Argumentatie & Ethos Quiz

Een redeneervorm bestaande uit een major-premisse, een minor-premisse en een conclusie. De conclusie volgt logisch uit de premissen.

Een valide syllogisme heeft een logische structuur die de conclusie garandeert, terwijl een correct syllogisme een logische conclusie heeft, maar de logische structuur van het syllogisme is niet valide.

Een syllogisme waarbij een van de premissen wordt weggelaten, maar door de context duidelijk is.

Een redeneervorm waarbij een conclusie wordt getrokken op basis van een sterker argument dan nodig.

Een manier om tot een conclusie te komen door het verzamelen van veel feiten en observaties die de conclusie ondersteunen.

Een manier om tot een conclusie te komen door gebruik te maken van algemene regels om specifieke gevallen af te leiden.

De kunst van het overtuigen met argumentatie en taal.

Een foutieve argumentatie die lijkt correct, maar het is niet zo.

Een drogreden waarbij de conclusie niet logisch volgt uit de argumenten. De argumenten en het standpunt kunnen correct zijn, maar er is geen verband tussen de twee.

Fout in redenering door eigenschappen van delen toe te schrijven aan het geheel (compositie), of eigenschappen van een geheel toe te schrijven aan de delen (divisie).

Het verkeerd interpreteren of sterk vereenvoudigen van een tegenstanders standpunt, zodat het gemakkelijk te weerleggen is.

Redeneerwijze gebaseerd op logica en feiten (de drogredenen hierbij vallen onder deze categorie).

Een fout in het redeneren, waardoor de argumentatie onjuist of misleidend is.

Een drogreden waarbij de persoon die het argument geeft, in plaats van het argument zelf wordt aangevallen.

Een redeneerwijze die focust op de geloofwaardigheid van de redenaar.

Een redeneerwijze die focust op emoties van het publiek.

Het sluitstuk van een redevoering, waarin de spreker een laatste beroep doet op de toehoorders en/of een samenvatting geeft van de belangrijkste argumenten.

Een beknopte herhaling van de belangrijkste punten in een redevoering.

Korte en beknopte stijl; het vermogen om veel te zeggen in weinig woorden.

Het proces van het beargumenteren van een standpunt met behulp van logische argumenten en bewijsmateriaal.

De inleiding van een redevoering, waarin de spreker de aandacht van de toehoorders probeert te trekken.

Een gestructureerd model van een redevoering met een inleiding (exordium), argumentatie en een slot (peroratio).

De belangrijkste argumenten die het standpunt ondersteunen, moeten in de inleiding en/of afsluiting van de redevoering worden geplaatst.

De eerste fase van retorische voorbereiding, waarbij de spreker het onderwerp analyseert, een centrale stelling formuleert en argumenten verzamelt om deze stelling te verdedigen.

De tweede fase van retorische voorbereiding, waarbij de spreker de gevonden argumenten ordent tot een logische en overtuigende redevoering.

De centrale stelling van de redevoering, die de spreker wil verdedigen.

De indeling van de redevoering, waarbij de spreker kort de opbouw en argumenten aankondigt.

De bevestiging van de eigen standpunten en argumenten in een redevoering.

Het ontkrachten van tegenargumenten in een redevoering.

Een bijzin is een zin die afhankelijk is van een hoofdzin en die een extra toelichting geeft op wat er in de hoofdzin staat.

De wijs van een bijzin geeft aan wat de functie van de bijzin is in de hoofdzin. Bijvoorbeeld, een bijzin kan een mededeling, een vraag of een wens zijn in de hoofdzin.

De tijd van een bijzin geeft de tijdsverhouding aan ten opzichte van de hoofdzin. Is de bijzin gelijktijdig, vroeger, of later dan de hoofdzin?

Een bijzin met een mededelende functie.

Een bijzin die een gevoel of mening uitdrukt.

Een onzijdige bijzin die meestal met 'est' wordt ingeleid.

Een bijzin die een wilsuiting of wens uitdrukt.

Een bijzin die wordt ingeleid met het woord 'ut' en die meestal een doel of een gevolg aangeeft.

Een drogreden waarbij de conclusie niet logisch voortvloeit uit de argumenten, ondanks dat argumenten en conclusie op zichzelf correct kunnen zijn.

Het gebruik van een bestaand woord met een aangepaste betekenis, omdat er geen specifiek woord voor het begrip bestaat.

Een beeldspraak die een vergelijking maakt tussen twee op het eerste gezicht niet-gerelateerde begrippen, waarbij er een overeenkomst wordt gelegd om een idee of emotie te versterken.

Een uitgebreide metafoor die een hele tekst of verhaal doorloopt, waarbij de symbolische betekenis of boodschap centraal staat.

Een stijlfiguur waarbij het gesprokene of geschrevene het tegenovergestelde betekent van de letterlijke interpretatie.

Een specifiek woord voor een begrip, ideaal gezien zonder synoniemen.

Een analoog gebruik van een bestaand woord om een begrip dat geen eigen naam heeft te benoemen.

De dubbele betekenis die een metafoor heeft: de letterlijke betekenis en de figuurlijke betekenis.

Rechtsregels die bindend zijn, erkend door de overheid en afdwingbaar zijn.

De oorsprong van rechtsregels, zoals wetgeving, rechtspraak, rechtsleer, gewoonte, algemene rechtsbeginselen en billijkheid.

