اندیشه‌های سیاسی و جنبش‌های اجتماعی در انقلاب اسلامی

اندیشه‌های سیاسی و جنبش‌های اجتماعی در دوران انقلاب اسلامی ایران

• آل احمد مذهب شیعه را ایدئولوژی مناسبی برای بسیج سیاسی دانست.
• شریعتی با سخنرانی‌ها، از گرایش دانشجویان به مارکسیسم جلوگیری کرد و به طرح "بازگشت به خویشتن" پرداخت.
• طرح نظریه حکومت اسلامی توسط امام خمینی (ره) در سال ۱۳۴۸، بیداری اسلامی را وارد مرحله‌ای تازه کرد.
• روی کار آمدن دموکرات‌ها در آمریکا در سال ۱۳۵۴، فضای مساعدی برای جنبش بیداری اسلامی در ایران ایجاد کرد.
• تأکید دموکرات‌ها بر شعار حقوق بشر، زمینه فشار بر شاه برای ایجاد فضای باز سیاسی بود.
• الگوی تعالی پیشرفت، بر پایه معرفت‌شناسی و انسان‌شناسی اسلامی استوار است و استقلال از بیگانگان، از لوازم رسیدن به پیشرفت به شمار می‌رود.
• آغاز وضعیت انقلابی در ایران، همزمان با چاپ مقاله توهین‌آمیز رشیدی مطلق به امام خمینی (ره) در ۱۷ دی ماه ۱۳۵۶ بود.
• سه عامل برای روی آوردن مردم به صف مخالفان نظام وجود داشت:
  • عدم اجازه فعالیت سیاسی به مردم توسط شاه و فقدان پیوند بین رژیم و طبقات اجتماعی
  • توان بالای روحانیون در بسیج مردم، ناشی از دیدگاه احیاگرانه اسلامی
  • وجود رهبری که فرمانش برای مردم واجب شرعی محسوب می‌شد و سبب می‌شد تا برای تحقق سخنانش از هیچ تلاشی دریغ نورزند.
• از مرداد تا مهر ۱۳۵۷، مرحله گسترش تظاهرات مردمی در سطح کشور بود.
• آتش‌سوزی سینما رکس (آبان ۲۸) و کشتار میدان ژاله (شهریور ۱۷) از رویدادهای مهم و تاثیرگذار دوران انقلاب بود.
• فاجعه کشتار میدان ژاله، موج تظاهرات وسیعی را به دنبال داشت و بازتاب جهانی آن، جایگاه رژیم را تضعیف کرد.
• در زمان پیروزی انقلاب، احزاب مختلفی در کشور وجود داشتند که بعضاً مخالف انقلاب اسلامی بودند یا موافق آن.

این کوییز به بررسی اندیشه‌های سیاسی و جنبش‌های اجتماعی در دوران انقلاب اسلامی ایران می‌پردازد. در آن به نقش شخصیت‌هایی همچون آل احمد و شریعتی و همچنین ایجاد فضای سیاسی در ایران در پی روی کار آمدن دموکرات‌ها در آمریکا اشاره شده است.