Wprowadzenie do fizjoterapii zwierząt

Skala oceny kulawizny u zwierząt, gdzie 0 oznacza brak kulawizny, a 5 oznacza, że zwierzę nie porusza się.

Nauka zajmująca się ruchem i siłami, które go powodują.

Kinematyka kończyn obejmuje ich ruchy i sposób, w jaki oddziałują na siebie podczas chodzenia. Ważne jest, by ruch był ekonomiczny i wykorzystujący siłę grawitacji.

Określa, jak często kończyna styka się z podłożem podczas chodzenia. Liczona jest w liczbie kroków na jednostkę czasu.

Faza ruchu, kiedy kończyna jest w kontakcie z podłożem.

Faza ruchu, kiedy kończyna jest oderwana od podłoża.

Chowy symetryczne to takie, w których ruchy kończyn po obu stronach ciała są lustrzane.

Kłus jest chodem, w którym kończyny po przeciwnych stronach ciała poruszają się naprzemiennie.

Dysproporcja w rozwoju kości i mięśni u młodych zwierząt, która prowadzi do osłabienia stawu biodrowego i problemów z prawidłowym ukształtowaniem panewki.

Kulawizna, problemy z poruszaniem się po gładkich powierzchniach, chwiejny chód, problemy z odwodzeniem kończyny.

Zwiększona wrażliwość na ból, uczucie ciągnięcia lub sztywności w stawie biodrowym, ograniczenie zakresu ruchu w stawie.

Świadomość ułożenia ciała w przestrzeni.

Normalna, apatia, otępienie, śpiączka.

Skręt głowy w osi ciała, spastyczność kończyn, sztywność, opuszczenie i skręt szyi, karpiowatość, słabość mięśniowa.

Mono, para, tetra, hemi.

Niedowład.

Porażenie/paraliż.

Proces leczenia, który wykorzystuje zimno lub ciepło w celu terapeutycznego wpływu na organizm.

Zabieg wykorzystujący zimno w celach terapeutycznych.

Stan po ostrym zapaleniu, gdzie objawy stają się mniej nasilone.

Zwiększone napięcie mięśni, sztywność, skurcz.

Zabieg wykorzystujący ciepło w celach terapeutycznych.

Stosowanie promieniowania elektromagnetycznego o różnej długości fali w celach leczniczych.

Promieniowanie elektromagnetyczne niewidzialne dla ludzkiego oka, o długości fali większej niż światło widzialne.

Promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali mniejszej niż światło widzialne.

Górny neuron ruchowy (GMN) znajduje się w korze mózgowej i przekazuje sygnały do rdzenia kręgowego. Działa jak inhibitor dla DMN.

Dolny neuron ruchowy (DMN) mieści się w rdzeniu kręgowym i bezpośrednio steruje mięśniami. Podtrzymuje napięcie mięśni.

Uszkodzenie GMN powoduje zwiększenie napięcia mięśni, silniejsze odruchy i spastyczne porażenie/niedowład.

Uszkodzenie DMN prowadzi do wiotkiego porażenia/niedowładu, brak odruchów i zaniku mięśni.

Klasyfikacja Hansena dzieli choroby zwyrodnieniowe krążka międzykręgowego na trzy stopnie (I, II, III).

Przepuklina jądra miażdżystego to częsta przyczyna bólu pleców i rwy kulszowej.

Zwyrodnieniowe choroby krążka międzykręgowego (dyskopatia) to częsty problem u zwierząt, szczególnie u starszych.

Choroby naczyniowe, wrodzone i zapalne mogą również prowadzić do problemów neurologicznych u zwierząt.

Ćwiczenia, które polegają na wstawaniu i siadaniu z pozycji stojącej, angażujące mięśnie prostowniki stawu kolanowego i biodrowego. Wspierają zwiększenie zakresu ruchu w stawach.

Wspomaganie ćwiczeń siad/wstań przy ścianie, aby poprawić symetrię i technikę.

Częste użycie tej pozycji w trakcie ćwiczeń siad/wstań może świadczyć o zmęczeniu lub o braku siły do zginania stawu kolanowego.

Ruch, podczas którego pacjent podnosi kończynę górną do góry, przenosi ciężar ciała do tyłu, prostuje stawy i obciąża kończyny miedniczne.

Ćwiczenie, podczas którego pacjent podnosi kończynę górną do góry, przenosi ciężar do przodu, prostuje szyję i obciąża kończyny piersiowe.

Zaburzenia kręgosłupa, niestabilności, dyskopatia, duża niestabilność stawu biodrowego lub ograniczony ruch w stawach kończyn miednicznych.

Zaburzenia kręgosłupa, niestabilności, dyskopatia lub silniejsze zaburzenia neurologiczne.

Całkowite zakresy ruchów, takie jak: zgięcie, wyprost, zgięcie boczne i rotacja, wykonywane w kontrolowany sposób, aby zapewnić stabilność.

Ruchy, które wywołują lekkie „odbicie” lub „sprężynujące” poruszanie się piłki, na przykład delikatne szarpnięcia lub kołysanie.

Ćwiczenie, w którym zwierzę podnosi poszczególne kończyny, na przykład jedną przednią lub tylną.

Chodzenie po prostej linii, gdzie terapeuta może ręcznie ustawiać poszczególne kończyny.

Chodzenie po prostej linii, gdzie zwierzę jest wspomagane w ruchu za pomocą specjalnych urządzeń, takich jak temblaki, szele, uprzęże lub wózki.

Chodzenie po prostej linii, gdzie zwierzę samodzielnie porusza się i nie potrzebuje dodatkowej pomocy.

Chód, w którym zwierzę porusza się z zachowaniem rytmu, z prawidłowym obciążaniem wszystkich czterech kończyn.

Chodzenie po zróżnicowanym podłożu, na przykład po wyboistych ścieżkach, po łamanych liniach, po różnego rodzaju przeszkodach.

Chodzenie po wzniesieniu, co pozwala na wzmocnienie mięśni odpowiedzialnych za unoszenie i przenoszenie ciężaru ciała.

Chodzenie po cavaletti, czyli niskich przeszkodach, co pomaga w udoskonaleniu koordynacji ruchowej, równowagi i propriocepcji.