Biologie: Cellen en hun Kenmerken

Grotere en complexere cellen dan prokaryote cellen, met een celkern en celorganellen.

Structuren binnen eukaryote cellen met specifieke functies, bijvoorbeeld energie produceren en moleculen maken.

Een membraan dat sommige celorganellen omsluit.

Eukaryote cellen die deel uitmaken van een-cellige organismen.

Verschillen in vorm, inhoud en functie van cellen, doordat cellen zich aanpassen aan hun taak.

Bacteriële cellen zijn klein, tussen 1 en 10 μm lang.

Planten- en dierlijke cellen zijn vaak veel groter dan bacteriële cellen, minstens tien keer zo groot.

Een type cel zonder een kern en andere membraangebonden organellen.

Een type cel met een kern en andere membraangebonden organellen.

Plantencellen verschillen fundamenteel van dierlijke cellen.

Een cel zonder membraangebonden organellen, zoals een celkern. Het DNA ligt vrij in het cytoplasma.

Dieren, planten en schimmels zijn drie voorbeelden van eukaryotische rijken.

Organismen (zoals slijmzwammen en groenwieren) die eukaryotisch zijn, maar te verschillend om samen in één rijk te plaatsen.

Voorbeelden van prokaryotische organismen bestaande uit 1 cel.

Klein en eenvoudig van structuur, met DNA los in het cytoplasma.

Vrij in het cytoplasma, niet binnen een kernmembraan.

Organellen met een membraan om ze heen.

Een eiwit dat een specifieke chemische reactie versnelt in een levend organisme.

De specifieke molecule waarop een enzym inwerkt.

Het gebied op een enzym waar het substraat bindt.

De tijdelijke binding tussen een enzym en zijn substraat.

Een enzym verlaagt de activeringsenergie, de energie die nodig is om een reactie te starten.

Temperatuur, pH en substraatconcentratie kunnen de snelheid van een enzymreactie beïnvloeden.

Enzymen zijn essentieel voor alle biologische processen, zoals spijsvertering, energieproductie en celgroei.

De structuur van objecten die zo klein zijn dat ze niet zichtbaar zijn met een lichtmicroscoop.

Een microscoop die elektronen gebruikt om een beeld te creëren, waardoor het mogelijk is om de submicroscopische structuur van objecten te bekijken.

Een microscoop die licht gebruikt om een vergroot beeld van een object te creëren.

Een stof gemaakt van vezels van de vlasplant.

De plant waarvan de vezels gebruikt worden om linnen te maken.

De studie van vezels, bijvoorbeeld om een plaats delict te onderzoeken.

Eitjes die uitwendig bevrucht worden en beschermd zijn door een gelatineus omhulsel.

Bevruchting waarbij de eicel bevrucht wordt buiten het lichaam van het vrouwtje.

De vrouwelijke geslachtscel.

Levende wezens met cellen die een celkern en andere organellen met een membraan hebben.

Levende wezens met cellen die geen celkern en andere organellen met een membraan hebben.

Structuren aan de buitenkant van prokaryote cellen die helpen bij het hechten aan hun omgeving.

Structuren die zich bevinden binnen een cel.

Dunne lagen die celorganellen omsluiten en gescheiden houden van het cytoplasma.

Organische moleculen die in cellen aanwezig zijn, zoals eiwitten en nucleïnezuren.

Cellen zoals bloedcellen, spiercellen, wortelcellen en bladcellen verschillen in hun vorm, functie en structuur.

Bacteriën hebben geen celkern en hun erfelijk materiaal (DNA) is niet omgeven door een membraan.

De celwand van bacteriën geeft steun en bescherming aan de cel.

Het celmembraan van bacteriën bevindt zich onder de celwand en is niet zichtbaar onder een microscoop.

Bacteriën hebben hun eigen manier van zich te vermenigvuldigen.

Fimbriae zijn haarvormige structuren op het oppervlak van bacteriën die helpen bij het aanhechten aan oppervlakken.

Eukaryotische cellen (zoals planten en dieren) hebben een celkern waarin het DNA zich bevindt, terwijl bacteriën geen celkern hebben en hun DNA vrij in het cytoplasma ligt.

Het erfelijk materiaal van een bacterie bevindt zich in het cytoplasma, niet binnen een kernmembraan.

Bacteriën delen zich door binaire splitsing, waarbij één cel zich in twee identieke cellen splitst.

Fimbriae helpen bacteriën aan te hechten aan oppervlakken, zoals deeltjes in de omgeving of cellen in een organisme.

De celwand is een stugge, beschermende laag buiten het celmembraan, terwijl het celmembraan een dun, flexibel membraan is dat de cel omsluit.

Een korte aminozuursequentie aan het begin van een eiwit dat als adreslabel dient en ervoor zorgt dat het eiwit naar de juiste celorganel wordt vervoerd.

Celorganellen die verantwoordelijk zijn voor de synthese van eiwitten.

Een netwerk van membranen in de cel die eiwitten verwerken en lipiden en steroïden produceren.

Een organel dat eiwitten verpakt en sorteert voor transport naar hun bestemming.

Een blaasje dat gevuld is met eiwitten die buiten de cel worden afgescheiden.

Een klein blaasje dat eiwitten vervoert van het ER naar het Golgi-apparaat.

Een opening in het kernmembraan die het transport van stoffen tussen de kern en het cytoplasma reguleert.

De buitenste laag van de cel die de cel van de omgeving scheidt.

Het proces waarbij een cel informatie uit het DNA gebruikt om een eiwit te maken. Dit proces omvat transcriptie en translatie.

De eerste stap in de eiwitsynthese, waarbij een RNA-kopie (mRNA) van een DNA-gen wordt gemaakt.

De tweede stap in de eiwitsynthese, waarbij de mRNA-code wordt gebruikt om een eiwit te maken.

Een RNA-kopie van een gen die de code voor een eiwit bevat.

Een groep van drie opeenvolgende nucleotiden in het mRNA die codeert voor een specifiek aminozuur.

Een enzym dat verantwoordelijk is voor het openen van de DNA-dubbelstreng en het maken van een RNA-kopie.

Transcriptie vindt in beide celtypen plaats, maar de processen verschillen enigszins in de manier waarop de RNA-kopie wordt gemaakt.

Eiwitten vervullen talloze functies in de cel, zoals het versnellen van chemische reacties (enzymen), transporteren van stoffen, ondersteunen van de celstructuur en het reguleren van processen.

Een deel van het DNA dat codeert voor een specifiek eiwit.

Het bouwsteentje van een eiwit.

Het SER is een netwerk van membranen in de cel zonder ribosomen. Het is betrokken bij de synthese van lipiden en het transport van stoffen.

Het SER produceert lipiden, zoals cholesterol en fosfolipiden, die nodig zijn voor het bouwen van nieuwe membranen. Het is ook betrokken bij het transport van stoffen door de cel.

Het SER maakt contact met het kernmembraan en andere organellen, inclusief het celmembraan.

Plasmacellen zijn gespecialiseerde cellen die veel eiwitten produceren, daarom hebben ze een uitgebreid RER.

Het ruw endoplasmatisch reticulum (RER) is betrokken bij de synthese van eiwitten, vooral die die naar het celmembraan of het buiten de cel worden getransporteerd.

Deze lipiden zijn belangrijke componenten van celmembranen.

Het SER bevat enzymen die betrokken zijn bij de synthese van lipiden en andere processen.

Het plasmamembraan omsluit de cel en reguleert wat er in en uit de cel gaat.

Het RER speelt een belangrijke rol bij het transport van eiwitten naar hun juiste bestemming in de cel.

De cis-zijde van het Golgi-apparaat is het deel dat het dichtst bij het endoplasmatisch reticulum (ER) ligt.

De trans-zijde van het Golgi-apparaat is het deel dat het verst van het endoplasmatisch reticulum (ER) ligt.

Het Golgi-apparaat verwerkt en verpakt eiwitten die door het ER zijn geproduceerd.

Eiwitten kunnen in het Golgi-apparaat worden gemodificeerd door toevoeging van suikerketens, waardoor glycoproteïnen ontstaan.

Een signaalpeptide is een klein peptide dat aangeeft waar een eiwit naartoe moet in de cel.

Een deel van het ER bedekt met ribosomen, betrokken bij de synthese en verwerking van eiwitten. De ribosomen op het RER maken eiwitten aan die vervolgens in het ER terechtkomen.

Eiwitten in het membraan van het RER die zorgen voor de doorgang van eiwitten vanuit het cytoplasma naar het ER.

Het proces waarbij polypeptideketens zich vouwen tot een driedimensionale eiwitstructuur met een specifieke functie.

Koppelingen tussen cysteïneaminozuren in een eiwitketen, die de eiwitstructuur stabiliseren.

Het toevoegen van suikers, vetten of andere modificaties aan eiwitten in het Golgi-apparaat, om hun functie te bepalen.

Het afscheiden van stoffen uit de cel, vaak via transportblaasjes die fuseren met het celmembraan.