Familiaal Vermogensrecht Quiz

De wettelijke stelsels (gemeenschap van goederen, scheiding van goederen) zijn van aanvullend recht, terwijl de conventionele stelsels (huwelijkscontract) van dwingend recht zijn. Dit betekent dat je bij de wettelijke stelsels een keuze hebt, maar bij de conventionele stelsels moet je de regels volgen.

Het primaire huwelijksstelsel omvat een reeks rechtsregels die de vermogensrechtelijke gevolgen van het huwelijk en zijn ontbinding regelen tussen echtgenoten en tegenover derden.

De persoonlijke gevolgen van het huwelijk omvatten de wederzijdse plichten van de echtgenoten, zoals trouw, hulp en bijstand.

De vermogensrechtelijke gevolgen van het huwelijk regelen hoe het vermogen van de echtgenoten wordt beheerd en verdeeld, inclusief de gezinswoning. Deze regels bepalen ook de verplichting tot bijdrage aan de gezinslasten.

De minimum autonomie impliceert dat iedere echtgenoot een deel van het vermogen behoudt dat onafhankelijk van de andere echtgenoot kan worden beheerd.

De minimum verbondenheid impliceert dat beide echtgenoten een verantwoordelijkheid dragen om bij te dragen aan de gezinsuitgaven en de lasten op zich te nemen.

Een echtgenoot kan niet zelfstandig over de gezinswoning beschikken. Dit betekent dat hij of zij niet de woning kan verkopen of verhuren zonder de toestemming van de andere echtgenoot.

De bescherming van de gezinswoning vervalt na een jaar feitelijke scheiding als beide partners de intentie hebben om te scheiden.

Een juweel behoort normaal gesproken tot het eigen vermogen omdat het individualiseerbaar is. Maar als je het laat smelten, wordt het onderdeel van het gemeenschappelijk vermogen.

Goederen die van nature tot het eigen vermogen behoren, worden automatisch als zodanig beschouwd. Dit geldt voor kledingstukken, sieraden en andere persoonlijke bezittingen.

Het voorkeurrecht geeft de eigenaar van het hoofdgoed (bijvoorbeeld de grond) de mogelijkheid om een bijkomend goed (bijvoorbeeld de woning) van de andere echtgenoot te kopen tegen een vooraf bepaalde prijs.

Een aandeel dat door een echtgenoot wordt verkregen in een goed dat al in hun bezit is. Denk aan een extra aandeel in een woning.

Geld dat wordt gebruikt om een aandeel in gezamenlijk bezit (bijvoorbeeld een huis) over te nemen van een mede-eigenaar, kan afkomstig zijn uit het eigen vermogen van de kopende echtgenoot of het gemeenschappelijk vermogen. De bron van het geld is bepalend voor de indeling.

Goederen die worden verkregen door herinvesteringen van eigen vermogen (bijvoorbeeld een erfenis), blijven onder het eigen vermogen vallen. Dit geldt zolang deze herkomst kan worden aangetoond.

Een woning die wordt gekocht met geld uit zowel eigen vermogen als gemeenschappelijk vermogen, kan worden ingedeeld in het vermogen dat domineert. Bijvoorbeeld: Een woning die voor 500.000 euro wordt gekocht, waarvan 300.000 euro uit eigen vermogen komt en 200.000 euro uit gemeenschappelijk vermogen. De woning behoort dan tot het eigen vermogen, omdat het eigen vermogen de grootste bijdrage levert.

Het is mogelijk om in eigen naam een aankoop te doen, ook al ben je gehuwd in het wettelijk stelsel. Dit kan via wederbelegging, waarbij je het geld uit je eigen vermogen gebruikt om de aankoop te financieren. Voordeel: Je kunt zelfstandig besluiten.

Een document dat juridisch vastlegt hoe het vermogen tijdens het huwelijk wordt verdeeld. Dit kan het wettelijk stelsel zijn, waar alles gedeeld is, of een conventioneel stelsel met eigen afspraken.

Als echtgenoten hun huwelijksvermogensregime willen veranderen, bijvoorbeeld van het standaard stelsel naar een aangepast stelsel, is een document van een notaris nodig. Dit moet ook geregistreerd worden bij het Centraal Register van Huwelijksovereenkomsten (CRH).

Een overeenkomst in het huwelijkscontract of samenlevingscontract waarin één partner het recht krijgt om, bij het einde van het huwelijk, vóór de verdeling van de gemeenschappelijke goederen, bepaalde spullen te pakken.

