Zarządzanie Zasobami Naturalnymi

Naturalne procesy, takie jak erupcje wulkanów, huragany i pożary wywołane przez pioruny, które przyczyniają się do zanieczyszczenia powietrza.

Zanieczyszczenie powietrza pochodzące z działalności człowieka, takie jak przemysł, urbanizacja i transport.

Efekt cieplarniany, kwaśny deszcz, niszczenie ozonu i smog to szkodliwe skutki zanieczyszczenia powietrza.

Zarządzanie zasobami wodnymi, które obejmuje zapewnienie odpowiedniej ilości i jakości wody dla różnych użytkowników, takich jak ludność, rolnictwo i przemysł.

Główny cel zarządzania wodą, który obejmuje równowagę pomiędzy dostępnością wody, jakością wody i zrównoważonym wykorzystywaniem zasobów wodnych.

Zarządzanie wodą, które ma na celu utrzymanie naturalnych warunków środowiskowych, jednocześnie minimalizując koszty operacji.

Udostępnianie wody dla ludności, rolnictwa i przemysłu.

Oczyszczanie i uzdatnianie wody przed użyciem.

Trzy wybrane zasady polityki środowiskowej UE, takie jak zasada zapobiegania, zasada „zanieczyszczający płaci” lub zasada „ostrożności”.

Narzędzia mające bezpośredni lub pośredni wpływ na środowisko, np. przepisy prawne, podatki, dotacje, narzędzia rynkowe.

Opłaty za korzystanie ze środowiska, np. opłaty za emisję zanieczyszczeń, opłaty za wykorzystanie zasobów naturalnych.

Organy państwowe (centralne, lokalne, terenowe), inspekcje, organizacje pozarządowe i podmioty gospodarcze odpowiedzialne za zarządzanie środowiskiem.

Organy państwowe odpowiedzialne za ochronę przyrody w Polsce, np. Minister Środowiska, Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska.

Dziedzina wiedzy, która powstała w latach 70. XX wieku, aby badać i rozwiązywać problemy środowiskowe związane z działalnością człowieka.

Ekonomia ochrony środowiska łączy różne dziedziny, takie jak ekologia, ekonomia, prawo, socjologia i technologia.

Badania dotyczące podstawowych zasad ekonomicznych wpływających na zmiany środowiskowe spowodowane przez człowieka.

Badania skupiające się na praktycznym zastosowaniu ekonomii w ochronie środowiska, np. wycena zasobów naturalnych, szacowanie szkód ekologicznych.

Analiza kosztów i korzyści z różnych działań mających wpływ na środowisko, zastosowanie narzędzi ekonomicznych dla eko-inwestycji.

Organizacja odpowiedzialna za monitorowanie stanu środowiska w Unii Europejskiej.

Organy doradcze Ministra Środowiska.

Organizacja zbierająca dane statystyczne o życiu społeczno-ekonomicznym, w tym o środowisku.

Harmonizacja danych statystycznych w Unii Europejskiej.

Firmy, sektor publiczny, podmioty świadczące usługi środowiskowe i gospodarstwa domowe.

Analiza ekonomiczna skutków wdrażania przepisów ochrony środowiska, np. wpływu na rentowność firm.

Międzynarodowe inicjatywy, których celem jest ochrona środowiska i zrównoważony rozwój.

Raport z 1972 r. ostrzegający przed konsekwencjami niekontrolowanego wzrostu gospodarczego dla środowiska.

Międzynarodowe porozumienie, którego celem jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych.

Koncepcja skupiająca się na zerowym wzroście gospodarczym w celu ochrony środowiska.

Koncepcja zakładająca kontrolę nad zasobami naturalnymi przez państwo w celu zarządzania wpływem na środowisko.

Wpływ degradacji środowiska na społeczeństwo, np. zanieczyszczenie powietrza, brak wody pitnej.

Rozważania i propozycje dotyczące rozwiązań problemów środowiskowych, np. ochrona zasobów naturalnych.

Podejście do zarządzania zasobami naturalnymi, w którym państwo kontroluje całą produkcję i gospodarkę zasobami. To podejście okazało się nieskuteczne w osiągnięciu celów zrównoważonego rozwoju.

Podejście do zarządzania zasobami naturalnymi, które opiera się na efektywności, konkurencji i interwencji rządowej dostosowanej do osiągnięcia równowagi z celami zrównoważonego rozwoju.

Wszystkie elementy naturalnego środowiska, w tym powietrze, woda, ziemia i zjawiska naturalne.

Konkretne elementy naturalne, które można wydobywać i wykorzystywać, takie jak minerały, produkty leśne i ropa naftowa.

Zasoby, które odnawiają się w sposób naturalny, np. energia słoneczna, wiatr, drewno.

Zasoby, które nie odnawiają się w naturalnym tempie w skali ludzkiego życia, np. ropa naftowa, gaz ziemny, węgiel.

Źródło zanieczyszczenia może być pochodzenia naturalnego, np. wulkany, lub pochodzenia antropogenicznego, np. fabryki.

Gleba to biologicznie aktywna powierzchniowa warstwa skorupy ziemskiej, na której mogą rosnąć rośliny. Powstaje w wyniku rozkładu i syntezy związków mineralnych i organicznych.

Silne wiatry, powodzie, susze i erozja to naturalne czynniki degradacji gleby.

Urbanizacja, industrializacja, rozwój infrastruktury transportowej i złe praktyki rolnicze to główne antropogeniczne czynniki degradacji gleby.

Metody rekultywacji gleby to techniki, biologiczne sposoby i chemikalia używane do przywrócenia zdegradowanej gleby.

Funkcje lasów w biosferze to: produkcja, ochrona i funkcje społeczno-ekonomiczne.

Śmieci, pozostałości po działalności człowieka, które nie nadają się do ponownego wykorzystania w danym miejscu i czasie. Mogą szkodzić środowisku.

Nauka i praktyczne działania, które łączą ekologię, ekonomię i społeczeństwo. Obejmuje zarządzanie zasobami naturalnymi dla zrównoważonego rozwoju.

Zbiór zasad, które promują zrównoważone i odpowiedzialne zarządzanie zasobami naturalnymi w UE. Wspierają zrównoważone wykorzystanie i ochronę środowiska.

Podejście do zarządzania odpadami, które ma na celu minimalizacji ilości wytwarzanych odpadów. Obejmuje redukcję zużycia, ponowne wykorzystanie i recykling.

Trzy główne obszary, które należy uwzględnić przy wprowadzaniu zrównoważonego rozwoju: środowisko naturalne, ekonomia i społeczeństwo.