Bloed en Rode Bloedcellen

Witte bloedcellen kunnen zich in weefsels bewegen dankzij hun cytoskelet.

Witte bloedcellen kunnen de bloedbaan verlaten via spleten in het epitheelweefsel. Dit wordt diapedese genoemd.

Witte bloedcellen kunnen zich richten naar een bepaalde chemische stof, zoals cytokines, door de concentratieverschillen te voelen. Dit wordt chemotaxis genoemd.

Witte bloedcellen kunnen bepaalde partikels in hun cytoplasma opsluiten en verteren. Dit wordt fagocytose genoemd.

Een type witte bloedcel dat granulen bevat.

Een type witte bloedcel dat geen granulen bevat.

Neutrofiele granulocyten hebben een neutrale kleur en zijn gespecialiseerd in het fagocyteren van bacteriën.

Eosinofiele granulocyten absorberen eosine en hebben een roze-rode kleur. Ze zijn gespecialiseerd in het fagocyteren van parasieten.

Een type witte bloedcel met granules die basische kleurstoffen opnemen, waardoor ze donkerblauw kleuren.

Stof die vrijkomt uit basofiele granulocyten en andere cellen, en ontstekingsreacties in gang zet.

Stoffen die andere witte bloedcellen aanlokken naar de ontstekingshaard.

Een type witte bloedcel dat later uitrijpt tot een macrofaag.

Een grote cel die gespecialiseerd is in fagocytose, het opnemen en verteren van vreemde stoffen.

Een vorm van afweer die snel reageert op elke dreiging, zonder specifieke targets.

Een vorm van afweer die gericht is op specifieke bedreigingen, zoals virussen of bacteriën.

Een type witte bloedcel dat deel uitmaakt van de specifieke afweer.

Een eiwit dat een porie in de celmembraan van een vreemd agens maakt, waardoor het agens water opneemt en explodeert door osmotische kracht.

De gelijktijdige aanwezigheid van meerdere antistoffen.

Een biochemisch merkteken dat fagocytose activeert.

De aantrekking van witte bloedcellen naar de infectieplaats.

Een niet-specifiek verdedigingsmechanisme van het lichaam tegen lokale beschadiging.

De hoofdsymptomen van acute ontsteking: roodheid, zwelling, warmte en pijn.

De fase van ontsteking waarin bloedvaten verwijden, waardoor meer bloed naar het gebied stroomt.

De fase van ontsteking waarin witte bloedcellen zich aan de wand van de bloedvaten positioneren en daarna het weefsel binnendringen.

De grootste lymfevat, verzamelt lymfe van de onderste ledematen, linker thoraxhelft, abdomen, linker arm en linker helft van het hoofd. Start in het abdomen, loopt naar boven aan de dorsale zijde van de abdominale en thoracale holte en mondt uit in de splitsing van de vena subclavia en vena jugularis links.

Het op één na grootste lymfevat, neemt lymfe op van de rechter arm, rechter thoraxhelft en rechter helft van het hoofd. Mondt uit in de splitsing van de vena subclavia en vena jugularis rechts.

Een afvoer van weefselvocht, vergelijkbaar met de extracellulaire vloeistof. Kan tijdens infectie partikels van bacteriën, virussen of andere lichaamsvreemde items meevoeren.

Een type lymfocyt dat in de thymus uitrijpt. Er zijn verschillende soorten: cytotoxische T-cellen, T-helpercellen en T-suppressorcellen.

Een type T-cel dat rechtstreeks bepaalde cellen kan aanvallen en vernietigen.

Een type T-cel dat een belangrijke rol speelt in de activatie van B-cellen.

Een type T-cel die de immuunreactie in de hand houdt door een remmend effect.

Stoffen die witte bloedcellen aantrekken naar de ontstekingshaard.

Het proces waarbij antistoffen of complementfactoren aan een lichaamsvreemd deeltje binden en zo de fagocytose efficiënter maken.

Eiwitten die door B-cellen worden geproduceerd en die specifiek binden aan antigenen.

Een lichaamsvreemde stof die een immuunreactie opwekt.

De plaats op een antigeen waar een antistof bindt.

Een retrovirus dat zich bindt aan de CD4-receptor op helper T-cellen en deze vernietigt, waardoor het immuunsysteem verzwakt.

Het virus bevindt zich in lichaamsvochten en kan via kleine wondjes in het bloed terechtkomen tijdens seksueel contact.

HIV kan worden overgedragen via besmet bloed, zoals bij bloedtransfusie, naaldgebruik of medische ongelukken.

HIV kan worden overgedragen van moeder op kind via de placenta, tijdens de geboorte of via moedermelk.

De periode tussen infectie met HIV en het verschijnen van antistoffen in het bloed.

De verandering in het bloed van een HIV-geïnfecteerde persoon waarbij antistoffen tegen het virus worden aangetoond.

De ziekte die wordt veroorzaakt door het HIV-virus, resulterend in een ernstige verzwakking van het immuunsysteem.

De tijd tussen de besmetting met HIV en het verschijnen van AIDS-symptomen kan variëren van 6 maanden tot meer dan 10 jaar.