IED - Konstrukcja i materiały

Jest to oleista, żółtawa ciecz. Trudno rozpuszcza się w wodzie, ale łatwo w większości rozpuszczalników organicznych.

Płynna, oleista, żółtawa ciecz. Słabo rozpuszczalna w wodzie. Temperatura topnienia wynosi -22,3 stopni.

Biała, krystaliczna substancja silnie higroskopijna. Wymaga bardzo silnego pobudzenia, dlatego nie używa się jej jako materiał wybuchowy samodzielnie, lecz z domieszkami.

Mieszaniny chemiczne saletry amonowej z innymi materiałami wybuchowymi, które zajmują od 10 do nawet 60% składu mieszaniny.

Mechaniczne mieszaniny saletry amonowej z łatwo utleniającymi się substancjami palnymi np.czerwony węglem drzewnym, torfem, mączką roślinną.

Amonity i dynamony z domieszką sproszkowanego glinu, który wzmacnia ich siłę działania.

Rozpuszczona w acetonie nitroceluloza barwi się na kolor niebieski po dodaniu kropli dwufenyloaminy w stężonym kwasie siarkowym.

Dodanie alkoholowego roztworu wodorotlenku potasu i odczynnika Griessa do roztworu nitrogliceryny lub nitroglikoli powoduje zmianę barwy na malinową.

Stalowe elementy, takie jak teowniki, dwuteowniki, kątowniki i ceowniki, są przecinane za pomocą ładunków wybuchowych. Ładunki są umieszczone na całej szerokości przekroju, który ma zostać przerwany.

Ładunki pierścieniowe (PMW) są idealne do niszczenia rur stalowych. Przykładają się do całej powierzchni rury, zapewniając równe i skuteczne zniszczenie.

Pręty stalowe są niszczone za pomocą skupionych ładunków wybuchowych. Rodzaj ładunku i jego wielkość zależą od grubości pręta, który ma zostać zniszczony.

Liny stalowe są przecinane za pomocą dwóch ładunków umieszczonych po przeciwnych stronach. Ten sposób nazywa się "nożycowym" ze względu na sposób działania ładunków.

Elementy konstrukcji z cegły, kamienia, betonu i żelbetu są niszczone przez ładunki umieszczone na zewnątrz lub wewnątrz elementu.

Ładunki zewnętrzne są stosowane w przypadku ograniczonego czasu na wykonanie zadania lub gdy nie można umieścić ładunków kontaktowych.

Ładunki wewnętrzne są używane do niszczenia konstrukcji przygotowanych do demolacji. Umieszcza się je w niszach, komorach minowych, bruzdach, rękawach lub otworach wiertniczych.

Niszą nazywa się wgłębienie w konstrukcji, które ma kształt i rozmiary odpowiadające ładunkowi. Bruzda jest podobna do niszy, ale jest wydłużona.

Wytwarzana jest w wyniku wybuchu ładunku skupionego, której kształt przypomina ścięty stożek z zaokrąglonym dnem.

Jest to obszar wokół miejsca wybuchu, gdzie wstrząsy mogą uszkodzić lub zniszczyć znajdujące się tam obiekty.

Zastosowanie materiałów wybuchowych do celów budowalnych, np. przy tworzeniu tuneli, wykopów, rowów.

Otwory wiertnicze, w których umieszcza się ładunek wybuchowy.

Otwory strzałowe z poszerzonym dnem, które umożliwiają bardziej efektywne wykorzystanie materiału wybuchowego.

Służą do spulchniania gruntu i kruszenia skał w przypadku stosowania większych ładunków wybuchowych.

Stanowią podziemne komory, w których umieszcza się duże ładunki wybuchowe.

Zaawansowana metoda spulchniania gruntu, używana najczęściej w pracach podziemnych.

Improwizowane Urządzenie Wybuchowe (IED) to urządzenie wykonane w sposób improwizowany, które zawiera niszczące, śmiertelne lub szkodliwe środki pirotechniczne, a czasem także zapalające środki chemiczne, przeznaczone do niszczenia, unieszkodliwiania, nękania lub odwracania uwagi. Może zawierać materiały wojskowe, ale jest zazwyczaj skonstruowane z dostępnych materiałów.

IED są trudne do wykrycia i rozpoznania, ponieważ ich konstrukcja jest oparta o łatwo dostępne i tanie materiały. Ich wygląd często maskuje ich prawdziwe przeznaczenie.

Główne elementy IED:

To część IED, która służy do jego aktywowania, przerwania lub zmiany czasu ataku.

Rodzaje materiałów wybuchowych wykorzystywanych w IED:

Środki inicjujące wybuch to materiały lub urządzenia, które powodują eksplozję materiału wybuchowego. Mogą być zapalane ogniem lub elektrycznie.

Kadłub ma na celu ukrycie i zamaskowanie IED. Może być wykonany z różnych przedmiotów, takich jak rury, torby, walizki, samochody czy nawet przedmioty codziennego użytku.

Dodatkowe komponenty, które zwiększają skuteczność IED:

Urządzenia wykorzystujące promieniowanie podczerwone (PIR), które reagują na ruch lub ciepło. Wykrycie ruchu powoduje aktywację czujnika i wysłanie impulsu do zapalnika.

Urządzenia, w których siła nacisku powoduje zetknięcie się dwóch elementów, co zamyka obwód elektryczny i aktywuje zapalnik.

Urządzenia, które detonują po przecięciu lub uwolnieniu odciągu, który blokuje mechanizm zapalnika.

Urządzenia, które wykorzystują wiązkę podczerwieni do wykrywania ruchu. Przerwanie wiązki zamyka obwód elektryczny i aktywuje zapalnik.

Urządzenia, które detonują po zmianie strumienia światła w pobliżu czujnika.

Urządzenia, które reagują na zakłócenia pola magnetycznego w pobliżu czujnika.

Urządzenia, które detonują po ich przesunięciu lub zmianie kąta ustawienia.

Urządzenia, które są transportowane drogą powietrzną, często w formie prowizorycznych wyrzutni rakietowych.

Urządzenia te składają się z metalowej rury lub rury PCV wypełnionej plastycznym materiałem wybuchowym. Z jednej strony posiadają wkładkę miedzianą z wgłębieniem kumulacyjnym, która umożliwia przebijanie pancerzy pojazdów.

Mają na celu zniszczenie lub uszkodzenie pojazdów wojskowych, takich jak czołgi, transportery opancerzone, ciężarówki i samochody osobowe.

Głównym celem jest eliminacja żołnierzy, policjantów, członków władz i innych osób uznanych za wrogie.

Służą sparaliżowaniu sieci transportowej oraz zniszczeniu obiektów przemysłowych, takich jak: rurociągi, elektrownie, sieci wodociągowe i energetyczne.

Ich celem jest uszkodzenie lub zniszczenie statków powietrznych, wraz z ich załogą i ładunkiem.

Mają na celu sprowokowanie określonej reakcji wojsk koalicyjnych, aby poznać ich taktykę działania.

Są najczęściej używane jako przeciwpiechotne miny odłamkowe o działaniu kierunkowym, ale mogą również uszkodzić lekko opancerzone pojazdy.

Są stosowane w taktyce guerrilla i terroru, aby zadawać straty przeciwnikowi i utrudniać mu działania wojskowe.