Biologie: Kenmerken van Leven en Cellen

Alle levende wezens bezitten ten minste vier kenmerken: groei, reproductie, responsiviteit en metabolisme.

Prokaryotische cellen missen een celkern en interne structuren omgeven door fosfolipidemembranen. Ze zijn typisch kleiner dan eukaryotische cellen.

Eukaryotische cellen bezitten een celkern en hebben interne membraangebonden organellen. Ze zijn over het algemeen groter dan prokaryotische cellen.

Een glycocalyx is een gelatineuze laag die een bacterie omhult. Het bestaat uit polysachariden en/of polypeptiden en kan twee vormen aannemen: een kapsel of een slijmlaag.

Een kapsel is een duidelijk georganiseerde en stevig verbonden glycocalyx, terwijl een slijmlaag ongeorganiseerd en los is. Beide types kunnen bescherming bieden tegen uitdroging, aanhechting aan oppervlakken en afweer van het immuunsysteem van de gastheer.

Het proces waarbij moleculen door het celmembraan bewegen van een gebied met een hoge concentratie naar een gebied met een lage concentratie, zonder dat de cel energie verbruikt.

Het proces waarbij moleculen door het celmembraan bewegen van een gebied met een hoge concentratie naar een gebied met een lage concentratie, met behulp van speciale kanalen of dragereiwitten.

Het proces waarbij watermoleculen door een semipermeabel membraan bewegen van een gebied met een hoge waterconcentratie naar een gebied met een lage waterconcentratie.

Cellen die een proces gebruiken om stoffen tegen hun concentratiegradiënt te verplaatsen, wat energie in de vorm van ATP vereist.

Een speciaal type actief transport waarbij een stof wordt gemodificeerd tijdens het transport door het celmembraan.

Een oplossing met dezelfde concentratie opgeloste stoffen als binnen de cel. Er is geen netto beweging van water.

Een oplossing met een lagere concentratie opgeloste stoffen dan binnen de cel. Water migreert de cel in.

Een oplossing met een hogere concentratie opgeloste stoffen dan binnen de cel. Water migreert de cel uit.

Een vorm van actief transport waarbij een transporteiwit één type stof in één richting vervoert.

Een vorm van actief transport waarbij een transporteiwit twee stoffen in tegengestelde richtingen vervoert.

De celwand van gram-positieve bacteriën is relatief dik en bestaat voornamelijk uit peptidoglycaan. Daarnaast bevat het teichoïnezuur en lipoteichoïnezuur. Lipoteichoïnezuur verbindt de celwand met het plasmamembraan, terwijl teichoïnezuur aan het peptidoglycaan bindt. Beide dragen een negatieve lading, reguleren de beweging van kationen en versterken de celwand.

Tijdens de gram-kleuring wordt kristalviolet door de dikke peptidoglycaanlaag vastgehouden, waardoor de gram-positieve bacteriën paars kleuren.

De celwand van gram-negatieve bacteriën is dunner en bevat een geringere hoeveelheid peptidoglycaan. Dit bevindt zich in de periplasmatische ruimte tussen het plasmamembraan en het buitenmembraan.

Het buitenmembraan van gram-negatieve bacteriën is opgebouwd uit fosfolipiden, lipoproteïnen en lipopolysachariden (LPS). Porinen, proteïnen in het buitenmembraan, vormen tunnels voor transport. Tijdens de gram-kleuring wordt kristalviolet niet vastgehouden, waardoor gram-negatieve bacteriën rood/roze kleuren.

LPS (lipopolysacharide) is een belangrijk onderdeel van het buitenmembraan van gram-negatieve bacteriën. Het bestaat uit drie delen: lipide A, core polysacharide en O-polysacharide. Lipide A verankert het LPS in het membraan en activeert het immuunsysteem. Core polysacharide geeft stabiliteit, terwijl O-polysacharide een belangrijke rol speelt bij de antigene variatie tussen soorten.

Een kleine, haarachtige structuur op het oppervlak van een cel, bestaande uit microtubuli. Ze zijn georganiseerd in een '9 + 2' configuratie, waarbij 9 paren microtubuli een ring vormen rond 2 centrale microtubuli. Cilia zorgen voor voortbeweging of bewegen substanties langs het cel oppervlak.

Een organel dat verantwoordelijk is voor de eiwitsynthese in cellen. Ribosomen bestaan uit twee subeenheden, een grote (60S) en een kleine (40S) subeenheid, die samenwerken om mRNA te vertalen in een aminozuurketen.

Een netwerk van eiwitvezels in het cytoplasma van een cel. Het cytoskelet geeft vorm aan de cel, verankert organellen en zorgt voor beweging. Het bestaat uit drie soorten vezels: microtubuli, microfilamenten en intermediaire filamenten.

Een klein, cilindervormig organel dat een belangrijke rol speelt bij de celverdeling, de vorming van cilia en flagella. Centriolen zijn georganiseerd in paren en bevinden zich in het centrosoom.

Het grootste organel in een eukaryote cel, dat het genetisch materiaal (DNA) bevat. De kern is omgeven door een membraan, de kernmembraan, en bevat het nucleoplasma, waar het DNA zich bevindt.

De vorming van een endospoor. Endosporen zijn inactieve structuren die een bacterie in staat stellen om te overleven in ongunstige omstandigheden.

Het proces waarbij een endospoor terugkeert naar zijn vegetatieve vorm, een actieve cel.

Kleine, bolvormige organellen die verantwoordelijk zijn voor de eiwitsynthese in de cel.

Een netwerk van eiwitvezels dat verantwoordelijk is voor de vorm, beweging en deling van een cel.

Een staart-achtige structuur die archaea helpt te bewegen.

Kleine haartjes die helpen bij het hechten aan oppervlakken.

Een specifieke vorm van fimbriae die archaea helpen aan oppervlakken te blijven.

Een stevige laag die archaea beschermt en vorm geeft.

Het membraan dat de cel omsluit en de beweging van stoffen regelt.

De stevige buitenlaag van een bacteriecel die verantwoordelijk is voor de vorm, bescherming en interactie met de omgeving.

Een uniek type celwandstructuur dat alleen voorkomt in bacteriën. Het geeft de celwand zijn sterkte en vorm.

Een techniek die gebruik maakt van verschillende kleurstoffen om bacteriën in te delen in twee groepen: gram-positieve en gram-negatieve bacteriën.

Een dikke laag peptidoglycaan in de celwand van een bacterie, die ervoor zorgt dat de bacterie paars kleurt bij de gram-kleuring.

Een dunne laag peptidoglycaan in de celwand van een bacterie, die ervoor zorgt dat de bacterie roze/rood kleurt bij de gram-kleuring.

De celwand van bacteriën is een stevige structuur die de cel beschermt tegen osmotische druk en vorm geeft. Deze wand bestaat uit een complexe laag peptidoglycaan, uniek voor bacteriën.

Gram-positieve bacteriën bezitten een dikke celwand, bestaande uit meerdere lagen peptidoglycaan. Daarnaast bevatten ze teichoïnezuren en lipoteichoïnezuren.

Teichoïnezuren en lipoteichoïnezuren zijn polymeren die in de celwand van gram-positieve bacteriën zitten. Ze dragen bij aan de celwandstructuur en kunnen ook een rol spelen in celsignalering.

Gram-negatieve bacteriën hebben een dunnere celwand dan gram-positieve bacteriën, met een kleinere peptidoglycaanlaag. De peptidoglycaanlaag zit tussen het celmembraan en een buitenmembraan.

Gram-negatieve bacteriën hebben een buitenmembraan dat lipopolysachariden (LPS) bevat. LPS kan fungeren als endotoxine, het immuunsysteem van de gastheer activeren wanneer de celwand wordt beschadigd.

Peptidoglycaan is de basisstructuur van de celwand en bestaat uit herhalende disacharide-eenheden. Deze eenheden bestaan uit N-acetylglucosamine (NAG) en N-acetylmuramic acid (NAM), waaraan peptides zijn gebonden.

Peptidoglycaan zorgt ervoor dat de bacterie niet barst door osmotische druk. De celwand voorkomt dat water de cel in stroomt wanneer er een hoge concentratie stoffen in de cel aanwezig is.

De celwand van bacteriën is essentieel voor hun overleving. Het beschermt de bacterie en geeft vorm. Verschillen in de celwandstructuur worden gebruikt om bacteriën te classificeren.