Taal en Standaardtaal in het Zuiden van Nederland

De initiële keuze van de Belgische staat om enkel Frans te gebruiken als officiële taal, met als doel efficiëntie te verhogen.

De Vlamingen voelden zich benadeeld door de promotie van Frans, aangezien ze niet-moedertaalsprekers waren en in de Belgische administratie in het nadeel waren.

De discussie over de standaardtaal voor Nederlandstaligen begon al kort na de Belgische onafhankelijkheid, eerst door spellingvoorstellen.

In 1864 werd de taal van het Koninkrijk der Nederlanden vastgesteld als de standaardtaal voor Nederlandstaligen, maar het duurde nog tot 1970 vooraleer deze officieel als 'Nederlands' werd erkend.

Ondanks de officiële erkenning van het Nederlands is er nog steeds discussie over de standaardtaal en of er meerdere standaarden zijn (Belgisch en Nederlands).

De taal die in de meeste gevallen gebruikt wordt voor formele communicatie, schriftelijk en mondeling, in een land of regio.

In feodale tijden waren lokale gemeenschappen de voornaamste contactpunten, met weinig behoefte aan communicatie met andere regio's.

Schriftelijke communicatie, zoals brieven en gedrukte materialen, was de belangrijkste vorm van interregionale communicatie tot in de 20e eeuw.

Het centrum van politieke of economische macht had een sterke invloed op de taalnorm die gebruikt werd in schriftelijke communicatie.

De taalvariant die in het heersende gebied gebruikt werd, werd als de norm gezien voor schriftelijke communicatie.

In het noordelijke deel van het Nederlandse taalgebied ontwikkelde zich een modernere staat met een nieuwe godsdienst, wat leidde tot intensieve uitwisseling van mensen en ideeën.

Het zuidelijke deel van het Nederlandse taalgebied bleef verdeeld en had minder behoefte aan een standaardtaal tot de opkomst van moderne staten in de 19e eeuw.

De opkomst van moderne staten in de 19e eeuw leidde tot een grotere behoefte aan een standaardtaal, ook in het zuidelijke deel van het Nederlandse taalgebied.