Zorg en EPD: Methoden en Anatomie

Een elektronisch patiëntendossier (EPD) is een digitaal systeem dat medische gegevens van een patiënt opslaat en beheert. Het biedt voordelen zoals verbeterde toegankelijkheid tot gegevens, snellere toegang tot informatie en betere samenwerking tussen zorgverleners.

EPD's kunnen verschillende formaten gebruiken voor rapportage, zoals gestructureerde formulieren, vrije tekst en standaard protocollen, afhankelijk van de instelling.

Veel EPD's ondersteunen standaardisatie van rapportages, wat de kwaliteit en consistentie verhoogt.

De SOAP-methode is een gestructureerd rapportformat in de verpleegkunde, waarbij informatie wordt gecategoriseerd in vier secties: subjectief, objectief, assessment en plan.

De SBAR-methode is een ander veelgebruikt rapportformat, vooral voor hand-off communicatie en overdracht van patiëntinformatie. Het omvat vier onderdelen: situatie, achtergrond, assessment en aanbeveling.

Flowcharts en checklists worden gebruikt om de voortgang van een patiënt te volgen en te documenteren, bijvoorbeeld in het geval van vitale functies, medicatietoediening of wondverzorging.

Flowcharts en checklists zijn vaak gestructureerd en visueel, waardoor ze een snelle en duidelijke weergave geven van de zorg die een patiënt heeft ontvangen.

EPD's verbeteren de communicatie, efficiëntie en kwaliteit van patiëntenzorg.

Het mesoniveau in de zorg richt zich op zorginstellingen zoals ziekenhuizen en verpleeghuizen. Het gaat over het optimaliseren van processen, management en infrastructuur om de kwaliteit van zorg te verbeteren.

Microniveau in de zorg betrekking op de directe zorgverlening aan patiënten door individuele zorgprofessionals, zoals verpleegkundigen en artsen.

De PDCA-cyclus is een 4-stappenproces voor kwaliteitsverbetering (Plan, Do, Check, Act). Het is een voortdurende cirkel die je helpt om de kwaliteit van zorg te verbeteren.

In deze fase van de PDCA cyclus stel je doelen vast en ontwikkel je een plan om de kwaliteit van zorg te verbeteren.

In deze fase voer je de plannen uit en implementeer je verbeteringen in de praktijk.

In deze fase evalueer je de resultaten van de verbeteringen, meet je het effect en controleer je de voortgang.

In deze fase pas je de verbeteringen aan, behoud je wat werkt en ontwikkel je nieuwe strategieën als de verbeteringen niet effectief waren.

Verpleegkundigen spelen een belangrijke rol in kwaliteitszorg. Ze werken samen om processen te verbeteren, initiëren projecten en implementeren evidence-based praktijken.

De mond is het begin van het spijsverteringsstelsel. Het bevat tanden, tong en speekselklieren, die helpen om het voedsel te kauwen en te mengen met speeksel voor betere vertering.

De slokdarm is een buis die voedsel van de mond naar de maag transporteert. Spierbewegingen, peristaltiek genaamd, duwen het voedsel door de slokdarm.

De maag is een gespierd orgaan dat voedsel mengt met maagsap, bestaande uit zoutzuur en enzymen. Dit breekt eiwitten af en creëert een halfverwerkte massa, chymus.

De dunne darm is het grootste deel van het spijsverteringsstelsel. Met behulp van villi en microvilli worden voedingsstoffen opgenomen. Enzymen uit de pancreas helpen bij de vertering.

De dikke darm is verantwoordelijk voor de absorptie van water en elektrolyten uit de onverteerde etensresten. Bacteriën in de darm helpen bij de afbraak van vezels.

De anus is het uiteinde van het spijsverteringsstelsel. Het controleert de uitscheiding van ontlasting via het rectum en anus.

Het doel van het spijsverteringsstelsel is om voedsel af te breken en voedingsstoffen op te nemen voor energie en lichaamsfuncties.