Een regel in het wettelijk stelsel waarbij de langst levende echtgenoot alles erft van de andere echtgenoot (de helft van het gemeenschappelijk vermogen).

Een mogelijk nadeel van het verblijvingsbeding: als de langst levende echtgenoot snel na de eerste echtgenoot overlijdt, kunnen de kinderen of andere erfgenamen van de langst levende echtgenoot zware belastingen moeten betalen.

Een optie in een huwelijkscontract die de langst levende echtgenoot de keus geeft om goederen uit het gemeenschappelijk vermogen te erven of te laten verdelen.

Een optie in het keuzebeding waarbij de langst levende echtgenoot alle goederen uit het gemeenschappelijk vermogen erft en geen enkele verdeling plaatsvindt.

Een optie in het keuzebeding waarbij de langst levende echtgenoot geen goederen uit het gemeenschappelijk vermogen erft en deze goederen worden verdeeld onder de erfgenamen volgens de wettelijke regels.

Een huwelijksvermogenstelsel waarbij alle bezittingen en schulden die tijdens het huwelijk zijn verkregen, gemeenschappelijk eigendom zijn.

Een huwelijksvermogenstelsel waarbij elk van de partners zijn eigen vermogen en schulden behoudt, inclusief wat hij of zij voor het huwelijk had.

Het standaard huwelijksvermogenstelsel in België. Beide partners delen de aanwinsten tijdens het huwelijk, maar hun persoonlijk vermogen blijft gescheiden.

Een voordeel van het wettelijk stelsel is dat de gezinswoning automatisch beschermd is.

Een nadeel van het wettelijk stelsel is dat al het gezamenlijk vermogen tijdens een scheiding moet worden verdeeld.

Een voordeel van de scheiding der goederen is dat beide partners volledige financiële onafhankelijkheid hebben.

Een nadeel van de scheiding der goederen is dat er geen automatische bescherming is voor de gezinswoning.

Een voordeel van de algemene gemeenschap is dat alle eigendommen gemeenschappelijk zijn en beslissingen simpel te nemen zijn.

Een nadeel van de algemene gemeenschap is dat alle individuele eigendommen en schulden gemeenschappelijk worden, ook voorhuwelijks vermogen en schenkingen.

Een contract waarin partners afspreken wat er met hun vermogen moet gebeuren bij een scheiding. Dit kan bijvoorbeeld scheiding van goederen zijn, gemeenschap van goederen of een combinatie van beide.

Het vermogensstelsel waarbij beide partners hun eigen vermogen beheren en bij scheiding elk hun eigen bezittingen terugkrijgen.

Een beding dat toegevoegd kan worden aan een huwelijkscontract om een grotere solidariteit te creëren tussen partners die voor scheiding van goederen hebben gekozen. Dit betekent dat de ene partner een vordering krijgt op de andere partner bij scheiding.

Een beding dat kan worden opgenomen in de aankoopakte van een woning om te zorgen dat deze automatisch deel uitmaakt van het gemeenschappelijk vermogen van het koppel wanneer ze trouwen.

Een beding dat wordt opgenomen in de aankoopcontracten van ongehuwde samenwonende partners. Dit beding zorgt ervoor dat de langstlevende partner een keuze kan maken over de eigendom van de woning na het overlijden van de overledene.

Een beding dat zorgt ervoor dat de weduwe/weduwnaar na het overlijden van de partner nog minimum 6 maanden in de gezinswoning kan blijven wonen.

Situatie waarin een koppel samenwoont zonder getrouwd te zijn of een geregistreerd partnerschap te hebben.

Goederen die tijdens de feitelijke samenwoning gezamenlijk worden verworven, maar zonder formele afspraken over verdeling. De eigenaren bezitten het goed samen, zonder dat er duidelijk is wie wat heeft.

Bij een overlijden van een partner, heeft de langstlevende de keuze om het deel van de overledene over te nemen. Deze keuze is niet automatisch.

Ouders hebben altijd de plicht om voor hun kinderen te zorgen, ongeacht hun eigen samenlevingsvorm.

In een feitelijke samenwoning behoudt elk individu zijn eigen goederen en vermogen.

Schuldeisers mogen ervan uitgaan dat iemand eigenaar is van alle goederen die hij in zijn bezit heeft. Dit kan problemen creëren voor samenwonenden die geen gemengd vermogen hebben.

In een feitelijke samenwoning heeft de wet geen specifieke bescherming voor de gezinswoning en huisraad.