ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Α' ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ PDF

ΎΛΗ ΔΙΑΓΩΝΊΣΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ Α΄ ΤΕΤΡΑΜΉΝΟΥ Σελίδες: 22, 27, 28-29, 30 (Μέχρι Μαντώ Μαυρογένους) ΣΕΛΊΔΑ 22 ΣΥΝΈΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΈΝΝΗΣ: Συγκαλέστηκε από τους νικητές του Ναπολέοντα (Σεπτέμβριος 1814-Ιούνιος 1815). Με κύρια απασχόληση την επαναχάραξη των σ...

ΎΛΗ ΔΙΑΓΩΝΊΣΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ Α΄ ΤΕΤΡΑΜΉΝΟΥ Σελίδες: 22, 27, 28-29, 30 (Μέχρι Μαντώ Μαυρογένους) ΣΕΛΊΔΑ 22 ΣΥΝΈΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΈΝΝΗΣ: Συγκαλέστηκε από τους νικητές του Ναπολέοντα (Σεπτέμβριος 1814-Ιούνιος 1815). Με κύρια απασχόληση την επαναχάραξη των συνόρων, ώστε να εξασφαλίζεται μια βιώσιμη ισορροπία, την ανασυγκρότηση της απολυταρχίας και τη καταστολή των επαναστατικών ιδεών. (Στη Γαλλία εγκαθιδρύθηκε ξανά το πολίτευμα βασιλείας και τα γαλλικά σύνορα επανήλθαν εκεί που ήταν το 1789). ΙΕΡΉ ΣΥΜΜΑΧΊΑ: Από τη Ρωσία, Πρωσία και την Αυστρία, χώρες-προπύργια της απολυταρχίας και της αντεπανάστασης (Νοέμβριος 1815). Εκθρονισμένοι ηγέτες επανήλθαν στους θρόνους τους. Τα επόμενα χρόνια ονομάστηκαν εποχή της Παλινόρθωσης (1815-1830). Αν και δόθηκε η εντύπωση πως οι προεπαναστατικοί θεσμοί ανασταίνονταν, οι αρχές της γαλλικής επανάστασης ( Ελευθερία-Ισότητα-Δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης ) είχαν αποκτήσει πλέον, τεράστια απήχηση στους Ευρωπαϊκούς λαούς. Γγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγ ΣΕΛΊΔΑ 27 Ισπανική Επανάσταση: (1820) Στρατιωτικές μονάδες στασίασαν εναντίον του αυταρχικού βασιλιά Φερδινάνδου Ζ΄ απαιτώντας την επαναφορά του συντάγματος του 1812 που είχε επιβληθεί από τον Ναπολέοντα. Εμφύλιος μέχρι το 1823 ο οποίος, μετά από απόφαση της Ιερής Συμμαχίας, γαλλικός στρατός κατέπνιξε την επανάσταση. Η αναταραχή στην Ισπανία πυροδότησε σειρά επαναστάσεων στη Λατινική Αμερική. Ιταλικές Επαναστάσεις: (1820-1821) Τότε η Ιταλία ήταν χωρισμένη σε πολλά μικρά κράτη, οι επαναστάσεις οργανώθηκαν από τους καρμπονάρους (Μέλη Μυστικής Ιταλικής Εταιρίας), ξεκίνησαν από το βασίλειο της Νεάπολης και της Σικελίας το 1820. Στρέφονταν κατά της αυστριακής κυριαρχίας και διεκδικούσαν εθνική ελευθερία και Συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Το 1821 ο αυστριακός στρατός με εντολή της Ιερής Συμμαχίας κατέστειλε την επανάσταση. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ΣΕΛΊΔΑ 28 ΦΙΛΙΚΉ ΕΤΑΙΡΊΑ: Μυστική εταιρία που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας και αποσκοπούσε την προετοιμασία του ένοπλου αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία. Πρωτεργάτες της υπήρξαν οι Νικόλαος Σκουφάς, Αθανάσιος Τσακάλωφ, Εμμανουήλ Ξάνθος και Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος. Ο ελληνισμός ήταν διάσπαρτος σ΄έναν ευρύ γεωγραφικό χώρο, οπότε οι Φιλικοί έπρεπε να κάνουν τεράστιες οργανωτικές προσπάθειες δρώντας με μεγάλη μυστικότητα για να μην γίνουν αντιληπτοί από την οθωμανική διοίκηση αλλά και από τις