Historia i struktura RTL Group

Współczesne wielkie korporacje medialne charakteryzują się działalnością multimedialną w różnej skali. Ich właściciele często są anonimowi, ponieważ akcje należą do giełdowych, funduszy inwestycyjnych lub różnych gałęzi gospodarki, co wpływa na rozproszenie i brak transparentności własności. Te firmy często działają na szczeblu globalnym lub transnarodowym.

W 2023 roku tylko dwie europejskie firmy medialne znalazły się w Top 20 największych koncernów medialnych na świecie: Altice, Bertelsmann i Vivendi. Pozostałe miejsca zajmują głównie firmy amerykańskie.

Zjawisko skupiania w rękach niewielu podmiotów dużej ilości udziałów w kapitale innych przedsiębiorstw, mogących prowadzić do ograniczenia konkurencji i wpływu na pluralizm medialny.

Różnorodność poglądów, informacji i treści dostępnych w mediach. Wskaźnik pluralizmu określa, czy media reprezentują szeroką gamę opinii i perspektyw.

W 2023 roku, według danych MediaDB, łączne przychody 20 największych międzynarodowych korporacji medialnych przekroczyły 300 miliardów euro, świadcząc o ogromnym wpływie tych podmiotów na globalny rynek mediów.

Monitorowanie pluralizmu rynków medialnych w Europie ma na celu zapewnienie, że media nie są kontrolowane przez niewielką grupę podmiotów i oferują różnorodne treści odpowiadające potrzebom społeczeństwa.

Prawo własności w mediach jest regulowane ustawami, które mają na celu zapobieganie koncentracji w rękach niewielu podmiotów. Celem regulacji jest zachowanie pluralizmu medialnego i zdrowej konkurencji na rynku.

Konfrontacja USA i Chin w sferze cyfrowej, charakteryzująca się konkurującą polityką gospodarczą i technologiczną, wpływającą na rynek medialny.

Zjawisko, w którym prywatne firmy, głównie z branży wydawniczej, poszerzają swoje wpływy na rynek medialny, obejmując media elektroniczne, np. telewizję, internet i radio.

Wpływające na rynek medialny koncerny, których działalność obejmuje różnorodne obszary, od książek do usług finansowych.

Grupa zachodnich nadawców telewizyjnych, wchodząca w konkurencję z istniejącymi stacjami publicznymi w latach 80.-90. XX wieku.

Koncentracja firm medialnych w rękach niewielu, dużych i wpływowych graczy.

Wpływ na rynek medialny, jaki wywierają media publiczne funkcjonujące w Niemczech.

Firma medialna o globalnym zasięgu, która rozwijała się od książek do multimediów.

Organizacja nadzorująca koncentrację w mediach w Niemczech.

Zjawisko, w którym firmy z branż niemedialnych (np. motoryzacja, luksusowe towary) inwestują w media.

Określenie sytuacji, w której jeden podmiot ma znaczący wpływ na rynek, np. cenę lub dostępność treści.

Połączenie różnych sektorów medialnych w rękach jednego właściciela, np. prasa, radio i telewizja.

Zasada, która ma na celu zapobieganie nadmiernej koncentracji kapitału w mediach, by zapewnić pluralizm medialny.

Ograniczenie ilości licencji radiowych lub telewizyjnych, które może otrzymać jeden podmiot.

Ustalenie maksymalnego udziału jednego podmiotu w rynku oglądalności lub słuchalności.

Testy przeprowadzane przez organy regulacyjne, aby ocenić wpływ koncentracji medialnej na interes publiczny.

Przyznanie licencji telewizyjnej lub radiowej podlega warunkom, które mają zapewnić konkurencję i pluralizm.

Dopuszczalne udziały w kapitale dla firm medialnych, ustalane przez organy regulacyjne.

Wskaźnik pokazujący, ile osób ogląda lub słucha danego programu lub stacji.

RTL Group to największy nadawca radiowy i telewizyjny w Europie, działający na 26 rynkach i posiadający 60 kanałów telewizyjnych, 7 usług streamingowych i 36 stacji radiowych.

Korzenie RTL Group sięgają 1924 roku, kiedy to ruszyła stacja Radio Luxembourg. Firma istniejena w dzisiejszej formie od 2000 roku, będąc rezultatem połączenia CLT-UFA i Pearson TV.

Właściciele największych francuskich firm medialnych to często koncerny z innych branż, jak transport, telekomunikacja, lotnictwo lub budownictwo.

