Działanie wspólne i interakcja społeczna

Krótkotrwały i niezobowiązujący kontakt społeczny, który nie ma poważniejszych konsekwencji, np. rozmowa telefoniczna zakończona odłożeniem słuchawki, albo odpisanie na ofertę handlową z odmową.

Ciąg wzajemnie powiązanych działań między dwiema osobami, przy czym każde działanie jest zorientowane na partnera i reaguje na poprzednie działania.

Uczestnik interakcji społecznej, z którym wchodzimy w kontakt.

Przypuszczenie, jakie mamy na temat partnera w interakcji, jego celów i motywacji.

Spodziewane zachowanie partnera, które wynika z naszych domniemań.

Dostosowanie własnego zachowania w odpowiedzi na działania i reakcje partnera.

Rozwijanie interakcji poprzez dodanie nowych elementów, np. rozszerzoną rozmowę, nowe wspólne działania, a nawet zawiązanie znajomości.

Pierwsza interakcja międzyosobowa, która może rozpocząć sekwencję dalszych działań.

Wzajemne oddziaływanie na siebie partnerów, polegające na tym, że zachowanie jednej osoby staje się zbiorem bodźców dla drugiej osoby, na które ona reaguje, a jej reakcje są bodźcami dla osoby pierwszej, która na nie reaguje, te reakcje będąc bodźcami dla partnera wywołują jego kolejną reakcję itd., aż do chwili, kiedy ten proces wymiany bodźców i reakcji nie ulegnie przerwaniu.

Obserwowalne zjawisko, w którym jednostka aktywności jednego człowieka następuje po jednostce aktywności drugiego człowieka, niezależnie od treści tej aktywności.

Podejście do badania interakcji, które skupia się tylko na obserwowalnych zachowaniach, traktując „wnętrze" osoby jako niewiadomą.

Teoria, która traktuje interakcje jako wzajemną wymianę dóbr lub wartości między partnerami, gdzie każdy stara się uzyskać korzyści większe od kosztów.

Najnowsza odmiana teorii wymiany, zakładająca, że ludzie podejmują decyzje w interakcjach w sposób racjonalny, aby zmaksymalizować zyski.

Wartości, które można uzyskać poprzez interakcje, np. pieniądze, uznanie społeczne lub wartości użyteczne, np. wiedza.

Strata lub wysiłek poniesiony w wyniku interakcji, np. czas, energia, pieniądze, kompromisy.

Teorie, które próbują wyjaśnić procesy zachodzące w „czarnej skrzynce", czyli w umyśle osób uczestniczących w interakcjach.

Proces, w którym osoba próbuje zrozumieć intencje i motywacje innej osoby, wyobrażając sobie jej perspektywę i przypisując jej cele w interakcji.

Wpływ jaki wywierają doświadczenia z przeszłości na nasze postrzeganie i interpretowanie zachowania innych osób w danej sytuacji.

Określa stopień pewności siebie i własnej wartości w interakcjach społecznych.

Zachowanie charakteryzujące się pewnością siebie i gotowością do inicjowania interakcji z innymi.

Unikanie interakcji społecznych z powodu niskiej samooceny i obaw przed odrzuceniem.

Stan, w którym myśli, oczekiwania i motywacje obu osób w interakcji pokrywają się, co ułatwia wzajemne zrozumienie.

Pierwszy etap interakcji, w którym jedna osoba podejmuje kontakt z drugą, np. poprzez uśmiech, gest lub rozpoczęcie rozmowy.

Złożony proces myślowy, zachodzący w obu stronach interakcji, zmierzający ku wzajemnemu zrozumieniu uczestników.

Wzajemność nie musi oznaczać natychmiastowej wymiany korzyści między tymi samymi osobami. Rewanż może być odłożony w czasie, a nawet otrzymany od kogoś innego, kto nie był bezpośrednio obdarowany.

Wzajemność nie wymaga, aby każda korzyść była równoważona „w tej samej walucie”. Pomoc może być odwzajemniona inną formą wsparcia.

Wzajemność może być pośrednia, gdzie osoby, które dają i otrzymują, nie są bezpośrednio powiązane. Dary są przekazywane w łańcuchu, a ostatecznie korzyści wracają do pierwotnego darczyńcy.

Wzajemność w "Kula" polega na tym, że każda wyspa, uczestnicząc w tym systemie, zarówno coś daje, jak i coś otrzymuje. Dzięki temu, że interakcje tworzą zamknięty łańcuch, każdy zyskuje.

„Kula" to obrazowy przykład, jak wzajemność może działać w społecznościach, gdzie relacje są złożone i rozciągają się na wiele osób i grup.

„Kula" to przykład systemu społecznego, w którym wzajemność nie jest natychmiastowa, ale jest zagwarantowana w długim okresie przez powtarzalne i połączone interakcje.

Systemy powiązań społecznych, jak "Kula", pokazują, że wzajemność może występować w różnych formach i nie zawsze jest prosta i oczywista.

Pojęcie "Kula", pokazując pośredni charakter wzajemności, rozszerza nasze pojmowanie tego pojęcia i zachęca do głębszej analizy społecznych relacji.

Oczekiwana odległość przestrzenna między uczestnikami interakcji, zależna od ich ról społecznych, kontekstu sytuacji i kultury.

Sieć interakcji pomiędzy kilkoma osobami w tej samej sytuacji.

Społeczna zasada nakazująca udawać, że nie dostrzegamy obcych.

Dynamiczna sekwencja działań między partnerami, którzy reagują na siebie nawzajem.

Osoby, na których najbardziej nam zależy i których opinia jest dla nas ważna.

Samoocena kształtowana przez interpretację reakcji innych osób.

Przelotny kontakt społeczny, niezaplanowany i krótkotrwały.

Elementarna wymiana spojrzeń, która sygnalizuje, że osoby potencjalnie gotowe są do interakcji.

Typ interakcji społecznej, gdzie wszyscy uczestnicy mają równe szanse na kontakt i nikt nie jest wyróżniony. Celem jest swobodna wymiana myśli i nawiązywanie kontaktów w spontaniczny sposób.

Forma interakcji społecznej charakteryzująca się swobodnym ruchem i możliwością wyboru rozmówców. Brak ustalonej struktury, a uczestnicy mogą wedle uznania decydować o tym, z kim chcą rozmawiać.

Forma dyskusji, gdzie wszyscy uczestnicy siedzą przy okrągłym stole, tworząc równe możliwości rozmowy i wzajemnej obserwacji. Sprzyja otwartej i równej debacie.

Osoba prowadząca debatę przy okrągłym stole, która pilnuje kolejności wypowiedzi, zapewnia równy czas dla wszystkich uczestników i moderuje dyskusję, nie narzucając własnych poglądów.

Zdarzenia, w których spontaniczne interakcje przybierają formę bardziej zorganizowaną, tworząc mniejsze grupy skupione wokół interesujących lub wpływowych osób.

Oddziaływanie na osoby w sieci niezogniskowanej, prowadzące do skupienia uwagi i konwersacji wokół konkretnej osoby, tworząc mniejsze grupki.

Stan, w którym uczestnicy interakcji społecznej są podzieleni na mniejsze grupy skupione wokół różnych osób, tworząc wyraźne linie podziału.

Osoba, która w danej sytuacji przyciąga uwagę i skupia wokół siebie konwersacje, stając się centrum zainteresowania dla innych uczestników.