ευρωπαϊκές απολυταρχίες. Επίσης έπρεπε να υπερνικήσουν δισταγμούς Ελλήνων που είχαν δει προγενέστερα επαναστατικά κινήματα να αποτυγχάνουν και να κινητοποιήσουν ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες με διαφορετικά οικονομικά-κοινωνικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Το έργο των Φιλικών ευνοούταν από το ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετώπιζε σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, από τη διάδοση μεταξύ των Ελλήνων των ιδεών της γαλλικής επανάστασης και από ότι σημαντικό τμήμα του ελληνισμού ήταν, πλέον, ώριμο αίτημα η δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Τα υποψήφια μέλη της εταιρίας δοκιμάζονταν για ένα διάστημα και έπειτα εντάσσονταν στην οργάνωση, αφού ορκίζονταν πίστη και αφοσίωση σε αυτή. Για τους παραβάτες η προβλεπόμενη τιμωρία ήταν ο θάνατος. Οι Φιλικοί χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα και επικοινωνούσαν με κρυπτογραφικό αλφάβητο. Μέχρι 1817-1818, η Φιλική Εταιρία απευθύνονταν, κυρίως, σε πλούσιους Έλληνες εμπόρους, ώστε να εξασφαλιστούν τα οικονομικά μέσα για την ανάπτυξή της (Αλλά οι περισσότεροι ήταν αρνητικοί). Κατόπιν, όταν άρχισε να απευθύνεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες του ελληνισμού, ιδίως σε μικρεμπόρους και διανοούμενους, αναπτύχθηκε γρήγορα. Γυναίκες δεκτές μόνο κατά εξαίρεση. Οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρία, καταλαβαίνοντας ότι τα άσημα ονόματά τους δύσκολα θα ενέπνεαν τους συμπατριώτες τους, αποφάσισαν να αναθέσουν την ηγεσία σε έναν γνωστό Έλληνα. Αρχικά στον Ιωάννη Καποδίστρια (Υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας), αλλά αρνήθηκε θεωρώντας ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για επανάσταση. Εν τέλει η ηγεσία ανατέθηκε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη (Ανώτερος αξιωματικός του ρωσικού στρατού, τότε Γενικός Επίτροπος της Αρχής). ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ΣΕΛΊΔΑ 29 Κήρυξη της ελληνικής επανάστασης στις Ηγεμονίες: Η επανάσταση αποφασίστηκε να ξεκινήσει από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες (Σημερινή Ρουμανία), διότι εκεί δεν υπήρχε τουρκικός στρατός (σύμφωνα με παλαιότερες ρωσοτουρκικές συνθήκες) επειδή λίγο βορειότερα βρισκόταν ρωσικός στρατός, που υπήρχε ελπίδα να βοηθήσει. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον ποταμό Προύθο, μπήκε στις ηγεμονίες και στις 24 Φεβρουαρίου 1821 κήρυξε την επανάσταση στο Ιάσιο της Βλαχίας (Σημερινή Ρουμανία). Κυκλοφόρησε προκηρύξεις με τις οποίες κήρυττε την επανάσταση, αφήνοντας να ευνοηθεί ότι πίσω από αυτήν βρισκόταν η Ρωσία. Παράλληλα συγκροτούσε το στράτευμά του. Γρήγορα προέκυψαν σοβαρά προβλήματα. Πλούσιοι Έλληνες των Ηγεμονιών δεν ανταποκρίθηκαν υλικά και η στρατολόγηση δεν προχωρούσε. Ο τσάρος αποκήρυξε την επανάσταση και επέτρεψε την είσοδο τουρκικού στρατού στις Ηγεμονίες για την καταστολή της (Αφού η Ρωσία άνηκε στην Ιερή συμμαχία). Ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ αφόρισε όσους συμμετείχαν στο κίνημα. Ο Βλαντιμηρέσκου θεωρήθηκε προδότης και με εντολή της Φιλικής Εταιρίας εκτελέστηκε. Παρά τις δυσκολίες ο Αλέξανδρος Υψηλάντης συνέχισε τον αγώνα. Κρίσιμη μάχη δόθηκε στο Δραγατσάνι (7 Ιουνίου 1821), όπου και διακρίθηκε ιδιαίτερα, ο Ιερός Λόχος (Μονάδα συγκροτημένη από εθελοντές σπουδαστές). Η ήττα ΔΕΝ αποφεύχθηκε. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τα σύνορα της Αυστρίας όπου τον συνέλαβαν. Τραγικός επίλογος γράφθηκε λίγους μήνες αργότερα, όταν ένα τελευταίο απομονωμένο τμήμα αγωνιστών με επικεφαλής τους οπλαρχηγούς Γιωργάκη Ολύμπιο και Ιωάννη Φαρμάκη εγκλωβίστηκε στη μονή Σέκκου. Ο Ολύμπιος αποφάσισε να ανατιναχθεί μαζί με τους συμπολεμιστές του, ενώ ο Φαρμάκης, μετά από σκληρή αντίσταση δύο εβδομάδων, πιάστηκε αιχμάλωτος και αποκεφαλίστηκε. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ΣΕΛΊΔΑ 30 ΕΥΝΟΪΚΉ ΣΥΓΚΥΡΊΑ: Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία της ελληνικής επανάστασης ήταν σαφώς καλύτερες στον νότιο ελλαδικό χώρο, όπου οι πληθυσμοί ήταν πυκνότεροι και η παρουσία οθωμανικού στρατού δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρή, ενώ τη στιγμή 1820-1822 μεγάλο μέρος οθωμανικών δυνάμεων ήταν απασχολημένο στον πόλεμο εναντίον του Αλή πασά της Ηπείρου. Πολλοί Φιλικοί προετοίμαζαν και ανέμεναν τον ξεσηκωμό, υπήρχαν ένοπλα σώματα Ελλήνων (Κλέφτες), ελληνικά εμπορικά σκάφη, που τότε ήταν εφοδιασμένα με κανόνια, πολλοί Έλληνες διέθεταν σημαντική εμπειρία ένοπλων συγκρούσεων τόσο στη ξηρά (Στρατιώτες στις ένοπλες δυνάμεις του Αλή πασά και στον αγγλικό στρατό των Επτανήσων) όσο και στη θάλασσα (Ναύτες στο τουρκικό πολεμικό ναυτικό και σε εμπορικά πλοία που είτε συγκρούονταν με πειρατές είτε ασκούσαν πειρατεία). Επιπρόσθετα, τα ορεινά εδάφη της Πελοποννήσου και της Στερεάς διευκόλυναν τον κλεφτοπόλεμο. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΈΣ ΕΣΤΊΕΣ: Επαναστάσεις ξέσπασαν τον Μάρτιο του 1821 σε διάφορα σημεία της Πελοποννήσου και στη συνέχεια στη Στερεά Ελλάδα, στην Κρήτη, στα Νησιά του Αιγαίου, στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία και στη Θράκη αλλά και στη Κύπρο και στη Μ. Ασία. Σύντομα φάνηκε ότι ξεπερνούσε τις δυνατότητες του ελληνισμού η απελευθέρωση μιας τόσο μεγάλης περιοχής. Ιδίως στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία, που είναι σε μεγάλο βαθμό πεδινές, καθώς και στη Θράκη, στην Κύπρο και στη Μ, Ασία, όπου ήταν εύκολο να φτάσει γρήγορα τουρκικός στρατός, η καταστολή ήταν άμεση. Εν τέλει, η επανάσταση εδραιώθηκε στην Πελοπόννησο, στη Στερεά Ελλάδα και σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου. Οι δυνάμεις των επαναστατών αποτελούνταν από αγωνιστές που ακολουθούσαν κάποιον οπλαρχηγό δίχως να υπάρχει κεντρική ηγεσία. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΈΣ: Ξεχώρισαν, χάρη στις στρατιωτικές ηγετικές τους ικανότητες, οι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Οδυσσέας Ανδρούτσος και Μάρκος Μπότσαρης στη στεριά, καθώς και οι Κωνσταντίνος Κανάρης και Ανδρέας Μιαούλης στη θάλασσα. Ηγετικό ρόλο έπαιξαν και 2 γυναίκες, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους.