اندیشه‌های سیاسی و جنبش‌های اجتماعی در انقلاب اسلامی

Study Notes

اندیشه‌های سیاسی و جنبش‌های اجتماعی در دوران انقلاب اسلامی ایران

آل احمد مذهب شیعه را ایدئولوژی مناسبی برای بسیج سیاسی دانست.
شریعتی با سخنرانی‌ها، از گرایش دانشجویان به مارکسیسم جلوگیری کرد و به طرح "بازگشت به خویشتن" پرداخت.
طرح نظریه حکومت اسلامی توسط امام خمینی (ره) در سال ۱۳۴۸، بیداری اسلامی را وارد مرحله‌ای تازه کرد.
روی کار آمدن دموکرات‌ها در آمریکا در سال ۱۳۵۴، فضای مساعدی برای جنبش بیداری اسلامی در ایران ایجاد کرد.
تأکید دموکرات‌ها بر شعار حقوق بشر، زمینه فشار بر شاه برای ایجاد فضای باز سیاسی بود.
الگوی تعالی پیشرفت، بر پایه معرفت‌شناسی و انسان‌شناسی اسلامی استوار است و استقلال از بیگانگان، از لوازم رسیدن به پیشرفت به شمار می‌رود.
آغاز وضعیت انقلابی در ایران، همزمان با چاپ مقاله توهین‌آمیز رشیدی مطلق به امام خمینی (ره) در ۱۷ دی ماه ۱۳۵۶ بود.
سه عامل برای روی آوردن مردم به صف مخالفان نظام وجود داشت:
- عدم اجازه فعالیت سیاسی به مردم توسط شاه و فقدان پیوند بین رژیم و طبقات اجتماعی
- توان بالای روحانیون در بسیج مردم، ناشی از دیدگاه احیاگرانه اسلامی
- وجود رهبری که فرمانش برای مردم واجب شرعی محسوب می‌شد و سبب می‌شد تا برای تحقق سخنانش از هیچ تلاشی دریغ نورزند.
از مرداد تا مهر ۱۳۵۷، مرحله گسترش تظاهرات مردمی در سطح کشور بود.
آتش‌سوزی سینما رکس (آبان ۲۸) و کشتار میدان ژاله (شهریور ۱۷) از رویدادهای مهم و تاثیرگذار دوران انقلاب بود.
فاجعه کشتار میدان ژاله، موج تظاهرات وسیعی را به دنبال داشت و بازتاب جهانی آن، جایگاه رژیم را تضعیف کرد.
در زمان پیروزی انقلاب، احزاب مختلفی در کشور وجود داشتند که بعضاً مخالف انقلاب اسلامی بودند یا موافق آن.

Description

این کوییز به بررسی اندیشه‌های سیاسی و جنبش‌های اجتماعی در دوران انقلاب اسلامی ایران می‌پردازد. در آن به نقش شخصیت‌هایی همچون آل احمد و شریعتی و همچنین ایجاد فضای سیاسی در ایران در پی روی کار آمدن دموکرات‌ها در آمریکا اشاره شده است.