Biologie Hart en Bloedvaten

De uitwisseling van water, ionen en kleine stoffen tussen bloedplasma en interstitium via difussie.

De druk die ontstaat door de aanwezigheid van eiwitten (voornamelijk albumine) in het bloedplasma.

De druk die het bloed uitoefent op de vaatwanden. Deze druk zorgt ervoor dat water uit de bloedbaan wordt geduwd.

Het belangrijkste eiwit in het plasma, verantwoordelijk voor het reguleren van de colloïd-osmotische druk en het handhaven van de bloeddruk.

De concentratie van albumine in het plasma beïnvloedt de COD en dus het volume bloed in het lichaam.

De productie van albumine en andere globulinen gebeurt in de lever, behalve gammaglobulinen die door B-lymfocyten worden geproduceerd.

Plasma-eiwitten vervullen verschillende belangrijke functies, zoals het transport van stoffen, het handhaven van de pH en het leveren van reserve-aminozuren.

Een specifiek type globuline dat belangrijk is voor het afweersysteem. Deze globulinen worden geproduceerd door B-lymfocyten.

De hartstag is de eerste tak die aftakt van de aorta en levert zuurstof en voeding aan de longen, maar maakt deel uit van de grote bloedsomloop omdat het ook voeding levert aan andere organen.

De hartstag voorziet het pericard, mediastinum en het bovenste deel van het diafragma van voeding.

De Vena Cava Superior is een belangrijke ader die bloed terugvoert naar het hart vanuit het hoofd, de nek en de armen.

De Vena Cava Inferior is een belangrijke ader die bloed terugvoert naar het hart vanuit het onderste deel van het lichaam, inclusief de benen en de organen van de romp.

Homeotherme organismen, zoals mensen, behouden een constante lichaamstemperatuur, onafhankelijk van de omgevingstemperatuur. Dit wordt gereguleerd door verschillende processen in het lichaam.

Kleine bloedvaten die zich vertakken vanuit arteriolen en de verbinding vormen tussen arteriën en venen. Ze zijn verantwoordelijk voor de uitwisseling van zuurstof, voedingsstoffen en afvalstoffen tussen het bloed en de weefsels.

De kleinste venen die bloed verzamelen uit capillairen. Ze zijn onderdeel van het capillaire bed en voeren het bloed richting grotere venen.

Grotere bloedvaten die het veneuze bloed terugvoeren naar het hart. Ze hebben een wijde diameter en bevatten kleppen die de terugstroom van bloed voorkomen.

Het opstijgend deel van de aorta, dat het bloed vanaf het hart naar de bovenste delen van het lichaam transporteert.

De gebogen vorm van de aorta die zich bevindt tussen de aorta ascendens en de aorta descendens. Hier ontspringen belangrijke arteriën die het hoofd en de armen van bloed voorzien.

Een gemeenschappelijke stam die vertakt naar de rechter gemeenschappelijke halsslagader (a. carotis communis dextra) en de rechter sleutelbeenslagader (a. subclavia dextra).

Een grote slagader die bloed naar de nieren transporteert. De renale arteriën ontspringen rechtstreeks uit de aorta abdominalis.

De afdaling of het dalende deel van de aorta, die het bloed naar de onderkant van het lichaam transporteert. De aorta descendens is onderverdeeld in een thoracaal en abdominaal deel.

Thermoreceptoren bevinden zich in de huid en in de slagaders die naar de hersenen lopen. Ze detecteren veranderingen in temperatuur en sturen signalen naar de hersenen.

De hypothalamus in de hersenen reguleert de lichaamstemperatuur. Het ontvangt signalen van thermoreceptoren en stuurt vervolgens commando's naar verschillende organen om de temperatuur te regelen.

Wanneer het koud is, trekken de bloedvaten in de huid samen (vasoconstrictie) om warmteverlies te minimaliseren. Warm bloed blijft dichter bij de kern van het lichaam.

Het rillen van spieren genereert warmte door extra glucose te verbranden. Dit is een manier om de lichaamstemperatuur te verhogen.

De schildklier produceert hormonen die de stofwisseling stimuleren. Dit resulteert in meer energieproductie en warmteafgifte.

Wanneer het warm is, verwijden de bloedvaten in de huid (vasodilatatie) om warmte te kunnen afgeven. Dit is te zien aan een rood gezicht.

Zweet verdampen van de huid onttrekt warmte aan het lichaam. Dit is een effectieve manier om af te koelen.

Pyrogene stoffen zijn stoffen die koorts veroorzaken. Ze worden vrijgegeven tijdens infecties en stimuleren de hypothalamus om de lichaamstemperatuur te verhogen.

Rode bloedcellen (RBC) zijn verantwoordelijk voor het transport van zuurstof in het bloed. Bij anemie is er een tekort aan rode bloedcellen, wat kan leiden tot een daling van het aantal RBC's.

Bloedgroepen worden bepaald door de aanwezigheid van specifieke antigenen op de rode bloedcellen. Deze antigenen zijn genetisch bepaald en bepalen de compatibiliteit bij bloedtransfusie.

Het ABO-bloedgroepsysteem is gebaseerd op de aanwezigheid van A- en B-antigenen op de rode bloedcellen. Deze antigenen bepalen of een persoon bloedgroep A, B, AB of O heeft.

De Rhesusfactor (Rh-factor) is een ander belangrijk bloedgroepsysteem. De Rh-factor is een antigen dat aanwezig kan zijn op de rode bloedcellen. Mensen met Rh+ hebben het antigen D, mensen met Rh- hebben het niet.

