepaalde typen familiale psychopathologie.

Afwijzing door leeftijdsgenoten, banden met delinquente leeftijdsgenoten en blootstelling aan geweld in de buurt.

CD wordt zowel beïnvloedt door genetische als omgevingsfactoren. Risico op stoornis is verhoogd bij kinderen met een ouder/verzorger met CD. Stoornis komt vaker voor bij kinderen van ouders met stoornis in alcoholgebruik, depressieve- of bipolaire stoornis, schizofrenie, of ouders met voorgeschiedenis met ADHD of CD.

ODD en CD zijn onderscheidbare maar sterk gecorreleerde aspecten van kinderpsychopathologie. ODD-symptomen komen meestal 2 tot 3 jaar vóór CD-symptomen naar voren.

Antisociale persoonlijkheidsstoornis (APD) en psychopathische kenmerken: Aanhoudend agressief gedrag en CD in de kindertijd kunnen een voorloper zijn van een antisociale persoonlijkheidsstoornis (APD) bij volwassenen.

Het hoofdkenmerk van APD is een in veel verschillende soorten optredend patroon van een gebrek aan respect voor en het schenden van rechten van anderen, dat begint tijdens de kinderjaren en voortduurt tot op volwassen leeftijd.

APD staat ook wel bekend onder de naam psychopathie of sociopathie.

Psychopathische kenmerken bij adolescenten met APD omvatten een patroon van ongevoelig, manipulatief, bedrieglijk en meedogenloos gedrag.

Maar liefst 40% van de kinderen met CD ontwikkelt later APD als volwassene.