Het spijsverteringsstelsel breekt voedsel af in drie stappen: mechanische vertering, chemische vertering en opname van voedingsstoffen.

De urine bevat vaak een klein aantal zuren, zoals ammoniumionen (NH₄⁺), die de zuur-basebalans in het lichaam helpen behouden.

Het zenuwstelsel is verantwoordelijk voor de aanvoer van prikkels naar de hersenen, het verwerken van deze prikkels en het sturen van signalen naar het lichaam om te reageren.

De zintuigen zijn de organen die prikkels ontvangen en omzetten in elektrische signalen die naar de hersenen worden gestuurd.

De zintuigen (gevoel, zicht, gehoor, reuk en smaak) zijn allemaal verbonden met specifieke hersenzenuwen.

Het cerebrum is het grootste deel van de hersenen en is verantwoordelijk voor het verwerken van informatie, het maken van beslissingen en het controleren van vrijwillige bewegingen.

De primaire cortex registreert de aard van een prikkel. De secundaire cortex herkent de prikkel. De tertiaire cortex regelt de reactie op de prikkel.

Het motorische systeem stuurt bewegingen aan. Het sensibele systeem ontvangt prikkels van het lichaam. Het optische systeem verwerkt visuele informatie.

De hersenen sturen via zenuwbanen signalen naar spieren, klieren en andere organen om te reageren op prikkels.

Evidence-Based Practice (EBP) is een benadering van zorgverlening waarbij wetenschappelijk bewijs wordt gebruikt om beslissingen te nemen over de beste zorg voor patiënten.

EBP bevordert het gebruik van wetenschappelijke kennis in de dagelijkse zorgpraktijk, wat kan leiden tot betere zorgresultaten voor patiënten.

Zingevingsvragen zijn vragen die patiënten kunnen stellen over de betekenis van hun ziekte en leven, vooral in moeilijke situaties.

Verpleegkundigen spelen een belangrijke rol bij het ondersteunen van patiënten die zingevingsvragen hebben. Ze luisteren, tonen empathie en bieden spirituele zorg.

Het begrip seksualiteit omvat een breed scala aan aspecten, waaronder geslacht, genderidentiteit, seksuele geaardheid, intimiteit en voortplanting.

Toenemende openheid over seksualiteit in de samenleving, mede door campagnes en media-aandacht.

Verpleegkundigen moeten vaardig zijn in het omgaan met zingevingsvragen, maar ook letten op hun eigen emotionele belasting.

Zorgprofessionals dienen de bevindingen van hun onderzoek te delen met collega's om de zorg te verbeteren.

De kerk was de enige autoriteit die seksualiteit regelde in de vroege en hoge middeleeuwen. Seks was alleen toegestaan binnen het huwelijk en bedoeld voor voortplanting. Prostitutie werd soms gedoogd, maar homoseksualiteit werd vanaf 1200 streng gestraft.

Tijdens de Reformatie (1500-1700) was seksuele moraal nog steeds strikt, maar er waren nuances. Luther zag seks als een bevorderer van intimiteit binnen het huwelijk. Calvijn gaf vrouwen wat meer ruimte om te genieten van seks, maar de man bleef wel de dominante rol.

In de Verlichting (1685-19e eeuw) begon men seksualiteit meer te zien als een natuurlijke en wenselijke behoefte, maar de moraal bleef streng. De kerk bleef invloedrijk, maar in latere tijd nam de persoonlijke keuze toe.

De 20ste eeuw begon met een sterk taboe op seksualiteit, maar de seksuele revolutie in de jaren '60 en '70 bracht grote veranderingen. De anticonceptiepil en de abortuswet maakten seksuele keuze vrij. Acceptatie van homoseksualiteit steeg met protesten.

De jaren '80 en '90 waren getekend door de AIDSepidemie. Dit leidde tot bewustwording over veilige seks en preventie.