Een bloedtransfusie is het toedienen van donorbloed aan een ontvanger. Dit is alleen mogelijk als de donorbloedgroep compatibel is met die van de ontvanger.

Een incompatibele bloedtransfusie kan leiden tot een afbraak van het donorbloed, veroorzaakt door antilichamen in het plasma van de ontvanger die reageren met de antigenen van het donorbloed.

Bloedgroep O is de 'universele donor' omdat het geen A- of B-antigenen heeft. Mensen met bloedgroep O kunnen echter wel anti-A en anti-B antilichamen hebben.

Bloedgroep AB is de 'universele receptor' omdat het geen anti-A of anti-B antilichamen heeft. Mensen met bloedgroep AB kunnen echter wel zowel A- als B-antigenen hebben.

De Rh-factor is een antigen dat aanwezig kan zijn op rode bloedcellen. Een Rh-negatieve moeder kan anti-D antistoffen ontwikkelen bij contact met Rh-positief bloed van haar kind.

Hemolytische ziekte van de pasgeborene (HDN) is veroorzaakt door een incompatibiliteit tussen de Rh-factor van de moeder en het kind. Anti-D antistoffen in het bloed van de moeder kunnen de rode bloedcellen van het kind aanvallen. De Rh-factor van de moeder is negatief en die van het kind is positief.

Het hart ligt in de borstkas, retrosternaal, en is een kegelvormige spier. De apex van het hart wijst naar links. Het hart is verdeeld in 2 helften: linker en rechter.

Het hart bestaat uit vier kamers: 2 atria (voorkamers) en 2 ventrikels (kamers). De atria ontvangen bloed en de ventrikels pompen bloed weg.

De hartkleppen zorgen ervoor dat het bloed in de juiste richting stroomt door het hart. Ze openen en sluiten passief, gestuurd door de drukverschillen tussen de kamers.

De tricuspidalisklep bevindt zich tussen het rechter atrium en het rechter ventrikel. Het heeft drie klepslippen en wordt geopend en gesloten door drukverschillen.

De mitralisklep bevindt zich tussen het linker atrium en het linker ventrikel, en heeft twee klepslippen. Het zorgt ervoor dat het bloed niet terugstroomt naar het linker atrium wanneer de ventrikel samentrekt.

De coronaire vaten zijn de bloedvaten die het hart zelf van zuurstofrijk bloed voorzien. Ze ontspringen uit de aorta ter hoogte van de aortasinussen.

Het Reticulo-Endotheliaal Systeem (RES) is een netwerk van cellen, voornamelijk macrofagen en monocyten, die in verschillende organen voorkomen, waaronder de milt, lever en beenmerg. Deze cellen spelen een belangrijke rol bij het opruimen van vreemde stoffen en celresten in het lichaam.

Bilirubine is een afbraakproduct van hemoglobine, het eiwit in rode bloedcellen dat zuurstof transporteert. Het ontstaat wanneer rode bloedcellen worden afgebroken in de milt, lever en beenmerg.

Hemolytische anemie is een type bloedarmoede waarbij rode bloedcellen te vroeg worden afgebroken. Dit kan verschillende oorzaken hebben, zoals erfelijke ziektes, infecties of auto-immuunziekten.

Diapedese is het proces waarbij witte bloedcellen, zoals neutrofielen, door de wand van bloedvaten heen gaan om naar de plek van een infectie of beschadiging te gaan.

Neutrofielen zijn een type witte bloedcel die een belangrijke rol speelt bij de afweer tegen bacteriële infecties. Ze zijn in staat om bacteriën te fagocyteren en te doden.

Chemotoxines zijn stoffen die afgescheiden worden door bacteriën, beschadigde cellen of andere stoffen. Deze stoffen trekken neutrofielen aan naar de plek van een infectie.

Een ontsteking is een reactie van het lichaam op schade of infectie. Het doel van een ontsteking is om het gebied van de schade te isoleren, de schade te beperken en de genezing te bevorderen.

T-lymfocyten zijn een type witte bloedcel dat een belangrijke rol speelt bij de cellulaire immuniteit. Ze worden gevormd in het beenmerg en rijpen in de thymus. T-lymfocyten herkennen en doden geïnfecteerde cellen.

B-lymfocyten zijn een type witte bloedcel dat een belangrijke rol speelt bij de humorale immuniteit. Ze produceren antilichamen, die zich binden aan antigenen en de infectie opruimen.

Monocyten zijn een type witte bloedcel dat in het beenmerg wordt geproduceerd. Ze rijpen in het bloed en ontwikkelen zich tot macrofagen. Macrofagen zijn cellen in het weefsel die afval opruimen en een belangrijke rol spelen bij de immuunrespons.

Trombocyten zijn kleine, onregelmatig gevormde bloedplaatjes die geen celkern bevatten. Ze spelen een belangrijke rol bij de bloedstolling.

Hemostase is het proces dat ervoor zorgt dat bloeden wordt gestopt. Het bestaat uit drie fasen: de vasculaire fase, de bloedplaatjesfase en de coagulatiefase.

Een trombus is een bloedklonter die gevormd wordt in een bloedvat. Trombose is de vorming van een trombus. Een embolie is een losgeraakte trombus die in de bloedbaan terechtkomt.

Trombo昀椀lie is een verzamelnaam voor aandoeningen waarbij een verhoogde neiging is tot het vormen van bloedklonters. Dit kan te maken hebben met erfelijke factoren, aandoeningen of medicijnen.

De interstitium is de weefselvloeistof, de ruimte tussen de cellen. Voedingsstoffen en afvalstoffen worden tussen het bloed en de cellen uitgewisseld via de interstitium.