Άτομο και πρόσωπο PDF

τοµο και πρ σωπο Ο νθρωπος δεν ε ναι τοµο, ε ναι πρ σωπο. Μεταξ των δυο αυτ ν εννοι ν (πρ σωπο- τοµο) υπ ρχει µ νο να κοιν στοιχε ο: αναφ ρονται σε µια µον δα, µ α µ νο παρξη, π.χ. καθ νας µας γεννι ται ως τοµο. Το πρ σωπο και το τοµο διαφ ρουν σε λα τα λλα και µ λιστα στη σχ ση τους µε τις λλες µο...

τοµο και πρ σωπο Ο νθρωπος δεν ε ναι τοµο, ε ναι πρ σωπο. Μεταξ των δυο αυτ ν εννοι ν (πρ σωπο- τοµο) υπ ρχει µ νο να κοιν στοιχε ο: αναφ ρονται σε µια µον δα, µ α µ νο παρξη, π.χ. καθ νας µας γεννι ται ως τοµο. Το πρ σωπο και το τοµο διαφ ρουν σε λα τα λλα και µ λιστα στη σχ ση τους µε τις λλες µοναδικ ς υπ ρξεις. Το τοµο µ νει σχετο, δεν αισθ νεται την αν γκη να σχετισθε µε λλες υπ ρξεις, το Εγ µ νει κλεισµ νο στον Εαυτ του και δεν αναφ ρεται στο λλο του. Το πρ σωπο (προς + ωψ= ψη, οφθαλµ ς) σχετ ζεται οπωσδ ποτε, το Εγ επικοινωνε µε το λλο του, ο Εαυτ ς µας ε ναι η σχ ση του Εγ µας προς το λλο µας. Ποτ δε βρ σκουµε την ταυτ τητ µας µ νοι, αλλ π ντοτε σε σχ ση µε το λλο µας. Ο νθρωπος γεννι ται τοµο και γ νεται πρ σωπο. Καθ νας γεννι ται σαν τοµο και αναγεννι ται ως πρ σωπο µ σα στην Εκκλησ α. Το τοµο αρκε ται στη διαφορ του Εγ απ το λλο και ποτ δεν ενδιαφ ρεται για την αναφορ (τη σχ ση) του εν ς προς το λλο. Αντιθ τως το πρ σωπο δ νει προβ δισµα στην αναφορ , στη σχ ση, στην επικοινων α και στη συµµετοχ , χωρ ς βεβα ως να αγνοε να υποτιµ τη διαφορ του Εγ απ το λλο του. Προσωπε ο και πρ σωπο Το προσωπε ο σηµα νει πρ τα πρ τα τυποπο ηση, αυτοµατισµ , ρουτ να, καταναγκασµ , εν το πρ σωπο χαρακτηρ ζεται απ την ελε θερη και υπε θυνη εκλογ. Γιατ δεν ε ναι το πρ σωπο δεδοµ νο ο τε τελειωµ νο, αλλ γ νεται συνεχ ς και εξελ σσεται [...]. Το πρ σωπο ε ναι εικ να του Θεο , η εικ να µως [...] υπολε πεται απ το πρωτ τυπ της, γι’ αυτ χρει ζεται να ολοκληρωθε , να φτ σει ο νθρωπος στο «καθ’ οµο ωσιν Θεο ». τσι, το πρ σωπο ε ναι κ νηση και ζω [...]. Το προσωπε ο σηµα νει ακ µη εγκλωβισµ µ σα στο τοµο, και το τοµο διακατ χεται απ ποικ λους φ βους, κυρ ως απ τον αγχ δη φ βο του βιολογικο τερµατισµο του. [...]. Το πρ σωπο αντ θετα ε ναι η εκρηκτικ δι σπαση του τοµου, το οπο ο διασπ τον αποµονωτισµ του και ρχεται σε προσωπικ σχ ση µε τα λλα πρ σωπα της κοινων ας. τσι, τη θ ση του φ βου την πα ρνει η αγ πη [...] που ε ναι προσφορ του προσ που προς την κοινων α, χωρ ς ιδιοτ λεια και ανταλλ γµατα. [...] Το προσωπε ο µε τα δ ο προηγο µενα χαρακτηριστικ του, δηλ. της ανελευθερ ας και του ατοµισµο , αυτ µατα οδηγε ται στην ρνηση της δηµιουργ ας. [...] Ο «θε πλαστος» µως νθρωπος ε ναι συνδηµιουργ ς, συνεχ ζει το δηµιουργικ ργο του Θεο σε λλο β βαια επ πεδο, κοινωνικ , επιστηµονικ κτλ. τσι, χαρακτηριστικ του προσ που ε ναι η δηµιουργ α και η πρ οδος. Το πρ σωπο Το πρ σωπο εµπερι χει τη δι σταση της κοινων ας, της εκστατικ ς σχ σης ως ελε θερη αγ πη. Π ρα απ οποιαδ ποτε αποκλειστικ τητα, το πρ σωπο ανο γεται ως αγαπητικ αυθυπ ρβαση της ατοµικ τητας, το οπο ο εν νεται µε λλα πρ σωπα σε µια αδι ρρηκτη κοινων α, δ χως να χ νει την ετερ τητ του. Μ λιστα, η ιδι ζουσα ταυτ τητ του δεν ε ναι αυτ νοµη, αλλ εκπηγ ζει ακριβ ς απ αυτ τη σχ ση και κοινων α. Το πρ σωπο αντλε το ε ναι απ το γεγον ς της κοινων ας. Η Ευχαριστ α της Εκκλησ ας, ως κοιν τητα που συνιστ να ν ο πλ γµα σχ σεων, αρνε ται το ιδιωτικ επ τευγµα της αρετ ς των καλ ν πρ ξεων, πως αρνε ται και την ννοια της ατοµικ ς σωτηρ ας. Η ευχαριστιακ σ ναξη εκφρ ζει καθολικ ς σχ σεις αγ πης και ελευθερ ας µεταξ ανθρ που, κ σµου και Θεο. Ο νθρωπος, σ ντροφος του Θεο Η εικ να του Θεο δηλ νει την ελε θερη βο ληση, τη λογικ , την α σθηση της ηθικ ς υπευθυν τητας του ανθρ που, το καθετ δηλαδ που µας ξεχωρ ζει απ τη ζωικ δηµιουργ α και µας καθιστ πρ σωπα. Η εικ να µως υποσηµα νει και κ τι περισσ τερο απ’ αυτ. Σηµα νει πως ε µαστε «γ νος» (Πρ ξ 17, 28) του Θεο , συγγενε ς Του. Σηµα νει πως µεταξ Αυτο και ηµ ν υπ ρχει να σηµε ο επαφ ς και οµοι τητας. Δεν ε ναι αγεφ ρωτο το χ σµα µεταξ Δηµιουργο και δηµιουργ µατος, επειδ µε το να ε µαστε δηµιουργηµ νοι κατ’ εικ να Θεο , µπορο µε να γνωρ ζουµε τον Θε και να κοινωνο µε µαζ Του. Αν µ λιστα κ νουµε σωστ χρ ση αυτ ς της ικαν τητας για κοινων α µε τον Θε , τ τε θα γ νουµε «ως» θεο , θα αποκτ σουµε τη θε α οµοι τητα. Σ µφωνα µε τα λ για του αγ. Ιω ννη Δαµασκηνο , «θα γ νουµε µοιοι µε τον Θε µ σω της αρετ ς». Η απ κτηση της οµοι τητας ε ναι το διο µε τη θ ωση, το να γ νουµε δηλαδ «δε τεροι θεο », «θεο κατ χ ριν». [...] Η εικ να του Θεο αγκαλι ζει ολ κληρο το πρ σωπο, το σ µα και την ψυχ [...]. [...] « ταν βλ πεις τον αδελφ την αδελφ σου», µας λ ει ο Κλ µης Αλεξανδρε ας (π θανε το 215), «βλ πεις τον Θε ». [...] Ο σεβασµ ς αυτ ς για κ θε ανθρ πινη παρξη εκφρ ζεται καθαρ στην Ορθ δοξη λατρε α, που ο ιερ ας δεν θυµι ζει µ νο τις εικ νες, αλλ και το εκκλησ ασµα, χαιρετ ζοντας τσι στο κ θε πρ σωπο την εικ να του Θεο. «Η καλ τερη εικ να του Θεο ε ναι το ανθρ πινο πρ σωπο» [Ευδοκ µωφ]. «Υπ ρχω» «[...] υπ ρχω αυθεντικ ταν η ετερ τητα δεν ε ναι κ τι παρ λληλα εν ντια στην ταυτ τητ µου, αλλ ε ναι ρος της ταυτ τητ ς µου. Αυτ σηµα νει αγ πη. [...] Τ πος του ραντεβο µε τον Χριστ δεν ε ναι µια ιδεολογ α, αλλ το πρ σωπο του συνανθρ που. Ε ναι αδ νατο να γνωρ σει κανε ς την αλ θεια του Χριστο ξω απ το µυστ ριο της κοινων ας µε τον λλον. [...] εφ’ σον ο Θε ς του Χριστιανισµο γ νεται δεκτ ς ως προσωπικ παρξη, δηλαδ ως παρξη που βο λεται, σχεδι ζει, ενεργε , ανταποκρ νεται (και, ρα, χι ως µια απρ σωπη και αδραν ς πραγµατικ τητα), ο νθρωπος καλε ται σε να θληµα: να αποδεχτε την πρ σκληση αυτο του Θεο , να γ νει µαθητ ς και φ λος του, να συν ψει προσωπικ σχ ση µαζ του. Η προσωπικ σχ ση εν χει µεγαλε ο, εν χει µως και διακινδ νευση. Μπορε να προκ ψει, µπορε και να διαρραγε. Διαθ τει την αβεβαι τητα η οπο α συνοδε ει την ελευθερ α. Πρ σωπο στη θεολογ α ε ναι ο νθρωπος στην ατοµικ του υπ σταση και στην κοινωνικ του φ ση, ως σ στηµα σχ σεων, στην αγαπητικ του δι σταση – κατ το πρ τυπο της κοινων ας των προσ πων της Αγ ας Τρι δας και κατ’ αντιδιαστολ προς την ατοµικιστικ ηθικ το «ατ µου»: ως πρ σωπα διαφ ρουν οι νθρωποι µεταξ τους, επειδ ε ναι ξεχωριστ υποκε µενα που διαθ τουν απ κοινο την δια φ ση σ µφωνα µε ναν ιδια τερο τρ πο το καθ να.