Vivendi, Altice, Dassault Médias, Bouygues Group to przykład największych francuskich firm medialnych, które mają szeroki zakres interesów poza branżą medialną.

Właściciele mogą wpływać na treści i opinie w mediach, a w przypadku niewielkiej liczby właścicieli pluralizm może być zagrożony.

Prawo dotyczące posiadania i zarządzania mediami, które ma na celu przeciwdziałanie koncentracji mediów w rękach niewielkiej liczby osób i ochrona pluralizmu medialnego.

Grupa medialna należąca do właścicieli luksusowych marek, obejmująca takie tytuły jak "Le Figaro", "Libération", "Le Parisien", "Les Echos", "Le Point", "Paris Match", "TF1", "BFM TV" i "huffington Post.fr".

Grupa medialna należąca do Louis Vuitton Moët Hennessy, kontrolująca ważne media informacyjne, m.in.: "Les Echos", "Les Parisien", "20 Minutes France", "huffington Post.fr", "Le Monde" i "La Voix du Nord".

Model własności prasy, w którym media są finansowane częściowo lub w całości przez państwo, często w formie fundacji non-profit, co ma na celu zapewnienie niezależności i wolności prasy.

Przykłady kluczowych mediów publicznych w Skandynawii: Sveriges Television AB i Sveriges Radio AB (Szwecja), TV4 Media (Szwecja), YLE (Finlandia), DR i TV2 (Dania).

Zjawisko przejęcia, upolitycznienia i sterowania mediami publicznymi przez rząd, często prowadzące do ograniczenia wolności prasy i pluralizmu medialnego.

Grupa medialna na Węgrzech, kontrolująca prawie 500 mediów w różnych sektorach, tworzona w oparciu o ustawę z 2013 r., która umożliwiała przejęcie mediów przez państwo.

Komisja ds. Koncentracji w Mediach (KEK) to instytucja federalna działająca w Niemczech od 1997 roku. Jej głównym celem jest monitorowanie rynku medialnego i przeciwdziałanie nadmiernej koncentracji w tej branży. KEK współpracuje z Federalnym Biurem ds. Karteli w tym zakresie.

W Niemczech nadmierną koncentrację rynku medialnego definiuje się w oparciu o tzw. 'pozycję dominującą'. KEK ocenia koncentrację na rynku prasowym i radiowo-telewizyjnym, biorąc pod uwagę udziały w rynku. Istnieją jednak pewne ograniczenia.

W Niemczech nie ma specjalnych przepisów dotyczących koncentracji na rynku prasowym. Ograniczenia dotyczą raczej koncentracji 'cross-sektorowej', czyli obejmującej różne rodzaje mediów. Na przykład, firma posiadająca udział w gazecie może mieć ograniczone możliwości rozszerzenia swojej działalności na telewizję.

Na rynku telewizyjnym w Niemczech zastosowano zasadę oglądalności, określając próg 30% jako kryterium nadmiernej koncentracji. Nadawcy telewizyjni, którzy osiągną 25% widowni, nie mogą kupować ani zakładać nowych stacji. Istnieje jednak 'zasada premii' - nadawca może zwiększyć swój próg do 28%, jeśli emituje regionalne programy informacyjne, i do 31%, jeśli emituje treść niezależnych producentów.

W Niemczech nie ma ograniczeń dla kapitału zagranicznego na rynku mediów elektronicznych i prasy codziennej. To oznacza, że firmy z innych krajów mogą swobodnie inwestować w niemieckie media.

Unijne regulacje kontroli koncentracji znajdują się w art. 81-86 Traktatów. Mają one na celu zapobieganie nadużywaniu pozycji dominującej, zmowom monopolowym i zakłócaniom wolnej konkurencji. Komisja Europejska ma kompetencje w tej dziedzinie, a państwa członkowskie mogą stosować dodatkowe regulacje w sektorze mediów, aby chronić pluralizm.

Rozporządzenie Rady 139/2004/WE z 2004 r. reguluje procedurę kontroli koncentracji w UE. Przedsiębiorstwa planujące koncentrację, która ma wymiar wspólnotowy, muszą zawiadomić Komisję Europejską.

Koncentracja w mediach odnosi się do skupiania się w rękach niewielu podmiotów dużej części udziałów w kapitale innych przedsiębiorstw medialnych. Może to prowadzić do ograniczenia konkurencji na rynku medialnym i wpływać na różnorodność treści.