Economie: Kosten en Mededinging

De gemiddelde totale kosten (GTK) dalen naarmate de productieomvang toeneemt. Dit komt door specialisatie en ondeelbare productiefactoren.

De gemiddelde totale kosten (GTK) stijgen naarmate de productieomvang toeneemt. Dit komt door managementproblemen en inefficiëntie bij grotere organisaties.

De kleinste hoeveelheid productie waarbij de gemiddelde totale kosten (GTK) het laagst zijn.

De productiefunctie die de totale kosten weergeeft van variabele productiefactoren om een bepaalde hoeveelheid (Q) te produceren tegen minimale kosten.

De constante kosten die niet veranderen met de productieomvang.

De totale kosten om een hoeveelheid (Q) te produceren met de korte-termijn kostenminimaliserende combinatie van inputs.

De gemiddelde totale kosten (KGK) berekend als de som van de gemiddelde variabele kosten (GVK) en de gemiddelde constante kosten (GCK).

De marginale kosten (KMK) zijn de verandering in de totale kosten wanneer de productie met één eenheid toeneemt.

De verandering in de totale opbrengst als gevolg van een verandering in het productievolume.

De winstmaximaliserende output voor een onderneming, waarbij MO gelijk is aan MK. Dit betekent dat de extra opbrengst van het produceren van een extra eenheid gelijk is aan de extra kosten van het produceren van die eenheid.

De prijs waarbij een bedrijf net genoeg variabele kosten dekt om te blijven produceren.

De kosten die al gemaakt zijn en niet meer terug te verdienen zijn, ongeacht of er geproduceerd wordt of niet.

De vaste kosten die wel vermijdbaar zijn, afhankelijk van de productie.

Een model dat de markt beschrijft met veel aanbieders en vragers, elk met een verwaarloosbaar klein marktaandeel, waardoor individuele bedrijven geen invloed kunnen uitoefenen op de marktprijs.

Een bedrijf maakt verlies als de prijs lager is dan de gemiddelde variabele kosten. De onderneming zal dan stoppen met produceren om verdere verliezen te voorkomen, ook al worden de vaste kosten niet terugverdiend.

De aangeboden hoeveelheid in de markt voor iedere mogelijke marktprijs, waarbij alle ondernemingen hun korte-termijn beslissingen nemen. Dit is de horizontale sommatie van de individuele korte-termijn aanbodcurves van alle bedrijven in de markt.

De aangeboden hoeveelheid in de markt voor iedere mogelijke marktprijs, waarbij alle bedrijven hun lange-termijn beslissingen nemen. Alle lange-termijn aanpassingen zijn gemaakt (zoals het intreden of uittreden van bedrijven).

De winstmaximaliserende outputbeslissing van een bedrijf op de korte termijn. De bedrijf produceert waar de marginale kosten gelijk zijn aan de prijs.

Winst is nul en de prijs is gelijk aan de gemiddelde totale kosten. Dit punt betekent dat de onderneming geen winst meer kan maken, maar ook niet verlies maakt.

Een situatie waarin de marktprijs gelijk is aan de minimum efficiënte schaal (MES). Dit betekent dat er geen winst meer kan worden gemaakt door bedrijven die in de markt toetreden.

Het aantal bedrijven in een markt in het lange-termijn evenwicht is gelijk aan de marktvraag in evenwicht gedeeld door de minimum efficiënte schaal (MES).

Een monopolist is de enige onderneming die een bepaald goed produceert en verkoopt aan meerdere kopers. Dit betekent dat ze de enige aanbieder zijn en de prijs van het goed kunnen bepalen.

De winst van een monopolist wordt gemaximaliseerd wanneer de marginale opbrengst gelijk is aan de marginale kosten (MO = MK). Dit punt geeft de optimale hoeveelheid aan die de monopolist moet produceren.

De monopolist kan de prijs van een product bepalen omdat er geen directe concurrenten zijn. De prijs wordt bepaald door de inverse marktvraagcurve en hangt af van de hoeveelheid die de monopolist aanbiedt.

De marginale opbrengst (MO) is de verandering in de totale opbrengst wanneer de hoeveelheid met één eenheid toeneemt. Bij een monopolist is de MO altijd lager dan de gemiddelde opbrengst (GO).

Een monopolist kan de prijs hoger zetten dan de marginale kosten. De mate waarin de prijs boven de marginale kosten ligt, hangt af van de prijselasticiteit van de vraag.