Het geheel van rechterlijke uitspraken van scheidsgerechten, rechtbanken en hoven.

Wetenschappelijke studies, opinies, besprekingen en analyses van het recht.

Recht dat regelt de relaties tussen particulieren, zonder directe betrokkenheid van de overheid.

Recht dat regelt de relaties tussen burgers en de overheid, of tussen overheidsorganen.

Recht dat gebaseerd is op langdurige en algemene praktijk, zonder dat het in wetten is vastgelegd.

De eerste wetgeving in Rome, die het privaatrecht codificeerde.

Een reeks woorden of zinnen die in kracht toenemen, waarbij elk volgend element sterker is dan het vorige.

Herhaling van een voegwoord (bijvoorbeeld 'en') in een zin, waardoor de zinsdelen extra nadruk krijgen.

Het weglaten van voegwoorden in een zin, waardoor de zinsdelen sneller en dynamischer worden.

Het weglaten van een woord of woordgroep die in de context duidelijk is.

Een werkwoord dat grammaticaal bij meerdere zinsdelen hoort, maar in betekenis alleen bij één past.

Woordspel met woorden die op elkaar lijken, waardoor er een relatie of tegenstelling ontstaat.

Gelijkheid van het woorduiteinde.

Tegenstelling van gedachten of begrippen, vaak in een zin.

Aristoteles stelt dat retoriek op zich niet slecht is, maar wel voor slechte doeleinden kan worden gebruikt. De morele keuze om de waarheid te verdedigen of niet, ligt bij de spreker.

Aristoteles ziet retoriek als essentieel voor een democratie, omdat het een publiek podium creëert waar iedereen zijn ideeën, ongeacht hun moraliteit, kan verkondigen en verdedigen.

Aristoteles aanvaardt het principe van waarschijnlijkheid en gelooft niet in de absolute waarheid zoals Plato. Hij erkent dat de waarheid gradueel is, afhankelijk van de sterkte van de argumenten en de context.

Volgens Aristoteles is retoriek niet slechts één aspect, maar een samenspel van logische argumentatie, structuur, psychologische beïnvloeding, stijlfiguren, etc.

Aristoteles maakt een onderscheid tussen atechnische overtuigingsmiddelen (zoals de persoonlijkheid van de spreker) en en-technische overtuigingsmiddelen (zoals de inhoud van de argumenten).

Atechnische overtuigingsmiddelen richten zich op de persoonlijkheid van de spreker en zijn/haar geloofwaardigheid, charisma en reputatie.

En-technische overtuigingsmiddelen richten zich op de inhoud van de argumenten en bewijzen, logika en feiten.

Een gestructureerde opbouw van een redevoering met een inleiding (exordium), argumentatie (argumentatio) en een slot (peroratio).

Het beschrijven van argumentatie als een alledaagse en verbale sociale activiteit die gericht is op communicatie en overtuiging.

Gelaatsuitdrukkingen, gebaren en andere non-verbale signalen kunnen argumentatie versterken, maar ze kunnen de verbale communicatie niet volledig vervangen.

Een leer die zich bezighoudt met de middelen om mensen te overtuigen.

Drogredenen die vaak voorkomen in argumentatie.

Griekse filosoof die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de overredingsleer.

De manier waarop iemand zijn leven leidt.

Twijfelachtig, onzeker, betwijfelbaar.

Het onderwerp waarover men van mening verschilt.

De argumenten van de tegenpartij waardevol vinden.

Feiten die een negatieve uitwerking hebben op de reputatie van de tegenpartij.

Een stijlfiguur waarbij de spreker een afwezige of fictieve persoon, een gestorvene of zelfs een gepersonifieerde zaak direct aanspreekt.

Een stijlfiguur waarbij een afwezige of fictieve persoon of zaak wordt opgevoerd en door de spreker zelf sprekend wordt gemaakt.

Een stijlfiguur die iets of iemand levendig voor de geest van de toehoorders/lezers haalt door middel van een gedetailleerde beschrijving.

Stijlfiguren die aan de talige uitdrukkingsvorm gebonden zijn, in tegenstelling tot gedachtefiguren.

Een woordfiguur waarbij een belangrijk woord tweemaal wordt genoemd om nadruk te leggen en de pathos te verhogen.

Een lange, complexe zin met een hoofdzin en meerdere bijzinnen die samen een afgerond geheel vormen.

Evenwicht in een zin, waarbij zinsdelen qua inhoud en/of vorm overeenkomen.

Overeenkomst in de betekenis van zinsdelen, bijvoorbeeld door herhaling of tegenstelling.

Structuur en lengte van zinsdelen zijn gelijk, zoals bij woordfiguren.

Begin met bijzinnen die een kader creëren, gevolgd door de hoofdzin, het hoogtepunt en ontspanning aan het einde.

Drie bijzinnen die een kader vormen in de opbouw van een complexe zin.

De belangrijkste zin in een complexe zin, waar de actie of kern van de informatie wordt gepresenteerd.

Zinnen die extra toelichting geven op de hoofdzin en zorgen voor context en details.

Het einde van een zin, waar de spanning afneemt en er een gevoel van rust ontstaat.

Zin begint en eindigt met een moment van rust, tussenin wordt de spanning opgebouwd en losgelaten.