Architectuur in Context A Les 1

De Griekse architectuur richt zich op het perfectioneren van bestaande vormen, niet op het creëren van compleet nieuwe stijlen.

Proto-Griekse architectuur is de basis voor de latere Griekse tempels. De belangrijkste elementen zijn: het Megaronplan, de zuil-architraaf constructie en het tempelfronton.

Een tempelorde beschrijft de stijl van een zuil, inclusief details zoals de vorm van de basis, de schacht en het kapiteel.

De Griekse architectuur kenmerkt zich door een focus op realisme en harmonieuze proporties. In de tempelbouw wordt dit bereikt door optische correcties en het gebruik van mathematische verhoudingen.

De Griekse architectuur kenmerkt zich door een focus op realisme en harmonieuze proporties. In de tempelbouw wordt dit bereikt door optische correcties en het gebruik van mathematische verhoudingen.

De archaïsche fase in de Griekse architectuur (ca. 700 BCE - 480 BCE) kenmerkt zich door experimenten en de verfijning van bestaande elementen. Het streven naar perfectie en realisme is sterk.

De klassieke fase in de Griekse architectuur (ca. 480 BCE - 400 BCE) staat bekend om de bloei van Athene en het Parthenon. Deze periode kenmerkt zich door perfectionisme, optische correcties en een sterke samenhang tussen architectuur, kunst en wetenschap.

Een “pro-naos” is de voorhal van een tempel, de

Een “cella” of “naos” is de centrale ruimte van een tempel, het heiligdom waar de goden worden vereerd.

Een 'adyton' is een schatkamer in de tempel, een extra ruimte achter de cella.

De Griekse architecten maakten gebruik van optische correcties om hun tempels harmonieuzer te laten lijken. De meest belangrijke voorbeelden zijn de bolling van de stylobaat en het entablement, en de verbreding van de hoekzuilen.

De Griekse architecten maakten gebruik van optische correcties om hun tempels harmonieuzer te laten lijken. De meest belangrijke voorbeelden zijn de bolling van de stylobaat en het entablement, en de verbreding van de hoekzuilen.

Het Parthenon, gebouwd in Athene tijdens de Klassieke periode, is een perfect voorbeeld van de optische correcties die de Grieken gebruikten in de tempelbouw.

De Griekse architecten gebruikten een modulus, de diameter van de voet van de zuil, om de proporties van hun gebouwen te bepalen. Dit zorgde voor een harmonieuze verhouding tussen de verschillende onderdelen.

De Griekse theaterarchitectuur was sterk geïntegreerd in het landschap. De helling van de heuvels werd gebruikt voor de tribune en de open constructie van het theater gaf het een gevoel van verbondenheid met de natuur.

De Hellenistische periode (ca. 400 BCE - 300 BCE) bracht een verschuiving in Griekse kunst en architectuur. Meer aandacht voor individuele emoties en een meer expressieve stijl.

De Hellenistische periode bracht een verschuiving in Griekse kunst en architectuur. Meer aandacht voor individuele emoties en een meer expressieve stijl. De monumentale Pergamon Altaar is een voorbeeld van deze stijl.

Het Pergamon Altaar is een monumentaal bouwwerk met een dramatische inplanting. De gebruikte Ionische zuilorde is een voorbeeld van de Hellenistische variant, met meer versiering en een expressiever karakter.

Het Pergamon Altaar is een monumentaal bouwwerk dat de macht van de Attaliden, de heersers van Pergamon, verbeeldt. De reliëfsculptuur op het altaar vertelt verhalen over hun oorlogen en triomfen.

De Griekse tempelarchitectuur gebruikte verschillende typen zuilen om hun tempels te accentueren. De meest gangbare zijn de Dorische, Ionische en Korinthische orde, elk met eigen kenmerken.

De Dorische orde is de oudste en sterkste zuilorde. De Dorische zuilen zijn robust en sober, met een eenvoudige basis, een gegroefde schacht en een eenvoudig kapiteel.

De Ionische orde is sierlijker dan de Dorische orde. De Ionische zuilen hebben een gegroefde schacht, een basis met een geprofileerde plint en een kapiteel met twee voluten.

De Korinthische orde is de meest gedetailleerde en sierlijke zuilorde. Deze zuilen hebben een gegroefde schacht, een basis met een geprofileerde plint en een kapiteel met acanthusbladeren.

De 'intercolumnië' verwijst naar de ruimte tussen twee zuilen in een zuilenrij. De verhouding tussen de dikte van de zuil en de intercolumnië bepaalt de stijl en proporties van het gebouw.

De Griekse tempelarchitectuur kenmerkt zich door de plaatsing van de zuilen in verschillende 'genres'. De meest voorkomende varianten zijn ‘zuilen in antis’, ‘pro-style’, ‘peristyle’ en ‘dipteraal’.

‘Zuilen in antis’ is een opstelling waarbij twee zuilen aan de voorzijde van de tempel een opening omlijsten. Dit is de meest eenvoudige en vroege vorm van tempelarchitectuur.

‘Pro-style’ is een tempel met een zuilenrij aan de voorzijde, waarbij de cella een stuk terug ligt van de zuilenrij.

Een 'peristyle' tempel heeft een zuilenrij langs alle zijden rond de cella. Dit is een van de meest voorkomende tempeltypen in de Griekse architectuur.

Een 'dipteraal' tempel heeft twee rijen zuilen rondom de cella. Dit is een meer complexe en grote vorm van tempel architectuur.

De 'trigliefen' in het fries van een Dorische orde stellen de 'pennen en veren van een oude houten constructie voor.

De 'guttae' in het fries van een Dorische orde zijn kleine kegelvormige versieringen die de 'houtpinnen van een oude houten constructie voor stellen.

De 'echinus' in het kapiteel van een Dorische orde is het rond gevormde deel dat de abacus ondersteunt.

De 'abacus' is het vierkant deel boven de echinus in een Dorische orde dat de entalement ondersteunt.