De Lerner Index is een maatstaf voor de marktmacht van een monopolist. De index wordt berekend als het verschil tussen de prijs en de marginale kosten, gedeeld door de prijs.

Een monopolist zal alleen produceren als de gemiddelde totale kosten lager zijn dan de prijs. Dit zorgt ervoor dat de monopolist geen verlies maakt en winst kan maken.

Een monopolist bepaalt de hoeveelheid en de prijs van het product tegelijkertijd. Dit betekent dat de monopolist geen aanbodcurve heeft, zoals in een perfecte competitieve markt.

Een monopolie is een marktvorm waarbij er slechts één aanbieder is van een product of dienst. Dit geeft de monopolist veel macht om de prijs te bepalen. De consument heeft geen alternatief en moet de prijs accepteren.

De totale vraag moet relatief laag zijn ten opzichte van de minimum efficiënte schaal van de productie. Dit is wanneer de kosten per eenheid het laagst zijn. In deze situatie is het efficiënter om een monopolie te hebben omdat de productie met de laagste kosten kan worden gerealiseerd.

In een markt van volledige mededinging worden middelen efficiënt toegewezen wanneer de prijs van een product gelijk is aan de marginale kosten van de productie. Dit betekent dat alle consumenten die bereid zijn de marktprijs te betalen het product kunnen kopen en alle producenten die bereid zijn het product tegen die prijs te verkopen, kunnen produceren.

Het verschil in welzijn tussen de welvaart van de consument in een perfect concurrerende markt en de welvaart van de consument in een monopolie. Dit betekent dat het monopolie een deel van de welvaart van de consument in beslag neemt door de prijs hoger te zetten dan de marginale kosten.

Structurele toetredingsbelemmeringen zijn factoren die het voor potentiële concurrenten onmogelijk of erg lastig maken om toe te treden tot een markt. Deze barrières kunnen door de aard van de markt of de branche ontstaan.

De onzichtbare hand, een concept van Adam Smith, verwijst naar het mechanisme in een vrije markt dat, zonder enige bewuste planning of interventie, zorgt voor een optimale allocatie van middelen. Consumenten en producenten, die enkel hun eigen belang nastreven, creëren onbedoeld een sociaal wenselijke uitkomst.

Een multi-plant monopolie is een monopolist die meer dan één productiefaciliteit heeft (plants) om een bepaald product te produceren.

Deadweight loss (DWL) is het verlies aan welzijn dat optreedt wanneer de hoeveelheid geproduceerde en geconsumeerde goederen lager of hoger is dan de efficiënte hoeveelheid. Dit resulteert in een lagere netto economische baten (consumentensurplus + producentensurplus).

Een productiekartel is een afspraak tussen twee of meer ondernemingen die samenwerken om de prijs en de productie op een markt te bepalen. De ondernemingen gedragen zich als een monopolie, waardoor de consument de negatieve gevolgen van een monopolie ervaart.

Overheidsinterventies zoals belastingen, subsidies, maximumprijzen of minimumprijzen kunnen de vrije werking van de markt beïnvloeden en leiden tot een inefficiënte allocatie van middelen, wat resulteert in deadweight loss.

De marginale kosten van een monopolie met meerdere fabrieken (multi-plant) worden bepaald door de som van de marginale kosten van elke individuele fabriek. In een multi-plant monopolie worden de producten van de fabrieken toegevoegd om de totale productie te verkrijgen.

De totale welvaart in een markt wordt bepaald door de som van het consumentensurplus (CS) en het producentensurplus (PS).

Partiële evenwichtsanalyse richt zich op de prijs en hoeveelheid in één specifieke markt, terwijl de prijzen in andere markten als gegeven worden beschouwd. Deze benadering is een vereenvoudiging van de realiteit.

Een monopolist met meerdere fabrieken moet de productie over de fabrieken verdelen om de winst te maximaliseren. De optimale productie-aantallen voor elke fabriek worden bereikt wanneer de marginale kosten van de laatste eenheid in elke fabriek gelijk zijn. Op deze manier worden de kosten efficiënt verdeeld.

Een accijns is een belasting die wordt geheven op de productie of verkoop van een specifiek product. De producenten dragen de belasting af, wat kan leiden tot een prijsstijging en een verlaging van de geconsumeerde hoeveelheid.

Marktefficiëntie meet het procentuele welvaartsverlies dat optreedt door af te wijken van de ideale allocatie van middelen in perfecte mededinging.